Wat is dat toch, dat je om 6-7 uur wakker genoeg bent om op te staan en als je dan toch in slaapt valt, je anderhalf tot twee uur later je bed niet meer uit te branden bent?? Raar fenomeen. Moe worden van slapen. Behalve het moe wakker worden voegt het weinig toe. De dromen zijn niet spectaculairder dan de rest van de nacht en de tijd, dat ik dan pas echt in slaap viel, hebben we inmiddels ook alweer tijden gehad. Een verkeerd ingesleten gewoonte?
Dat die hele slaaptoestand z'n routines kwijt is, dat wil ik direct geloven. Na dik 25 jaar zo min mogelijk en maximaal niet meer dan 4 uur slaap per nacht, gevolgd door een periode waarin je de slaap in minuten per uur kon tellen en vervolgens een soort van aandikken van die minuten tot een steeds completere nacht met minder en kortere tussenstops, is er nog steeds geen nieuw ritme opgestaan. Aan de kant van de avond verliest de slaap terrein, want die krijgt langzaam maar zeker een meer tijd in beslag nemende vorm en inhoud. En de ochtend aarzelt duidelijk nog over het juiste startmoment.
De wintertijd is daar natuurlijk geen hulp bij. Om nou zonder speciale reden om zes uur een beetje in het donker te gaan zitten turen, daar ontgaat me de zin van. Anderzijds is in het donker voor de Pc zitten hetzelfde, als het 's avonds danwel 's ochtends gebeurt. Maar daar gaat het eigenlijk niet om. Het gaat om het vermoeiende effect van een paar uur extra slaap. Vast iets vrouwelijks.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten