Een kleine 120 km op de teller, de cruise onder control, blik in de spiegels en ver vooruit, handjes losjes aan het stuur en het voetenwerk in ruste. Zoef, zoef in noordelijke richting. De richting zal het niet geweest zijn, want dat zou dan toch oost of west moeten zijn geweest, afhankelijk van de gedachtenwereld en/of wensen, maar desondanks lieten mijn gedachten het rijden voor wat het was en dwaalden af naar het leven in het algemeen en het doodgaan in het bijzonder.
Geen paniekerige angsttoestanden maar een beetje wat de laatste tijd vaker in het nieuws is geweest en mij al veel langer bezig houdt: de hele Westerse Waan in deze. Het rad dat de mens door de medische wereld voor ogen wordt gedraaid. En dan mn de onderzoekstak. Iedere dag is er wel bijna weer een resultaat dat iets iets ziekelijks (mogelijk) zou kunnen veroorzaken dan wel verhelpen. Bewegen, eten en momenteel erg 'hot' de stamceltoestanden. Vrijblijvend is dat al lang niet meer. Roken is aan banden gelegd, dikkertjes hebben tegenwoordig geen leven meer, zwangeren hebben geen eigen leven meer en als je teveel stilzit mag je uitkijken, dat je geen schuldcomplex krijgt aangepraat.
In deze hele mallemolen is het feit, dat je uiteindelijk toch echt een keer de pijp uitgaat in verdrukking gekomen. In feite wordt het bijna ontkent of tenminste doodgezwegen. Een weinig aangename dood bovendien, want oud, versleten en alleen, dement of anderszins opgebruikt ..... want te lang over de datum. Het is extra wrang, dat recentelijk het plussen en minnen met de centen in de zorg een band tussen generaties probeert te herstellen, die decennia geleden door diezelfde overheid omzeep is geholpen met hun individuele verantwoordelijkheids-gezeur. Eerst kapot maken wat door de eeuwen heen gegroeid is en het dan onder dwang terugbrengen..... doe dan nog maar een paar stapjes verder terug. Retour naar de meerdere-generatie-gezinnen. Oma sterven op de bank, gezellig meekijkend naar de Tv en later opgebaard naast het ontbijt.
Gezond leven is natuurlijk niet verkeerd, maar overdrijven wel en dat is wat inmiddels al ruimschoot regel is geworden. De dood hoeft niet verheerlijkt te worden, maar ook niet onder het tapijt weggemoffeld. Het verscheiden behoort weer zijn plek terug te krijgen, die het ooit had. Het hoort midden in het leven te staan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten