Udo Jürgens en Joe Cocker in één adem .... kan eigenlijk niet, maar de dood is het gelukt. Een dubbelgat in mijn muziekverleden. Waarbij Udo Jürgens daar erg vroeg in is verschenen en ook alweer tijden en meer nog was verdwenen en Cocker, net als meer representanten van zijn muziekgeneratie, pas laat mijn aandacht wist te trekken. Van Jürgens heb ik volgens mij niks, zelfs geen los nummer op een verzamel-Cd. Van Cocker heb ik niet alle 40 albums, maar hij ijvert met Johnny Cash om de meest in beslag genomen plekken in mijn Cd-rekken.
Zo vertrekt de een na de ander. Wie zal de volgende zijn? Je zou er zo weddenschappen om kunnen afsluiten. Keus te over. Mick Jagger? Paul McCarthy? Charles Aznavour? De èchte groten zijn natuurlijk allang vertrokken, die hebben er meer of minder bedoeld zelf ooit een streep onder getrokken. Schijnt mn rond het 27ste levensjaar vaker dan gemiddeld voor te komen. Zou Jim Morrison muziekaal nog iets in de melk te brokkelen hebben, als hij niet tot trekpleister van Père-Lachaise was verworden? And Janis Joplin? Of recenter Amy Winehouse?
Wordt tijd, dat ik weer wat meer met muziek doe. Helaas zat dat er de afgelopen dagen niet in. Puzzelend de muziekale delen van mijn verleden bijeen schuiven zonder de draad van vandaag uit het oog te verliezen, zoals dat met de periode van 2000-2012 wel het geval is geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten