De een probeert de feiten onder ogen te zien. De ander heeft het over rode bieten eten en vooral ook knoflook. De vriendin en Mariana. Door de taal waren de finesses niet te volgen, maar de grote lijnen waren niet te missen. Mariana en de werkelijkheid accepteren als die niet in haar beeld past, zijn twee onverenigbare werelden. Na de dood van haar moeder heeft het meer dan een jaar geduurd, voordat ze eindelijk ophield met het aandragen van scenario's, waarin haar moeder nog geleefd zou hebben. Tenminste naar Mariana's idee.
En nog steeds, als het soms ter sprake komt, heeft ze zich er blijkbaar niet bij neergelegd dat iemand die de tachtig is gepasseerd gewoon zonder speciale reden kan overlijden. Dat gaat geen gemakkelijke tijd worden, die nu komen gaat. Eigenlijk zit het bij Ica overal en is ze naar mijn idee uitbehandeld, voordat ze begonnen is.
Iemand, die nog niet zo lang geleden met trouwplannen kwam aanzetten, om, als haar ruim oudere partner zou komen te overlijden, aanspraak te kunnen maken op de helft van zijn zeer goede pensioen. Als hij tenminste nog 10 jaar na het trouwen zou blijven leven. Iemand, die pas haar gebit heeft laten renoveren, omdat ze daar eindelijk geld voor had. Iemand, die een jaar of wat geleden haar pensioenpot heeft bijbetaald om op haar 62ste voor een volledig pensioen in aanmerking te komen. Iemand van onze leeftijd, die zes jaar geleden nog op haar knieën de was zat te doen in de rivier. Het leven is zelden rechtvaardig, maar had bij haar, wat mij betreft, een uitzondering mogen maken. Het kan nog steeds, maar dan is een wonder nodig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten