De Donau is een indrukwekkende rivier. Richting zuiden zijn we er een tijdje langs gereden. Een simpele tweebaans weg maar knap druk. Veel trucks onderweg. Mn Bulgaarse vrachtwagens vanwege een burg over de Donau een eindje verderop. Veel overgangen zijn er niet. Ook in Roemenië zelf is er maar één serieuze passage richting de Zwarte zee. Die laten we voor een andere keer.
Het idee was om een aantal wijnhuizen te bezoeken. Zg. Crama's. De eerste moest in Oprisor liggen. De kelder waar onze bruiloftswijn vandaan kwam, die we de gasten als dank voor hun aanwezigheid (oa) cadeau hebben gedaan. Je moet ergens beginnen.
Na de nodige kilometer door mais- en zonnebloemvelden gereden te hebben verschenen wijngaarden op de hellingen. Niet veel later passeerden we iets van een fabriek en reden aansluitend het dorp binnen. Een dorp waarin, zoals op heel wat meer plaatsen, met Europees geld riolering aangelegd wordt. Van de enige verharde weg, die het dorp rijk was, was weinig meer over.
Dorp heen en terug doorgereden. Geen domein, wijnhuis of enige indicatie in die richting gevonden. Maar ff gevraagd. Ik vreesde het al, maar we moesten dus bij die 'fabriek' zijn. Een kasteel had ik niet verwacht, maar iets wat voor hetzelfde geld een melkfabriek had kunnen zijn, zonder enige naamgeving en, maar daarover later, een presentatie, die eerder geschikt was om klanten af te schrikken dan om ze aan te trekken, is meer dan het andere uiterste.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten