Rare tijden, rare tijden. Het blijft maar door mijn hoofd spoken. Soms mompel ik het zelfs. Het heeft wat van een mantra. Alleen zijn de 'rare tijden' er al en hoeven niet opgeroepen te worden. Tijd dat de winter definitief vertrekt en je andere dingen aan je hoofd krijgt dan het gedup over de gevolgen van het rondwarende virus. De paar dagen tuinarbeid lijken weken geleden, Het zal psychisch zijn, maar ook al hoef ik niet naar buiten, voel ik me toch opgesloten. Het wringt. Er broeit iets van opstandigheid.
Slaat nergens op. Kiezen op elkaar heeft meer nut. Wanneer worden de eerste effecten zichtbaar. In twee weken? Het aantal infectie-vrije regio's is vandaag gestegen. Kunnen we daar hoop uit putten? Daarvoor zijn de berichten uit Suceava (NO) op het rampzalige af. In Coves is het stil. Zondagochtendstil. Weinig dorp in en uit razende idioten. Bobby rende al niet meer achter elke passerende auto aan, maar tegenwoordig ligt hij midden op de weg en wacht (met spanning?) op het sporadisch voertuig dat het dorp inkomt en/of verlaat.
Het bezoek aan Sibiu-stad maar voor me uit geschoven. Noodzakelijk, wat heet, wordt het pas volgende week. Zien hoe moeilijk er dan gedaan wordt over het verplaatsen van en naar de stad. De autorit kan het probleem niet zijn. Ik zal daar alleen in zitten. Alle restaurants zijn gesloten wat het vrij zinloos maakt voor Mariana om persé mee te willen. Zo heeft ook dit nadeel weer z'n voordeel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten