Het leven heeft verrassender wijze iets tevredens, iets nonchalants. Een bevrijding van de tobberigheid? Zou het werkelijk? Als het zo is, trek ik direct een fles champagne open. De weg terug is blijkbaar ondanks alle vooruitgang nog steeds niet gelopen. Het zijn onderling versterkende combi's die het doen. De tuin, het koken. Dit tweetal is voor het moment aan slag. Concrete resultaten na gedane moeite, waarmee je dan weer smakelijk dingen kunt doen in de keuken. Kartrekkers zijn dat. Handelingen die stimuleren tot meer.
Update (19:51): Je kunt er haast een gegarandeerde gok op loslaten. Al dat juichend positieve gedoe wordt à la minuut afgestraft. Nou ja, binnen een uur dan. Ineens slaat een onbestemdheid toe, die je de doodsstuipen op het lijf jaagt. Van strak blauw naar gitzwart in afwachting van erger. Gelukkig was het van korte duur. Een dip down als een waarschuwing: "Overdrijf nou maar niet, je bent nog lang niet van me af!"
De hondenronde wist het tij nog niet te keren, de tuin vervolgens wel. De weldaad van onkruid trekken en het los maken van de aarde. Weer vooruit. Ik zal niet weer juichen, maar gelukkig duren dit soort terugslagen geen weken of dagen meer. Die champagne gaat er echt wel van komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten