De rustige en rusteloze nachten blijven elkaar netjes afwisselen. Vannacht kon er weer aardig mee door. Van elf tot vier, vier tot zes, zes tot acht en de uitsmijter van acht tot negen. Daarbij was het eerste, waar ik aan dacht vanochtend, niet (!) dat ik moe ben. Mijn hoofd zit nog vol watten en ietsje meer watten dan er plek is, voor de rest gaat het, onvoorstelbaar maar waar, nog steeds vooruit. Betekent waarschijnlijk dat de waargenomen rust in de dagelijkse gang van zaken meer is dan een vooronderstelling.
Ik zal niet te hard juichen. Het blijven delicate evenwichten. Ik hoop van harte dat de gemiddelde rouwverwerking en aansluitende herstart een minder slopend proces is, dan het mijne is (geweest). Maar om dat nou, zoals in de jongste versie van de diagnostische bijbel, na 14 dagen af te doen als depressieve aandoening, die behandeld moet worden, lijkt me het andere uiterste.
Veertien dagen? De eerste begrafenisplechtigheid achter de rug en bezig met de tweede. Was het besef van wat gebeurd was en van de daaruit voortvloeiende consequensies al tot me doorgedrongen? De dood, ja. Hoe ongewenst ook, weet je, dat het kan, er zelf bij hoort, maar de rest, nee.
Wat is de termijn? Veertien dagen, zes weken, een jaar? In Roemenië is er zelfs nog een herdenkingsmoment na 7 jaar. Dat soort mijlpalen zijn toch niet voor niks geslagen. Mag je nog wel van slag zijn of wordt tegenwoordig voor je uitgemaakt wat wel nog past en wat niet meer? "Meneer, u valt anderen lastig met zoiets ongrijpbaars als emoties. U bent een risicofactor voor de productiviteit. Etc...." Pil d'rin en op naar de volgende dooie. Alles went tenslotte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten