Combineren

 Het, ik duik(t) weer naar beneden. Ik zie het voor de afwisseling gebeuren. Ik zie de aanloop en weet waar het eindigt. Wat is de trigger? Unforgiven Raggende Manne is de in de alledaagse werkelijkheid altijd weer wonderlijke combi. Een Eastwood klassieker gecombineerd met de dood van iemand, die er al mndn aan zat te komen. Iemand die ik nieteens ken. Ja, Eastwood ken ik ook niet, maar die heb ik vaker (in films) gezien dan de zanger, die nu ter ziele is gegaan. De tevredenheid over een dood en verderf zaaiende film en de werkelijkheid van iemands definitieve vertrek. Raar, maar die combi kan er dus in hakken. Hopelijk is het slechts een tijdelijke ongesteldheid.

Epidemieën

 Waar moet je je drukker om maken? Om de verspreiding van een nw griepachtig virus of om het feit dat die lul van Turkije zich op voorspelbare wijze weer een keer niet houdt aan afspraken, als het hem niet uitkomt? Komen al die zg vluchtelingen (en die paar echte) weer de kant van West-Europa op. Het is een stuk concreter dan een virus dat laatste maar daarmee niet makkelijker. Krijg je weer de morele chantage van een massa vnl gelukzoekers, die eenmaal binnen nauwelijks meer Europa uit te krijgen zijn. En zouden ze werkelijk zo verlegen om een nw leven zitten, daar de schouders onder willen zetten en moeite doen om te integreren en de nwe leefomgeving te accepteren, dan zou er niet zoveel aan de hand zijn. Helaas lijkt die soort verwaarloosbaar.

 Misschien kan ik me beter met het virus bezighouden, dat veroorzaakt minder verkeerde oprispingen bij mij. Ik zie Europa weer weggelijden. Ruggegraat van gelei, een vuist die nog geen deuk in een pakje zachte boter kan slaan, een hoop wereldvreemde praat en een verdere groei van weerstand tegen de administratief-politieke tumor in Brussel. Gooi de Europese grenzen op een fatsoenlijk controleerbare wijze dicht en laat die lul in Turkije gaar koken in z'n eigen 1000 kamer optrekje. Hij speelt met vuur, laat 'm z'n fikken of erger branden.

Hygiëne

 Mondkapjes dragen en niet de neus bedekken.... Het is hier eerder regel dan uitzondering. Een andere leuke is het advies om geen kruisbeelden en iconen te kussen. Een gewoonte waar ik hier ook zonder nw griepachtig virus in de lucht zo mijn vrgtkns bij heb. Ooit met de moeder van Mariana naar een soort bedevaartsplek geweest van een priester, die zich verzette tegen het regime van Ceaucescu. Of hem dat verzet fataal is geworden kan ik me niet herinneren uit de verhalen, maar hij is in elk geval dood, ligt ergens in het westelijk deel van Roemenië begraven. Op die plek, die volgens mij al bijzonder was, is een hele kloostertoestand ontstaan of uitgebouwd en het is er een komen en gaan van mensen, vaak met busladingen tegelijk.

 Zoals vaker of eigenlijk meestal bij dit soort kloosters ligt het complex in de hoger gelegen delen tegen een helling aan gebouwd. Om bij het graf te komen moet je een aardig, steeds steiler wordend eind lopen. Toen wij er (op een rustige dag) waren stonden de mensen zo'n 200, 250 meter voor het graf al in de rij. Een rij van 3, 4 mensen breed. Aan de kop bij het graf stonden een paar kloosterlingen met een kruis en een beeltenis van de persoon. Mensen knielden er, sommige namen een moment om te bidden, andere legden bloemen neer, maar zonder uitzondering kuste iedereen het kluisbeeld en de foto van de 'heilige', want zo wordt hij wel gezien.

 Ik heb me dat van een afstandje bekeken en kreeg iets griezeligs bij het idee van wat er allemaal op dat kruisbeeld en die ingelijste foto moest krioelen. Ben toen trouwens vergeten om Mariana op de terugweg te vragen haar lippen te desinfecteren voor ze mij zoende ....

Kwartetten

 Bijzondere dag. Een correctiedag. Bijzondere afsluiting van februari. Lopen we weer drie jaar in de pas. In 2012 deed ik het na 31 stukjes. In 2016 had ik 87 blogbijdrages nodig om het einde van de mnd te halen. En dit jaar zijn het er meer dan 140. Je zou haast denken, dat ik door de jaren heen meer te vertellen heb. Of zou ik praatjes hebben gekregen?

 Ik heb niet het idee, dat ik meer te vertellen heb dan, zeg 8 jaar geleden. Misschien was er toen wel meer te vertellen dan nu. Zeker weten zelfs, maar ik deed het niet. Dus zit ik nu in de kromme situatie, dat er minder te vertellen is, maar ik meer woorden gebruik en daardoor een tegengestelde indruk wek. Tov 2012 ben ik nu in stukken rustiger vaarwater terecht gekomen. Tov 2016 is de nwe leefplek vrijwel 'af' en ben ik vrij van aannemerbesoignes. Waar me in 2012 de rust ontbrak en 2016 de plek, is dat nu samen gekomen. Het nu is een kalm kabbelend bestaan met tijd voor gekeutel.

 De tijd is de sleutel of één van de sleutels. Waar het schrijven eerst iets van afreageren, van me af schrijven had, is het inmiddels een soort naar me toe schrijven geworden. De noodzaak iets kwijt te moeten is veranderd in de lol er iets van te maken. Lol & tijd. Eigenlijk net als bij het werken in de tuin.

Erkennen

 Geen puf meer. Sociaal zijn èn bloggen op één avond gaat niet samen.

Viraal_07

 Woensdag opgenomen, dinsdag eigenlijk al duidelijk en donderdagavond pas publiek maken. Is dat de Nederlaandse versie van de kop in het zand steken? Alsmaar bagatelliseren en het nieuws vooral onder de radar proberen te houden. Het zal mij mijn reet roetsen, ik leef er niet meer, maar of het nou zo slim is, als zo ongeveer de hele wereld anders denkt en reageert??

 De GGD monitort voortdurend alle personen die met de betroffene contact hebben gehad. In Nederland betekent dat, dat als je het idee heb, dat je met de besmette persoon in aanraking bent geweest, je vriendelijk en/of dringend wordt verzocht je temperatuur te nemen en dat aan de GGD door te geven. Wacht ff, ik moet ff mijn broek opvangen, die zakte me zomaar af.

 Het zat erin, maar blijft verbazen. De besmette persoon in Tilburg was niet, luister en huiver: NIET besmettelijk toen hij carnaval liep te vieren .... Zou de burgemeester zelf geloven, wat hij verkondigt?

 Als dit toch echt een dodelijke toestand was, wat het dus nauwelijks is, dat is nu ook wel duidelijk, dan zou Nederland er toch een grote puinhoop van maken met al dat afzwakken en goed praten. En hoe opgeklopt het waarschijnlijk deels ook wordt, uitkijken lijkt me geblazen of simpeler gezegd op z'n plek.

Twijfelachtig

 Gezond verklaard .... Waarom is er iets in mij dat hier vrgtkns bij zet? Bijna vier weken geleden dat ik met de door mezelf verlengde antibiotica-kuur ben gestopt en sindsdien geen geril en de rest gehad. Maar wat zegt dat? En stel dat als een soort van bijwerking, zeg positieve 'collateral damage' het probleem verholpen is door de aanpak van iets anders, hoe weet je dan wat het geweest is?

 Het is iets met een lange adem geweest. Het heeft meer dan een jaar, bijna twee geduurd voordat het blijkbaar de kop ingedrukt heeft gekregen. Een periode, waarin het achteraf terugkijkend (soms heeft het nut), lijkt alsof mechanismen heftiger worden en verschijningsfrequenties korter. Vooral de laatste keer was alles behalve prettig en moeilijk meer weg te relativeren. En opeens foetsch! Ik vind het weinig geloofwaardig. Ik ben niet overtuigd.

Nederlands ...

 Moet ik lachen of maar gewoon huilen. Betutteling ten top. Te stom om een 'losgebroken' virus met het nodige wantrouwen tegemoet te treden, maar wel menen, dat je de mensen moet leren, hoe ze hun handen moeten wassen. En daarbij de fout maken cq de indruk te wekken, dat het om het inzepen gaat ipv om het afspoelen met water. Iets wat toch lang en breed bekent is. RIVM. Je krijgt het niet bedacht. Ik kan die club langzamerhand niet meer serieus nemen. Gelukkig zal ik er niks mee te maken hebben. Wens de inwoners ter plekke veel sterkte en raad ze aan op hun gezonde verstand en niet op de overheidsinstellingen te vertrouwen.

 Twitter & Co zullen het druk hebben dezer dagen. Doet me denken, dat ik nog steeds iets moet met het in stand houden van een paar accounts bij het blauwe vogeltje. Blij dat ik er nu niet actief op ben. Het zou enige zelfbeheersing kosten om me niet mee te laten slepen in het betweten van iedereen over alles.

 Af en toe kom ik via de actualiteitskanalen op Twitter terecht en schrik dan gelijk van de hoeveelheid reacties, die overal over worden uitgebraakt. Dat de nuance vaker dan eens ver is te zoeken, is nieteens het ergste. Dat alles en iedereen het beter denkt te weten en ws in de realiteit van alledag geen ruk doet om recht te zetten, waar tegen hij/zij ageert, maakt het een stelletje tandloze tijgers babbelend op theevisite. Niet mijn type gezelschap.

Gesmeerd

 Jonge, jonge. Het moet soepeler gegaan zijn dan ik in de gaten had. Nauwelijks 14 uur geweest en alles, wat gedaan moest worden, is gedaan. Zou zo een middag achterover kunnen leunen of, wat tegenwoordig ook kan, een video in de speler duwen en mezelf anderhalf uur afschakelen. Natuurlijk is er nog genoeg te doen, maar zo'n vlot verloop van de aanloop is geen vanzelfsprekenheid. Daar mag best wel een siësta tegenover staan. Of dat nou mèt of zonder video is.

 Buiten wisselt sneeuw en regen elkaar af. Een mooie, symbolische afsluiting van de winter? Het is nu hopen, dat de mndn mrt en april niet te nat zullen zijn en werken & zaaien in de tuin goed mogelijk is. Dan in mei de gekochte plantjes (mn pepers) in de grond en verder schoffelen en oogsten. Dan is de zomer voorbij voordat je het goed en wel in de gaten hebt en kun je weer met glühwein maken aan de slag. Overdrijven is ook een vak. Ik ga plat.

Nabewerken

 Rustig in de beentjes komen. Rug enigszins stijf. Verder weinig te klagen. Beweging blijft de beste remedie. Niet teveel zitten. Kortom niet zoveel bloggen. Was, afwas, koken en dan hebben we de dag zo ongeveer gehad ... op wat lood na.

Viraal_06

 Verder met het bijhouden van de oprukken troepen van de vijand. In Roemenië is het hamsteren begonnen en schijnen mondkapjes niet meer verkrijgbaar te zijn. Voorspelbaar. De eerste met het coranavirus besmette inwoner is trouwens binnen. Man vertoont geen ziekteverschijnselen (Hallo RIVM ...) Minder voorspelbaar is dat iemand in Duitsland carnaval heeft lopen vieren, terwijl hij al behandeld werd in een ziekenhuis. Onder welke steen heeft die persoon en zijn behandelaars de afgelopen weken geleefd? Mag hopen dat ze geen moment zijn uit gegaan van het coranavirus anders komen ze in aanmerking voor vervolging vanwege doodslag als één van de ongetwijfeld velen, die hij besmet zal hebben, komt te overlijden.

 Volgens mij is het nu zo ongeveer overal in Europa wel raak muv Nederland waar het RIVM een tamelijk eigenzinnige mening blijft verkondigen terwijl het tegenovergestelde al bewezen is en collega's een compleet tegenovergestelde opstelling aanhangen. Andere Europese landen -muv de ministaatjes- waar men nog van het virus verschoond is gebleven of van het bestaan nog geen weet heeft zijn Portugal, Bulgarije, Hongarije, Tsjechië en Slowakije, Letland, Lithouwen, Polen en wat Balkanlanden. Zeg maar de minder vriendelijke immigratielanden. Toeval?

Zeikweer

 K*tweer. De voorspelde regen begon rond middernacht al en met een heftigheid, die het geluid van 'Sleepless in Seattle' overstemde. Mariana zwijmelen en ik betrapte me op de neiging om het huis te controleren of het nergens lekte. De combi van ooit wekenlang in een tent hebben moeten zitten met weinig anders dan het geluid van regendruppels op het tentzeil gecombineerd met de lekkages links en rechts op LpM, als het weer weereens ongegeneerd tekeer ging, weet af en toe van die oprispingen te produceren, die je traumatische naweeën zou kunnen noemen.

 Gelukkig gisternamiddag ff doorgezet en binnengelegd wat bedoeld was om binnen te liggen. Zou anders goed hebben lopen, sorry liggen balen vannacht. Enige positieve puntje is, dat het vanochtend geen moeras achter de tuin was. Het water was al weggezakt, wat niet anders kan betekenen dan dat de ondergrond niet meer bevroren is. Ik kan dus DE TUIN IN en aan de slag, als het wat droger is.

 Vandaag een binnendag, dat mag duidelijk zijn. Zou het nou eindelijk lukken met die laatste loodjes??

Houtvrij

 D'r zijn vandaag ongetwijfeld nog een aantal geanonimiseerde spieren gereanimeerd Welke, dat voel ik morgenochtend wel. Wat telt is, dat ik op schema lig. De rechterkant van de tuin is bijna van sloophout ontdaan. Al het rondhout van de oude dakconstructie is van de meeste spijkers ontdaan en naar binnen gezet. Ook een restant brandhout is op een droge plek opgeslagen. Nu resten enkel nog wat met spijkers doorboorde planken en zeiknat brandhout. Dat is voor zaterdag of zo en dan kan het dekzeil, wat er wonderwel nog best aardig uitziet, van de grond en het onderliggende deel opgenomen in de actieve tuin. Twee jaar is de plek aan de tuin onttrokken geweest.

 Het doet goed buiten bezig te zijn. Bezig was ik tenslotte al. De trein dendert voort en ik hoop 'm aan het denderen te houden. Van de ene liggen gebleven klus naar de andere. Spijkers. Planken . Balken. De ene keer trek ik ze eruit, de andere keer moeten ze erin.

 Mooi verticaal weggezet al die 'telefoon'palen. Heet dat ook stapelen? Vrg is nu wat ik er nog mee moet, wil of kan. Ooit oa voor het opknappen van de buren bedoeld. Merk ook bij het plan van/voor de tuin, dat ik inmiddels gedacht had over het terrein van de buren te kunnen beschikken. Dat is nog steeds niet het geval. Bij één van de laatste groepsmaaltijden begonnen de betrokkenen er uit zichzelf over. Misschien is dat na al die jaren een goed teken.

Viraal_05

 De ziekte

 Het begint zo’n twee dagen tot zelfs twee weken na de besmetting en het voelt als een griepje. Een diepe, hardnekkige hoest. Keelpijn. Uw temperatuur loopt op als uw lichaam probeert de indringer weg te koken. Zeldzamer zijn hoofdpijn, diarree en het ophoesten van bloed en slijm. En natuurlijk voelt u zich moe en lusteloos, door al die heisa binnenin.

 Ruim acht op de tien keer, blijkt uit de voorlopige cijfers, blijft het daarbij en zal de ziekte vanzelf weer wegebben. Hoelang dat duurt, verschilt uiteraard per persoon, maar denk aan een dag of vijf, gevolgd door nog wat dagen landerig in bed liggen tot u weer de oude bent.

 Maar in sommige gevallen, en dan vooral bij 60-plussers, wordt het erger en erger. Steeds meer benauwdheid. Meer koorts. Longontsteking. Er kan ‘ARDS’ optreden, ‘acute respiratory distress syndrome’, een ernstige complicatie waarbij de longen zich vullen met vocht en ontstekingsafval.

 Totdat, bij naar schatting ongeveer één op de honderd mensen, de ziekte zo erg is dat organen beginnen uit te vallen en het lichaam het begeeft. Tegen de drieduizend mensen zijn volgens de laatste telling aan de ziekte overleden, veelal ouderen en mensen die al ernstig verzwakt waren toen het virus toesloeg. ‘Het is de vraag of deze mensen dóór of met het virus overlijden’, zegt hoogleraar moleculaire virologie Eric Snijder (LUMC).

 Men is er mee bezig, uit: VK, 26-02-2020 , "Een hernieuwde kennismaking met het coronavirus". Die 'vooral 60-plussers' tikt wel ff aan, net als 'opa' in de titel van een YouTube of Dumpert video en dan bij het bekijken een leeftijdsgenoot zien. Ja, ja. Oud worden is niet verkeerd, oud zijn is niks.

Viraal_04

 "Shit hits the fan?"

 De een heeft het over de waarschijnlijkheid dat 40-70% van de wereldbevolking besmet zal raken, merendeel trouwens op een niet terminale wijze en het RIVM in Nederland blijft de boel down playen (afzwakken?) of is het Hollandse nuchterheid?

 "Gebieden die op dit moment een hoog risico op besmetting hebben, zijn volgens het RIVM het vasteland van China, Taiwan, Macau, Hongkong, Singapore, Iran en een aantal gemeenten in Noord-Italië.

 Het RIVM onderscheidt deze gebieden waar het virus zich aan het verspreiden is, van gebieden waar het virus is 'opgedoken', zoals op Tenerife het geval is. In dit soort gebieden zijn er enkele gevallen van besmetting en zijn deze ook terug te leiden aan een bezoek aan een gebied met een hoog risico. De mensen die in gebieden zijn geweest waar het virus is opgedoken, hoeven zich dus niet meteen zorgen te maken.

 En zolang je geen verschijnselen vertoont, hoef je niet te vrezen dat je het virus overdraagt aan mensen om je heen. Het virus verspreidt zich bij veruit de meeste gevallen via druppels, legt een woordvoerder van het RIVM uit. En iemand wordt pas ziek als hij of zij in contact is geweest via deze druppels, bijvoorbeeld als een besmet persoon niest.

 Het heeft volgens het RIVM ook geen zin om toeristen preventief te testen op het coronavirus. Pas als er klachten ontstaan, heeft het virus zich zodanig ontwikkeld dat de test het kan aantonen en dat het besmettelijk is. De eerste dagen na een besmetting is er onvoldoende virus in een lichaam om een besmetting te kunnen aantonen."

 En dan denk ik, en ik niet alleen:  Maar even serieus, "als ze klachten krijgen, dan worden zij getest"? Ook al is keer op keer op keer op keer op keer op keer aangetoond dat klachten helemaal geen vereiste zijn? Véél meer dan de helft van de positieve gevallen op de Diamond Princess vertoonde geen symptomen...

 Ondertussen groeit de besmetting in Italië en verspreidt zich door Europa op voorspelbare wijze. Oostenrijk, Zwitserland, Kroatië, Roemenië en al die andere nog niet ontdekte plekken. FFP2-4 mondkapjes zijn nauwelijks meer te krijgen en als dan tegen woekerprijzen .... slaatjes uit slaan blijft een menselijke sport.

Erkennen

  Allerlei spieren, die lange tijd een anoniem bestaan hebben geleid, spelen op. Je doet eens wat en krijgt er iets voor terug. Gelukkig niet krom en kreupel genoeg om vandaag dwars gezeten te worden bij het naar binnen zetten van de rest van het geraamte van het oude dak. Maar ik heb nog ff. Koffie en zo, de was, etc.

 Goed begonnen vandaag, maar merk dat de berichtgeving omtrent het vermaledijde virus mij niet onberoerd laat. Maar daarover meer in de begonnen reeks. Ook in mijn eigen wereldje kan vandaag geruimd worden. Meer dan de helft van de potjes is nog steeds zonder groeiactiviteit. Bijna 3,5 week om te ontkiemen als er max 10-14 dagen voor staan en dan nog geen teken van leven geven, mag gerust als een doodvonnis worden gezien. Dat wordt dan wederom plantjes kopen.

 Wel nog een of twee potjes voorzichtig leeg halen om te kijken of er wat te zien valt. Hetzelfde met de ter ziele gegane grote planten. Geen groene vingers op het pepervlak, da's wel duidelijk. Nu afwachten wat het opgekomen deel er van weet te brouwen. Hopelijk is niet alle inspanning straks voor niks geweest.

Verhuizen

 Leuke laatste twee alinea's van Max Pam in z'n column in de VK van vandaag:

 "De komende week vertrek ik uit het huis waar ik 25 jaar heb gewoond. Het is gewoon te groot geworden. Door de algehele onttakeling kampeer ik nu tussen de verhuisdozen. Op brand na is verhuizen zo’n beetje het ergste dat een mens kan overkomen, zelfs als je er met je nieuwe woning alleen maar op vooruitgaat. Het grote weggooien is begonnen. Boeken die nooit meer gelezen zullen worden, belanden op een grote stapel. Wat moet ik met die soepterrine waar een stukje van af is? Mijn dochter plaatst alle overbodige huisraad op Marktplaats en ik ben verbaasd over de belangstelling die er bestaat voor afgedankte meubelen. Dat doet mij ook denken aan mijn jeugd, toen mensen veel minder weggooiden.

 Soms vind ik iets terug dat ik jarenlang kwijt was: een foto, een brief, een doos met een elektrische trein. Ik verzink dan in mijn eigen herinneringen. Vannacht is de eerste lading buiten gezet. Uit wat daar langs de stoeprand staat, leer je me kennen, maar gelukkig was vanmorgen al alles weggehaald."

Viraal_03

 Het is begonnen. Aantal mensen in quarantaine: 17 en daarnaast nog een stuk of 1000 met een soort huisarrest. Waar vandaan? Zes van het besmette cruiseschip in Japan en de rest (natuurlijk) vanuit Italië. Dolj, Galati. Vooralsnog aan de andere kant van de Karpaten. Hoewel in het district Neamt schijnen een paar terugkeerders uit China zich niet aan de huisarrest/isolatie-regels te hebben gehouden en dat is tussen Iasi en Brasov, zeg maar links om de hoek.

 Ter geruststelling laat het ministerie van Binnenlandse zaken weten dat er 4172 quarantaine plekken beschikbaar zijn in het hele land en 2500 in de betroffen regio's waarvan 95 IC plekken. Nou, dat doet me deugd. Het krijgt meer en meer potentieel erg vervelende mogelijkheden.

 Het is niet om mezelf te relativeren, maar ik denk dat er meer mensen zijn, die zich afvragen waar het ophoudt dan wel begint. Waar trek je een grens? Bij een lockdown van Coves zijn we duidelijk te laat. Over een mnd moet ik mijn medicijnen verlengen. Misschien beter nu doen? Weet jij, wat er tegen die tijd in de wachtkamer zit? Rare redenatie? Hangt van de ontwikkelingen af en achteraf reageren heeft ook in deze situatie weinig zin.

 Ik merk, dat ik neig naar preventie ipv relativeren zonder gelijk naar Hornbach te rijden en FFP2 en/of 4 maskers en speciale veiligheidsbrillen in te slaan, mochten ze er nog zijn. Mogelijkheden! Je moet altijd met alle mogelijkheden rekening proberen te houden, wil je niet ongewenst verrast wilt worden.

Aanzet

 Genoeg buitenwerk voor vandaag en niet ontevreden ook. Met beleid twaalf van die telefoonpaalachtige dakspanten, de oude versies van de schuur uit de tuin verplaatst naar een plek in de schuur, waar ze hopelijk niet in de weg staan. Kunnen ze nostalgische verhalen ophalen uit de tijd dat zij het dak droegen. Waar ze nu ooit voor gaan dienen is volstrekt onduidelijk, maar weg mochten ze niet. Voorlopig telt maar één ding en dat is, dat ze een plek in de tuin in beslag namen, die ik graag zou willen gebruiken en dat gebruik is vanmiddag een grote stap dichterbij gekomen. Klopjes op de schouder. Dank je. Dank je. Stelde niks voor.

 Goede start. Morgen nog een paar grote stukken en de rest is kleiner, makkelijker, minder interessant, kan desnoods deels naar links waar het nog steeds één grote puinhoop van sloophout is. Met een beetje goede wil is het rechterdeel voor het weekeinde vrij en kan het zeil van de grond. Perceeltjes!! Spitten! Ik sta versteld van mezelf. Kan het haast niet geloven. Tètteretèt, het kan ff duren, maar het komt ervan, altijd weer.

Stroef

 Oei, oei, oei. Het in het vet aangekoekte wintervuil moet tussen de raderen uit gewerkt worden. Van toetsenbordgetimmer naar halve boomstammen verslepen. Het een mag geen voorbereiding op het ander heten. Het doet goed dat vorig jaar al bedachte aanpak werkt, maar het kost moeite om aanspraak te maken op ooit aanwezige krachten. Vanochtend eerst de telefoon en nu dit. Het doet een aardige aanslag op het vertrouwen in mijn lijf. Maar niks forceren, wel doorgaan.

Buitenwaarts

 Vandaag blijf ik niet binnen zitten, daar is het echt een veel te prachtige dag voor. Bovendien heeft de wind gisteren hier en daar voor ongewenste verplaatsingen gezorgd èn ik wil zien hoever de grond ontdooid is. De tuinbonen en pootuien staan in de startblokken. Ach, wat maakt het uit. Ik hoef niks te bedenken. Ik struikel over alles wat er te doen is bij de eerste stap buiten de deur.

 Ik voel me als een beer, die na zijn winterslaap de neus buiten zijn hol steekt. Voorjaar! Frisse lucht. Verse blaadjes en een paar malse jonkies. Overdrachtelijk wel te vesrtaan. Gewoon weer buiten aan de slag. Het buitenseizoen en dan het deel, dat het niet te warm is om iets te doen. Het nog steeds niet schone rechterdeel aan het begin van de tuin zou een heel erg mooie zijn voor vandaag. Het idee heeft iets ondeugends. Ook fikkie stoken, wat daar zeker bij komt kijken, maakt me bijna vrolijk.

Opwaarts

 Aan de nwe kant van de rivier voor het eerst sinds het verleggen van de looproute met de honden de heuvel beklommen. Een test voor de conditie, het doorzettingsvermogen .... en de zelfoverwinning. Onderweg een overzichtsfoto van het dorp gemaakt en bij een tweede poging bleek de foon leeg. Toen wilde de paniek ff toeslaan. Ik heb dat ding in feite alleen in mijn zak om te kunnen bellen indien de nood aan de man is èn ik nog bij mijn positieven ben. Gelukkig was het een halfslachtige oprisping en was ik bovendien bijna op de top van de heuvel.

 Niet de eerste keer dat ik daarboven was. Het is er minder 'wild' dan aan de overkant. Ook geen bos. Vele hectaren grasland in alle richtingen dat niet alleen door schapen kort wordt gehouden maar ook met maaien. Het is allemaal wat vlakker aan deze kant, de minder steile, want door de zon beschenen helling.

 Geen roedel schaapshonden hier, Prada optijd aan de lijn en de andere twee vrij mee terug en dat zonder problemen. Hun verlangen de maag te vullen is sterker dan de wens om vrij te zijn. Mooi begin van wat een prachtige dag belooft te worden

Viraal_02

 Langzaam begint in Europa iets van paniek te ontstaan. Dat de beurzen één van de eerste klappen krijgen te verwerken is beurseigen. Die proberen overal als eerste bij te zijn, zowel bij winst als bij het beperken van verlies. Maar er beweegt meer. Oostenrijk uiterst alert. Frankrijk begint met voorbereidingen voor een epidemie. En ondertussen zoekt men in Italië 'patiënt 0'. Degene die de besmetting aan het rollen heeft gebracht, afgezien van die ene, die ze al hebben, en terug kwam uit China.

 Kun je nou beter weg blijven uit Italië, bijv. je geplande reis naar Rome annuleren? Of hoeft dat alleen bij Milaan en Venetië en wat er allemaal tussen ligt? Je ziet hier (Agnita en Sibiu) inmiddels al mensen met mondkapjes op lopen. Eigenlijk meer 'voor' dan 'op' als ze de neus er al niet bovenuit laten steken of het ding om de haverklap naar beneden trekken. Die dingen schijnen nauwelijks iets te helpen of verhelpen tenzij je minimaal een goed passend FFP2 (stof) of FFP4 (fijnstof) masker draagt èn een bril die de ogen rondom goed afsluit van de buitenwereld. Ik zie niemand daar uren mee rondlopen.

 Wanneer komt het zo dichtbij, dat het raadzaam is/wordt om mensen te mijden? Voor mij geen probleem. Zal Mariana een stuk zwaarder vallen. En dan krijg ik het weer van haar. Als je nagaat hoeveel mensen je in een paar dagen tegenkomt op straat, in de supermarkt, in het restaurant èn waar al die mensen weer mensen treffen ... dat gaat sneller dan olie op water. En dan een dag of veertien voordat een besmetting effect heeft èn niet iedere besmetting het herkenbare ziektebeeld oplevert, dan begint het begrenzen van een besmetting op een knap onmogelijke klus te lijken. In 14 dagen, kun je heel Europa gehad hebben. Daar hoef je nieteens voor te vliegen.

Opveren

 Avond. Het voelt aan als 'Gehaald'! Er komt weer lucht in het systeem. Het klaart op. De deken met z'n bedompte sfeer wordt gelicht. Geen onbekend fenomeen. Geen idee 'wie' of 'wat', maar dat geldt ook voor het bedekt worden door. Ongevraagd is het er en net zo ongevraagd verdwijnt het gelukkig weer. De dag inhalen gaat niet lukken. Hoeft ook niet. Daar hebben we morgen voor. Op de een of andere manier heb ik het idee, dat de boel dan niet weer door een deken bedompt wordt.

 De kleine opkikkers van vandaag waren niet voldoende om het tij te keren. Noch het spenderen noch het arriveren had het gewenste effect. Zelfs het re-activeren van het Amazon-account had geen opbeurende werking, terwijl dat toch aardig wat voeten in de aarde had, voordat het geregeld was. Hoe kom je er ook op/bij om de verloopdatum van een creditcard als extra beveilig op te vragen, als aan de datum zelf te zien is, dat de kaart is verlopen?? Slim is anders.

 Maar goed, de avond als vangnet of opveernet. Niet in de stemming, die vanochtend mee uit bed is gekomen, er weer in terug stappen straks. Maar eerst uit de greppel zien te komen, waar ik vanmiddag in ben gereden, bij een poging om mijn zinnen op het spoor te houden.

Over

 De dag is alweer bijna voorbij en ik kan niet zeggen dat ik geen kloot heb gedaan, maar het gedane geeft niet het gewenste goede gevoel. Nog steeds overwegend moe of eigenlijk uitgeteld. Zou ik gaande een beweging stoppen, ik zou à la minute in slaap kunnen vallen. Staande, onder de douche of aan tafel.

'Oudsher'

 Sta je aan de afwas met de dood, die weer in je nek staat te hijgen. Net zo irritant als iemand die over je schouder mee denkt te kunnen lezen in je krant. Wat waren het rustige weken.

Verrot?

 Morgen is het drie weken geleden, dat ik zaden in potjes heb gestopt en mn de peperzaden vertonen nog steeds geen enkele groeiactiviteit en dat collectief. Vijf verschillende soorten, vast niet allemaal overtijd maar niks, nada, noppes. Vrees, dat ik ze als verloren mag beschouwen. Maar waardoor? Te koud? Ik zie weinig andere mogelijkheden. Te droog zijn ze zeker niet en ook niet geweest. Het is hier niet aldoor boven de twintig graden, om niet te zeggen nooit. Heb een deel twee dagen geleden op de verwarming gezet. Die geef ik nog een paar dagen en anders is het voor de pepers en ook een paar bloemsoorten einde oefening.

 De min of meer individuele zaaipotjes nemen meer plaats in beslag dan de zaaibakken van vorig jaar. Ik heb nou niet het probleem van het verstekken, daarvoor staan ze verder van het venster weg en krijg je allemaal van die ielige scheuten. Het blijft aanmodderen en het duurt weer een jaar voordat een volgende poging gewaagd kan worden. Volgend jaar dan maar verwarmde zaaibakken en direct groeilampen erbij ook? Of een broeihoop met paardenmest? En/of de entreehal afsluiten met glas zodat er een plek is met voldoende daglicht voor sterke, gezond stekken? Mijn 'Te doen'-lijst wordt er niet korter op.

Sloom

 Onrustige nacht. Had erger gekund. Vroeg op. Laat ik het benutten. Net niet weggewaaid bij het uitlaten van de honden, wel goed nat geworden. Niet de fijnste manier om aan een dag te beginnen. Maar ook dat had stukken erger gekund. Alles bij elkaar valt het dus wel mee. Zelfs voor een maandag. Zeker met een goeie koffieverkeerd in mijn handen. Neemt niet weg, dat ik zin heb om terug in bed te kruipen. Wat me nauwelijks verbaast, maar niet de bedoeling is. Zelfs al zou ik zo kunnen slapen.

 Er hangt, geloof ik, iets meligs met een ontevreden bijsmaak in de lucht. De laatste week van februari zal de oorzaak niet zijn. Mocht er een zijn, dan zal het hooguit het opruimen zijn, waaraan het grootste deel van deze maand verloren is gegaan. Of moet ik zeggen 'aan besteed is geweest'?

 Ik zou wel een troostrijke punt schwarzwalder lusten. Een beetje tegenwicht tegen de triestigheid buiten en het onbestemde in mijn hoofd. Verwennen. Het is al weer een tijdje geleden dat daar nood aan was. Ik ga vandaag maar eens geld uitgeven. Noodzakelijk, nuttig en leuk. In deze volgorde. Doet ook altijd weer goed, behalve het noodzakelijke deel dan.

Tackle

 Terug van een geslaagde en gezellige namiddag-hap met iets van 30 andere dorpsgenoten, waarbij niet iedereen wegliep na het afsluitende gebed door de organiserende priester, was er iets van ongemak, malaise, moeheid. Ineens. Inmiddels na achten door de verzorging van de honden leek het me geen verkeerd idee om ff gestrekt te gaan. Kleine kans dat ik echt diep weg zou zakken en al aan de nacht beginnen.

 Iets van een uur gelegen. Af en toe weggedommeld en weer wakker geschrokken. De laatste paar keer met het onprettige gevoel van de nabijheid van de dood. Je blijft hopen, dat je 'm afgeschud krijgt en daar leek het bijna wel op, maar nee dus. Die aanwezigheid gooit alles overhoop. Stemming zakt pijlsnel. Lijf voelt aan alle kanten fout aan. Adem van slag. Het is niet zoals het in de nacht weleens kan zijn, dat je in eerste instantie denkt al aan de overkant te zijn. Toch van zonneschijn naar een grijsgrauwe miezerige toestand.

 Wat te doen? Verder op bed liggen leek me geen optie. Zeker niet met de neiging tot hallucineren in de laatste nachten. Voortekenen?? Aan de koffie dan maar en zien, dat ik mijn zinnen verzet krijg. Afstand scheppen tot wat straks net zo onvermijdelijk als nu onwaarschijnlijk is.

Freudiaans?

 Twee plastic zakken -doorzichtig- met onbestemde inhoud. Uit één van de tig leeggeruimde dozen gekomen en aan de kant gelegd, omdat de inhoud in zoverre zichtbaar geen bellen bij mij deed rinkelen. Vandaag de inhoud van de eerste nader bekeken en toen viel het dubbeltje. In Frankrijk hingen in wat we 'het kantoor' noemden en eigenlijk onze eetkamer was, als we geen gasten aan tafel hadden, twee prikborden. Ooit voor zakelijke reminders maar door de jaren heen een verzamelplek geworden voor tastbare herinneringen van min of meer speciale momenten en/of personen.

 Kaartjes van Disneyland, posttarieven, ansichtkaarten, gelukspoppetje, bijzondere paperclips, snoepzakjes, werklijst gevuld met voornemens, etc, etc, etc. En ook twee Sigmund's. In beide gevallen komt een man bij Sigmund.

 Conversatie 1:
 Ik ben ongelukkig
 S: Jammer.
 S: Als u gelukkig was, kon ik u in no time ongelukkig maken, maar omgekeerd is een heel gedoe.
 Daar was ik al bang voor
 S: Tja, het is niet anders.

 Conversatie 2:
 VROEGER WAS ALLES DUIDELIJK!
 Je probeerde je een leven lang uit de stront omhoog te werken tot je er dood bij neerviel en dat was dat.
 Tegenwoordig moet je intens leven, jezelf ontplooien en genieten.
 S: Tot je er dood bij neervalt.
 Ja, die troost is er gelukkig nog wel.

Viraal

 Corona-virus in Italië .... nu komt het langzamerhand in de buurt van mijn realiteit. Italië is met Spanje, Duitsland en Groot-Brittanië één van de landen waar de meeste Roemenen naar toe trekken, als ze naar het buitenland gaan. En laat Roemenen nu regelmatig terugkeren naar hun geboorteland voor langere of korte vakanties. Èn laat er een aantal uit het dorp hun draai gevonden hebben in de regio's Lombardia en Veneto of Emilia-Romagna wat er net ten zuiden van ligt .... Dat wordt straks met mondkapjes om lopen ... in het beste geval.

Zoektocht

 Pijp was al vrij leeg en het vullen willen niet echt lukken. Of het nu aan mijn hoofd of het relatieve kalme bestaan ligt of het gewoon een minder woordrijke periode is, laat ik voorlopig maar ff in het midden. Ik heb momenten, dat ik sneller concepten produceer dan ik ze kan uitwerken. Daar is nu absoluut geen sprake van. Ik kijk naar het scherm en begin in arremoede maar met graven in de hoop, dat ik ergens op stuit. Het hoeft nieteens interessant te zijn, als het maar 'iets' is. Een paparrazi (of is het paparrazo?) op jacht naar z'n scoop, die hij/zij bij gebrek aan desnoods zelf maakt. Maar om het nou over stofzuigerfilters of wijnfleskurken te hebben, is nou ook weer zoiets. De dozensoap lijkt me bovendien uitgemolken en er is weinig voor in de plaats gekomen. Wat niet vreemd is, omdat die plaats nog steeds door de dozensoap in beslag wordt genomen. En daar ga ik vandaag niks aan veranderen.

 De vlam hoeft ook ff niet in de pijp en verder zou ik het gewoon eventje niet weten. Ik kan me tegen de was aanbemoeien, maar dat lijkt me meer iets voor de maandag. Mijn blik dwaalt tussen de zinnen door steeds weer over de laatsten der rondslingerende loodjes. Mocht ik me al tot iets nuttigs weten te brengen dan zal het in die richting zijn. Meer dan één opbergdoos is het niet meer al ziet het zo op het eerste gezicht nog steeds stukken erger uit. De boeken beginnen alweer te verstoffen. Ik kan straks gewoon weer opnieuw beginnen.

'Helden'

 Uitdagen en hard wegrennen. Dat wegrennen zou ik als hond ook gedaan hebben, als er een stuk of tien soortgenoten van formaat in volle vaart op me afkomen. Ik zou de uitdaging alleen niet opgezocht hebben. En dat konden de zussen en mn Rosa niet laten. Steeds  dichterbij de schaapskooi waarvan ze wist dat er een hoop andere honden zaten. Alles in alle rust en stilte, bijna sluipend. Niet als Bobby die al 100'den meters vooraf begint te blaffen. Af en toe terug naar mij lopen en dan toch weer gaan en verder ook. Tot het onvermijdelijke moment dat een van de andere honden hen in de gaten krijgt en het blaffen begint.

 Blaffen en dreigen. Daar is het tot vandaag bij gebleven. Nu zette een paar van de schaapshonden het echter op een lopen en sprintte op volle snelheid richting de mijne, die blijkbaar geen zin hadden om poot bij stuk te houden en er direct van door gingen. Vreemd genoeg helemaal geen geblaf en gelukkig geen jankende geluiden. Weinig aan de hand kortom. Vrg was waar ze heen waren.

 Op de terugweg alleen de knakworst op poten als gezelschap, die duidelijk alles extra in de gaten hield vanwege ontsnappingsmogelijkheden. Kleintje is geen partij voor zo'n club. Geen hond gezien. Niet de mijne noch de tegenpartij totdat ik mijn tuin en achterliggend weiland in het oog kreeg en daar een stuk of zes vreemde honden zag lopen. Mijn cluppie heeft zich incl. Bobby als de sodemieter huiswaarts gespoed. Goed te weten, dat ze zich er veilig voelen.

500+

 De vijfhonderd leveranties gepasseerd. Meer dan 500K kilometer achter de kiezen. Een schandalige ruim 600 uur gespeeld in iets meer dan een jaar. En in speltijd bijna twee jaar onderweg. ETS2. Waar je niet allemaal min of meer aan verslaafd kunt raken. Het is met regelmaat zoeken naar een aanpassing in de drijfveer om door te gaan.

 De grote worst voor het moment is natuurlijk de oplevering van Spanje en Portugal aan het einde van het jaar. Maar na een kort kickmoment is dat effect snel bekeken. Dan is het percentage gereden wegen opnieuw een eind naar beneden en mag je weer gaan schrapen. Ik heb al niet het streven om 100% te halen. Volgens mij is dat zelfs niet mogelijk. Dan moet je een afwijking weten te benutten, anders gaat je dat niet lukken. Gekkenwerk kortom. Ieder tankstation, iedere parkeerplaats, alle zijwegen en weggetjes, ook de doodlopers, alle mogelijkheden op een verkeersplein, etc, etc.

 Ik zat net over de 75% toen het stuk naar het Europese deel van Turkije werd toegevoegd. Na een hoop extra moeite zit ik nu net weer op de 70. Alleen daarmee ga je het dus niet halen. Al die kleine k*tstukjes nemen naarmate de kaart groter wordt een steeds groter aandeel van het totaal voor hun rekening. Voorlopig is met extra streven het upgraden van het vrachtwagenbestand van alle garages. Met de twee nieuwe plekken gaat dat nog wel ff duren. Op naar het derde jaar.

Stapvoets

 Langzaam maar het gaat, er zit beweging in. Alsnog papieren die door de versnipperaar moeten. Verder veel mapjes waar ik me later een keer over zal (moeten) buigen. Prullen en prulletjes. Het ruimt ...... op. Ik ga geen voorspellingen of wensen op dat terrein uiten. Ik weet één ding zeker: het gaat opgeruimd worden. En ik weet ook al, waar ik dan mee verder ga. Weer zo'n rampenklus, maar daar ga ik het tegen die tijd vastwel over hebben.

 Het hoofd raakt ook weer wat op orde. De familie meer aan de kant. Mijn lijf wat meer op de voorgrond. En de rest gewoon vrij beschikbaar voor wat voorbij komt. En dat is niet zoveel. Dus rust aan mijn kop.

Entropisch

 Het is in mijn hoofd hetzelfde als met de chaos van de laatste dozenloodjes.
 Wat hoort waarbij?
 Ga ik er nog iets mee doen?
 Ach, gètver, niet weer.
 Vernietigen?
 Daar wil ik helemaal niet meer aan herinnert worden.
 Zonde om weg te doen.
 Werkt het nog?
 Ach, dat ook nog.
 Ja gut, dat is waar ook.
 Etc.

 Ik ga heen.
 Ik ga weer.
 Ik zucht.
 Ik (zoek) steun.
 Ik grijp me naar mijn hoofd.
 Ik schenk me nog maar een glas in.

 De achtergebleven onderdelen missen verbanden. Het is een zooitje ongeregeld. En toch proberen om er een zekere orde in te scheppen. Van persoonlijke papieren tot prullaria. Van spellen tot computeronderdelen. Van kinderzegels tot fotocamera's. Het enige gemeenschappelijke is, dat ik het (nog) niet wil weg doen. Wat het moet, is uit de weg.

Geleegd

 Helemaal leeg. Komt niet vaak voor. Sterker nog, ik kijk naar het scherm en denk "Wat doe ik hier?". Einde van een tijdperk. Klinkt prachtig, maar zal wel meevallen. Wat ontbreekt is beweging. Al te lang met dezelfde zaken bezig. Dat is een beetje de dood in de pot. En het gezeik in de familie werkt zeker niet mee. Ergernis genoeg. Vaker dan eens een drijfveeer bij het bloggen. In dit geval niet. Geen zin om er de hele tijd mee bezig te zijn. Over bezig te zijn, de hele tijd er mee bezig ben ik helaas wel. Het blokkeert eerder dan het stimuleert en niet alleen het bloggen.

 Vandaag de zoveelste poging om afstand te nemen of temninste hoofd en handen te scheiden. Jammergenoeg is het een wat mindere, koudere dag vandaag. Buiten bewegen zou wel goed doen, denk ik. Het initiatief aan mijn handen. Beetje aanklooien maar vooral toch buiten zijn.

Opbouwen

 Schiet niet op met de dozen. Verstoringen als het gedoe met mijn familie kan ik maar moeilijk uit de weg werken. Misschien kom ik vanavond nog in de benen. Doet me denken aan de avonden klussen aan de Oude Gracht. Passen, meten, trap op, trap af. Een systeemplafond was stukken makkelijker geweest. De balken in het zicht gaf veel meer voldoening. De grolschjes wilden toen wel.

 Het was de rust van het moment, dat toen het meeste telde. Geen drukte op straat. Alleen aan de slag in een grote ruimte. Meer dan genoeg te doen. De tijd om af en toe het resultaat te bekijken. Plannen afwegen voor de volgende stappen. Etc. Weinig veranderd afgezien van de aard van de bezigheden. Maar in Utrecht nooit gedacht, dat we daar weer weg zouden gaan. Kan me niet herinneren wat of waardoor de omslag is gekomen. D'r was genoeg werk voor meer dan één leven.

 Utrecht aan de Gracht was een bijzondere plek en Frankrijk was het zeker ook. Beide keren niks fundamenteels weten toe te voegen. In Utrecht nog wel iets maar in Frankrijk was het te verwaarlozen. In Coves is het wel gelukt, maar was de regie ook niet verdeeld over twee handen. Bovendien overzichtelijker, maar anderzijds ook een zwart gat. Wat er hier in verdwenen is, komt nooit meer terug.

Tijd

 Pareltje. Maar dan wel verloren. Villa Sangiovese in Panzano in Chianti. Wanneer ben ik daar geweest? Dertig jaar geleden? Het is confronterend om zo tegen de omvang van de vergane tijd aan te lopen. Een eerst kennismaking met luxe, comfort en service. Een of misschien twee nachten gebleven. Prachtig terras, goddelijk uitzicht, akelig lekkere gerechten en behandeld worden alsof je van koninklijke bloede bent.

 Bij het opruimen de folder tegengekomen. Publiciteit uit het pre-internet tijdperk. Geen website-adres. Maar wel via het internet te vinden, al kom je dan op een andere website terecht. Andere eigenaar, andere naam, andere presentatie, weg grandeur. Daarom moet je nooit opzoek gaan naar de bijzondere momenten uit het verleden. Gelukkig stond ik niet voor de deur, maar zie ik het in het internet. En toch doet het afbreuk. Snel terug naar de folder.

 In het dorp was ook een winkeltje met van de vloer tot aan het plafond over alle wanden en met de ruimte instekende rekken gevuld met allemaal verschillende grappa's. Hoe ik toen gekeken heb, zou je de man moeten vragen die in de winkel stond en helaas te oud was om die dertig vergane jaren goed te hebben doorstaan, maar ik voelde me als een kind in een snoepwinkel, met twee kwartjes en een hele boel meer wensen.

Verdraaiers

 Rare dagen. Veel verleden. Veel familie. Verwondering. Hoofdschudden. Opborrelen. Een reactie krijgen, waar ik verder niks mee kan. Alles wordt een week doorgeschoven. Carnaval? D'r worden foto's gemaakt. Beetje laat, maar beter dan nooit. Maar wat betekent dat? Een draai in de bejegening? Een symptomatisch verandering in de presentatie? De basis was en is fout en ik zie daar geen verandering.

 Geen contact, geen overleg, boedellijst na verdeling, spullen verdwenen, geen antwoord op vrgn, verzoeken negeren. En dan nog een keer naar een advocaat stappen en als dwarsbomer neergezet worden. Ik ben voor minder geëxplodeerd.

 Maar goed. Een week om alles nog een keer door mijn hoofd te laten gaan en op een rijtje te krijgen. Met een "Kom laten we het afronden!" ga ik me niet tevreden stellen. Het had allang afgerond kunnen zijn, als het op een fatsoenlijke manier was aangepakt. Het zijn niet ik en mijn zus die hier voor vertraging zorgen. Hoe ze het doen, is niet mijn zorg, maar met dat gegeven zullen ze iets moeten. Zo niet, dan is dit voorlopig nog helemaal niet afgelopen.

Ongelijk

 Een deksel teveel of een opbergbox te weinig. Dat zijn de dingen, die ik nu ff niet kan hebben. Dat sluit kort in mijn kop. Als ik me daar nu mee bezig ga houden, gaat de dag verloren. Het is als die centimeter, die ik een tijd geleden ineens kwijt was. Daar zoek je dagen naar. Weet zeker, dat je 'm net nog hebt gehad, maar niet meer waar je 'm hebt neergelegd. Het ding is trouwens nog steeds kwijt. Een opbergbox over het hoofd zien gaat een stuk moeilijker worden, maar vandaag moet dat lukken.

Gevallen

 Bier, wijn en sterke drank. Gevaarkijk trio. Je weet het. En toch doe je het. Gelukkig is het tegenwoordig een uitzondering, maar wat kom je er brak door uit bed. En was het de ergernis waard? Of is de ergernis er door verholpen? Heb niet het idee. De koffie doet goed en het voor de rest vandaag bij water laten.

 Het leven zoekt nog steeds z'n gewende routines, de dagelijkse gang van zaken. Zoek, zoek, zoek. Het schijnt, dat je dan zult vinden. Dozen vullen lijkt me een goed idee. Dan is weer een kringetje rond en kan ik eindelijk de herwonnen ruimte vrijelijk betreden. Het animo moet nog wakker worden, geloof ik, en enthousiasme hoef ik uit die hoek ook niet te verwachten. Daar zit een katertje in de weg, maar gewoon doen moet kunnen.

 Bij alles nog een poging wagen qua wat en waar ik er mee wil. Levert dat geen brandende lampjes op dan af in de opbergbox en de zolder op. Geen tijd en pogen meer aan verspillen op dit moment. Dat doen we later nog wel een keer. Ooit. Ergens in de toekomst. Misschien wel in de nabije versie. Vooralsnog nog gaat de stoelen- alias dozendans nog ff door.

Afleiding

 De familie en hun advocaat houden het spannend. Gisteren overleg, tot op heden (20/2, 17:52 lokale tijd) geen  reactie mbt het resultaat. Geen nieuws, goed nieuws. Laten we het daar voorlopig op houden. Ff in het midden latend wat dan 'goed' zou moeten zijn in dit geval. Ik heb me er vandaag gelukkig niet meer zo mee bezig gehouden als gisteren.

 In Sibiu de platgetreden paden opgezocht. Hornbach, markt op de piata Cibin en door naar de shopping City. Alleen, dus geen restaurantbezoek. Scheelt een uur of twee bewegingsruimte. En tijd is wat een dag als deze het meeste kost. Het begon al bij Hornbach. Spullen inladen en afrekenen is zo gepiept. Ik wilde echter iets omruilen wat niet deed wat het zou moeten doen.

 Een zaklamp, begin december gekocht, deed het alleen op onvoorspelbare wijze. Gelukkig de kassabon nog kunnen vinden. Die gooi ik altijd achter in de auto in een soort nis. Eerste afscheeppoging was, dat je moet ruilen binnen 30 dagen. Staat op de bon, maar ik wilde niet ruilen. Ik wilde iets vervangen wat niet doet, waar ik wel voor betaald heb. Na enige aandringen was opeens de verpakking het springende punt. Ja, bekijk het ff. Ik heb al een halve zolder vol dozen staan die ik zonodig schijn te moet bewaren. Moet ik nu ook nog de uit plastic gestanste verpakkingen van dingen als een zaklamp gaan bewaren voor het geval het ding niet doet wat het belooft??

 Ja, dus. Op de achterkant staat: 3 jaar garantie. Dat in combinatie met de kassabon maakte teruggave of ruilen simpeler. Pffffff. Gelukkig wint de aanhouder en mag ik nu met een nieuwe versie van hetzelfde ding kijken of dat 'onverwoestbare' wat Varta pretendeert ook voor de voorspelbaarheid van het lichtgeven geldt.

Verder

 Gisteren heeft niks opgeleverd. Het wachten duurt voort, maar daar ga ik niet meer op zitten wachten. De laatste dozenrommel moet uit de weg. Nu zijn de dozen wel weg maar een deel van de inhoud wacht nog op bestemming. Mn tijdelijk want plek voor definitieve plaatsing is er nu niet of nu niet duidelijk. Voor doos in opbergbox, alleen heb ik er daar geen meer van. Duidelijk doel dus!

Cijferwerk

 09:31 de tijd
 20-02-2020 de datum
 (25x4)-1 voor Italië
 40 voor Rusland
 7 voor Nederland
 5 voor de USA
 4 voor Duitsland
 1 onbekend
 1 uit Ierland
 5 honden
 3 lijnen
 3 gezusters
 2,5 kilometer
 10 koude vingers aan
 2 handen
 3 voerbakken
 4 houtblokken in
 1 terracotta
 1 paar laarzen
 1 jas
 1 sjaal
 1 citroen
 4 olieën
 10+ vloeken
 veel melk op de vloer
 2e kop koffie
 1 kat
 35 van de 75 potjes vertonen leven
 26 letters
 tig woorden en
 veel getallen. Ons leven hangt aan elkaar van getallen. Zometeen de
 3e kop koffie met
 30 ml warme melk
 20 ml schuim
 35 ml espresso en nogeens
 20 ml warme melk .....
 14 uur te gaan.

Onzin

 Kop ik 'm vandaag nog in? Ja, ik kop 'm vandaag nog in. De 100ste op de 19e. Volkomen irrelevant voor het door het klimaat in z'n voortbestaan bedreigde mensheid. Daarvoor wel een persoonlijk record en laat dat nou ff net iets zwaarder wegen, hoewel ik de nutteloosheid ervan niet onderschat.

 Stel nou, dat de wereld binnen nu en 100 jaar verandert in een omgeving, die de mens op alle denkbare fronten naar het leven staat. Onwaarschijnlijk, maar stel. Een zeespiegel die bijv de waanzinnige 65 mtr hoger ligt dan nu. In de tropen onleefbaar, op onze breedtegraad tropisch en op Nova Zembla het gematigde miezerige weer van de Lage Landen.

 Meer dan de helft van de Nederlandse bevolking verkast als klimaatvluchteling. Nederland in feit verdwenen. Net als Bangladesh en meer van dat soort rivierdeltaplekken. De Noordzee een stuk groter. Windmolenparken op zee onder water verdwenen. Het ondergrondse kabelnet volledig onbruikbaar. Den Haag verzopen. Regering overgenomen door Duitsland. De Nederlandse staat opgeheven. Het europarlement definitief naar Strasbourg.

 België gedecimeerd, Frankrijk gehalveerd, Duitsland voor een groot deel onder water. Ik zit met mijn 350 meter boven NAP gebakken. Mijn graf ligt straks nog net een 30-tal meter hoger. Als je daar werkelijk in gelooft, hoe denkt je dat dan op te lossen met meer windmolens, zonnepanelen, minder vlees eten en het plastic netjes hergebruiken??? Ach, laat maar zitten ook.

Aanpak

 De onrust rukt op. Wachten is al niks en wachten op iets, waar je geen invloed op hebt, is helemaal niks. Afwas is gedaan. Geen normale activiteit als ik dat gisteren ook al gedaan heb. Fornuis glimt. Dat was alweer weken geleden. Afleiding, maar niet afdoende. Gedachten vallen over elkaar heen. Sneller dan ik er iets mee kan doen. Speldenprikken van het formaat stokslagen.

 Bezig houden is het devies. Naar het Pc-scherm staren is het niet. Koken dan maar? Of toch de truck opstarten? Misschien eerst het een en dan het andere? Ik ga voor koken, denk ik. Het is voorlopig weer de laatste vleesweek. Laat ik er iets moois van maken. Niet zozeer veel als wel lekker. Een goed biefstuk. Het is aan Mariana niet besteed en in Agnita niet te krijgen. Hoewel, d'r is één plek waar het misschien wel kan, maar daar kom ik zelden of nooit. Scheelt toch 7 km of 50. Maar een goede goulash kan ook of iets met kip op z'n Aziatisch.

 En waar het vandaan komt, weet ik niet, maar mijn hoofd is al een tijd bezig met uiensoep. Heeft niks met vlees te maken maar wel met koken. Uiensoep, zelfgemaakte canard confit en verse Franse kaas. Kijk, als ik me daar nou op richt, rolt de rest als bijzaak mee. Hoop ik. Zou mooi zijn.

Sackgasse

 Leuk of beter interessant artikel in de FAS van iemand, die uitlegt, dat emoties, gevoelens tot in de jaren zeventig (van de vorige eeuw) iets verdachts hadden. Daar kon je beter niet mee bezig zijn en de mensen, die dat wel deden, werden met terughoudendheid benaderd. Dat er in de jaren zeventig steeds meer aandacht aan emotie werd besteed heeft de wereld er misschien beter maar niet gemakkelijker op gemaakt. Met het ophemelen van de emoties zijn niet alleen de 'goede geesten' uit de fles gekomen, maar ook de negatieve versies en daar kan men dus niet mee om gaan.

 Wat eerst simpel was om te bepalen of je je doelen in je leven had bereikt (baan, salaris, huis, vrouw, kinderen) moet je dat tegenwoordig natuurlijk ook allemaal maar moet het je ook nog voldoening schenken. De schrijver noemt dat de overgang van prestatie naar beleving.

 "War in der industriellen Moderne die Arbeit in erster Linie ein Feld der materiellen Reproduction und der Statussicherung, so erwartet man in der Spätmoderne vom Beruf auch und gerade Entfaltungsmöglichkeiten - und umgekehrt werden vom Einzelnen auch eine entsprechend starke Motivation und Engagement verlangt. Auch in der modernen Ehe drehte es sich in der Vergangenheit lange Zeit vornemlich um Sicherheit und Status - die spätmodernen Partnerschaftsmärkte aber sind deshalb so kompliziert geworden, weil die Individuen nun das perfekte Match mit einem Partner erwarten, in dem sie sich idealerweise immer wieder befriedigend spiegeln können."

"Ein Leben, das sein Fundament im subjectiven Erleben findet, kann im glücklichen Fall emotional besonders erfüllend sein - aber dem Erleben ist es eigen, dass es häufig ambivalent ist und sich einstmals positive Gefühle im Laufe der Zeit abnutzen oder ins Negative kippen."

 Hij adviseert het advies van een Deen op te volgen en "den 'Selbsoptimierungswahn' an die antieke Philosohie der Stoa anzuknüpfen":

 "Die stoische Haltung ist für ihre Skepsis gegenüber den eigenen Emotionen bekannt und dafür, die unkontrollierbaren Gegebenheiten, die einem das Leben präsentiert, mit Gleichmut zu behandeln. Emotionen kommen und gehen  (...). Eine Lebensform, die sich von ihnen abhängig macht, sie fokussiert, verstärkt, beständig ausdrücken will und an ihnen leidet, erscheint wenig erwachsen."

 Uit: Für eine Kultur der emotionale Abkühlung, Von Andreas Reckwitz, FAS, Feuilleton, 24/11/2019

Cryptisch

 .... een lijk in vershoudfolie wikkelen en in een kast onder het bed wegstoppen, hopende dat niemand het zal ruiken, terwijl je het huis aan potentiële kopers laat zien ...

 Mijn droomwereld is van slag, geloof ik. Ik kan het in elk geval ff niet meer volgen. Wat me vertelt wordt is duidelijk minder ééntonig dan het in het algemeen was de afgelopen 4, 5, 6 of meer jaren. Nu alleen nog snappen wat daar afgereageerd wordt in de nachtelijke uren. Uren die weer ff redelijk ongestoord gevuld worden met slaap.

 Vijf uur wakker worden is weliswaar te vroeg voor de tijd van het jaar. Zeven uur zou beter zijn. De tussenliggende tijd vul ik op met dommelen en me met vanalles bezig houden, waar ik me eigenlijk helemaal niet mee bezig wil houden. Sowieso niet en al helemaal niet op dat tijdstip van de dag. De honden verdrijven niet veel later al dat ongewenste gedoe en dan kan ik me op de koffie storten en zien dat het in de rest van de wereld niets beter is dan in mijn eigen bestaan. D'r wordt wat afgemodderd. Dat relativeert. Zo slecht doe ik het nieteens.

Afschakelen

 Alleszins redelijk door de dag gerold. Niet in mijn Volvo-cabine gekropen en asfalt gevreten maar gewerkt aan de verkleining van de stapel kranten. Of mijn hoofd stond ernaar of er was gewoon een meer dan gemiddeld aantal interessante artikelen te lezen. De avond is voorbij gevlogen. Mijn ogen worden niet blij van het gehannes met de leesbril. Zonder is het echter raden naar de tekst.

 Hond links, hond rechts. Kat op mijn krant. Kortom het was een huiselijk tafereeltje. Rustiger, stukken rustiger, wat niet verkeerd is, als je aan je nachtrust wil beginnen. Zal me benieuwen wat tijdens de nachtelijke uren allemaal aan mijn geestesoog voorbij trekt. De periode van feesten en partijen lijkt voorbij. Nu klopte daar ook altijd wel iets niet aan, maar dat is toch anders dan vertrekkende boten of treinen missen.

 Dobberend in een bootje op een met waterlelies begroeide vijver, lijkt me wel wat. Zonsop- of ondergang beleven op het strand van een koraaleiland, mag ook. Of wat gedacht van wiegen in een hangmat onder palmen op een onbewoond eiland? Of dichter bij huis, een kampvuur genieten na een dag werken in de tuin? Het schijnt, als je maar druk genoeg met een beeld bezig bent, je dat mee de nacht in neemt. Nou, kies maar, zou ik zeggen.

Gewicht

 Na het besluit, dat ik me mocht laten gaan, had je me gelijk bijeen kunnen vegen en in een hoekje droppen. Prompt doodmoe. Zat er in. Kon er nog wel bij. Beter zo'n dag waarin al het verkeerde bij elkaar komt, dan een reeks met iedere dag aandacht voor een andere foute zijstraat.

 Mijn invloed op het geheel dat ineens speelt is minimaal, tenzij ik voor "Ja" en "Amen" kies. De mogelijkheid waar ik alles behalve warm voor loop en waarvan het nog maar de vrg is of het de meest efficiënte en effectieve aanpak is. Er zijn nog steeds een voor mij onbekend aantal stappen te gaan. Dat krijg je als je nergens bij betrokken wordt en 'overleg' Chinees is voor de tegenpartij.

 Het is maar goed, dat ik zo ver weg zit. Met mijn neus er boven op was het ws weinig anders gegaan en de frustratie alleen maar groter geweest. Ik weet, dat ik nu alleen al vanwege de afstand niet zoveel kan doen. Dat werkt relativerend. Mijn zus heeft het wat dat betreft een stuk moeilijker. Bovendien heeft zij meer verkeerde ervaringen cq aanvaringen gehad met de club. Wat maakt, dat wat nu gebeurd voor haar het effect van de druppel heeft, die de emmer laat overlopen. Alleen daarom is "Ja" en "Amen" al geen alternatief. Vrg is "Wat dat wel?".

Opstopping

 Het is mijn type dag niet. Niks wil uit mijn handen komen. Behalve de afwas dan. Maar als die al niet zou lukken, nou, dan berg je maar. Besloten om me daar maar niet druk over te maken. Lunch verzorgd, dat ook dus, en verder veel gekeken en niks gedaan, niks constructief. Ritje naar Kiel. Dat niveau.

 Lijf houdt ook niet over. Het voelde tijdens de kuur een stuk beter. Niks specifieks, meer algemeen. Misschien moet ik daar iets mee. Kan natuurlijk toeval zijn, maar hoeft niet. Niet de zaken om nu mee bezig te zijn. Papiervernietigen zou een ideale bezigheid zijn, maar dat is -niet helaas- gebeurd. Houthakken zou ook nog kunnen, maar hoef niet meer. En voor het spitten is het nog steeds te vroeg.

 Ik draai mijn kringetjes en weet niet op welke hete brei ik moet concentreren. Denken wil niet echt. Nette rijtjes maken zit er niet in. Ik wou, dat ik het zooitje ongezien aan de kant kon schuiven. Vrees echter, dat ik dan de toekomst met een probleem opzadel. Een probleem met mezelf en dat zijn de problemen, die je beter kunt vermijden. Gewoon maar door pruttelen en zien wat het op welke manier gaat opleveren.

Alternatieven

 Het familiegedoe blijft prominent in mijn hoofd rondtoeren. Hinderlijke gedachtenstroom. Het zit het normale bezig zijn dwars en dat loopt toch al zelden op de gewenste soepele wijze. De zinnen zien te verzetten. Makkelijker gezegd dan gedaan met dit soort hardnekkig toestanden. Hoe was het ook weer? Familie zoek je je niet uit. Net zoiets als vriendinnen van je vriendin/partner. Je moet er het beste van zien te maken en als ook dat niet lukt "Tabée".

 En in deze wordt het of was het al "Doeii". Gewoon ff volhouden en wegwezen of toch nog weer een keertje opkomen voor jezelf? Ik twijfel en dat verklaart natuurlijk voor een deel de drukte in mijn hoofd. Verontschuldigen voor de beroerde gang van gangen tot op heden zou netjes zijn. Vrees dat dat zoiets is als een hongerige leeuw vrgn om een geit te redden, die zich verstrikt heeft in de prikkeldraad. Zinlozer kan iets bij voorbaat nauwelijks zijn.

 Morgen nog en dan weet ik hopelijk meer van wat ze van plan zijn en mij dus rest om te doen. Nog twee dagen onrust. En dan? Berusting of explosie? Wegwezen of aanval? Als ik het zou weten, zou ik rustiger zijn. Het wachten doet niet aan verzachten.

Versnipperd

 Koffie ipv champagne hoewel een glas van het laatste vocht op z'n plek zou zijn. Vanochtend is eindelijk het laatste A4'tje van de te versnipperen stapel papier door de vernietiger gegaan. Wat een rotklus. Nog weer acht vuilniszakken vol voor volgende week woensdag. Gelukkig is daar buiten plek voor. Binnen zou de boel geblokkeerd raken itt het streven om meer ruimte te creëren. Nu de laatste rondslingerende restanten uit de dozen, ff uitpuffen en verder met de volgende klus. Idealiter dan hè.

Overloop

 Het stokt ff. Niet het versnipperen, dat is bijna op z'n eind. Eindelijk! Het is een algehele eb-toestand in mijn hoofd. De gedachtenwereld heeft zich terug getrokken en laat de wereld de wereld. D'r lijkt iets geknakt. D'r is ff een compleet schijt hebben aan alles. Mijn emmer loopt over en ik heb duidelijk geen zin om me daar druk over te maken. Dat alles en iedereen toch ff aub in de stront zakt en mijn familie graag als eerste.

 Me vandaag van de ene domme bezigheid naar de andere bewogen. Beetje etiketten staan afkrabben, overbuurvrouw blij gemaakt met het aansluiten van de nwe wasmachine en ondertussen een tandje erbij gegooid bij het versnipperen. Al lang en breed zat, maar nog steeds niet zover dat er misschien hier of daar nog een velletje vergeten blijkt te zijn maar zich geen stapels meer vormen.

 Die punt gaat er vandaag in elk geval van komen. Dat is tenminste iets van een resultaat, waar ik wat aan heb. Ik heb nog twee wegberggevallen nodig en dan kan wat links en rechts uit de dozen is aangespoeld ook definitief uit de weg. Die tien waren dus minder ruim ingeschat dan gedacht. Die waren gewoon nodig en niet bedoeld om al stuk te zijn voor ik ze kon gebruiken. Ook niet daarna, maar dat lijkt me vanzelfsprekend.

Kronkels

 Ff oppassen dat het overdrukventiel niet eruit vliegt. Ik kan er beter niet over bezig zijn of aan denken, dan is er steeds weer die neiging om mijn bazooka uit het vet te halen. Mijn zus begint te beseffen, dat we voor een blok zijn gezet door de rest. Ja, er zijn mensen die op onze leeftijd nog niet hun hele naïviteit hebben verloren. Dat met dat blok was me direct duidelijk.

 Een advocaat van een ander overtuigen werkt alleen via een andere advocaat. Dat is ook precies het deel wat ik er niet aan snap. Als je de zaken voortvarend geregeld wilt zien, is de stap naar een advocaat niet het beste smeermiddel. Tenzij de aangesproken partij in zijn of haar schulp kruipt en 'Ja' en 'Amen' stamelt. Dat hebben we natuurlijk niet genoeg gedaan. Of niet snel genoeg. Of weet ik niet wat.

 Belangrijker is echter, dat we, mijn zus of ik, nergens 'Nee' tegen hebben gezegd. De boel nooit hebben geblokkeerd of iets dergelijks. Ik snap d'r dan ook helemaal niks van. Het zal moeite kosten om een advocaat uit te leggen, wat er nu precies aan de hand is. De vrgn, die ik gesteld heb en nooit beantwoord zijn, zijn nu beantwoord door het in de arm nemen van een advocaat. Ingewikkelde manier van vrgn beantwoorden.

Stroomloos

 Half tien in de ochtend, met een bak koffie voor de Pc genesteld, ding opgestart en nauwelijks bezig met de stand van zaken in de wereld, kapt de electra ermee. Wat een timing. Beroerder kan nauwelijks. Maandagochtend. Op de drempel van de week. Een fragiel moment waar dit soort ongein als een olifant doorheen dendert. Mijn hoofd staat op dat moment niet naar andere zaken. Versnipperaar wilde natuurlijk ook niet en een volgende bak koffie kon ik voorlopig vergeten.

 Gelukkig duurde het slechts minuten. Minuten waarin je uren zonder stroom op je af ziet komen. Ik hoef dan niet direct aan de beademing of kalmeringstabletten, maar zo'n vooruitzicht gooit op z'n minst je dag overhoop en dan moest ik nog gaan bedenken wat ik met vandaag en -belangrijker- de rest van de week wilde.

 Maar dus net goed gegaan. De volgende koffie kon gezet worden voordat afkickverschijnselen optraden en ook aan de Pc-behoefte kon ik weer volledig toegeven. Geen andere geintjes meer vandaag. Een aangeslagen evenwicht heeft niet veel nodig voor de definitieve verstoring.

Uitloop

 Bij de kerncentrale in Cernavoda wachten ze op de door mij te leveren elektriciteitskabels. Gelukkig staat het programma niet aan en hebben ze dat zelf dus niet door. De rest loopt redelijk op schema. De toetsen gaan een stuk soepeler door gebruik. Dus daar ga ik me voorlopig niet tegenaan bemoeien. Het versnipperen gaat als een trein. Het is gewoon veel en gaat met minder dan een centimeter per draaibeurt.

 Een rustige avond zou prettig zijn. Af en toe van de Pc naar de shredder en weer terug. Zometeen aan de koffie en verder weinig bijzonders aub. Als het kan. Dank je wel.

 Het hele dozen-gedoe laat zien hoe bezigheden onbedoeld ontzettend kunnen uitlopen. De tè optimistische inschatting heb ik zelf in de hand, de rest niet. Op naar de volgende week. De derde? Mag hopen, dat ik er niet alsnog de hele week mee bezig blijf. Een staartje is al niet meer te vermijden. Morgen en meer niet. Maar ik durf me d'r niet meer op vast te pinnen. Morgenavond weten we meer. Hopelijk kan dinsdag de nwe week beginnen.

Werelden

 Nou, dat was voor de afwisseling bijna gezellig. Het was niet voor een recente dode. Dat scheelt natuurlijk. De mensen waren gewoon blij elkaar te zien en het eindgebed van de priester was niet het startschot voor een massale uittocht. Men bleef ook weer geen uren hangen, maar er werd de tijd genomen om gesprekken af te maken, nog een paar mensen te begroeten en in alle rust te vertrekken. Toch netjes om de overledenen ook na jaren op zo'n manier te gedenken.

 Na het herdenkingsverlengstuk van de normale zondagdienst werd (fris-)drank geschonken en brood uitgedeeld. Dat is in dit soort gevallen standaard. Ook dat er een aardig overschot aan gevlochten broodjes is, die oa aan de kinderschaar uit de achter de kerk gelegen zigeunerwijk wordt uitgedeeld. Misschien lag het aan het weer, maar bij die verdeling hadden de mensen al niet de neiging om snel te verdwijnen. Iedereen stond te kletsen en Mariana natuurlijk ook.

 Ik heb me de zigeunerkids bekeken. Van schroom kunnen ze niet beticht worden. Het was, dat ze de broodjes nog niet zelf uit de zakken pakten. Gekleed in een allegaartje met schoenen op de groei en de laatste wasbeurt 2 weken geleden. De kinderen kunnen er natuurlijk weinig aan doen, ze kiezen niet voor dit leven. Maar het is een wereld van verschil met de, hoe moet je ze noemen ..., meer gesettelde inwoners van het dorp, waar ook zigeuners tussen zitten.

Meer ...

 Het tempo zwakt af. Mijn voorsprong slinkt. Van de ruim twee dagen is er eentje afgesnoept. Het is nieteens mijn streven en toch blijf ik er mee bezig. Maar serieus of voor de lol als de pijp leeg is, is de pijp leeg. Dan kan ik nog wel wat onzin verkopen, maar ook dat is eindig.

 Het is een prestatie. Over de helft van de mnd en gemiddeld meer dan 5 bijdrages per dag. Een record, denk ik. En ergens speelt dat mee. Ergens, diep verborgen in de berg van mijn verlangens zit het streven om een jaar te vullen met gemiddeld 5 blogbijdrages per dag. Slaat nergens op, net als ieder ander record is het enkel het overtreffen van een eerder record en daar houdt het mee op of eigenlijk net niet, want records moeten gebroken worden. Dus dan 6, dan 7, etc. Hetzelfde als polsstokhoogspringen en op de dik 6 mtr één centimeter, eentje (!!), dwz 10 millimeter meer overbruggen. Je hoeft er niet lang bij stil te staan om het belachelijke ervan in te zien.

 Misschien maar goed ook dus, dat de werkelijkheid dit malle streven stap voor stap nadert en ongetwijfeld gaat inhalen voor het einde van de mnd. Terug met de voetjes op de grond. Kwaliteit ipv kwantiteit. Lol ipv prestatiedrang.

Retro

 Zo'n dag waarop ik denk 'Waren we maar wild gebleven'. Dan zat ik nu ergens in een hut of hol op een dierenvel, omgeven door mijn honden het koud te hebben en zou er niet over zeuren. Ongetwijfeld ook kilo's lichter, geen last van buikvet, zou de meningsverschillen binnen de familie allang met een knuppel hebben afgehandeld en me niet druk hoeven te maken over het mediagebruik van mijn kinderen, die ik dan ongetwijfeld zou hebben.

 Ook verhuisdozen en versnipperaars zouden mijn bestaan niet verstoren. Dat zou hooguit een beer of wolf lukken. Die wel uit zouden moeten kijken, dat ze niet in de pan terecht komen of rauw verorberd worden. Zo tegen het eind van de winter was het schraalhans en werd het zwakkere deel van de bevolking vanzelf weggesaneerd. Daar zou geen Corana-virus voor nodig zijn. De ledigheid van de winterdagen zou als vanzelf plaats maken voor het ploegen en ploeteren van het voorjaar.

 Tenminste als je in de landbouwfase zit, anders zou het pakken en vertrekken zijn opzoek naar verse weidegronden en/of jachtgebieden. Misschien wel in Cernavoda. Hoewel dat zelfs vanuit Coves nog een pokke-end lopen is. Ik zou me dan ook niet met de daar aanwezig kerncentrale bezig hoeven te houden. Het ding zou er niet alleen niet staan, er zou ook nog door geen enkel brein ter wereld iets bedacht zijn in die richting.

Beginpunt

  Italië ogenschijnlijk terug van weggeweest, verder met het ontplakken van de toetsen en natuurlijk het versnipperen niet vergeten. Tussendoor mijn toet in de kerk laten zien, een gemeenschappelijk maal wegspoelen en ik wil ook nog naar Cernavoda vandaag. Druk, druk, druk. Net als de nacht, waarvan ik weinig meer weet, behalve dat ik een trein moest hebben en steeds weer het verkeerde perron opliep.

 Het weer is mistig. En dat met vorst. Het is niet zo mooi wit als een paar weken geleden, daar heb je iets meer graden onder de nul voor nodig. Pech voor de honden, die ik los had willen laten. Zonder zicht is dat echter geen optie. Ik wil tenminste zien waar ze uithangen, als ze weer last van OostIndische doofheid hebben.

 Voor het moment eerst koffie en het nieuws uit de wereld, de teller van de Corona-besmettingen en het WK schaatsen. O ja, en Zuckerberg's scheet dat de overheden meer regels moet maken voor het gebruik van sociale media. Regels, regels, regels. Lang leve meer regels. Geef al die moraalridders ook nog de juridische middelen voor hun heksenjacht. Het wordt tijd, dat ik met spitten kan beginnen.

Toetsen

 Pfff, wat een dag. Na de ochtend ook het grootste deel van de middag bezig geweest met het toetsenbord. En het is gelukt. Alle toetsen geven weer resultaat in het scherm. Een paar willen niet echt lekker soepel en de lichtjes zijn ook niet wat het moet zijn, maar ik kan het ding gebruiken. Ik kan een tourtje maken als ik er aan toe ben ... En dat was ik vanavond, dus het kwam allemaal goed uit.

 Ik baal van mijn stommiteit. Zou, als het door een ander was gebeurd, die persoon stevig de oren hebben gewassen. Mijn straf was het gepruts de hele dag en klaar ben ik nog niet. Die onwillige toetsen is niks bij het schrijven en om daarvoor nou ineens op de laptop te gaan bloggen, daar voel ik niet zoveel voor.

 Morgen weer, hoewel, het is morgen een dag met sociale verplichtingen en het versnipperen moet toch ook echt 'ns een keer voorbij zijn. Het toetsenbord moet daar ergens tussen gepropt worden. Stommiteiten herstellen is niet iets waar ik enthousiast van word. Ik voorkom ze liever.

Non-slow

 Ondertussen is het versnipperen in het slop geraakt. Eerst mijn zus, vervolgens het toetsenbord. Omstandigheden zijn akelig vindingrijk in het dwarsbomen van een vlotte voortgang. En het ging net zo lekker. Zo meteen weer verder. Geen afleidende ritjes meer. Tekst kan nog net via de laptop. De spellen zitten er niet in. Dat trekt dit inmiddels, ik denk, 13 jaar oude baasje niet meer. Zoiets als Windows 10 zie ik er niet op werken. Aardig om het als alteratief voor de 7-versie aan te bieden, maar dan ook graag de bijbehorende hardware meeleveren.

 Het is in feite schokkend, als je stilstaat bij het feit, dat producenten/overheden je tegenwoordig kunnen dwingen tot aanschaf van nwe spullen. Microsoft stopt met programma-ondersteuning. Providers sluiten 3G-netwerken af. Auto's moeten elektrisch. Waar is dat streven naar duurzamheid? Ik wil 'Mieles' die 20 jaar probleemloos draaien en na het vervangen van koolborstels en veren er moeiteloos nog 15 jaar aan plakken.

Warboel

 Het zegt natuurlijk niet alles als de tegenpartij eensgezind een andere mening is toegedaan. Maar als mijn zus nav mijn telefoongesprek over de brief van de advocaat urenlang bibberend door het huis loopt, niet wetende wat ze met het verhaal aan moet, dan zit er iets goed fout. Het heeft haar de hele nacht bezig gehouden en tot drie brieven geleid, die met trillende pen op papier zijn gezet.

 Klinkt dramatisch maar is gewoon een feit. Ik ben een stuk nuchterder, heb minder met het 'foute' deel van mijn familie uit te staan (gehad) maar ook ik merk, dat als ik met mijn zus de feiten de revue laat passeren, het bloed in temperatuur stijgt.

 Wat was er nou zo moeilijk aan om de zaken gewoon netjes volgens de regels, in overleg èn met begrip voor andermans beleving af te handelen? Dat is wat me nog het meeste stoort. Zonder overleg de dingen proberen door te drammen zoals ze jou het beste uitkomen en dan alsnog de ander(en) betichten van tegenwerking. Het is behalve gestoord eigenlijk best knap, dat je het bedacht krijgt.

Dommigheid

 Gisteren leek nog niet zoveel aan de hand. Stom, dat wel, maar soit, niet de eerste keer. Koffie en wijn zijn er al eerder overheen gegaan en behalve wat verstoring van de RGB-ledjes heeft het niet tot gevolg gehad. Nu werkt echter het grootste deel van de QWERTY-lijn niet meer ondanks schoonmaken van buiten en van binnen. De hele ochtend aan verkloot. En dan heb je niet zoveel meer aan het toetsenbord. Ik kan niet eens het wachtwoord intikken om de Pc op te starten. Stom, stom. Als het niet gerepareerd kan worden, was dat gisteravond een duur drankje.

Afzien

 Te duf om een vrachtauto tussen twee vangrails in te houden. Verder met versnipperen. Ook dat gaat niet helemaal naar wens.

Gekloot

 Rechters, advocaten, notarissen, makelaars, adviseurs, banken .... personen en instanties waarvan ik hoopte nooit meer mee te maken te hebben, komt je familie met een advocaat aan kakken. Van je familie moet je het hebben.

 Zou die man inmiddels door hebben, dat hij onder valse voorwendselen voor een kar gespannen wordt, waar hij niks te zoeken heeft? Mag het hopen. Moet zeggen, dat mijn pet niet zo hoog is wat die beroepsgroep betreft.

 Krijgen we straks, over een week natuurlijk iets van 'Oké, allemaal misschien niet zo netjes, maar laten we het vooral afhandelen'. Dan heeft hij aan mij een verkeerde. Ze hoeven van mij niet op hun knieën maar zonder fatsoenlijke excuses voor de beroerde gang van zaken wordt er geen punt achter deze zaak gezet. Denk ik nu. Ja, het zit hoog en ik heb daar niet om gevraagd.

Verbazend

 Het afronden van waar ik nu bijna twee weken mee bezig ben, blijft een ongemakkelijk gevoel geven. Er komt meer en meer zand in de machinerie. Het is als tegen de klok werken om de zaak afgerond te krijgen, voordat de boel vastloopt. Nut heeft zo'n vastloper niet. Ik zie ook geen andere reden of oorzaak. Bovendien is het bepaald niet mijn hobby. Dus waarom traineren? Is afronden in z'n algemeenheid zo'n afstotend iets, dat verzet haast automatisch plaats vindt?

Tuinplan

 Na de éénjarige dahlia's beginnen nu ook twee soorten tomaten met het ontkiemen. Van de 19 verschillende plantensoorten zijn er nu dan drie in beweging gekomen. Het gaat voor mijn gevoel allemaal wat aan de trage kant. Het zal aan mijn ongeduld liggen. Ze hebben nog 3 mndn voordat ze omvang en weerstand moeten hebben voor in de vollegrond.

 Ik popel inmiddels en kijk de vorst uit de grond. De winter is leuk geweest en mag nu verkassen. Een week of 5-6 en de eerste ooievaars keren terug uit hun overwintering. Afgelopen jaar hebben ze toen nog een week bar en boos winterweer over zich heen gekregen.

 Laat ik me buigen over wat een definitieve indeling van de tuin moet gaan worden. Waar de jaarlijkse groenten? Waar het kleine fruit? Waar de druiven? Waar de overjarige groenten? Misschien ergens een boom? De composthoop. De insectenbloemperk(en)? Meer? Ja, bijv. looppaden en waterpunten. Als ik alles een plek wil geven, wordt het krapjes in de tuin.

Eindspurt

  Op naar het versnipperrecord! Nog iets van een halve meter te gaan en dat wil ik gehad hebben voor ik mijn bed in kruip, al wordt het doorgaan tot in de kleine uurtjes. Weg met die zooi. Mijn handen vrij en gemoed bevrijden. Helaas krijg ik van de laatste loodjes maar met moeite koek gemaakt. Van het meeste weet ik wel, dat ik het wil bewaren, maar niet waar of hoe.

 Ik zie toch weer een doos of twee opdoemen. De vrg is of ik er straks wel iets mee kan. Het is nou niet bepaald zo, dat er plek bij gaat komen. Maar ook daar wil ik een punt achter zetten vandaag, maakt niet uit op welke manier. Na het weekeinde met andere zaken aan den slag!

Bloedverwant

 Erfenisaangelegenheden. Dè dijenkletser van menig familie na het overlijden van de laatste ouder. Het verwonderde me niet, ook in mijn clubje is het raak. Dingen gebeuren voordat ze mogen, dingen gebeuren zonder daarvan op de hoogte te zijn gesteld, vrgn worden niet beantwoord, op verzoeken wordt niet ingegaan.

 Communicatie, overleg, begrip, compromis ... helaas Chinees voor een deel van mijn directe aanverwanten. Laat nu een week of wat geleden een brief van een advocaat op mijn digitale deurmat vallen met daarin een voorstelling van zaken die, laat ik zeggen, niet de mijne is. Mààr ineens worden vrgn beantwoord en op verzoeken ingegaan. Waarom is daar een advocaat voor nodig?

 Ik heb wel vaker aan de verstandelijke vermogens van het betreffende familiedeel getwijfeld en dit soort acties versterkt alleen mijn vermoedens. Mensen die doof zijn voor andere meningen, altijd het idee hebben dat ze het beter weten, als iets mis gaat het nooit aan hen ligt, etc. Bij langzaam aftakelende oudjes kunnen ze ongestoord hun wil opdringen. Maar ik ben geen oudje, al takel ik volgens mij wel af.

 Het is een beetje aftasten en afwachten, maar het zou best kunnen, dat het meer op overleg gerichte deel van de familie gedwongen wordt om dezelfde weg in te slaan. Het gaat -financieel- om niks interessants, maar hier worden principes met voeten getreden en dat niet voor de eerste keer.

Epilogisch

 Geen zin om weer uit te waaien. Opzoek naar een andere oppepper. Ritje? Siësta? Afwas? Om te beginnen maar ff niks doen behalve versnipperen. Het moet gebeuren. Ik bedoel, ik wil dat het gebeurd. Dus de handen uit de mouwen. Hoe eerder de klus achter de rug is, hoe sneller ik me er niet meer mee bezig hoef te houden. Wat tenslotte het uiteindelijk doel is.

 Nog een paar dagen. Vandaag, morgen, misschien zaterdag. Tijd genoeg lijkt me zo om me te bedenken wat ik wil of moet met wat nog allemaal op ongewenste plekken door het huis slingert. Tijd genoeg om er per onderdeel uitgebreid over na te denken. Ik zou zelfs kunnen uitproberen of werkt wat ik me bedenk. Passen en meten. God bewaar me. Ik voel meer voor een paar dozen vullen en ze ergens in een hoek poten. Maar dat is nou net niet de bedoeling.

 Ik ga mijn blik over het zooitje laten zwieren en zien waar de blik blijft haken, omdat mijn brein er iets voor heeft bedacht. Puzzelen kortom. Zin in.

Gehad!

 Nu de rest ..... Misschien was nietjes verwijderen zo gek nog niet.

Tussensprint

 De laatste (!) ordner. Niet door de versnipperaar maar voor het voorwerk; het verwijderen van nietjes en ander papiervernietiger-onwelgevallig spul. Qua versnipperaar ben ik de meter inmiddels gepasseerd. Doordouwen. De voorlaatste twee ordners waren 2006 en 2007. De laatste complete jaren qua functionaliteit van het bedrijf. De hele middenstand van St. Yrieix-la-Pêrche trok aan mijn geestesoog voorbij.

 Gelukkig weet ik mijn verstand op nul te houden en mijn blik bij het leven van vandaag. Mijn handelen heeft zelfs iets robotachtigs. Het betere lopende band werk. Het is niet het werk om het over een 'flow' te hebben.

 Nog een paar papieren eruit gepikt. Gered zogezegd. Mn het accoord en de betaling van de grafplek in Utrecht. Dat die brief in de bedrijfsmap is gekomen mist iedere logica. Gelukkig niet blindelings op de stapel voor vernietiging gegooid. Nog een half uur en dan kan ik me met minder beladen zaken bezig houden. De laatste opruimloodjes wachten bijv. nog steeds.

Soleren

 Versnipperen heeft ook iets gluurderigs. Een behoorlijk deel van de papieren betreft Yoland's verleden en gisteren zaten daar doktor's dossiers bij. Spullen die ze ws opgevraagd heeft ivm het vertrek naar Frankrijk. Behalve dat ze aardig wat afgedokterd heeft, heeft Yoland ook vaker dan eens hulp gehad, gehaald uit het psychisch-medische circuit.

 In een van die verslagen, eentje uit 1994, we woonden net aan de Oude Gracht, viel me de zin op, dat ze mij een trouwe, zorgzame, ietwat introverte persoon noemde. Tot zover kan ik me daar goed in vinden. Klopt gewoon. Dan vervolgt ze "die helaas minder behoefte aan bezoek heeft dan ik". Daar gaat het mis. Dit is zo'n wrevelpunt, waar we nooit een werkbare vorm voor hebben gevonden.

 Het punt was, dat ik bij alle bezoek altijd erbij moest zijn/zitten èn me op de door Yoland gewenste sociaal-verantwoorde manier moest gedragen zowel verbaal als non-verbaal. Netjes opzitten, pootje geven en op commando blaffen. Ik kortom niet mezelf mocht zijn. Aangezien ik dat verdomde, zag Yoland minder tot geen bezoek als oplossing ipv wat voor haar belangrijk was zonder mij in stand te houden.

 Aan het merendeel van haar vriendinnen had ik gewoon geen boodschap. Die leefden in een wereld, waarin ik me niet prettig voelde en waar ik verder niks in wenste te zoeken. Het zou iets zijn, als dat ik nu met Mariana door Coves zou hobbelen en bij ieder gesprek dat ze op straat aanknoopt een beetje voor Jan Joker er bij staat te drentelen. Ook Mariana heeft trouwens het liefst, dat ik overal mee naartoe ga. Ga ik niet mee, gaat zij ook niet. Stom principe. Wil ik dan in mijn eentje naar Sibiu, kost me dat bijna een dag overtuigen. Vrouwen. Raar volk.

Warboelig

 Uitgewaaid. Opgelucht. Bijgetankt. Min of meer fris. En ergens ook wel misschien een beetje vrolijk. We gaan verder. De versnipperaar draait. De koffie smaakt. De actualiteit zeurt. Een hele dag voor de boeg. Het sneeuwt, by the way.

 Het eerst tomatenzaadje loopt uit. De bloemen doen het beter maar ook nog steeds maar mondjesmaat. De tuin hard bevroren. Daar valt nog steeds niks te beginnen. De tuinbonen zijn alleen met hamer en beitel in de grond te krijgen. Wachten dus maar. Ik word ongeduldig, merk ik. Blijkbaar niet zoveel zin in wat er voor de rest te doen valt. Het is nu werkelijk niet zo, dat een bevroren tuin me tot ledigheid verordoneert.

 Nog maar een koffie. Weer een sessie versnipperen. Het wordt allemaal kleine tussendoor klusjes verzinnen. Werkjes van 5 à 10 minuten. Of werkjes die je zonder problemen om de haverklap kunt onderbreken. Geen zin om het versnipperen weken te rekken. Voor of maximaal in het weekeinde moet de klus geklaard zijn.

Aangenaam

 Laat ik me niet bezig houden met andermans zorgen, zeker als die met geld verdienen en investeren te maken hebben. Mijn dag was helemaal naar wens en dat is wat telt. Mijn 'zorgen' zijn goed uitgewaaid en verluchtigd. Ook een nwe plek aan ons culinaire lijstje toegevoegd. Kombinat. Klinkt me communistisch in mijn oren. Ze pretenderen ook iets met brouwen te doen, maar behalve dat elementen daarvan in de inrichting zijn terug te vinden, heb ik niet het idee, dat er werkelijk bier wordt gebrouwen.

 Laten ze zich tot de keuken beperken. Die is meer dan gemiddeld qua kwaliteit en verzorging. Een steak gehad, zoals een steak zijn moet. Dat is me hier nog niet vaak overkomen. Verder aangename muziek, die een tandje lager had gekund maar verder absoluut niet stoorde, een uitstekende fles wijn, verzorgde bediening. Het had wat drukker mogen zijn. Maar dat regelen ze natuurlijk niet zelf.

 Dat het nwe winkelcentrum een tegenvaller was, deed geen afbreuk aan de dag. Zo'n eerste keer ter plekke is voldoende te zien en winkels kunnen bij Mariana nooit kwaad. Die zou er morgen weer door lopen. Ipv het ene na het andere overdekte terras te rollen hebben een paar kilometer rondom het oude centrum gelopen en zo onze portie beweging voor vandaag wel gehad.

Kloon?

 Ik weet niet. Investeren is niet mijn vak en ook winkelnering zegt me niks. Maar een heel winkelcentrum met welgeteld één winkel, die je als een vernieuwing van, aanvulling op het algehele winkelbestand zou kunnen zien, lijkt me geen succesnummer. Kleding, schoenen, juweliers en je hebt 95% van het winkelbestand benoemd. Het ding ligt naar mijn idee bovendien net te ver lopen van het oude centrum vandaan om het 'eventjes' mee te pikken, als je de stad in gaat.

 Nieuw, dus ziet er prachtig uit. Groots, ruim, hoog. Twee verdiepingen non-food en een derde voor de snelle hap, gokken en bioscoop. In alles bijna een kopie van de buiten de stad gelegen 'Shopping City'. Zou zo van hetzelfde bedrijf kunnen zijn.

 Ik zal er niet meer zo gauw mijn licht opsteken. De voornaamste reden om naar de versie buiten de stad te gaan zijn de beide supers, die er in opgenomen zijn. In het nwe centrum zit een Kaufland. Zag er op afstand heel redelijk uit, maar van enige bezoekjes elders herinner ik me een Cash&Carry-achtige opzet. Een beperkt aantal aanbieders per produkt, stellages vol opengesneden dozen, etc. Ik ben er niet ingelopen, dus heb geen weet van het feitelijke aanbod. Misschien moet ik dat nog eens doen. Maar zelfs de supers in de 'City' hebben niet altijd alles en dan brengt de ander vaak uitkomst. Dat gaat bij maar eentje niet lukken, mocht die überhaupt al hebben, waarom ik de stadse boodschappen doe.

Spijsswitch

 De vrije dag over doen, maar dan op een manier dat ik niet alsnog de hele dag bezig ben met waar ik me vrij af van had gegeven. De deur uit dus. Ergens lanterfanten. Ws in Sibiu. Opzoek naar al de veren die Europa in haar reet hebben gedouwd? Nou, nee, gewoon zonder doel maar niet doelloos door de stad dolen. Door het echte centrum, niet door de Shopping City. Hoewel, d'r is net buiten het centrum onlangs een nieuw winkelcentrum neergeplempt. Dat is misschien een aardige. Goed ook voor de beweging.

 Verder niks bijzonders. Lopen, zitten, kijken, nergens achteraan, ongeleid overal naar toe. Het hoofd legen. Natuurlijk een hapje buiten de deur en dat voor de afwisseling in een onbekende tent. Max, Jules, Crama, Enzo, La Turn, Kulinarium, Lili's, Old Lisbon, Cuptor, Kon Tiki, Pardon .... voor je het weet, blijf je in hetzelfde kringetje hangen. Op naar een frisse wind, letterlijk en figuurlijk.

Verdwijnend

 Het hakt er onverwachts hard in èn het lucht op, merkte ik gisteren. Aangezien het een simpele huis-, tuin- en kantoorversnipperaar is, werkt ie het beste als je er niet meer dan één velletje per keer door laat gaan met een kleine overlap naar het volgende vel. Dat betekent, dat je onwillekeurig ziet wat er allemaal tot reepjes wordt verwerkt. Het is mn het Frankrijk-avontuur dat verreept wordt. Van de eerste kriebels t/m de laatste puinrestanten.

 De papieren zijn niet netjes chronologisch op de stapel terechtgekomen, ja foei, maar toch, waardoor ik heen en weer jojo door iets van 17 jaar van mijn leven. Een kleine 10 jaar op en ongeveer eenzelfde periode neer. Meer dan constateren zit er niet in. Het zijn geen "Hadden we maar ..."'s die door me heen gaan. Veel 'O ja"'s bij verloren gegane details, soms iets nostalgisch maar ook ergernis.

 Maar er is ook iets van gloren. Het idee, dat het straks definitief uit mijn blikveld is verdwenen geeft alleen qua idee al zo'n enorm gevoel van rust, dat ik met regelmaat de shedder aanmoedig om sneller te draaien. Het is een soort afrekning met een periode en ws is dat de drijfveer geweest achter het hele dozen-opruim-verhaal. Nog een dag of drie, vier en het leed is geleden.

Weggewerkt

 Sodeju, dat had geen vijf minuten later moeten zijn. D'r valt ook geen peil te trekken op het moment dat de vuilophalers de deur passeren. Nu was het net voor achten, een andere keer zijn ze 's middags om twee uur nog niet langs geweest. Had ik mooi bijna twee weken opgescheept gezeten met mijn papierzooi. Container, bakken, dozen, zakken. Het zou balen zijn geweest.

 Nu heb ik twee weken om de rest van wat versnipperd moet worden door de versnipperaar te halen. Vijf, zes zakken, extra grote zakken gaan het zeker nog worden. Ondertussen komt steeds meer vloeroppervlakt vrij. De laatste loodjes mogen hun naam dan uit den treure eer aan doen, maar ze ontkomen uiteindelijk niet aan mijn ingrijpen.

Herkauwen

 D'r komt weer een hoop voorbij, wat nog een keer bekauwd wil worden. Nog ruim eem meter te gaan en dan hoop ik, dat er niet nog weer ergens papieren opduiken, zonder dat ik er zelf voor kies om er mee bezig te zijn. Een verleden is alleen verteerbaar met een slecht geheugen. Een verleden belemmert.

 Als ik dat vergelijk met de manier waarop Mariana met haar verleden omgaat, eigenlijk enkel bestaat dankzij haar verleden, dan hebben we ook hier weer een diametraal tegenovergestelde beleving. Wil ik er van af, duikt Mariana er in. Noem iets en er is een vergelijking met een moment uit het verleden. Direct of indirect of desnoods via een nauwelijks te volgen omweg. Waar ik weggooi bewaart Mariana. Aan alles plakt een moment, een plek, een gebeurtenis. Ieder parfum, iedere jurk, de gedroogde bloemen. Bij gratie Gods staat in een deel van mijn T-shirts dat ze van de Hema komen. Van de rest weet ik het dan ook echt niet.

 Bij de papieren die door de versnipperaar gaan staat meestal een datum en geeft de tekst je minimaal een hint van de richting, waarin je je zou moeten herinneren. Geen behoefte aan. Tijd voor het volgende pakketje!

Overmatig

 Dronken worden. Het opwellende verlangen om me door de drank omver te laten gooien. Daar is tegenwoordig niet veel meer voor nodig. Dus zo gepiept. Een glas wijn extra over de lunchhoeveelheid heen en ik ben wieberen. En dat is het dus niet.

 Zelfs dronken worden mist het meeslepende wat het ooit had. Ooit moest je d'r voor werken. Nu overvalt het je, als je niet uitkijkt. Het is allemaal ze netjes, tè netjes. Zo beheerst. Waar is de band waar je uit kon springen?

 Eigenlijk lig ik al lang en breed in de kist, hoef alleen nog maar de pijp aan Maarten te geven.

Bijwerking

 Laat ik 'ns een keer tegen mezelf ingaan. Achteraf lullen. Al vernietigend valt het op, dat de papieren in de aanloop naar Frankrijk vnl in mijn handschrift zijn gesteld. Haalbaarheidsstudie. Ondernemingsplan. Marketingstrategie. Projectpresentatie. Noem het op. Het is vrijwel uitsluitend in mijn handschrift op papier gesteld of in tigtal versies in de tekstverwerker geklopt. Yoland's bijdrage is veelal beperkt gebleven tot een handtekening.

 Natuurlijk is dit van dik hout hout zaagt men planken. We hebben er avonden, mndn, vakanties, uiteindelijk jaren over gedaan om de stap te maken en toch, toch heb ik achteraf, nu het idee dat Yoland iets had van "We zien wel, als het niet lukt, draaien we de boel terug." Een beetje zoals ze, mijn idee en door haar steeds weer fel bestreden, ook in haar werk stond. Een karrevracht aan potentie maar het was uiteindelijk de werkgever die het mogelijk moest maken en aangezien werkgevers meestal het omgekeerde denken, kwamen er altijd weer werkbegeleiders, coaches, etc aan te pas. En uiteindelijk een andere baan.

 De overtuiging, dat Yoland op dezelfde manier aan Frankrijk is begonnen, heeft door de jaren meer en meer terrein gewonnen. Degene die het mogelijk moest maken, was ik. Mijn hartaanval was de eerste en ws direct doorslaggevende tik. Maar ook de discussies dat ik een hoop kon doen, maar niet alles tegelijkertijd en in mijn eentje omdat ik slechts gezegend was met twee handen en het moest doen met 24 uur per dag.

 Over dit geheel een sausje van tegenslag, en laten we eerlijk zijn, die was niet mis, en Yoland wilde kappen. En alles leek als vanouds van een leien dakje te gaan, zoals bij het verwisselen van baan, totdat ze die ene onnoemelijke blunder begin om een paar centen te besparen op bergen winst. De rest is meer recht toe, recht aan geschiedenis.

Verstoord

 Maffe dag. Onrustig, zenuwachtig zonder dat er iets is waar naar toe gewerkt moet worden en waarvan het resultaat belangrijk is of het zou het eind van het versnipperen moeten zijn, wat vandaag gegarandeerd niet gehaald gaat worden. Het doen van de afwas geeft geen rust en met de laatste loodjes wil het natuurlijk ook niet opschieten. Ik moet iets bij de hoorns pakken, maar wat? Iets in het kader van the finishing touch wel te verstaan en niet iets compleet anders en de zooi verder de zooi laten. Aub, bewaar me.

 Een deel van de eet/entreekamertafel is na een week weer vrij. Kunnen we weer samen van een maaltijd genieten. Dat is de voorlopige score voor vandaag. En de afwas, maar dat is niet interessant want dat is een zich herhalende bezigheid.

 Eigenlijk versta ik iets heel anders onder een 'vrije dag'. Morgen dan maar overnieuw?

Popi

 Het gaat druk worden deze zomer. In het kader van de Europa promotie door de Europese commissie is er zoiets als 'Best European destinations". Voor 2020 gekozen door 644.414 stemmers uit 179 landen (Dacht dat er maar iets van 160-165 landen waren ). Sibiu scoort plek nummer 6 op die lijst voor, hou je vast:

"The Romanian city is noted for being able to offer Bruges or Paris' culture and gastronomy, be as instagrammable as Prague or Santorini, and as romantic as Rome or Venice.

It is presented as one of the most modern and dynamic cities in Europe, with something to offer to every visitor: culture, gastronomy, history or outdoor activities"

 Vermelding op de lijst geeft het toerisme ter plekke een boost van om en nabij de 15%. Je komt op een website terecht waar naar het schijnt 6 miljoen reizigers op rondneuzen. Laten ze het daarbij laten. Het is 's zomers al druk genoeg. En wat mij betreft mag mn de Aziatische hoek wegblijven. Die camera-kiekende schoolklasformaties zijn ook zonder mondkapjes al irritant opvallend genoeg.

 De hele top-15:

 Colmar, France
 Athene, Greece
 Tbilisi, Georgia (Is dat Europa??)
 Wenen, Austria
 Cascais, Portugal (10x erger dan Biarritz)
 Sibiu, Romania (Leuk plekje!)
 Namur, België
 Reijka, Kroatië
 Paris, France
 Bydgoszcz, Polen (Werkelijk nooit van gehoord)
 Rome, Italië
 Héviz, Hungary (??)
 Cork, Ireland (Nee, dank je)
 Rochefort Océan, France (Wat is daarte zien? Water?)
 Menorca, Spain (Is toch niet Mallorca, hoop ik?)

 En nog veel meer "Best etc's", kijk op:

 https://www.europeanbestdestinations.com/

Beweging

 Het eerste aarzelende teken van leven in één van de 75 potjes met zaaigoed. Het eerste schaapje en de dam. Het gezaaide zit vandaag een week onder de grond. Een groot deel moet de komende 2 dagen boven de grond uit piepen. Het groeiseizoen is begonnen!!

(Ver)snipperdag

 Het leven bestaat uit meer dan dozen alleen. Een welverdiende vrijwel vrije dag vrijwillig in het teken zetten van de vernietiging. Alles gaat niet lukken. Dat trek de kleine Silencio niet, die ik de vorige keer al eigenhandig van nwe tandjes heb moeten voorzien. Iedere paar minuten een tig aantal A4'tjes. Iedere keer dat ik er langsloop aan denken om er weer een riedel doorheen te jagen. Het bindt je aan huis. Gelukkig had ik verder geen plannen.

 De geluidsinstallatie schoonmaken en testen, gevulde dozen wegzetten en een hoop denkwerk mbt wat het tot de laatste, weg te werken stukken heeft geschopt. De twijfelgevallen van de twijfelgevallen.

 Ondertussen best wel een beetje, niet teveel maar zeker ook niet te weinig trots op mezelf, dat ik me door deze Herculaanse klus heb weten heen te slaan. Het geeft moed en vertrouwen maar ook vrees voor de toekomst. De vrees dat ik mijn opruimenergie voor dit jaar verbruikt hebt. Mijn kruit heb verschoten. Maar ik ben mens en hoop dus van niet.

Kiekeboe!

  Om half negen 's avonds ipv tussen 4 en 5 's ochtends maar na een week of twee afwezigheid knallen er weer 99 pageviews op de teller vanuit Italië. En weer de standaard 25 bijdrages x4) -1. Los laten is schijnbaar moeilijk.

Punt(je)

 Nog een doos over het hoofd gezien. Helaas zonder 'verdwenen' voorwerpen of het gezochte doosje, maar gelukkig dan weer wel vol dom te vernietigen oude Franse administratie. Daarmee schiet het werk van de versnipperaar in één keer door naar iets van 1,5 meter papierwerk. Weer een stok tussen de spaken van mijn voornemens. Ik ga me er ook niet verder meer tegen aan bemoeien vanavond. In principe is de klus geklaard en ligt de afwerking in het vernietigen.. Onderwijl ruim ik dan de laatste zooi wel op.

 Andere kamer geworden. Het werd tijd. Mooie opstap richting de definitieve verpopping. Voor het moment kan ik met het tussenresultaat goed leven. Vrij vloeroppervlakt is meer dan verdubbeld en het zicht rondom is vrij. Geen verstoppertje meer te spelen tenzij je in de hurken gaat.

'Ontdozen'

 Het ruimen wil ff niet meer, teveel andere zaken in mijn hoofd. Een batterij shredders zou goed doen. Die ene staat om de paar minuten weer een tijd stil. Dat geeft qua vernietiging niet de gewenste voldoening. Dan moet je door kunnen maaien tot de loop van je geweer smelt van de hitte. Goed dat dit soort momenten definitief afgehandeld worden. Ik hou niet zo van massale moord momenten.

 Ff de boel laten zakken. Eventjes met andere dingen bezig zijn. Drankje, honden, blog, het maakt niet uit. Even de gedachten desoriënteren en het ongewenste volk de deur uit bonjouren. Nog steeds het streven om vandaag een punt achter de dozen te zetten. Moet daarvoor wel een hoofd hebben, dat niet teveel met ongewenste zaken bezig is.

 Ik mis trouwens dingen en dat is een beetje vreemd. Mijn wijnmakersgereedschap bijvoorbeeld. Dat heb ik zeker weten niet in Frankrijk achtergelaten. Maar er is meer. Kleine dingen, waarvan je ineens denkt 'Waar is dat of dat gebleven?'. Net alsof er dozen ontbreken. Toch staat er niks op rare plekken en kan ik me ook niet voorstellen dat op dozen waaop 'Boeken' staat vermeld, de inhoud anderszins is. Ik zie het doosje zo voor me, maar ben het doosje nergens tegen gekomen.

 Waar is mijn doosje? Zoveel dozen geleegde en niet verschenen. Benieuwd of het nog ergens opduikt.