Voor het vertrek uit Resita eerst opzoek gegaan naar Mariana's stageplek of wat daar nog van terug te vinden zou zijn. Route wist ze nog perfect. Na een paar honderd meter een bord dat verder rijden in principe verbood. Dat maar genegeerd zo oud als dat uitzag. Weer een eind verder doemden oude industriële structuren op en liep de weg dood op een lage schuifbarrière met wachthuisje en portiersgebouw. Een groot deel van het achterliggende dal werd in beslag genomen door het complex. En wordt dat nog steeds, maar gewerkt wordt er overduidelijk al lange tijd niet meer of nauwelijks.
Mariana het portiersdeel in waar een vrouw van middelbare leeftijd zit. Het in de gaten houden van de toegang lijkt me geen enerverende job meer. Beide vrouwen raakten aan de praat en dat klonk levendig. Ik heb na wat drentelen en kijken mijn camera gepakt. Vrijwel zeker verboden, maar ik zag niet zo gauw iets wat dat idee bevestigde. Bij de tweede foto stoof de vrouw echter uit het portiershok. In alle vriendelijkheid en een beetje lacherig, maar toch. Op de deur van haar hok hing zowaar een bordje waarop het verbod aangegeven werd. Alleen was het verbodsbord inmiddels kanariegeel ipv aandacht-trekkend rood. Maar oké, ik had mijn foto's.
Jammer dat het niet mogelijk was om het terrein op te lopen. Het moet prachtig zijn, zo'n verlaten en door de tand des tijds aangetast industriëel complex. Hoge hallen. Roestige constructies. Modderige wegen. Moeten prachtige foto's te maken zijn. Ik weet niet wat ze er nog uitspoken, maar het lijkt me stug, dat daar nog militaire geheimen voor de buitenwereld verborgen gehouden moeten worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten