Een leeg slagveld. Wijd en zijd roert zich niks meer. Het was al niet veel, maar nu heeft alles en iedereen zich teruggetrokken. Zien wie of wat vannacht het best weet te herstellen en morgenochtend fris stimulerend dan wel vernietigend ten tonele verschijnt. Ik hang daar ergens in niemandland. Rust en onrust houden elkaar in het evenwicht. Een stemming om op de grond liggend naar de sterren te staren en je daar in te verliezen. Geen goed idee in deze tijd van het jaar. Ik kijk zo meteen wel het donker in als ik in bed lig. Als wat ik dan zie tot sterren beperkt blijft, al zal het in alle kleuren van de regenboog zijn, dan ben ik allang blij.
Ga ik me al tegen morgen aan bemoeien? Denk dat ik dat maar gevoeglijk achterwege laat. Het al genomen voorschot neem ik terug. Ik zie het wel als ik aan de dag begin. Ws wijst het meest zich vanzelf, zoals het dat altijd doet, als ik overal verre van weet te blijven, vooral van mezelf. Het verstand op nul en de blik op oneindig, ik ben het alweer ff kwijt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten