Rond half acht Oud-Zuid uitgereden en na achten de oprit van mijn stek ingedraaid. Goed twee uur later dan had gekund. Het rijden niet zat, maar het zitten in de auto wel en de nachtelijke omgeving ook. Links koplampen, die je het zicht belemmeren, en voor je achterlichten, die je een beetje een idee geven van de ruimte die je ter beschikking staat, meer niet. De rest is eigenlijk een permanente gok. Wat zal de afstand zijn die je zonder grootlicht overziet? 50 meter? Snelheid? 90 -130 kilometer/uur. Hou het op 110 km, dan overzie je dus net geen twee seconden. En wat zie je eigenlijk? Een onderbroken witte lijn links en een (bijna) doorgetrokken witte lijn aan de rechterkant. Een tunnel zonder licht aan het eind.
Het zal aan een gebrek aan ervaring liggen, maar er zijn andere momenten, waarop het rijden mij minder tegenstaat, of zelfs plezier geeft. Maar ja, zonder chauffeur, geen zin om te lopen en toch in je eigen bed willen belanden blijft het aantal alternatieven beperkt tot zelf rijden. Zo kom je er uiteindelijk ook wel. Blij dat het erop zit. Toe aan wat anders. Vooral ff geen 'moeten' meer. Gewoon terugvallen in liggen gebleven routines. En net voordat je je eraan over wilt geven, de vraag of ik iets te drinken heb. Op mijn bevestigend antwoord, direct het verzoek of ik dan ook iets wil inschenken. Van twaalf uur chaufferen moeten overschakelen naar butler in minder dan twee minuten tijd. Dat is geen ongeduld meer, dat heet spelen met vuur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten