De sneeuw valt traag maar gestaag. Het is, dat het al een vreemde tijd is. Zondags stil op een doordeweekse dag en dan het dempende effect van een aanhoudende sneeuwbui. Je loopt buiten en waant je in een 'post-nucleaire oorlog'-wereld. Neutronenbommen moet het zijn geweest. Alles staat nog alleen geen levende ziel te bekennen.
Zouden de honden het verschil bemerken? Ik denk het niet. Wordt tijd, dat ik de dames weer hun vrijheid ga gunnen. Ergens de komende dagen als het stukken beter, dwz aangenamer weer is. De kans is klein, dat ik tegen een politiecontrole aanloop in de heuvels en wie bepaalt wat de noodzakelijke afstand en manier van uitlaten voor de honden is?? De marges voor de burgerlijke ongehoorzaamheden.
Gestelde grenzen schuren nou eenmaal naar verloop van tijd. Bedacht me gisteren ook, dat het tijd wordt voor een stuk vlees bij de maaltijd. Ook zo'n grens van het moment. Nog goed twee weken te gaan, dan hebben we er 8 (!) gehad. Als ik zo denk, wordt mijn trek in een goed gebakken biefstuk alleen maar groter. Lekker bloederig met knapperige frietjes en een bak groene sla met rode uien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten