Dit zou zo een lekker daggie kunnen worden, misschien wel een erg lekker daggie. Dit is geen uitdaging aan het adres van het noodlot, dus maar direct afkloppen. Vlot begonnen, prachtige dag en zo om te beginnen de tuin in. Krijg iets van een dorps ritme, maar dan wel met een uur of twee, drie vertraging. Soms zou je de honden moeten kunnen overslaan. Zou inmiddels makkelijk kunnen als de buren nou eindelijk eens de daad bij het woord zouden voegen en de verkoop van het aanpalende perceel zouden concretiseren. Hek er omheen en de honden een oversized uitloopruimte.
Vooralsnog blijft het bij een hoop woorden, die verzanden in de Roemeense ellende van vererven. Vijf kinderen met aanspraak. Allemaal tachtigers en niet allemaal meer in leven, dus de vermenigvuldiging met een volgende generatie en klaar is de administratieve blubber, waar je in vast loopt. Nog versterkt door belastingen die al decennia niet betaald zijn en de vrg wie daaar voor moet opdraaien. Of niet de vrg eigenlijk, want het (gedeelde) eigendom is in principe duidelijk, meer de onwil om te betalen dus. Eigenlijk heb ik de hoop al opgegeven.
Maar goed, ik dwaal af. Ik ben veel sterker in afdwalen dan ik altijd gedacht heb. Voor een rechtlijnige geest maak ik een hoop kronkels. Over rechtlijnig gesproken .... niet de was in de machine vergeten. Daar gaat weer een uurtje..... Misschien die tuin vanochtend maar laten zitten?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten