'De motor loopt weer'. Ha ha ha. Onverbeterlijk mens-zijn. Hopen op anders, beter, vooruitgang, Je met ieder lichtpuntje voor de gek houden. 'Geloof' in het leven tot de kop er van af gaat. En dan nog ff met de ogen knipperen. Het is iedere dag weer zakken en pakken en hernieuwd aan dezelfde route beginnen. Haal ik gisteren of blijf ik eerder steken. Zo ongeveer als Bill Murray in Groundhog Day, maar dan wel met consequenties. Niets wat vandaag gedaan is blijkt morgen als vanouds ongedaan.
De honden hebben hun loopje al gekregen, nu bezig met het naar binnen gieten van een partij koffie, straks in het huishouden duiken, de lunch verzorgen en ergens in de loop van de vanmiddag denken "Waar ben ik in godsnaam mee bezig?". Zonder aandacht aan een antwoord te besteden verder met de honden, een rit naar een volgende uithoek van Europa, een paar artikelen in de krant , badderen en in bed ploffen om een uur of 6, 7, 8 later alles weer een keer te doen, over te doen, opnieuw te doen, in herhaling te vallen. Ja, zonder lopende motor gaat dat niet lukken, maar dat lopen bedoelde ik niet.
Je wilt het niet, ik niet tenminste, maar zonder gaat het niet lukken. Ik wil er maar niet aan, aan die conclusie. En dat terwijl de feiten toch voor zich spreken en ik er bovendien braaf aan voldoe. Ik koester mijn onvrede en probeer deze vooral koest te houden. Niks of niemand belet me om hier weg te gaan, vooral als ik niks zeg en gewoon vertrek. Geld genoeg om het een paar jaar uit te zingen. Wat zou dat opleveren? Iets zegt me, dat het weinig verder zal reiken dan meer van het zelfde. Dan sta ik ergens anders de afwas te doen, te koken, te wassen, de rommel onder de duim te houden, ongetwijfeld een of meerdere viervoeters te verzorgen en me last but not least af te vragen 'of dat het nou is'. Nog maar een koffie, denk ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten