Het gaat niet goed met de vriendin van Mariana. De 'K' zit op meerdere plaatsen. Dan wordt het penibel of eigenlijk gewoon duidelijk: afscheid. Mariana hoopt, dat het niet waar is. De vriendin hoopt, dat ze kan genezen. Theoretisch kan het natuurlijk, maar in zoverre ik de situatie kan inschatten, wordt dat dan de hoofdprijs in de Eurolotterij.
Ik moet er niet teveel bij stil staan. Kan dat momenteel gewoon niet gebruiken. Zelfs op afstand gehouden hakt het er in. Natuurlijk gun ik Mariana's vriendin en ook Mariana een wonder, een moeilijk te verklaren geneeskundig succes. Maar dat gaat naar mezelf toe met een heel serie slagen om de arm gepaard. Ik ken de verhalen, heb ze inmiddels een paar keer van nabij meegemaakt en natuurlijk zijn er successen, zelfs definitieve, maar het blijven uitzonderingen.
Het treft me persoonlijk meer, dan je op het eerste gezicht zou denken. Ik had haar vriendin namelijk een rol als rots in de branding toegedicht, mocht mij iets terminaals overkomen. Niet voor mij natuurlijk, maar als steun en toeverlaat voor Mariana. Als ik af en toe weereens stil sta bij de heftigheid, waarmee de dood van haar moeder in haar leven heeft doorgewerkt, hou ik me hart vast, als mij iets dergelijks overkomt. Dan moet ik dus òf heel snel zijn òf iets anders bedenken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten