De wereld een beetje op z'n kop. Nu heb ik in feite al tijden geen echt vast blogmoment meer, maar het komt zelden voor, dat ik er 's ochtend niet mee bezig ben. Zo'n zeldzaam moment was het vanochtend, de opmerking over de orchideeën daar gelaten. Dus helemaal klopt het weer niet, maar het gevoel telt. Toch?
Eén uur 's middags en zonder koffie voor het eerst achter het blog en in feite al bijna meer gedaan dan op menig andere dag incl. een moment van domme onoplettendheid, waar Rosa en Prada dankbaar gebruik van hebben gemaakt en er van tussen zijn gegaan. Mopke heeft de gewoonte van de twee anderen niet, nog niet overgenomen en lag gewoon wat op de binnenplaats te liggen.
Veel meer ook niet van plan vandaag. Koken met iets meer dan de gemiddelde aandacht van de afgelopen tijd en dan heb ik het wel gezien. Beetje tekenen om de vorm te vinden, die de werkruimte moet krijgen, dat zou nog kunnen. En vanavond misschien iets in de tuin. Niet dat het idee me enthousiasmeert. Wat het toch eigenlijk wel zou moeten doen.
Het tuinwerk heeft iets vanzelfsprekends gekregen. Het bijzondere is er af. Er valt niks meer 'af' te krijgen. Voor dit jaar is de target binnen en daar zal het zelfs niet bij blijven. Dat geeft dan toch een heel andere manier van benaderen. Natuurlijk is ook de focus van bewerken langzaam naar oogsten aan het verschuiven. Andere koek. De radijsjes komen nog net niet mijn oren uit en de tuinbonen komen er aan. Langzamer dan ik me bedacht had, maar wat een majestueuze planten zijn dat toch. Ook de peulen maken vaart en daar verheug ik me wel op. Peultjes, daar mag je me 's nachts voor wakker maken. De rest is allemaal nog erg pril en petiterig
Geen opmerkingen:
Een reactie posten