Zo'n dag waarop het lijf dwars ligt. Niet via een stel onwillige spieren of darmen die alles onverteerd voorbij laten gaan. Het is een algemeen gevoel van onwil, maar dan niet in mijn hoofd, wat vaker het geval is, maar in het lichaam. Beweging, activiteit die alleen met de grootste moeite, veel overtuigen en uiteindelijk dwang tot stand komt. Een slaaf waar de zweep overheen moet. Mag je zo'n vergelijking nog wel maken vandaag de dag? En dan nog niet sneller is dan z'n elfendertigste en de slakken 'm voorbij sjezen.
Maar, MAAR, ondanks alle tegenwerking en tussentijdse regen is de grond in het begin van het rechterdeel van de tuin toegankelijk. Hout weg, dekzeilen verplaatst, perceelruimte vrij! Danig geplet, in hobbels, maar vooral toch onkruidvrij. Ik kan er zo de spade in zetten. Als het weer zich aan de vooruitzichten houdt zouden morgen en overmorgen daar prachtige dagen voor zijn. Ervan uitgaande dat de ondergrond geen zompige toestand is, anders moet ik helaas, helaas geduldiger zijn. En dat zou zonde zijn. Het voelt aan als kerstmis of morgen op vakantie gaan als kind van een jaar of acht. Mijn rug zal daar anders over denken, maar dat is niet mijn zorg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten