Ik hang weer. Ws ergens tussenin, maar zolang je hangt, weet je dat niet. Het gaat een tijd goed, soms zelfs tijden en ineens is de beweging verdwenen. Stopt het. Wordt je wereld op 'Halt' gezet. Je vrgt er niet om. Je doet het niet. Het gebeurt. Pats boem, einde oefening. Meer beteuterd dan verwonderd kijk je naar de wereld om je heen en vrgt je af waarom die draait, terwijl jij stil staat. Je trapt een steen weg, die voor je voeten ligt, loopt voor je gevoel een paar passen en denkt 'Beweging!' maar je vergist je. Het is de wereld die beweegt, niet jij.
Nadat de eerste opwelling is weggeëbt, kijk je om je heen, opzoek naar een plek om te zitten. Wat zou je anders moeten? Een hoop rommel. Blikken, tonnen, pallets, blikjes, sigarettenpakjes, wegwaaiende plastic zakken. Als je over zwerfvuil een roman zou kunnen schrijven, kon je alleen in Roemenië al 10 delen vullen. Je zakt neer op een paar half verrotte pallets en vrgt je voor de honderdduizendennogeenste keer af 'Waarom?'. Waarom die halt? Waarom die stop? Waarom die afkoppeling? Al is het zeer ws maar weer tijdelijk, maar ook dat weet je pas achteraf.
Je krabt eens links en rechts, bedenkt wat gedaan had kunnen zijn en weer is blijven liggen. Trapt iets onbepaalds weg voor je voeten. Staat op. Gaat weer zitten en kijkt voor je uit. 'Leven', denk je, 'Is dit nou leven?'. Zonder met een antwoord bezig te zijn, sta je weer op en laat de wereld aan je voorbij trekken, wachtend op het opstapje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten