Niet de tijd voor grootse verhalen. Het is oblomoviaans, maar dan verplicht. Ik hang wat. Ik sta wat. Zit wat af. Kook tussendoor. En laat mezelf tweemaal daags uit met de honden. Het is omschakelen. Dat is al niet mijn favoriete bezigheid, als ik het uit eigen wil doe, laat staan als het me opgedwongen wordt. Ik snap de noodzaak wel, maar eigenlijk doet dat in deze niet ter zake.
Natuurlijk kun je je aanpassen. Alles went tenslotte. Maar voor hoeveel tijd. Dat is in feite de belangrijkste openstaande vrg. Het zal meer dan een week zijn, maar dan? Twee? Een mnd? Langer lijkt me om problemen vrgn en zelf moet ik er ook niet aan denken. Zelfs ik krijg dan iets obstinaats, denk ik. Laat ik het op drie weken houden. Voor zo'n periode loont het zich nauwelijks om moeite voor een aanpassing te doen. Heb je het nwe plaatje net rond, moet je weer terug naar de oude situatie of iets wat daarvan is overgebleven.
Maar ja, doe je niks en duurt het langer, maakt je het jezelf niet makkelijker. Je zou er zo een dilemma van kunnen maken, ware het niet, dat die niet bestaan. Het zou me wat waard zijn, als ik enig idee zou hebben hoelang aan de beperking van de bewegingsvrijheid wordt vastgehouden. En richtpunt als verlossing. En dan niet à la de wortel voor de neus van de ezel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten