Straks op bezoek bij Mariana's vriendin. Zien hoe het is om iemand na een paar weken weer te zien, als zij in de tussentijd haar doodvonnis heeft gekregen. Maar niet teveel bij willen voorstellen. Hoewel realistischer dan Mariana heeft ze, als ik het goed begrepen heb, wel het idee, dat ze dit gaat overleven cq ze is te genezen. Wie ben ik om daar tegen haar vrgtkns bij te zetten? Het zou nog weleens een surrealistische conversatie kunnen worden of anders een hoop tranen.
Er maar zo 'open' mogelijk in gaan en dan zie ik wel wat het gaat worden. Ontkenning? Acceptatie? Ws iets er tussen in, dat lijkt me het meest menselijke. Ondertussen mezelf een beetje in de gaten houden. Klinkt egoïstisch maar het is niet het moment om me in deze thematiek mee te laten slepen. Wat dat betreft wordt het ook een test van mijn weerstand en relativeringsvermogen.
Als ik daar aan het eind van de middag wegrij, hoop ik het onderwerp daar te kunnen laten waar het voor het moment (helaas) speelt en niet mee te nemen in mijn dagelijkse beslommeringen. Het geknok om die zaken te scheiden heeft me genoeg tijd van mijn leven gekost.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten