Dag twee van het vrijwel volledig tot stil stand gekomen bestaan. Mijn leven is er niet door veranderd en toch voelt het aan als opgesloten zijn. Als het kan doe je het niet maar als het niet mag wil je wel. Zoiets. Ik had eerder naar Sibiu moeten gaan, dan zou ik nu geheel verstoken zijn van enige reden om de deur uit te moeten/willen gaan. Of dat tripje er nog van gaat komen, waag ik inmiddels te betwijfelen. Bij twijfel iets doen en niet aarzelen. Zie je maar weer.
Ondanks alle maatregelen wordt gesproken over een piek van 10K besmettingen. Dacht net, dat we die weg nièt op zouden gaan. Maar er gaan zoveel verhalen de ronde, dat je een dagtaak hebt om alles op zinnig- en waarheid te checken. Rampverhalen. Pogingen een slaatje uit de situatie te slaan. Misplaatste grappigheid. Ga zo maar door.
Feit is, dat we nu een mnd onderweg zijn sinds de bevestiging van de eerste besmetting en inmiddels iets van 1000 bevestigde besmettingen tellen, net geen 20 doden en een stuk of 100 genezen verklaarde zieken en dat in drie haarden: Boekarest, Timisoara en de regio Suceava. Ondertussen blijkt het zorgpersoneel op meerdere plekken tamelijk nochalant met hun bescherming om te zijn gegaan en zijn een paar honderd van de besmettingen artsen en verzorgend personeel. Da's tamelijk stom, zou ik zo zeggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten