Ik wacht. Ik wacht weer. Is het niet de handtekening onder het voorlopige koopcontract, dan zijn het wel de verhuisdozen of is het weer wat anders. Zoals het zoveelste onderzoek dat voor de komende dagen in de lucht hangt. Het initiatief glijdt me steeds weer uit mijn handen. Of ik laat het gebeuren (verhuisdozen, afwas, kachels) of ik moet het verdwijnen met lede ogen aanzien (handtekening, onderzoek). Voelt niet sterk aan, al heb ik het idee, dat mijn deel in deze zeker op het ogenblik weinig meer is dan gerommel in de marge.
Maakt het voor mijn leven iets uit als de afwas is gedaan? Of de kachels branden? Natuurlijk veranderen er dingen. Aanrecht leeg, huis warmer. Maar word ik daar blij van? Helpt het me vooruit? Marginaal indien überhaupt.
Dat is met de handtekening wel anders. Die opent deuren, die ik angstvallig gesloten houd. En dat onderzoek, dat is helemaal 'hors categorie'. Hier kunnen deuren definitief gesloten worden, die tot nog toe vanzelfsprekend open stonden, of ook niet. Niets zo onaantrekkelijk, zeg maar initiatiefdodend als het wachten op iets, waarvan de uitkomst niet bekend is, of beter zowel 'wit' als 'zwart' kan zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten