De woorden stromen niet echt. Het zal aan de staart van maart liggen. Of gewoon ff leeg? Kan ook toch. Of eindelijk dat gewenste rustige leven? Iets zegt me, dat dat laatste meer wishful thinking is dan werkelijkheid. Hier wordt een pas op de plaats gemaakt in de stilte voor de volgende storm. Zo zit het leven tenslotte in elkaar. Rozegeur en maneschijn of het 'himmelhoch jautzende' heeft tenslotte maar één keuze bij het verdergaan en dat is 'down the drain'.
Ondertussen doe ik wat gedaan moet worden op een manier, die het midden houdt tussen een robot en een zombie. Een vorm van automatische piloot maar dan met een flinke dosis sloomheid. Ik kom niet op tempo. Niks vloeit. Greep drie keer verkeerd voordat ik vanochtend mijn koffie had. Dat is nog net geen diskwalificatie. En dan die opengelaten poort, de dooie kip. Straks hysterische buren. Ik kruip, denk ik, weg in de kelder. Wel de wijnkelder en dan niet de kurkentrekker vergeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten