Onderstaande nauwelijks de wereld ingestuurd en de onrust giert door me heen. Ineens. Ik kan niet zeggen 'uit het niets", want nog altijd trouw afwachtend ergens in een hoekje, maar redelijk onvoorspelbaar. Geest uit de fles. We zullen 'm maar ff laten uitrazen. Geen voedingsbodem voor erger aanwezig. Een oprisping kortom. Vast met die droge tikken te maken, die me vanochtend sneller dan de bedoeling was, uit mijn bed hebben gedreven. Heel erg foute tikken. In een slaapkamer dan.
Planning iets strakker trekken en het zal verder wel lukken. Dat is wel een voordeel bij de ruimte, die ik mezelf proberen te gunnen. D'r kan altijd meer, dan ik me voorgenomen heb. Nu enkel nog dat kleine duwtje om op gang te komen en de dag ziet in een paar uur anders uit. Schoner en wie weet ook meer opgeruimd.
Wat moet het een genot zijn, als straks, ooit de dingen weer als vanouds uitnodigen om gedaan te worden ipv deze loopgravenoorlog met mezelf. Eigenlijk nauwelijks voorstelbaar. Net zo nauwelijks voorstelbaar als de patsstelling, die hier wortel heeft geschoten. Maar het kan. Je ziet het met regelmaat mn in beroepssituaties gebeuren. Nu maar hopen, dat ik in dit geval voor de afwisseling eens een keer niet afwijk van wat 'normaal' schijn te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten