Meesnuiven

 "Minister doet onderzoek naar effect van cocaïne op palingen" (Nu.nl, 29 juni 2018)

 "Aanleiding voor het dit besluit is een onderzoek van de universiteit van Napels. Wetenschappers constateerden onlangs dat cocaïneresten in het water een negatief effect hebben op het libido van de paling, een bedreigde diersoort.

 Palingen worden namelijk hyperactief van de cocaïneresten en kunnen zich dan niet meer voortplanten. De drugs hopen zich op in de hersenen, spieren en kieuwen van de vissen. De lichaamsdelen worden hierdoor afgebroken of raken opgezwollen. De schade is meestal onherstelbaar."

 Triest als het waar is, maar misschien dat de mens langzaam gaat beseffen, dat alles met alles is verweven. Dat wat je doet altijd meer gevolgen heeft, dan je bedenkt èn anderzijds de mens niet het idee moet hebben, als ie een beetje sleutelt aan het CO2, het dieselgebruik of de vleesconsumpties, dat dat dan problemen oplost. Het verschuift ze en in het beste geval in een minder belastende richting. Maar dat is iets waarvan je vaak pas na decennia weet of dat werkelijk het geval is.

 Langzaam komen de zwakke kanten van de mens boven water. Navelstaarder als ie is, komt ie zelden verder dan korte termijn werk. Zowel in denken als doen. Het puntje van de neus is vaak al te hoog gegrepen, laat staan er voorbij. Of ik het nog ga meemaken is de vrg, maar die hele focus op wind- en zonne-energie kan gewoon niet goed gaan. Behalve dat het nooit die 1,5 of 2 graden verschil zal weten te maken, waar men inmiddels in het Westen (Alleen het Westen .... ook zoiets) op jaagt, zullen er consequenties zijn, die door de blindheid, waarmee men zich op de zg oplossingen stort, over het hoofd worden gezien. Ik verwed er mijn kop om.

Stabilisatie

 Zaterdag. Weekeinde. Goed en wel middag. Vòòr twaalven een jaardienst incl. maaltijd en bijbehorende (sterke) drank achter de kiezen. Vanuit de verte rommelt de volgende (plens)bui in onze richting. Dacht dat het rond middernacht wel welletjes was geweest voor dit jaar. Man, man, man wat kwam daar een klets water naar beneden. Ondanks de straatverlichting pal voor ons huis waren van het huis van de buren aan de overkant maar vagelijk de contouren herkenbaar. Dat mocht met recht 'Tropisch' heten en dus misplaatst. De dorpsgenoten geloven hard in een hete zomer. Vooralsnog zie ik één week beter weer en dan weer dezelfde nattigheid. Ik vrees, dat weeronline meer expertise in huis heeft dan de dorpelingen ondanks hun vaak gevorderde leeftijd en dus ruime ervaring.

 Geen was vandaag. Misschien een beetje ver gezocht, maar om me nou nat te laten regen op weg naar de wasmachine, dat gaat me te ver. Ook geen zin om de hele tijd op het weer te letten in de hoop een droog moment te treffen. Morgen weer. Zoals altijd weer de beste oplossing. Zien welke alternatieven ik heb, mocht ik iets paraat willen maken. Waar, tussen ons gezegd en gezwegen, geen enkele noodzaak toe bestaat en niet alleen omdat het toevallig weekeinde is. We gaan, denk ik en mezelf, de dag aan ons voorbij laten glijden en mocht er iets zijn, wat de activiteit prikkelt, kunnen we er altijd nog in springen.

Surreëel

 Een beetje computerspel is serieuzer dan de werkelijkheid. Je sluipt, hakt, rent, vecht en legt met regelmaat het loodje en verder geen gelul. Aannemer deze week in het ziekenhuis en na twee dagen de conclusie, dat het niet het hart is maar een 'spasm' agv het regenachtige en bewolkte weer.. Meneer rookte als een schoorsteen en is daar na de eerste stent stug mee door gegaan. Nu mag iedereen zelf weten hoe hij/zij de grenzen van zijn/haar mogelijkheden aftast, maar dan niet beginnen te lullen over het weer aub.

 Zelfde meneer komt met een 'offerte' na gedane arbeid en bij een paar opmerkingen van mijn kant, verweert hij zich met het feit, dat de prijzen zijn gebaseerd op het overzicht dat hij mij in 2014 heeft gegeven. Dat zegt natuurlijk geen ene ruk. Dat je voor het verplaatsen van gestort materiaal 150 Lei per m3 telt, zal best de norm zijn, wat correct moet zijn is het aantal verplaatste kubieke meters. Nu zit daar bij het verplaatsen van zand en grind het probleem niet. Bij 270 m2 slopen heb ik echter iets van ... 'Nou, nou' en bij netjes stapelen wordt dat al snel 'Amehoela'. Misschien initieel maar inmiddels is het een grote puinhoop achter de schuur.

 We gaan door met die meneer. De offerte, hoewel achteraf, blijkt nog niet z'n definitieve vorm gekregen te hebben. Kortom, onderhandelen is een optie. Waarom dan achteraf?  Maak een inschatting vooraf en een afrekening achteraf, dat lijkt me stukken simpeler. Betekent wel, dat de beste man eerder in de benen moet en daar heeft ie blijkbaar geen zin in. Persoonlijk kan ik daar enige begrip voor tonen, zakelijk klopt het voor geen meter. Maar of ik hem voor het weekeinde ff 10K aan Roemeense valuta wilde overhandigen ivm de salarisbetalingen van de werkers. Is belangrijk, want salaris en dan hebben we het volgende week over de vierkante en kubieke meters. Wanneer komt hij het geld halen? Maandag. Vòòr het weekeinde en maandag, hoe combineert dat? Nou, dan zakt die broek toch weer een eind naar beneden.

Muziek

 Betrapt mezelf op neuriën. Da's niet verkeerd.

Vervreemding

 Audi's en ledverlichting. Het hoe en waarom staat me niet meer bij, maar alleen al dat gegeven. Wat moet ik daar mee? Ik heb  niks met Audi's en ook niet veel op met leds. Wat heeft dat dan in mijn dromen te zoeken? Voelt een beetje aan als 'bij gebrek aan beter'. En zelfs dan kan ik me 1001 andere invullingen bedenken, waarbij je met de nodige fantasie zijdelings nog iets van een link met mijn dagelijkse bestaan kunt ontwaren. Audi's .... hoe kom ik erbij.

(Over)drijven

 Regen, regen, regen. Bepaald niet die zegen die het soms toegedicht krijgt. De tomaten hebben zwemles nodig als het zo doorgaat. Ik mag blij zijn, dat ik niet zo opgeschoten ben met de tuin dit jaar. Was dat naar wens gegaan, had d'r een hoop meer staan te verpieteren, zelfs als het meeste beter tegen de overvloed aan water kan, dan dat bij tomatenplanten het geval is. Misschien verzuipt zelfs de schimmel.

Onkunde

 Het kleintje huppelt vrolijk rond. Snuffelt aan alles, speelt met blaadjes, takjes en perzikpitten. Het maakt pijnlijk duidelijk wat de andere honden al weken niet kunnen, nl vrij rondlopen op de binnenplaats. In theorie kan het natuurlijk. Probleem is, dat ze geen boodschap hebben aan imaginaire perceelscheidingen. Met een beetje geluk wil Rosa wel een paar ogenblikken aan het kleintje spenderen, maar ws spurt ze gelijk achter Prada aan, de beek over en de vrijheid in.

 Misgun ik het hen? Nee, absoluut niet. Volgens mij doen ze niks verkeerds naar mensen toe en ze komen steeds beter en vaak zelfs sneller terug. Punt is alleen, dat je daar geen zekerheid van hebt. Zie Flokkie. Het dus steeds weer afwachten is geblazen. En waren het alleen beren en wolven, waar ik me druk over moest maken, dan zou ik daar goed mee kunnen leven, maar je hebt ook mensen en die vertrouw ik hier voor geen meter. Misschien aangestoken door Mariana, maar waarschijnlijker gebaseerd op wat ik de afgelopen drie jaar zelf heb gezien qua omgang tussen dorpelingen en honden en de ervaringen van de laatste mndn bij het uitlaten.

 Ook vanmiddag weer. Honden aan de lijn. Op weg terug naar huis. Staat er ineens een fiets. Waarom niet. Maar zo denken (jonge) honden niet. Het is nw en onbekend en dus blaffen. Komt er ineens vanuit het maisveld het bekend 'Tsiba'-geroep. Minimaal vijftig meter tussen de honden en de man, die maar uit voorzorg begint met wegjagen van iets wat hij niet kan zien. Aandacht wordt van fiets naar man getrokken, kortom het omgekeerde effect bereikt. Mensen zijn hier te onnozel om iets met honden te doen. Niet de honden moeten op cursus maar de dorpsbewoners. "Hoe ga ik op een niet-agressieve manier om met honden!" Gelukkig luisteren de honden steeds beter. Het leeftijdsverschil tussen Rosa en Prada is daarin goed zichtbaar. Rosa gaat nog voor alles. Prada kijkt eerst en blaft dan meer voor de vorm dan doelgericht. Acht mndn verschil. In menselijke termen bijna een generatie.

Waardig

 Het moet maar. Stemming past wel. Moe, zinzoekend, op de wip en meer van die zaken, die net niet zijn, wat ze zouden moeten cq kunnen zijn.

 Flokkie, ajuu.

 Iets van twee mooie jaren tesamen gehad. Prachtige hond met een onmiskenbaar foute jeugd. Te lange haren. Een hoop geklit. Trouw tot op het bot en toch daar willen zijn waar de actie was. Was ie een soldaat op het slagveld geweest, zou ie nu als 'Vermist' te boek staan. Dood dus, maar nooit de overblijfselen gevonden.

 Ruim een week verdwenen. Daar is geen redelijke invulling voor te verzinnen. Hij stond z'n mannetje als het nodig was. Dus een afrekening onder honden zal het niet zijn geweest. Mariana begon direct met verhalen over gif voerende dorpsgenoten. Geen gif, waar een normaal mens z'n handen op kan leggen, werkt zo snel, dat een hond niet ziek en beroerd terug keert naar zijn thuisplek. Bovendien erg eenkennig, dus aan het botweg doorsnijden van z'n strot zal ie ook niet meegewerkt hebben.

 Ik kan wel alle mogelijk scenario's de revue laten passeren, en morgen dus nog bezig zijn, maar hoe het ook zij, de waarschijnlijkheid dat Flokkie nog leeft is nihil en hoe het zover is gekomen zal met aan dezelfde waarschijnlijkheid grenzende zekerheid in het ongewisse blijven. Leven heeft hier andere waardes. Bij honden meestal niet in hun voordeel.

Achtergrond

 Het gangetje komt opgang. Afwas kan toch wonderen verrichten. Ik mis alleen de muziek. Het Cd-ding in de keuken speelt sinds een paar mndn de schijfjes onvoorspelbaar af. Nee, geen ongewilde shuffle, maar soms en dat steeds vaker gaat het ineens een tigtal nummers verder, vaak tot het einde. Iets met smering van het stangetje waarlangs de laserkop beweegt. Tenminste dat is de algemene opinie op de relevante plekken van het internet. Misschien is olijfolie niet het gewenste smeermiddel, want na de toepassing ervan is het er niet beter op geworden. Misschien zelfs in tegendeel.

  Moest er het halve apparaat voor slopen, maar het deuntje bij de afwas is blijkbaar zo belangrijk, dat ik -voor mijn doen- accuraat en vlot heb ingegrepen. Het kostte ff om me een idee van het probleem te vormen, maar daarna geen voor me uit schuiven. Al die daadkracht staat helaas niet garant voor een werkende oplossing. Nu achter speciale smeermiddelen aan? Ik zou het anders niet weten.

  Een nieuwe kopen, zou het makkelijkst zijn, al stuit me zo'n houding tegen de borst, maar het probleem daarbij is, dat ik dan twee apparaten voor mijn deuntjes in de keuken krijgt te staan, want die van nu heeft ook -niet onbelangrijk!- een cassetterecorder in huis. Een wat??? Ja, je weet wel, zo'n ding met bandjes. Bandjes? Als er iets snel gewisseld is gedurende mijn leven zijn, het de muziekmedia wel. Waar het vinyl tegen de stroom in zwemt zie ik de cassette bandjes niet zo snel aan een revivaltocht beginnen. Ergo, binnen niet al te lange tijd zul je ook geen spelers meer kunnen kopen. Op die, die ik heb, moet ik zuinig zijn. Eigenlijk dus zo min mogelijk gebruiken ....

Afleiden

 In totaal al iets 238 uur speelplezier gehad. Dat mag wel een paar tientjes kosten, niet dan? Nu in de vierde (of is het al de vijfde?) doorloop alweer bijna 22 uur van de straat gehouden, 81 keer de pijp uitgegaan, 61 keer betrapt, ondanks al mijn pogen onzichtbaar te blijven, 102 tegenstanders uitgeschakeld zonder ze om zeep te helpen en toch nog 8 doden te betreuren. En dan zit ik nog niet op de helft van het spel.

 Hoe zou het leven zijn, als je 81x de keer de pijp aan Maarten kunt geven en alsnog vrolijk rond huppelt of hinkt?? Mijn gewissel van stemming kost me al genoeg moeite, laat staan, dat ik iedere keer weer uit de dood zou (moeten) verrijzen. Dat vrolijk huppelen zie ik dan niet zo gauw gebeuren.

 Maar knap, dat iets me zo weet bezig te houden, zonder dat het ook maar iets oplevert. Concreet dan. Voor de rest leidt het voornamelijk af en dan vooral van die dingen die ik eigenlijk zou moeten doen. En dat doet het goed. Helaas en eigenlijk ook weer niet.

Mauwtjes

 Niet onder begeleiding van neervallend water het bed verlaten, scheelt een slok op een borrel (Brrrr, alcohol in de ochtend....). Lekker gelopen, maar inmiddels druilt het weer. Het lijkt wel Nederland. Slecht jaar dit jaar qua aanloop naar de zomer. Mag hopen, dat dit uitzonderlijk is. Met drie jaar allrounde seizoenservaring kan ik dat niet uitmaken.

 Weer geen tuin dus, maar gelukkig staat er een aardige afwas te wachten. Altijd weer een opsteker in mindere tijden. Kan ik me ondertussen bezig houden met de vrg wat met de laatste pup moet gebeuren. Het beestje heeft zich het recht op een goed leven bij elkaar geknokt en waar kan dat beter dan hier? Maar een derde hond?? Weer mndn pogen om er iets van discipline en gehoorzaamheid in te krijgen? De derde keer in anderhalf jaar tijd? Mijn aandacht, die bij twee honden al regelmatig te kort schiet, over drieën verdelen? Een goed tehuis, zoiets waar de eerste pup terecht is gekomen, zou me liever zijn. Zoeken en proberen dus?

Opmaat

 Kleur, vorm, structuur ... het houdt nog niet over, maar het begin is er. Toch mooi, niet wekenlang putlucht snuiven.

Onderuit

 Een perfecte dag voor een IIIe WO of een meteorietinslag die de halve mensheid wegvaagt of allebei. Het zou me vandaag in elk geval aan mijn reet roesten wat er ook gebeurt, als ik er niet zelf direct door geraakt wordt. Met de ziel onder je arm lopen, doe ik met regelmaat. Op die manier wakker worden is een zeldzaamheid. Ja, soms zenuwachtig of met gezonde tegenzin, maar zo kraak- en smaakloos aan een dag moeten beginnen is alweer een kleine eeuwigheid geleden.

 Nog voordat je de ogen hebt geopend zien, dat het helemaal niks gaat worden. Niet vandaag en met een beetje pech blijft het daar niet bij. Het is meer dan stil zitten als je geschoren wordt. Het is weten dat je verscheurd, geplet, vermalen en verstrooid gaat worden en dat er geen ontkomen aan is. Dat je wel kunt gaan zwemmen maar wijd en zijd geen land is te bekennen en je vaste voet een kilometer of vijf dieper moet zoeken.

 Reden? Geen idee. Had ik het gisteren kunnen zien aankomen? Tikkeltje te enthousiast misschien? Verkeerde nacht? Kan me er niets van herinneren. Gewoon, verrassing. Cadeautje. Nou, bedankt dan. Doe mij morgen maar.

Heet

 Vier! Vier kinderen. Twee in Frankrijk, waarvan er een een parfumfabriek heeft, waardoor Mariana iedere dag met een andere geur de deur uit gaat, en twee in Coves. Twee (!) in Coves. Ik werk blijkbaar harder dan ikzelf in de gaten heb. Hoe krijgen mensen het verzonnen?

 Natuurlijk had het gekund, behalve die in Coves dan, maar het is er nooit van gekomen en het is toch wel het laatste, waar ik aan moet denken, op dit moment in mijn leven. Twee kinderen (op klompen) in een dorp waar je in feite niet eens een scheet kunt laten, zonder dat een deel van het dorp zich daar mee bezig houdt. Ik kan best stom, gek en zelfs spontaan zijn af en toe maar niet onnadenkend.

 Het zal je maar verteld worden .... Een beetje de omgekeerde wereld. Meisjes van viertien worden hier, dank eigen stommigheid, opgezadeld met een kind en dan onkent de vader het vaderschap in alle toonaarden. Zou tegenwoordig toch niet meer moeten kunnen.

 Nu is het wachten tot de eerste vrouwen/meisjes op mijn stoep staan, die zo hard in de roddel zijn gaan geloven, dat ze denken, dat ze er een slaatje uit kunnen slaan. Zou het? Na deze roddel sluit ik niks meer uit.

Tijdlijn

 Soms doet het deugd om te zien, dat je niet de enige bent met oog voor de realiteit ...

 "In de vele (honderden) miljoenen jaren van haar bestaan is moeder aarde verzand, verzilt, verzopen, vergast, verduisterd, bevroren en ontdooit geweest. Aardbevingen, vulkaan erupties, vloedgolven, tsunamies, meteoriet inslagen, zon- en maans verduisteringen, ijstijden, zandstormen, sneeuwstormen, extreme droogte en enorme watersnood enz. enz., zonder dat daarbij een mensenhand aan te pas gekomen is.
Het klimaat verandert constant, alle dagen/weken/maanden/jaren en dat al miljoenen jaren lang. Nu warmt het op, logisch we zitten in een post-glaciaal tijdperk, een volgende ijstijd zal het doen omslaan.
 We kunnen triljarden uitgeven en nog meer om moeder natuur te temmen maar het gaat niet lukken. De zon heeft het laatste woord; hoe meer of minder zonne-activiteit des te extremer het weer en klimaat. Korte termijn denken is fataal en slechts menselijk gedrag te beknotten zal ook niet lukken.
 Uiteraard kunnen we een handje helpen door gewoon met je gezonde verstand niets onnodigs te verkwisten; waarom zal je het niet doen, maar dan ook graag een eerlijke probleemaanpak en geen heksenjacht.
 We hebben al vele miljarden uitgegeven met het effect van nul komma bitter weinig resultaat. Maak autorijden duurder (gebeurt al decennia) de mens blijft rijden en er komen steeds meer auto's; maak vliegen duurder men blijft vliegen." ( Memek | 24-06-18 | 20:06 | + 15 -, reaguurder onder stuk 'Sorry. Uw duurzaamheidshobby is niets meer dan een druppel op een gloeiende plaat' op DK, zustersite van GS)

Thuisbasis

 Ook pup nummero twee is vertrokken. Helaas met een minder goed gevoel over de nwe woonplek dan het gisteren bij de eerste het geval was. Geen ander, vrij rondlopend viervoetig gezelschap maar een kettinghond. Geen omheinde tuin, maar een gemeenschappelijk erf van meerdere huizen en een altijd openstaande poort. En, hoewel ze voor een vrouwtje hebben gekozen, kreeg ik niet het idee, dat ze wisten wat te doen om een aaneenschakeling van nesten te voorkomen. Een vriendelijk en blij kind maar verder iets teveel de algemene tendens hier te lande van 'Ach, het is maar een hond'.

 Maar ja, wie ben ik? Misschien valt het allemaal wel ontzettend mee. Al teveel bescherming is ook niet alles. Ik denk, dat je hier als professionele fokker een lijst van criteria voor hebt om een mogelijk toekomstig huis te klassificeren. Ik hoop dat het goed gaat, in de betekenis dat de hond goed beahndeld wordt en het (dus) naar haar zin heeft.

 Het zette me weer ff aan het denken over de derde pup. Die heeft qua nwe plek iets extra's verdiend in mijn idee. Zo jong al de dood een streep door de rekening zetten, daar mag wel wat tegenover staan. Dus blijven? Ik aarzel. Een slecht teken.

Www

 Nooit zoveel op gehad met het verplichte bijvak vegetatiekunde, maar zo'n bloei-boost als nu plaats vindt op de heuvels rondom Coves is een genot om te zien. De weelderige bloemenpracht in de wilde weiden is een stuk aangenamer gezicht dan het eentonig groen van de Nederlandse graslanden. Tientallen verschillen bloemen en bloemachtige bloeiwijzen. En hoe beter je naar beneden kijkt ipv bezig te zijn met het voorkomen van een gebroken nek, hoe meer variatie je (natuurlijk) ziet.

 Berg op, de oostkant wederom, het pad gevolgd maar op de weg terug dwars door de weiden afgedaald voorbij aan steile stukken begroeit met Acacia's. Nog niet zolang geleden zou ik botweg rechtdoor zijn gegaan. Nu had ik toch zoiets van "Laat ik maar ff omlopen". Deels vanwege de laarzen ipv bergschoenen maar ook gewoon in z'n algemeenheid vanwege die met de jaren gekomen wijsheid.

 Ondertussen had ik al diverse keren de honden gefloten en geroepen maar niets zien verschijnen. Eenmaal weer op de dalbodem ook gezocht naar een plek, waar ik in principe de beek achter ons huis kon oversteken. Dat was van de heuvelkant gezien een stuk makkelijk dan als ik van huis kom. Op een plek met een stuwdam aan zooi van emmers, plastic flessen, fornuisonderdelen en meer kon ik zonder al teveel problemen de overstap maken. Het ontdekken struikelt voort.

Reprise?

 Toeval? Zou per toeval kunnen, maar, laat ik zeggen, wel frappant. Net twee dagen met een nwe doorloop van Dishonored_2 bezig en de nachtelijke heise was weer op bezoek. Gedetailleerder het doodgaan aan den lijve ondervinden kan enkel nog door het moment zelf. Geloof ik. Denk ik. Zal ik wel nooit helemaal zeker weten weten. En als, dan zal ik het niet meer kunnen melden.

 Het kan haast niet anders, dan dat het vertoeven in de digitale wereld met de permanente druk van ontdekt te worden met dodelijke consequenties iets in de bovenkamer losmaakt, waar ik IRL niet zo'n behoefte aan heb en dan maar andere uitwegen zoekt. Of zoiets.

 Me lang 'verzet' maar dus toch toegegeven aan een poging om compleet ongemerkt iedereen buiten westen te helpen èn alsnog alles wat er te vinden en te verzamelen is te vergaren. Nou, bezig op het tweede niveau met alle reeds vergaarde extra krachten en een tikkeltje zwaardere moeilijkheidsgraad, kan ik gerust stellen, dat dat in feite onmogelijk is. Opnieuw beginnen op een eerder opgeslagen moment voorkomt niet de registratie van ontdekking of het zoveelste enkeltje eeuwige jachtvelden. In feite moet je dan het niveau helemaal over doen en dan wordt het wel een erg saaie arcade. Die 'Stealth'-score gaat nooit wat worden.

 Desondanks heeft het spel me alweer bij de lurven. Het is in enkel geval geen weggegooid geld geweest, wat bij Overwatch wel het geval is geweest en straks misschien bij Wolfenstein voor een deel ook. Nu oppassen, dat ik mijn gewenste taakjes niet weer ga verzaken.

Details

 Pastiche...  Ineens had ik er zin. Zomer, en zo. Het was ff zoeken, maar dank Franse supermarkten iets kunnen vinden wat in de buurt van het gewenste kwan. Helaas geen '51' maar Ricard, anyhow, Pastiche. Bij thuiskomst gelijk een paar ijsblokjes in een 51-glas gedaan en het weinig edele vocht eroverheen.

 Pastiche, slakken, slobberwijn, vers stokbrood, kaas, Parijs, RN .... Frankrijk is terug, waar het ooit begonnen is. Zou mooi zijn om de paar slepende lijntjes die kant op op te ruimen, dan is het kringetje wat Frankrijk betreft rond. Soms hou ik wel van opgeruimd.

Omslaan

 Nieuwe week. De kaarten van de pups lijken definitief geschud. Het 'onaangetaste' duo krijgt vandaag z'n derde vaccinatie en kan de deur uit. Het 'kneusje' blijft nog even. Zien hoe het met haar verder gaat en of we haar gaan wegdoen. Flokkie's verdwijnen heeft een plaatje vrijgemaakt ..... alsof zeven honden het streven is.

 Nee, dat is het niet en blijven is zeker geen vanzelfsprekendheid. Het diertje is enigszins van haar apropos en moet een opnieuw wennen aan de omgang met andere honden. Iets wat ik niet wil doen,  voordat het duo de deur uit is. Bovendien waren het ooit 4 mannetjes en 2 vrouwtjes en was er slechts vrg naar één van de vrouwtjes. En wie nu die ene overgebleven reu krijgt ... mag Joost weten hoe Mariana dat doet. Ik zal het zien.

 Maar belangrijker dan dit pup-geneuzel is de tijd voor andere zaken. Ballast lozen, slepende zaken afhandelen. Dàt, waarmee ik net voor die hele pup-toestand begonnen was. Draden oppakken, bergen afgraven, beren verjagen, knopen doorhakken. Omschakelen, kortom. Waar heb je anders maandagen voor??

Select

 Het gebeurd inmiddels vaker, dat ik alleen met de dames loop. Hoef er nieteens zoveel moeite voor te doen. Zonder Flokkie is het al minder druk, want slechts twee honden en niet drie aan de lijn. En zonder de Lady en haar toyboy ook minder last als er mensen op straat lopen. Überhaupt minder drukte, bleek ook vandaag boven op de heuvelrug.

 Ruim anderhalf uur later dan al weken een gewoonte was geworden, had de schaapsherder z'n kudde al naar boven gedreven en lag zelf uitgestrekt in het gras met naast hem een klein zwarte mormel. Keffend natuurlijk. Was Bobby erbij geweest was ie zeker blaffend en grommend, die kant op gegaan en dus de hele rest van de meute ook. Had de herder z'n gedommel in de ochtendzon verstoord zien worden en een hoop gescheld en gedoe het gevolg geweest. In het ergste geval waren ze, zeker met Flokkie in Bobby's kielzog, op het mormel gedoken en dan levert groepsdynamica niet altijd de mooiste resultaten op.

 Nu liep Rosa wel een stuk richting dat keffend mormel, gromde wat, maar moest het in haar eentje doen en had daar blijkbaar weinig zin in. Prada had absoluut geen interesse, terwijl ze anders de eerste achter Bobby is. Bij het grommen is het gebleven en ze is netjes met mij verder gegaan. De focus is voor hen nu makkelijker. Geen keuze, enkel ik ben er om te volgen. Eens zien hoe zich dat verder ontwikkelt.

Versierd

 Gisteren uit de berm getrokken, vandaag opgebonden in kruisvorm met wat andere bloemen in het midden op de poort bevestigd. Waarom? Geen idee. Iedereen doet het in het dorp. Het heeft iets met 24 juni te maken, maar het fijne weet Mariana er niet van. Zo hangt er ook op een dag een stengel van de maggie-plant aan de poorten of op weer een ander moment een stel wilgentakken. Het gele onkruid dat er vandaag hangt ziet de eerste paar dagen mooier uit dan een verliepte stengel of een paar -bijna- kale takken. Op veel plaatsen blijft het echter weken of zelfs mndn hangen en dan is het mooie er allang vanaf.

 Welke plant het is, moet je mij niet vragen. Waarom deze plant, kan ook Mariana je niet vertellen. Maar zo gaat dat in het dorp. Iedereen doet het en het wordt al generaties lang gedaan, dus doe je het ook. Je stuurt uitnodigingen bij een trouwerij, soms bij een geboorte maar niet als je een verjaardag viert. Niemand doet het, dus Mariana ook niet. Een beetje dat kudde-achtige waarom ik op mijn 17e blij was het ouderlijke huis en de erbij behorende omgeving te kunnen verlaten. Ietsje met kringetjes volgens mij.

Wegloper

 Blij vanwege èn voor de pup en tegelijkertijd is een van de aangelopen honden ineens pleite. De vierde dag is het vandaag, dat hij zich niet laat zien. Tja, en dan? Achter de vrouwtjes aan? Daar duurt het wat lang voor. Hoewel ... weinig ervaring met dat soort zaken. En er zijn natuurlijk legio andere scenario's denkbaar. Doodgereden is ie niet, want dan hadden we 'm gevonden. Naar mensen toelopen, daar is het niet het type voor. 'En groupe' blaft ie hard mee, maar in z'n eentje blijft er weinig van over en zal ie eerder alles en iedereen uit de weg gaan. Dus??

 Mariana komt dan met hele scenario's over vergiftigen, etc. Niet zelden gebaseerd op verhalen of ervaringen van tientallen jaren geleden. Of het waarschijnlijk is? Het kan, maar wat kan niet?

 Zou ie, Flokkie, d'r een gewoonte van hebben gemaakt om met regelmaat dagen de hort op te zijn, dan was het een ander verhaal. Oké, hij wel 'ns een dag weg gebleven, maar verder was hij de trouwste van de aanlopers. Beetje raar is het dus wel, maar voor hetzelfde geld ligt ie morgen of overmorgen weer op z'n vertrouwde traptrede van het bordes. Zo niet, dan moeten we ws toch een beetje afscheid nemen.

Misser!

 Gelukkig pas op de terugweg, maar goed nat geworden vanavond. Is toch zoiets als een evolutionaire misser van de natuur die ontbrekende bushokjes!

Spiegelbeeld

 Ondanks de duidelijke dreiging van weer een bui vandaag de honden achterna gelopen bij de beklimming van de oosthelling van het dal, waarin Coves ligt te dommelen. Coves van de andere kant! Een kant, waar de honden beter de weg kennen dan ik. Vandaag maar 'ns de enige zichtbare weg omhoog ingeslagen. Een modderige blubberzooi vergeleken met de wegen aan de overkant. Binnen een mum van tijd een kilo extra gewicht per voet aan kleverige ondergrond.

 Het glooit meer, is minder bewerkt en minder hoog dan de andere kant van het dal. De weidsheid zit 'm niet zozeer in het onbelemmerde uitzicht maar in een beloopbare ('hoog'-)vlakte en de kijk op/in een parallel lopend zijdal, waar ik tot voor vanmiddag geen weet van had. Drie jaar na aankomst. Van haast kan men me niet betichten.

 Het is jammer, dat deze kant geen bosschages kent en je bij goed weer altijd in de zon zult lopen. Een mobiele sauna, dus. Wat dat betreft zou het meer de richting voor de ochtendwandeling zijn dan de avondversie. Maar voordat die kant een plek in mijn routines heeft gevonden, valt er nog veel te ontdekken.

Uitloop

 Godverju, zo ongeveer de hele nacht heeft het geplenst en het lijkt vanochtend wel winter. Ligt natuurlijk allemaal aan die klimaatsveranderingen, waarvan de mens denkt, dat ie als een heuse Hansje Brinker het probleem kan oplossen met één vinger. Klimaatveranderingen zijn van alle tijden, de mens niet. Dat is het probleem. Het overstijgt het denkraam van het meest arrogantie beest, dat er op de aardkloot rondloopt en ooit gelopen heeft. Het is zoiets als oorlog, het slaat nergens op maar jaagt de economie lekker aan.

 Laat maar zitten ook, het is zaterdagochtend. Weekend. Vrij. Geen werklui. Rust op de binnenplaats en ook nog in huis, want Mariana nog diep onder de wol. Geen idee wat ik ga uitspoken vandaag, maar veel zal het niet zijn en zinnig ws ook niet. De bijzonder behoeften zijn aardig uitgeput en behoeven aanvulling. Dat is natuurlijk altijd een prachtige reden om een dag in aangename ledigheid door te brengen, slenterend langs schappen en wapperen met flappen.

 Na ruim een week aan huis gekluisterd te zijn geweest vanwege de zorg voor de pup, is het tijd om uitgelaten te worden. Een soort ongedurigheid, waar de honden al na één loopbeurt overslaan last van kunnen hebben. Uitwaaien op het strand, daar zou het een perfecte dag voor zijn. Helaas is zelfs de Zwarte Zee nog te ver rijden. En had ik daar gewoond, had ik vast naar een wandeling in de bergen verlangd. Willen wat makkelijk kan werkt op de een of andere manier niet.

Productie

 Blij met stront! Ja, het kan. Nog geen heuse drollen maar ook geen bleke Bloody Mary meer.

Vertraagd

 Een slome dag die in nattigheid eindigt. Buiten wel te verstaan en dat stimuleert enkel de sloomheid binnen. Hoeveel dagen zonder neerslag waren dat? Een of werkelijk twee. Dat laatste kan ik nauwelijks geloven. Helaas hou ik geen regenstatistieken bij. Regen is iets wat zo snel mogelijk moet ophouden en dan rap vergeten. 's Nacht is alles best, maar wel met mate graag. Voel geen behoefte om na het sneeuwruimen in de winter de zomerochtenden te besteden aan het verwijderen van een grindlaag voor de poort.

 Maar sloom dus. Een last is van mijn schouders gegleden. Spanning ontspannen. 100% zeker kan ik volgens mij nog steeds niet zijn, maar de pup is over de berg cq door het dal. Loopt nieuwsgierig rond, is alert en kijkt met haar prachtig donkere ogen verwonderd de wereld in. Kan me wel een beetje een voorstelling maken van hoe het moet voelen, als je zo ongeveer vanuit de dood of in elk geval vanaf de drempel ernaartoe terug keert onder de levenden, sorry, in het leven. Die levenden kunnen me tenslotte voor het grootste deel gestolen worden. Verbazing moet daar haast wel het leeuwendeel van vormen.

 Ipv champagnekurken te laten knallen nuttigere bezigheden nagegaan. Moet tenslotte ook, als ik een beetje vooruit wil komen met het niet-accepteren van de permanent ongeorganiseerde puinhoop waar tussendoor we hier leven. Vriendelijk te omschijven als een huishouden van Jan Steen. En dan niet de keuken, dat is net de enige plek waar een herkenbare vorm van orde heerst, maar voor de rest overal en dank het verbouwen ook op de binnenplaats en in de tuin. Gillend gek zou je worden, als je er bij stil zou staan. Gelukkig ben ik er nauwelijks mee bezig.

Tuttop

 Twee uur vanochtend of bijna tenminste en net na zessen er weer uit. Klinkt naar goeie ouwe tijd maar het voelt anders aan. Met de honden gelopen, in de tuin gewerkt, de bouwvakkers gade geslagen cq in de gaten gehouden, lunch, glaasje rosé en ... pats. Een nekslag  had nauwelijks meer effect gehad. En dan denk ik tegenwoordig onwillekeurig "Oei, teveel!". Waar is die goeie ouwe tijd gebleven. De tijd waarin het mocht, kon, niet beladen was, betuttelvrij, waarin je afgerekend werd op wat je doen moest en ook deed ipv wat je in je eigen vrije tijd tussen je eigen vier muren doet of zou kunnen doen..

 Ja, ik schiet door, maar er was ook weer zoveel onzinnige betutteling, die de afgelopen dagen de media ontsierden, dat je af en toe moeilijk anders kan dan levensbreed dwars gaan zitten. Eerst het zoveelste relaas van iemand 'die van de drank af' was gestapt. Ik heb het niet gelezen oa vanwege de betaalmuur, maar zelfs als, dan was ik ws in het scannen van het stuk bijna gestikt. Ik weet het vrijwel zeker. Het zal natuurlijk een zware drinker zijn geweest, die zijn ongetwijfeld dagelijkse consumptie van kratten bier, fusten wijn en ketels met net gestookte drank ingewisseld heeft voor water, thee en een sapje en die ervaring van persoonlijke aard extrapoleert naar maatschappijvullend braaksel. Een gok .... af en toe dat glaasje teveel dat wel erg op regelmaat begon te lijken en flesvorm kreeg??

 En dan "Mijn weigering van alcohol confronteerde anderen met hun consumptie" of zoiets. Ik heb direct -tegen mijn gewoonte in- een extra fles uit de kelder opgedoken. Prachtig dat mensen gewoontes veranderen of niet toegeven aan consumeren vanwege de smaakvoorkeur van een groep, maar val daar aub niet vingerwapperend de rest van de klandizie van Gall&Gall mee lastig.

 Denk je, dat je alles hebt gehad, lukt het 'ze', de zichzelf morele meerwaarde toedichtenden, om je zelfs het wandelen tegen te maken. Van nu af aan is dat beladen met termen als 'creatief makend', empathie, sociaal, moeilijke gesprekken, bla, bla, bla. Waarom kan men niet gewoon met zijn/haar (pseudo-)wetenschappelijke tengels van bezigheden afblijven. Hou op met dat nep-verantwoorde, eenzijdig gestuurde etiketteren. Dingen zijn soms lekker, soms leuk, soms heb je d'r een hekel aan en als je niet uitkijkt raak je aan de stomste dingen verslaafd. Gaat toch spelen met je tenen.

Bouwproces

 Gisteren is na goed vier weken slopen, graven, stellen, storten en vervangen eindelijk het bouwen begonnen. Met van die rechthoekige blokken met inwendige isolatieruimtes. Dat is tenminste waar ik denk dat al die loze ruimte voor bedoeld is. Het gaat redelijk snel. Eindelijk meters maken en resultaat zien.

 Bij het herstel van de schuurstruktuur hebben ik de mensen een beetje hun gang laten gaan onder leiding van een oude rot met de nodige specifieke ervaring. Af en toe een beetje op het Pietluttige af, maar oké. Wat altijd weer gebracht werd als struktuurversterking dan wel verbetering was òf voor de lol van het doen voor de ervaren kracht òf simpelweg om het vervolgwerk zo simpel mogelijk te maken. Mn voor dat laatste moest dus alles zo recht mogelijk.

 Verdere aanbevelingen zal ik aanhoren maar de kans is klein, dat ik er iets mee doe. Zo was er al het voorstel om de buitenkant 'natuur' te laten en enkel te voegen en vervolgens te lakken. Krijg je een bruine kolos in je achtertuin. Nee, dank je. Of het nou gestuct of versterkt gesausd wordt zal me een worst wezen, maar wit wordt het in elk geval. Ook het voorstel van de aannemer om de buitenkant met hout te bekleden gaat het niet worden. Bovendien bleek dat meer ter camouflage dan voor het uiterlijke schoon. Meneer knijpt 'm ineens voor de instantie van de bouwvergunningen. Hij heeft een jaar geleden heel hard geroepen, dat dat allemaal niet nodig was, anders was dat allang geregeld. Nou ziet ie maar hoe hij het regelt, maar niet met het terugplaatsen van de houten wanden om de stenen muren te verbergen.

 Zo gaat dat dus de komende weken verder. Het ene voorstel na het andere zal gepareerd moeten worden. Deuren, ramen, dakkapelen, aansluiting daken, kapstruktuur, kleurkeuze, etc, etc. Helaas voor hen weet ik in deze precies wat ik wil.

Happig

 Finalement. Langzaam kwam er gisteravond meer leven in het beestje. Een beetje poetsen, Wat krabben. Staart kwam in beweging. Overal aan ruiken. Slapen met druk dromen, Etc. En eindelijk, eindelijk ook meer dan alleen ruiken aan het voer. Het gaat met muizenhapjes. Dat is eerder goed dan verkeerd voor een darmstelsel, dat enerzijds aangevallen is door een virus en anderzijds een week lang alleen wat water heeft verwerkt. D'r kunnen wat slagen van de arm gewikkeld worden en voorzichtig vooruit kijken is toegestaan. Het hersteld zal niet in een dag gepiept zijn. Ondertussen kunnen de andere twee hun derde vaccinatie ontvangen en de deur uit. Langzaam weer wat een normaler leven zou kunnen worden .... voor zolang het duurt.

Voeren

 De eetlust houdt niet over, is zoek, mag ik wel zeggen. Zou balen zijn, als ik nu alsnog naar de dierenarts in Sibiu moet om het diertje aan het eten te krijgen. Ik ga het nog tot morgen afwachten anders wordt het infuseren. Vitamines en mn overbodig water naar binnen pompen. Dus nummer vier, doe me een lol en hap die speciaal voor een gevoelige spijsvertering bedoelde prut weg. Staat je dat niet aan, heb je nog de opgeweekte en inmiddels bijna weer tot originele vorm ingedroogde brokken als alternatief. Maakt niet uit, maar eet!!

 Je zou het er bijna eigenhandig in willen stampen. Niet het best idee, maar dat zijn ideeën in situaties als deze zelden. Het is afwachten, maar wel afwachten met positief resultaat aub. Afwachten, afwachten en nog meer afwachten. Wacht ik niet op mezelf, een switch in de omstandigheden of op een oplossing voor weet ik welke andere slepende ballast. dan wacht ik wel op een pup, die maar niet weet te kiezen tussen leven en dood.

 Je zult er maar in de eerste weken van je leven mee opgescheept worden. Ik had er bijna 5 decennia opzitten, toen ik indirect met de neus op de feiten werd gedrukt en loop sindsdien al een decennium te klooien. Waar heb ik het over? Niet zo ongeduldig en morgen in de benen mocht het nodig zijn. Diertje heeft genoeg ellende doorstaan.

Richting?

 Ongeduld is zelden de juiste instelling, maar ik moet bekennen, dat ik het mbt pup begint te worden. Het beestje leeft nog steeds, heeft iets ondeugends ipv zieligs in de ogen, maar eten ... Hò, maar. Ik wil na iets van een week wel langzamerhand weten waar ik aan toe ben. Blijft het een kwestie van angst en beven of is er perspectief en kunnen we werken aan herstel? De andere drie hadden het binnen een dag of 3-4 bekeken. Dus er is zeker sprake van een minder desastreuze situatie, maar als die alsnog in het graven van een gat einidigt, voegt het weinig toe.

 De hele situatie maakt dat ik me maar met moeite met andere zaken weet bezig te houden. En dan moeten het domme-doe klussen zijn, de rest ligt inmiddels ruim twee weken op z'n gat. Behalve dat het niet opschiet op deze manier en dat het jammer is, omdat ik net in gewenste beweging leek te komen, is het ook irritant, omdat het hele verhaal van het opstarten overnieuw gaat begint. Ik zal geen jaren teruggegooid zijn, maar, zonder me bij voorbaat vrij te pleiten, het is ook een illusie om te denken, dat ik straks verder ga alsof niks gebeurd is. Dat wordt weer aanlopen, aanklooien, aanmodderen, bijsturen, opjutten, meevoelen, begrip tonen en wat de hele verdere klote zooi nog in de aanbieding heeft. Had gehoopt het achter me gelaten te hebben. Misschien is dat nog wel het meest vervelende aan het geheel.

Alsnog

 Hoeveel weken is de verbouwing nou aan de gang? Vier? Zoiets. En die hele tijd ligt de achterkant volledig open, is vrij toegankelijk voor wie zich geroepen voelt om ergens te gaan neuzen, waar ie niks te zoeken heeft. 24 uur per dag maar mn tussen 18:00 en 08:00 en natuurlijk in het weekeinde. Met al die honden, die hier rondlopen en maar steeds niet aan het bestaan van vreemden willen wennen, heb ik niet de neiging gehad om alles steeds weer achter slot en grendel te leggen. De bouwvakkers al helemaal niet. Ik probeer, in elk geval bij mijn eigen gereedschap, de boel steeds weer binnen te leggen. Verder wel het woonhuis regelmatiger afgesloten dan wij normaal gesproken doen.

 Af en toe lijkt iets verdwenen maar is het gewoon niet 'op z'n plek' terug gelegd en komt het na wat zoeken boven water. Bij het tweede verlengsnoer op een rol wilde dat vandaag maar niet lukken. Ik zou nieteens weten wanneer het voor het laatst is gebruik. Maar het was een van de dingen, die de werklui wel steeds netjes binnen zette. Nu nergens te vinden. En zo'n rolgeval is nou ook weer niet makkelijk over het hoofd te zien. Rondje een paar keer gemaakt en niet alleen ik, maar resultaat heeft het niet opgeleverd.

 Moet ik nou werkelijk denken, dat iemand, die de moeite gedaan heeft om achterom de binnenplaats op te lopen en bij alles wat voor het grijpen lag alleen de verlengkabel heeft meegenomen? Geen klusgereedschap dat overal rond ligt, geen tuingereedschap dat netjes op een rijtje tegen de buitenmuur staat en als ie er al voor naar binnen is gestapt, wat me met de honden erg onwaarschijnlijk lijkt, niet de kettingzaag meenemen? Heeft het ding ergens voor het grijpen gelegen en kon een van de buren de verleiding niet weerstaan of staat, hangt, ligt het ding op zo'n stomme plek dat vier paar ogen 'm niet in de gaten hebben gekregen?

Gemakzucht

 Als zweten het nwe adagium voor het fit bereiken van je kist is, dan heb ik net mijn portie gehad voor de rest van de week. Die klieren schijnen geen vertragende effecten te ondervinden van het ouder worden. Gut, gut, gut ik lijk wel een sapsinasappel, die je uitperst.

 Weer ff werk van de bouwvakkers moeten corrigeren. Geen zin om de boel opnieuw aan te kaarten. Het blijft verbazingwekkend, die continue wisseling tussen doordacht en zorgvuldig werken bij de ene klus en er een moment later met de pet naar gooien.

 Nee, die eiken vloerdelen hoefden niet gelijk naar binnen. Buiten met plastic erover was goed genoeg. Nou, mooi niet. Nu is het behalve nat ook deels zwart. Dat wordt dus extra schuren waar het eerst niet nodige was geweest. Gisteren alsnog naar binnen gelegd (dubbel werk) en geen houtjes er tussen gelegd. Ja, ik ben een zeikerd, maar behalve dat dat altijd al aan te raden is, hoe zou het hout nou moeten drogen?? Zonder ventilatie gaat dat niet lukken. Nog een hele klus om die houtjes er achteraf tussen te frummelen. Maar goed, gelukt. De goede daad voor vandaag gehad. Nu ligt de bal weer bij de pup.

Lijdensweg?

 Na de dip van gisteravond maakt nummer 4 weer een wat monterdere indruk. Vrg is: Gaat het langzaam vooruit of alsnog de verkeerde kant op? Dat wordt wachten op de volgende lozing en tussendoor hopen, dat ze begint met eten.

Mentaliteit!

 Sinds een paar dagen hing een aantal huizen verderop een kabel op de grond over een afstand van drie pilaren. Waar in Frankrijk tenminste in de dorpen het spul veelal ondergronds is weggewerkt, hangt hier alles over nog bovengronds t/m de gasleidingen, al hangen die niet. Het meeste is electriciteit maar natuurlijk ook telefoon en de kabel voor de Tv. Ik schat wat op de grond hing een Tv-kabel was.

 Ik heb recentelijk geen werklui met kabels bezig gezien. Dat was enige weken geleden wel anders. Toen werden de analoge aansluitingen verwisseld voor digitale versies. Of toen kabels doorgeknipt zijn en men ze heeft laten hangen. Ik weet het niet, maar het zou me niks verbazen. Opruimen was vast geen onderdeel van de opdracht. Je hebt anderszins een flinke storm, liefst met vallende bomen nodig voordat kabels het 'spontaan' begeven.

 Maar oké, vanochtend lag de kabel over een grotere lengte op de grond oa bij de buren en ook voor onze deur, waar een pilaar staat met diverse verbindingskastjes. Ik heb me dat eens bekeken en me afgevraagd, wat ik zou moeten doen. Besloten te wachten tot Mariana boven water zou zijn om verder te zien. Niet veel later, men is druk met in- en uitlopen met matrerialen, loop ik de straat op en zie dat de buurman 'zijn deel' heeft opgeruimd. De beste man heeft de kabel aan beide kanten van zijn perceel doorgeknipt en verwijderd. Zo kan het natuurlijk ook. Vooral het eigen stoepje schoon houden. Vervolgens heb ik het stuk tot aan de pilaar maar opgerold en in de berm gelegd. Het is tenslotte niet van mij en wat ik ermee zou moeten doen, weet ik nog steeds niet.

Chronisch?

 De dagen weigeren éénduidig richting te kiezen. Het jojoot wat van de ene naar de andere kant. Beetje op, beetje neer. Beetje links, beetje rechts. Beetje vooruit, en natuurlijk weer terug. Beetje put in, en net zo makkelijk hemelwaarts. En dan is de pup daarin momenteel misschien de leidende maar niet de doorslaggevende factor. Het leven is meer dan het overleven (of niet) van een pup. Zo depri ben ik gelukkig niet. Mijn stemming blijft gewoon een achtbaan-bezigheid. En dan eentje, die ze nog niet hebben weten te maken. Eentje waarbij je met regelmaat uit de bocht vliegt zonder dat dat de rit afkapt. Ff gillen of eigenlijk meer vloeken en binnen onvoorspelbare maar altijd overzichtelijke tijdspanne gaat het weer verder met spiralen, loops, klims en duikvluchten.

 Het voordeel van situaties die lang aanhouden is, dat je er mee leert omgaan. Je geeft het een vormpje, schuurt en schaaft wat waar nodig en klungelt vervolgens gewoon verder. Ik vrg me zo af en toe wel eens af hoe mijn leven d'r uit gezien zou hebben als 2007 niet zo'n ongevraagde definitieve draai was geweest.

 Het was een moment waarop een hoop onduidelijk was en veranderingen sowieso als een vloedgolf aan zaten te komen. Maar wat zou werkelijk gebeurd zijn? Hoe zou ik mijn dagen nu doorbrengen, invullen, slijten? LpM was hoe dan ook verleden tijd geworden. Was Yoland gaan pendelen tussen Nederland en Frankrijk? Waren we wel of niet bij elkaar gebleven? Zou ik steviger en straigther in mijn leven zijn blijven staan? Allemaal vrij in te vullen vragen. De werkelijkheid heeft de antwoorden in het midden laten hangen.

 Je zou een paar aardige scenario's in elkaar kunnen draaien. Niet Netflix-waardig als je de werkelijkheid niet volledig loslaat. Meer huis-tuin-en-keuken gekneuter maar dan wel genoeg om een aantal parallelle werelden te creëren.

Shit!

 Het mag er aan de buitenkant dan aardig actief cq oplevend uitzien en hoop wekken. De binnenkant is gezien wat eruitkomt een ander verhaal. Die hoop maar ff snel terug stoppen in de koelkast. Dat gooit weer alles overhoop. Nu kan ik gaan misschienen, je blijft tenslotte een mens, maar mij ontbreekt (helaas en ook gelukkig) de ervaring om iets zinnigs te zeggen over de kansen van het kleintje. Ik had het niet meer verwacht, maar dat zegt meer over de algemeen menselijke aspecten dan over de diergeneeskundige kant.

 Dat er goede tekenen zijn, is natuurlijk niet verkeerd. Maar we zijn duidelijk nog niet, waar we dachten te zijn. De strijd is nog niet gestreden. Het interne gevecht duurt voort. Ergo, ook de verkeerde kant is nog steeds een mogelijkheid. Balen.

Ontsoepeld

 Omdat ongelukken liefst in gezelschap vertoeven, heeft mijn rug besloten om mee te doen. Was gisteren al voelbaar maar vandaag is het prijs. Beweeg me ouder dan ik al ben. Oei, oei, waar heb ik dat bij opgelopen? Kan me geen verkeerde beweging herinneren, waarbij iets verkeerd schoot. Ben ook niet met zware spullen of tillen in z'n algemeenheid bezig geweest. Als ik al iets 'verkeerds' heb gedaan, is het teveel zitten. En zelfs dat heb ik niet echt overdreven.

 Kortom een paar houterige dagen voor de boeg. Lekkere stimulans om de focus, die van de pups af kan, ergens anders op te richten. Ik ga me d'r maar verder niet mee bezig houden. Doen wat de rug toestaat en dus een slome, hangerige drenteldag voor de boeg. De werklui op de vingers kijken. Vroeg me bijv. gisteravond in bed af hoe hoe je aan een lengte van 13 meter kunt komen met 3 balken van resp. 5 en 2x4 meter als er tweemaal een overlap van een halve meter gemaakt moet worden? Mag hopen,, dat die 13 meter verkeerd in mijn hoofd zitten en niet de verkeerde afmetingen besteld zijn.

Doorzettertje

 Een hoop krijsend gepiept maakte voor zessen duidelijk, dat de pup nog steeds leeft en blijkbaar energie genoeg heeft. Toch was het met terughoudendheid dat ik ben gaan kijken. Zij had haar hoekje in de keuken zover het touwtje, waaraan ze vastzit, kleddernat gepiest en gekotst en misschien ook wel gescheten. Alles water in verschillende wijzen van verwerking. Zonder die penetrante rotlucht. Dus nog steeds vooruitgang. Zou goed zijn, als ze weer trek zou krijgen in meer dan water alleen. Ik snap dat het hele spijsverteringsstelsel ws goed aangeslagen is, maar water, hoe belangrijk ook, is niet voldoende om het bijna verlatene leven weer op te pakken. Op naar de eerste vaste drol!!

Gehaald?

 In plaats van blij en opgewekt te zijn -met de nodige reserve-, omdat 4 voor elkaar lijkt te krijgen, wat de eerste drie niet gelukt is, nl. overleven, voel ik een onmiskenbare neiging weg te kruipen en me op te rollen. De ontlading na de onverwachte winst?

Nostalgie

 Baco ... die vieze, kleverig zoete, ijzerachtige colasmaak in mijn mond. Lang vergeten en dat had ik beter zo kunnen laten.

Ten goede?

 Kan het? Kan ik er aan toegeven? Mag ik het geloven? Nummer 4 leeft nog steeds èn ziet er niet beroerder uit dan gisteren, eerder integendeel. Ze ondersteunt haar verwonderde blik met een kwispelende staart. Maar ... is het echt ècht zo? Ik zal niet in de bloederig stinkende details treden, maar dat valt vergeleken met de eerste drie enorm mee. Meer dan vergelijken met, kan ik tenslotte niet. Mocht het ergste leed werkelijk geleden zijn, heb ik ook niet het idee, dat ik een oplossing voor het probleem heb gevonden. De positieve, mogelijk positieve draai aan het geheel is net zo verwonderlijk als de wijze, waarop het grandioos mis ging.

 De tekenen geven de burger moed. Een mens snakt naar hoop-ondersteunende signalen. Ik fluit me iedere keer weer terug, als ik de sluizen richting het voor onmogelijk gehoudene probeer open te gooien. Eten!. Ik wil haar zien eten en dat is tot nu toe nog niet gebeurd. Dat zou het enige signaal zijn, dat ik meer waarde toeken dan enkel hoopversterking.

 Maar oké, de verkramping van de dagelijkse gang laat enigszins na, dat is sowieso niet verkeerd. Hou nog wel mijn hart vast, als ik het diertje tegenmoet treedt na ff weg geweest te zijn. Maar wie weet, mag de champagne straks open.

Helder

 Nummer vier gaan we ook verliezen tenzij ze de statistieken weet te verslaan. Die kans is kleiner dan klein. Het doet pijn als ik haar aankijk maar er is niks wat ik meer kan doen dan hopen dat haar fysiek sterker is dan het virus. Misschien een beetje, een heel klein beetje geholpen door de reeds geactiveerde weerstand agv de vaccinatie. Een wondertje zou voor het geloof in het leven een opsteker zijn. Ik vrees, dat het het leven een worst zal wezen. Als je werkt met grote getallen is het ene individu van geen enkel belang. Honden zat tenslotte.

 Inmiddels lijken de routines wel op de protocollen voor het verplegend personeel op een ebola-behandelplek. Toch heb ik het idee, dat de besmetting niet op zo'n manier om zich heen heeft kunnen grijpen. Ik heb het zelfs al een keer in de dierenkliniek aangekaart. De gevolgen zijn niet steeds zo dramatisch geweest als nu, maar ik heb vaker dan toevallig kan zijn, zieke pups gehad na de tweede vaccinatie. Ze vaccineren hier te vroeg en te snel achter elkaar. Je infecteert de beestjes toch met ziektekiemen, waar ze de tijd voor moeten krijgen om zich tegen te verweren. Maar natuurlijk werd dat weggewuifd.

 Een volgende keer, die wat mij betreft niet meer gaat komen, gaat het op de manier, die ik van Nederland en Frankrijk ken. Beginnen met 8 acht weken en niet met 6. En wat mij betreft met 3 weken tussenruimte ipv 2. Maar belangrijker is, dat Lady van haar voortplantingsdwang wordt verlost. Liefst voor het eind van de mnd.

Relativiteit

 Al in de tuin bezig geweest, de wasmachine aan het werk gezet maar het zombie-gehalte van mijn gevoel bij wat ik doe blijft hoog. Het is als eten zonder trek of een biertje doen en constateren, dat het niet smaakt. Gelukkig val ik er behalve mezelf niemand mee lastig. Het is goed te hanteren, heb enige ervaring opgebouwd tenslotte. Het is zoals een iemand, die net op brute wijze z'n gezin omzeep heeft geholpen, vaak omschreven wordt als vriendelijk, sociaal en dat ie geen vlieg kwaad zou doen. De buitenkant zegt weinig over de toestand van de binnenkant. Maar goed ook, behalve misschien bij (concrete) moordneigingen. Je zou de hele wereld ongevraagd lastig vallen met je gezeur. Mensen zitten zelden te wachten op zulk soort ontboezemingen. Het is niet voor niks, dat je op de vrg "Ça va?" of hier "Ce faci?" nooit je ziel en zaligheid op straat moet gooien, mensen schrikken zich een rot beroerte, maar simpelweg zeggen, dat het goed met je gaat.

 En dat gaat het in feite natuurlijk ook. Gezond, voor zo ver bekend, niet aan de bedelstaf, in meer dan simpelweg goed gezelschap, tijd aan jezelf, op een prachtig plekje van de aardbol, in een klein maar fijn optrekje, etc. Enkel af en toe en soms vaker dan je lief is niet in staat om de mindere kant, die iedereen in meer of mindere mate zal hebben, weg te relativeren. Niet meer tenminste. Dat is iets wat je dus kunt verliezen. Maar goed, als dat het enige is, wat in je leven tegen zit, mag je in je handjes knijpen. Dat doe ik dan ook met regelmaat. Ondertussen ploeter je onderhuids verder. Gelukkig heb ik het blog, een uitstekend purgeermiddel.

Uitzichtelijk

 In afwachting van de honden, die ik de gelegenheid had geboden om op eigen houtje de achterkant op te gaan, de tomatenplanten van zijscheuten ontdaan. 'Dieven' met een mooi woord. Behalve dat de planten weinig lengte groei vertonen, zag ik links en rechts al verdachte bruine vlekjes. De schimmel is er vroeg bij dit jaar. Niet verwonderlijk met al dat water, dat met grote regelmaat naar beneden komt. Wel vervelend. Zonder afdakje gaat dat nooit goed komen. Mag hopen, dat daar volgend jaar de tijd en de rust voor aanwezig is. Dit jaar had ik qua tuin al geen illusies en met het weer van de laatste weken werkt nou ook niet bepaald mee.

 Bouwvakkers, zieke pups, overvloedige neerslag ... alleen mijn wiebelige stemming had al probleem genoeg kunnen zijn. Aan het weer kan ik niks doen. Qua pups is het afwachten en zelfs dat afwachten is afwachten, want hoelang duurt het, voordat ik de rekening kan opmaken? De bouwvakkers is eigen keuze, maar ook daar gaat het in de neus hard richting de overloop. Komende week beginnen ze met het optrekken van de muren, dat geeft tenminste snel een beetje resultaat. Hopelijk stuwt dat de innerlijke rust en vertrouwen op in de goede richting. Maar het gaat zeker nog twee mndn duren, vrees ik en dan ben ik het ook compleet zat. Na dak en het stuccen van de buitenkant wil ik hier geen bouwvakkers meer zien (dit jaar).

 En dan? Zou het dan eindelijk lukken om de inrichting van de plek op definitieve wijze vorm te geven, mijn rust te vinden en van het nwe leven te kunnen genieten? Een beetje zwaar aangezet, maar in de kern klopt het wel.

Rommeltje

 Terwijl enerzijds mijn eigen sterfelijkheid van de gelegenheid gebruik heeft gemaakt en de achtergrond, waar naartoe ik 'm had weten weg te werken, heeft weten te verlaten, maakt zich anderzijds een vreemdsoortige rust in me breed. Heet dat berusting?

Nummertjes ...

 5 en 6 stemmen vooralsnog hoopvol, 4 is meer vrees.

Verwachtingen

 Zometeen, sorry, nu komt weer een plens water naar beneden. Hoe het in de dorpse analen past, weet ik niet, maar voor mijn gevoel is het een tamelijk natte èn late aanloop naar wat formeel zomer heet te zijn, maar naar mijn idee/beleving 'normaal' gesproken 2-3 mndn eerder begint. De neerslag moet eens naar beneden komen, maar op de manier van dit jaar kan ik het in mijn korte ervaringsgeschiedenis in het hart van Roemenië niet terug vinden.

 En als het alleen nat worden was, had het nog gekund. Zoals vrijwel altijd met de buien in die deel van het jaar gaat ook donder en bliksem te keer. Niet slim om dan door het openveld te slenteren.. Wordt een snelle piespauze dus. Gelukkig hebben we vanochtend uitgebreid gelopen. Voor het eerst deze week was daar de rust voor aanwezig.

 Uiteindelijk bleek die rust niet zoveel te betekenen. Het voelt niet aan, alsof ik de bodem al heb bereikt. De stemmingsbarometer is verre van stabiel. Hangt ergens tussen hoop en vrees. Iedere blik op de de pups is beladen, als ik ze even niet gezien heb. Zowel voor de afgezonderde als de twee die ogenschijnlijk nog ongedeerd zijn. Probeer me niks te bedenken, ook niks wijs te maken en al helemaal niet in gehoop verstrikt te raken. Ik probeer sec af te wachten. Weer zo'n kant waar ik niet bepaald in uitblinkt behalve in de versie van 'voor me uit schuiven'.

Roddelgevoelig

 Net terug van de begrafenis van 13:00 uur. Emotionele, erg drukke toestand. Ken je de persoon, verwondert het je niet. Volgens mij wilden ook alle zes de priesters op het eind van de dienst daarom een persoonlijke duit in het zakje doen en werd het ruim 1,5 uur waar in principe 45 minuten meer de regel zijn.

 Een joviale levensgenieter met één kleine 'fout'. Hoewel niemand het openlijk zou hebben beaamt tijdens zijn leven, was ie overduidelijk homo. Niet van het  nichterige soort maar op herkenbare maniertjes afwijkend. Misschien was het daarom handiger geweest om uitgesprokener over de doodsoorzaak te zijn. Nu kwam het roddelcircuit in no-tempo op stoom. Diabetes was het niet, had ie ws ook helemaal niet, tenminste dat is mijn invuulling. Misschien hepatitis in één van de varianten. Ik heb hem -op feesten- nooit anders gezien, dan met een glas sterke drank in z'n handen. En dan hebben we natuurlijk nog de mogelijkheid van een Hiv-infectie. Zoiets als wat mijn pups overkomt, maar dan door eigen keuze en indien goed aangepakt niet meer noodzakelijkerwijs dodelijk.

 Wat het ook is geweest, zoals bij veel kankerbehandelingen, de complicaties zijn 'm fataal geworden niet de ziekte. En wat die zijn geweest, daar heb ik geen zinnig woord over gehoord. Het kan bovendien bijna vanalles zijn. Weerstand kapot en je lichaam is vrij toegankelijk voor alles wat je niet wilt hebben. Zoiets, daar durf ik wel op te wedden. Blijft het iets dat eigenlijk gewoon anders had gemoeten.

Bitterheid

 Hoe krijg ik die vieze smaak uit mijn mond? Afwas is er niet. De tuin is nog steeds en alweer zeiknat. Laat ik de wasmachine aanduwen en dan dat geplande dweilen. Vervolgens het gastenhuis aan de kant zien te krijgen, gisteren is (eindelijk!!) het hout voor de verdiepingsvloer geleverd, als dan niet ergens die begrafenis gepland staat, ongetwijfeld met maaltijd en dan kun je de dag verder wel vergeten. In beweging, dat is het belangrijkste. Allez!!

Pauzeren

 Even een pas op de plaats. Tijd om op adem te komen en zien waar de pup-pandemie eindigt. Gaan d'r het overleven of wordt het familiegraf compleet? Ondertussen 'ns goed met de chloor en dweil over de keukenvloer. Of dat besmettingtechnisch zoden aan de dijk zet, daar durf ik mijn kop niet om te verwedden, wel dat de weeë lucht enig tegenwicht wordt geboden. Dat schoonmaken kan sowieso geen kwaad, had het wel liever onder andere omstandigheden bijv. vanwege een omgelazerde pan soep of zo zien gebeuren.

 Onwillekeurig krijg je toch iets onverschilligs. Ik stop ze nu allemaal iets tegen diarree in de strot, houdt nummer 4 apart en sinds vanochtend het kleine mormel ook, die net als pup nummer 4 ineens geen trek in brokken meer had, waar ie ze gisteren nog gulzig naar binnen werkte. Is die kleine ook ziek, dan weet ik helemaal geen zinnig woord meer te zeggen over een mogelijke besmettingshaard. Dan is het òf door een van ons op de een of andere manier hier naartoe meegenomen of zit het ergens in de tuin/het achterliggende veld, waar de pups enthousiast rond gerend hebben. Of ook niet en toch ergens anders. Ik weet het gewoon niet. Past wel bij het machteloze karakter van de situatie.

Realiseren

 Het wordt een hele familietoestand daar een eindje heuvel op aan de rechterkant. Had dat hele hiernamaals nog enige werkelijkheidswaarde, dan kon je daar nog vrede mee hebben. Nu is het meer een twijfel tussen tranen of een cynische lach. Het beste zou een jankserenade van de rest van de meute zijn. Ze kunnen het. Halen me daar 's nachts met regelmaat mee uit mijn dromen.

 Bij de eerste hoopte ik, dat het de laatste zou zijn. Nu heb ik maar eens rond gekeken of voor de rest ook plek is. Die is er. Het was te laat om maar direct drie extra gaten te graven. Alles vanuit het idee, dat ze dan overbodig zijn. Ik kan me dat niet meer wijs maken. Als bij alles is het 'eerst zien en dan geloven' maar ik heb daar helaas alle vertrouwen in. Opnieuw aan ritjes naar Sibiu beginnen blijft geen alternatief. Zelfs niet als het in Agnita kon.

 Ook het geloof in vaccineren heeft een aardig knauw gekregen. In feit wordt je met een schijnveiligheid bedrogen voor een periode, die kan oplopen tot 6 mndn na de vaccinatie. In een stadse omgeving zal dat best te doen zijn, zeker in landen als Nederland met hun inentingsdiscipline. Hier werkt dat niet. Teveel wat hier op eigen houtje rondloopt, het geluk heeft gehad om door de eerste weken heen te komen, maar best drager zou kunnen zijn.

Trio

 Ik ben ff graven. Doeiiiii

Onhoudbaar

 Het wordt wat saai, maar dan van het verkeerde soort. Nummer 4 van de pups vertoont de eerste tekenen van wat helemaal verkeerd kan en zeer ws gaat uitpakken. Ik moet me maar geen illusies maken. Dat wordt nog 4 keer graven. En dan blijft het kleine onder de poort doorgeschoven duveltje over en die zou heel best, hoe onwaarschijnlijk het ook lijkt, de veroorzaker van de hele ellende kunnen zijn. Een paard van Troje in puppy-vorm. Maar inmiddels kan het overal in, aan en op zitten.

 Tussen de eerste tekenen bij de eerste pup en nu zit ruim een week. Geen idee of dat van dezelfde besmettingshaard kan zijn of een domino-effect is. Hoe dan ook, mocht nummer vier het hebben en 5 en 6 niet, dan hebben die het nu ook en is het afwachten of ze er last van krijgen. Heeft nummer 4 het niet maar bijv. slechts tijdelijk de maag van streek, dan krijgt ze het, als ik haar ter quarantaine naar een plek verzet, waar een van de eerste drie heeft gezeten. Andere afzonderingsplekken heb ik in alle redelijkheid niet meer. Dit is nu een vrijwel perfect dilemma.

 Bovendien kan ik schoonmaken wat ik wil, handen wassen, etc. Als het zo hardnekkig is, als in de boeken staat, zit het bijv ook aan mijn zolen en dus inmiddels 'par tout'. In feite zou ik de pups nu moeten laten afmaken. Het zou ze een hoop ellende besparen. Ellende die voor dik 90% zekerheid gegarandeerd gaat komen.

 Ondertussen gaat pup 3 in hoge snelheid bergafwaarts. Die gaat de nacht niet halen. Het klinkt allemaal zo nuchter. Heb mijn luiken gesloten.

Richting?

 De pup, of beter zijn lijfje strijdt. D'r is nog geen zichtbare richting gekozen. Iets meer timide in vergelijking met gisteren maar ook weer niet, dat je denkt "Ai, dit is afgelopen." Het kan nog beide kanten op. Hij wandelt over de richel. Het is òf de afgrond waar hij nu langs kruipt of de hoogvlakte, die zich straks misschien voor hem ontvouwt. Ik ga 'm niet opjutten, merk wel dat ik mijn aandacht nauwelijks op iets anders kan richten dan op dit gevecht, dat ogenschijnlijk in alle rust wordt uitgevochten. Het moet een heroïsche strijd zijn, die daar in zijn bloedbanen wordt geleverd. Zoiets als die 300 Spartanen tegen een onvermacht aan Perzen. Uiteindelijk dolven de Grieken hier het onderspit. Ik zou het scenario op dat punt 180º willen draaien en de winst aan de pup doen toekomen. Maar ja, ook de Griekse Goden hebben het toen niet voor elkaar gekregen, dus wie ben ik?

 Alsmaar theedrinken kortom en ik heb een hekel aan dat vocht, letterlijk en overdrachtelijk. Het zijn van die momenten, waarop de tijd een draai vooruit zou willen geven. Minimaal voor een korte blik op wat het resultaat zal gaan worden. Ff zekerheid ipv enkel redelijkheid. Glazen bollen, koffiedik, andere hocus-pocus. Het moet geen probleem zijn hier. Zigeuners zat en heksachtige bezweringstafelen door oude vrouwtjes. Mariana is er niet ongevoelig voor. 'Het kwade oog' ed. Paarden vallen er van de ene op de andere dag dood door neer en je kunt het ook heel goed gebruiken, als je 'ns een keer veel te snel veel te veel door elkaar hebt gedronken .... Ja, ja.

 Update (16:14): Krijgen wat je vrgt en het niet willen weten.

6000

 Had een mooi moment kunnen wezen. Is het sec nog steeds, enkel het vieren is met de finish in zicht 'auf der Strecke' gebleven. Ik zal er vanmiddag eentje op heffen. In gepaste stilte.

 Het is goed, dat het vrijdag is. Twee dagen zonder werkers voor de boeg. Hoef ik me niet te verstoppen dan wel toneel te spelen in eigen huis. Gillen kan dan nog steeds niet. Dat kon in Frankrijk wel. Niet dat ik dat er ooit gedaan heb. Ja, in gedachte en als er al eens iets over mijn lippen kwam, zelden anders dan in de vorm van een rollende vloek, zat ik ongetwijfeld binnen tussen de halve meter dikke muren. Nu zouden de buren zich een hoedje schrikken en een roddelgolf door het dorp rollen, als ik mijn ongenoegen in stembandvolume zou omzetten.

 Ach, allemaal symptoombestrijding. Doen, desnood hakken is de enige remedie. Een beetje rustig vaarwater zou daarbij geen overbodig luxe zijn. Waar kan ik die aanvraag indienen??

Alsnog

 Daar gaan we dan. Je voelt je langzaam wegglijden en dan ineens is daar de rand en in één doorgaande beweging er overheen. Het was mooi geweest als het zonder gekund had. Maar oké. Dan hebben we dat maar alvast gehad. Opkrabbelen is een stuk concreter dan houvast zoeken. De focus op maandag richten en zorgen dat we de put voor gezien kunnen houden.

 Het blijft maar aldoor 3 vooruit en 2 schreden terug. Iedere keer als ik op koers lig en op snelheid begin te komen, kwakt iets me uit mijn baan cq ben ik niet in staat dat te voorkomen. Kan 'ns een keer gebeuren en ik zal vast niet de enige zijn, maar de hardnekkigheid, waarmee het keer op keer weer gebeurt, hangt me inmiddels mijlenver de strot uit.

 Het steeds weer mezelf moeten oprapen, op poten zetten en in beweging krijgen kost een godsvermogen aan energie. Dat ik met alles achter loop verwondert me niks, stoort me wel en niet zo'n beetje ook, laat staan dat ik aan nwe initiatieven toekom. Doodzieke pups, gestorven  kennissen en verkeerde berichten uit het Stichtse, aangedikt met allerlei irritante banaliteiten.... Dat werkt niet. Kan mijn energie beter gebruiken. Ik zou de verstorende zooi naast me neer moeten kunnen leggen. Ooit moet dat zo gewerkt hebben. Waar is die tijd gebleven.

Herpakken

 Zien of we er vandaag weer een beetje normale(re) dag van weten te maken qua indeling en activiteit. 'Theedrinken' is ook niet alles, ook als het geen thee is. De combi van zieke pups en overvloedige neerslag heeft een hoop door elkaar gegooid. En goed ook. En beide zijn nog niet voorbij. Maar wie weet, met een beetje geluk, zou het allemaal wat vlotter terug op de rails kunnen staan, dan het tot op heden het geval is geweest. Daar is ie weer .... die hoop.

Ijdel?

 Gisteren nog barstensvol energie en ook vannacht de boel afgebroken en zich bijna van de geïmpoviseerde lijn ontdaan, maar nu weer ff een hoopje bijeen geveegde treurnis. Na de eerste constatering van bloed in z'n diarree gisterochtend geen bloed meer gezien. Dat is de laatste strohalm om me aan vast te klampen, dat het tegen beter weten in misschien toch nog goed zou kunnen komen bij nummer drie.

 Hoop. Je weet wel, die emotie, die je verneukt en vernageld waar je bij staat en die je maar niet links weet te laten liggen. Afhankelijker makend dan de meest gore crack-heroïne-coke cocktail. Ik weet haast zeker dat zelfs meneer Guillotin, als hij onder de naar hem benoemde valbijl terecht was gekomen, wat schijnbaar slechts op het nipperetje niet het geval is geweest, als laatste gedachte iets zou hebben gehad als "Hopelijk blokkeert ie", terwijl hij zeker beter wist.

 De pup is verder rustig, Vooralsnog zie ik geen voordelen van de behandeling door de dierenarts. Het is afwachten en thee drinken of iets anders. En hoewel de officiële behandeling ondersteunend zou moeten zijn voor de inwendige strijd tegen het virrus, zagen de eerste twee pups er stukken beroerder uit in dezelfde tijdspanne. Nu kan de infectie minder zijn, de vaccinatie in dit geval al meer tegenwicht geven, etc. ... Je kunt een hoop kanten op, maar het gaat er hoe dan ook rustiger aan toe. Doodgaan op zich is al erg genoeg.

Ruilhandel

 Een paar pups begraven, condoleance voor een overleden collega van Mariana en uit Utrecht de mededeling dat Frank voor de rest van z'n kankerbehandeling aangewezen is op z'n huisarts. Aftellen dus. Wat kan d'r nog meer bij? Valt d'r iets te ruilen? Ik heb een moeder van bijna 87 in de aanbieding. Kan zoiets? Is ws een heel verkeerde gedachte. En bovendien ruilen voor wie en wat. Voor Florin is het te laat. Mijn moeder tegen een pup vind ik een beetje magertjes. Frank zou kunnen. Maar hoe? Het is een beetje als met orgaandonatie. Dat gaat van meestal van jong naar ouder. Mijn idee is omgekeerd. Helaas heeft een levend wezen niet iets wat op een batterij lijkt, die verplaatst kan worden. En wat voor zin maakt het, als het probleem in andere onderdelen zit?

 De onrechtvaardigheid van het leven is me al op de middelbare school tegen mijn kop geknald. Hoe je het leven rechtvaardig zou moeten maken, willen hebben, zou ik niet weten, maar het is het nu absoluut niet. Het wordt druk zaterdag op de begrafenis, dat kon je vanavond al zien. Behalve vriendelijk en gelief ook een actief persoon. Muziekleraar. Koordirigent. En nog wat van die dingen. Altijd overal voor in.

 Leefde in Agnita en dat betekent opgebaard in een kapel op het kerkhof en niet thuis. Gelukkig met koeling, Ik weet niet of dat tegenwoordig standaard is, maar een luxe is het niet. Hoewel, ik zag er niemand van Citroën rondlopen, dus geen misplaatst gezeur.

Zoekende

  Ik wiebel voort. Mag je een blogbijdrage wel met 'Ik' beginnen? Ooit begrepen, dat het bij een brief een doodzonde was en vast nog is. Kan er makkelijk iets anders van maken of iets voor zetten, het feit staat echter. Net zo goed als dat ik niet in een steile duikvlucht de duistere diepten ben ingedoken. Kan blijkbaar iets meer hebben. Het heeft wat gekost! Afstompen? Eelt? Van dat soort dingen en misschien ook een beetje hanteren.

 Stervensbegeleiding behoort tot een van mijn mogelijkheden. Maar zoals met meer dingen, wat ik kan en soms zelfs goed in ben, is niet noodzakelijkerwijs ook dat wat ik graag doe of zou willen doen. Andere twijfelgevallen zijn o.a. zaken als lesgeven en deel uitmaken van groepsgebeurens. Iedere keer als ik weer ergens voor een hotel een bus een zooitje bejaarden zie uitbraken, krijg ik het koud van binnen. Een soort van voorspellend gevoel, waar je je met alles wat je in je hebt tegen verzet, maar weet dat er ws ooit een moment zal komen, dat je voor de bijl gaat. Er zijn gifbekers en gifbekers.

 Tijd om ietsje meer normale aandacht aan de niet ten dode opgeschreven honden te besteden. Sommige zaken gaan moeilijk samen. Zien dat ik daar de rust voor bij elkaar raap. Niet door het dorp maar achter uit. Geen gezeik aan mijn kop. Minder kans in elk geval. En verder zie ik het met de honden wel. Het relativeert die plompverloren aanwezigheid van de dood. En dan hebben we het condoleren nog ....

Wegglijden

 Is er iets zinlozers dan het creperen van een pup? Vast. Het kan altijd meer of erger, maar het zal niet makkelijk zijn het te overtreffen. Ja, ik ben sentimenteel èn kwaad. Aan wie of welke instantie moet ik me wenden? De dag sukkelt ondertussen voort. Een stuk in mijn kraag drinken trekt me niet aan. Wonder boven wonder wel de afwas gedaan, maar als een zombie. Ik doe wat, laat een hoop en zie de tijd voorbij glijden. Het is wachten op het moment dat ook nummer drie het begrijpelijkerwijs opgeeft.

 Ligt daar zo'n beestje, waar je weken lol mee gehad hebt, die zich stap voor stap de wereld om zich heen eigen heeft gemaakt en nu overkomt hem iets, waar ie niks mee kan. De blik in de ogen is een en al verbazing. Verbazing van het verkeerde soort. Verbazing die zeer ws geen ervaring gaat opleveren. Tenminste niks waar ie iets aan zou kunnen hebben. Wat heb je aan ervaringen op de drempel van de dood?

'Af'

 Waar houdt het op? Wanneer kan ik opnieuw beginnen? Hoe dan? Waarom zou ik? Niet het goeie moment om existentiële vrgn te stellen. Pas op de plaats. Afscheid nemen. loslaten, bezinken, herschikken. Allemaal van die verkeerde activiteiten.

Overmacht

 Een beetje teveel dood om me heen. Ik merk dat ik een hoop zeilen moet bijzetten om tenminste enigszins op koers te blijven. Overlevingsmodus ingeschakeld.

Overdrijven

 Net de tweede pup onder de grond gestopt. Het is ook werkelijk godgeklaagd, ook al bestaat die Jojo niet. De derde pup zit in de wachtrij. Besloten die anders aan te pakken. Zinlozer dan al het op-en-neer gerij naar Sibiu en de uren wachten op de diverse infusen kan het nauwelijks zijn. Het is meer lijden rekken dan verlichten, laat staan dat het iets bij het genezen zou helpen. Misschien in theorie maar ik heb het in mijn laatste twee jaar niet mogen meemaken.

 Blijkt vannacht ook een collega van Mariana overleden. Ik zal niet over leeftijd beginnen. Het is altijd te vroeg en deze was fors jonger dan wij zijn. Diabetes. Volgens mij sterf je daar niet aan, of hoef je dat tenminste tegenwoordig niet meer te doen, maar is de kans op een hoop andere kwalen wel groter. Maar wat maakt het uit. Het resultaat is onomkeerbaar. Geen herkansing.

Aftellen?

 Ondanks alle zorg en vaccinatie de eerste pup moeten begraven. Geen reclame voor de diergeneeskunde. Ik zou de pups na vaccinatie 3 mndn binnen moeten houden en daarvoor natuurlijk ook. Dit is complete bullshit, zelfs als het waar is. Waarom dit alles doen, als na tien (!) weken blijkt, dat het alsnog een soort loterij is? Volgens mij moet je de boel omkeren. Niksdoen en de pups die het eerste jaar overleven vaccineren. Volgens mij de methode die hier gangbaar is met dien verstande dat ook na een jaar niet gevaccineerd wordt. Het zal de verklaring zijn voor het feit, dat ondanks al die niet-gecastreerde teven het hier niet stikt van de honden. De meesten overleven hun eerste weken niet.

Gevallen!

 Belazerd en dat voelt belabberd. Je kent de verhalen. Bent in feite een gewaarschuwd mens, maar toch. Geloof in de correctheid van de ondernemer. Ach, zelf bij mijn garagist in Frankrijk had ik af en toe mijn twijfels. Maar goed, dat je niet zelf sleutelt, is geen vrijbrief om bedonderd te worden. En dat laatste ben ik zeker en nog met een verkeerd resultaat ook, tenminste ik zou het niet bedacht krijgen.

 Een achteruitrijsensor vervangen en daar de hele achterbumper voor moeten demonteren, dat krijg je zelfs mij niet wijsgemaakt. Is ook niet gebeurd. Geen sporen van demontage zichtbaar en dat had bij de vuiligheid die op de auto zit toch zeker het geval moeten zijn.

 Na een goed uur (voor vijf minuten werk) telefoon dat de auto klaar was. Bleek dat ze de reuk van de dode hond, de pup die onderweg was overleden, zo afschuwelijk vonden, dat ze de tijd ws niet langer konden rekken. Ik had ze netjes vooraf gewaarschuwd. 'Horrible' noemde iemand het na afloop, die ws nog nooit in de buurt van een echt kadaver is geweest.

 De reuk had niks met het feit te maken, dat de pup dood was. Dat was nog geen half uur daarvoor gebeurd. Wat ze roken was de kenmerkende lucht van het parvo-virus. Hads de pup nog geleefd, hadden ze hetzelfde geroken. Maar goed, men was over de zeik. 'Het kon niet", "Was niet normaal". Had dat dan direct gezegd. Het diertje heeft nog twee uur in de auto gelegen, terwijl de andere pup aan het infuus hing, waarna ik na huis ben gereden. En nog steeds was niet 'horribles' te ruiken.

 Na alles uit- en opgeruimd te hebben, viel thuis mijn blik op de nwe sensor. Een witte (!!!) sensor in een zwarte bumper. De mogelijkheid was me vooraf door mijn hoofd geschoten, maar het leek me te dom voor woorden. Niet dus .... Dat hoofdstuk kan ook weer afgesloten.

Wensdroom?

 Waar zijn/blijven die voorspelbare dagen? De voorvreugde iets te gaan doen, wat dan ook werkelijk gebeurd. Èn op de gewenste wijze.

Bijkomen

 Ff uitblazen. Half negen terug uit Sibiu met mijn beide patiëntjes en het eerste wat ik zie is, dat een van de ander vier pups staat over te geven. Nu kan ie gewoon teveel hebben geschrokt, maar na zo'n dag als vandaag heb je geen aanleg nodig voor paranoia om te denken "Oeps, da's niet goed!". Morgenvroeg na de hondenronde weer richting de stad. Wie gaat winnen? De behandeling of de dood? Ga ik een toekomstige eigenaar blij maken met een leuke jonge hond of wordt het graven? Dit soort gegraaf is alweer ff geleden, maar het kan niet lang geleden genoeg zijn, dus dat mag absoluut niet tellen.

 Inmiddels de (ongewenste) ervaring rijk, dat je over het verloop weinig kunt zeggen totdat het resultaat definitief is. Nul of een. Open of afsluiten. Al die weken mijn hart vastgehouden en met de eindstreep in zicht alsnog geklooi. Het zal niet zo zijn. Voor mij had het niet gehoeven. Een enthousiaste afsluiting van een dito periode had me wel op z'n plek geleken. De omstandigheden of is het het leven (?) denken daar blijkbaar weer anders over. Wat levert gotverdegotver het getreiter van die kleine beesten op?

 Ach, laat ik niet over de onrechtvaardigheid van het leven beginnen, dan is het eind zoek, het bed een gepasseerd station en de blog te klein om alles te bevatten. Oud en dus sentimenteel, dat zal het zijn.

GvandeD

 Mooi niet dus, integendeel. Parvo. Pardon? Ja, parvo, dat wat je geen pup gunt. En dat na 2 van de 3 vaccinaties. En dit is niet de eerste keer. Òf we hebben ontzettend pech, òf deze plek is verziekt òf het vaccin werkt te sterk. Voor alles is wat te zeggen en een hoop tegenin te brengen. Het spul/virus schijnt jaaaaaren te kunnen voortbestaan buiten een drager. Maar waarom dan pas na 10 weken een besmetting. Is niet-logisch. Bovendien, als je de tegenwoordige mens moet geloven in besmettingszaken, dan zou de halve wereld permanent in quarantaine zitten.

 Het is een vervelend iets, en dat is zacht uitgedrukt maar het moet de afgelopen dagen ergens vandaan zijn gekomen. En aangezien het schijnbaar bijna op alle denkbare contactwijzen overgebracht kan worden, zijn de bouwvakkers net zo verdacht als een verdwaalde drol in het weiland achter de tuin. Ga daar maar 'ns aanstaan.

 Andere dingen aan mijn hoofd. Ten eerste het vergroten van de overlevingskansen van de twee geïnfecteerde pups en dus km's vreten en de beurs spekken van de dierenarts. En ten tweede hopen, dat niet nog meer pups hier last van krijgen. Dan wordt het behalve vervelend ook knap onpraktisch. Niet alleen voor mij, maar ook voor de infuus-capaciteit van de dierenarts.

Teveel

 Waar ga ik beginnen? Bij de plots verschenen krassen op wat een plastic toplaag blijkt bij het nwe Pc-scherm? Of doe ik de problemen met het RGB-toetsenbord dank het glas wijn wat Sissi eroverheen heeft gekieperd? En dan hebben we ook nog twee zieke pups ondanks 10 weken zorg ... Ik werd vanmorgen wakker en was zenuwachtig. Als ik dat nu ga terugkoppelen, heb ik het allemaal aan voelen komen. Wat natuurlijk nonsens is. Neemt niet weg dat de dag al wiebelig begon en de omstandigheden niet meewerken aan een stabilisatie.

 Half drie en eindelijk enigszins rust. Eten en dan de (mid)dag afsluiten. Mag hopen dat de pups bijtrekken.

Luisterles

 Na weken vrijwel probleemloos met de honden de uitlaatbeurten te hebben gedaan, was het gisteren ineens weer wegwezen èn vooral niet terugkomen. Prada dan. De rest van de kliek was snel en Rosa binnen bijna acceptabele tijd terug. Ook Prada trouwens, maar dan om haar neus te laten zien en daarna gelijk weer te vertrekken. Op gezette tijden wat gefloten en geroepen, maar de dame had duidelijk geen zin in gehoorzamen.

 Tegen eleven nog een poging tot contact ondernomen en haar verder een aangename nacht toe gewenst. Vanochtend was ze d'r natuurlijk. Of het helpt mag Joost weten, maar voer heeft Prada niet gekregen. Ook geen hondenronde, Rosa qua ronde van hetzelfde. Vrijheid is best, maar daar zitten altijd weer grenzen aan en in dit geval is het simpelweg komen als je geroepen wordt.

 In de avond het voeren niet meer afgeknepen, maar mooi geen vrije uitloop. Eén dag gaat natuurlijk niet werken en de vrg is of ik me tot de nodige volharding kan dwingen om deze 'straf' een paar weken vol te houden. Ik waag het te betwijfelen.

Gecheckt

 Volgens mij klopt d'r iets niet. Vandaag ruim 2, bijna 2,5 uur zitten wachten op een check van de achteruitrij-indicatoren. Ik kan mij vergissen, maar volgens mij steek je tegenwoordig een stekker ergens in de auto en loop je een controleprogramma door wat precies aangeeft waar iets mis is en misschien ook wel wat er mis is. Dat kan toch geen dikke twee uur duren? En dan hadden ze het nog over het demonteren van de achterbumper. Trial-and-error kan ik zelf ook wel, dan hoef ik me de weg naar Sibiu niet aan te doen. Dat die indicatoren belachelijk duur zijn, was me al bekend uit Frankrijk, waar op een gegeven moment bijna maandelijks eentje het voor gezien hield.

 Woensdag eens navragen hoe dat werkt, daar had ik na al die uren zitten en wachten geen zin. Dacht daar wel ff in een half uurtje weg te zijn. Incl. vervanging. Maar dat laatste dus ook niet. Het moet besteld worden. Dat is dus driemaal, vorige week na de APK zijn ze het vergeten, 100 km en een hoop tijd voor zoiets lulligs als een achteruitrijdding. Ik kan me niet heugen, dat ik er ooit om gevraagd heb. De vrg is of ze geheel uitgeschakeld kunnen worden of dat het zonder reparatie eindeloos doorgaat met onnutte waarschuwingen, als je de bak in z'n achteruit zet. Auto's ... eigenlijk zou ik best zonder kunnen. Bijna dan tenminste, maar ik zie het nog niet zo snel gebeuren.

Driving

 Nu is het wachten op de start van de F1 in Canada. De aftelklok op de Nederlandse website loopt een uur achter. Is het zo moeilijk om de klok te laten reageren op de tijdzone, waaruit ingelogd wordt? Kan me dat niet voorstellen. Van die slordigheidjes die ik niet snap. Maar goed, nog een half uur om een werkende 'stream' te vinden. Mocht ik ooit die hanteerbare versie van een bioscoopscherm in de slaapkamer hebben hangen, wil ik best voor de uitzending betalen, als het niet al in 'het pakket' zit, maar nu gewoon zoals het internet ooit bedoeld was: gratis cq free.

 Het interesse heeft weinig met de tegenwoordige prominente aanwezigheid van een Nederlander in het F1-circus te maken, maar alles met een oude verslaving, die misschien nog wel een keertje gereanimeerd zou kunnen worden: race-simulatie. En dan het liefst natuurlijk in zo'n constructie waarin je meebeweegt met je manier van sturen en de fouten, die je daarin maakt. Verder is het weer zoiets waar je je helemaal in kunt verliezen mocht je willen. Een beetje 'yoga' zo je wilt. Het lawaai, wat minder schijnt dan het ooit geweest is, de rondjes, kortom de voortdurende herhaling van steeds weer hetzelfde. Een mantra toch?

Drive

 Van het niksdoen is niks gekomen. Integendeel. Na meer dan jaar in de weg te hebben gestaan, de ooit bestelde extra planken voor in een aantal van de keukenkastjes op hun plek gelegd met de daarvoor noodzakelijke aanpassingen. Kut klusje. Niet voor niks dat het spul zolang aan de zijlijn heeft gestaan. Gereedschap bij elkaar zoeken, kastjes uitruimen, een hoop passen en meten, indien nodig improviseren (gelukkig maar één keer.) en gemaakte zooi opruimen. En dat muv het bij elkaar zoeken van het gereedschap 6, sorry 5 maal. Die zesde moet nog en als ik niet uitkijk gaat dat weer minimaal een jaar of meer duren.

 Ruimte gecreëerd. Loze ruimte een functie gegeven. Het zou zo mijn meest favoriete bezigheid kunnen zijn. En dan heb ik het nog niet over het hernieuwd en anders geordend inruimen van de aangepaste kasten. Merendeel glaswerk in veelvoud. Dus heerlijk rijtjes maken. Da's bijna geiler dan een goede striptease.

 Van drie kasten met één legplank naar twee kasten met twee legplanken. Ergo; een heel kast gewonnen, nb mèt extra legplank. Met de extra planken in de andere twee kastjes bijna twee keukenkastruimtes gewonnen. Eindelijk voorraadruimte voor wat nooit in die ooit te realiseren kelder zal kunnen liggen vanwege de vochtheid. De hoeveelheid plek valt in het niet bij die van mijn moeder. Daar stond in de wel droge kelder genoeg om het met z'n zevenen en een beetje goede wil minstens een jaar te kunnen uitzingen. Mij lijkt het voldoende als het me iets meer speling geeft in de extra boodschappen en de ritjes naar Sibiu strakker planbaar maakt.

Inzichtelijk

 Net onder de heuveltop vanochtend het wachten op de dames besteedt aan een paar minuten diep doorademen. Een beetje als de ramen open gooien na een verfrissende zomerse bui. Je hebt er geen longen, maar desalniettemin voel je de lucht tot in je tenen doordringen. Doet goed als je er weer een keer bij stilstaat of ligt, want in bed wil het ook best lukken. Blijkbaar wordt de helft of zoiets van je longcapaciteit normaalgesproken nauwelijks aangesproken. Als je daar de hele dag op zou willen letten, heb je geen tijd voor andere dingen meer. Dan snap je ook uitspraken als "Yoga is niet een serie oefeningen, maar een manier van leven."

 Hoe kom ik daar nu weer bij? Het is een titel uit de VK. Artikelen lezen kan opeens weer. Zoiets als bij het NRC? Een x-aantal per maand of per zoveel weken? Het enige wat ik in de nrc las was de column van Youp en die lees ik nu op zijn eigen/aparte website. Daar ben ik nog niet tegen een limiet aangelopen.

 Maar yoga dus .... Ik ben er niet mee bezig, dus waarom ineens die oprisping? De kant van het bewust zijn, bewust worden daar probeer ik af en toe wel bij stil te staan. Ik zal niet beginnen met gelul van 'het leven is zo kort, bla bla, etc', maar de ervaring heeft wel geleerd, dat je in wat de normale manier van leven heet te zijn, je nauwelijks tijd hebt om bezig te zijn met waarom je doet wat je doet, de zin ervan, of het eigenlijk wel is wat je wilt, etc. Je rent vaak jezelf voorbij en hebt dat, als het goed is, nauwelijks in de gaten.

 Ik heb daar wel een paar keer een stap opzij gemaakt en vol verbazing de stroom aan me voorbij laten trekken. Wat beter is, mag iedereen voor zichzelf uitmaken. Makkelijker is het niet, als je je niet laat meesleuren, daar ben ik wel achter gekomen en dan balanceer ik niet eens op de rand van de zelfkant. En ook in dat relatieve eigen leven met zelfgekozen tempo betrap ik me nog steeds op het feit, dat ik mezelf opjut tot meer dan het simpele 'zijn'. Gelukkig is er de ruimte om op de rem te trappen. Toch een beetje yoga? In elk geval een hoop bla-bla.

Kabbelend

 Een morgen. Een nwe morgen. Een zondagmorgen. Meer valt er nauwelijks te melden. Lullig voor het blog maar verder een genot. Gewoon met gezonde tegenzin het bed uit. Ondanks al het geoefen nog steeds met het nodige geblaf het dorp uit. Gelukkig alleen van de honden. Genoten van de zondagse stilte. Me een beetje makkelijk van de hondenronde afgemaakt. Prompt een obstinate Prada. De pups gevoerd. En nu aan de koffie. Kwart over acht .... helemaal gezond is dat niet.

 Geen speciale wensen voor vandaag. Na het noodweer van gistermiddag ging het ook vannacht nog een keertje stevig te keer. Zo op het gehoor kon onze regendouche daar niet aan tippen. Geen tuin dus vandaag. In elk geval niet voor de avond en dan moet het echt droog blijven. Het was met de honden ook meer glibberen en glijden dan lopen. Dus wat dan? Misschien gewoon niks voordat ik het verleer?

Anachronisme?

 Het is geen heilige overtuiging geweest noch een dagelijks beslommering maar in feit had ik in de afgelopen drie jaar wel minstens een dode verwacht als gevolg van het rijgedrag van de gemiddelde automobilist, die Coves in- en/of uitrijdt. Ik had daar wel wat op durven verwedden. Maar zo werkt het dus niet. Ws kun je het rijgedrag op de eerste 2-300 meter niet extrapoleren naar de rest van het dorp. Een lintdorp zoals alle dorpen in dit deel van Roemenië. Vooral lang en zelden breder dan de huizen en achterliggende tuinen aan weerszijde van de hoofdstraat. Dat verleidt tot harder rijden dan 40 of zelfs 30 km, die vaak aan het begin aangegeven staan. Ook het feit, dat je officieel mag inhalen in de bebouwde kom, werkt niet afremmend op de gemiddeld te hoge snelheid. Alleen een politiewagen en dus de signalen van de tegenliggers weten de snelheid naar beneden te drukken.

 Maar daar wil ik nu helemaal niet over hebben. Het ging over het verwachte verkeerslachtoffer. Nou, dat heb ik vanavond 'gekregen'. Zelfs dodelijk, maar niet door een auto maar dank paard en wagen. Nu was het mensje 86 en misschien kun je er iets moois van maken om in deze tijd alsnog door paard en wagen naar het hiernamaals geholpen te worden, maar iets zegt me, dat deze dame het ws niet met me eens zou zijn, als we de boel achteraf nog eens zouden kunnen belichten.

 Paard-en-wagen is dus gevaarlijker of in elk geval dodelijker dan al die scheurijzers van Audi, VW en BMW bij elkaar.

Net(jes)

 De dreigende luchten waarmee we Sibiu net na vieren verlieten zijn qua richting moeilijk te duiden. De weg naar Agnita slingert dusdanig tussen de windrichtingen door, dat de bijna zwarte luchten de ene keer links hangen, dan weer achter je of recht voor je uit. Naarmate we het thuisfront naderden bleek het toch tamelijk rechtlijnig van west naar oost te werken en de bui de drempel van het dal, waarin Coves ligt, had bereikt.

 We hebben nog net de inkopen naar binnen kunnen dragen, de afdekking van de puppies weten te verstevigen en daar kwam het natuurgeweld naar beneden. Met hagel deze keer. Kikkererwten-formaat, gelukkig geen tennisballen. De hoeveelheid water is van de week al erger geweest, maar als ik de weersverwachtig mag geloven gaat het hier volgende week een aantal dagen met een factor 3 overheen. Wat moet ik me daarbij voorstellen? Bootje varen ipv autorijden of alsnog die tennisballen?

 Ik heb te doen met de puppies. Niet dat die daar veel mee opschieten. Maar, hoewel enigszins beschut, zo overgeleverd zijn aan onweer, hagel, windvlagen en een hoop geplens, gun ik alleen mensen, waarbij mijn hekel aan ze daarvoor plaats biedt en dat is iets uitzonderlijks. Die barvrouwmeneer solliciteert naar een dergelijke plek en maakt een goede kans. Voor de rest heb ik niemand op het oog. Waar blijven die heerlijk zonnige en vooral droge weken??

Royaal

 Als je je maar genoeg opfokt wordt dat ongewassen lijf vanzelf een serieus probleem. Maar niet doen. Ik wil niet zeggen, dat wat voor de Zonnekoning goed genoeg was, is dat ook voor mij. Ik heb minder noten op mijn zang (en helaas geen uit te persen onderdanen) maar tot die paar noten, die mijn melodie maken, hoort ook een douche en als het kan dagelijks. Kàn. Dus of die loodgiter ff wil opschieten aub.

Gezeik

 Ergens na tienen gisteravond was er eindelijk water. In principe dan. Het was nat en kwam uit de kraan maar met een kracht waar een 150 jarige zich nog voor zou schamen. Wat een pisstraaltje, Nog niks te douchen dus, maar al iets schoner dan de dag ervoor het bed in. Vanochtend nog steeds zo'n misselijk makend gebrek aan druk. Tenminste binnen. De buitenkraan spoot als vanouds. Ai! Probleempje aan onze kant?

 Twee dooie drukregelaars. Een beetje typisch dat die dingen er tegelijkertijd mee ophouden. En natuurlijk weer in het weekeinde. Nooit eens gewoon ergens in de week. Het lijkt wel een zieke hond. Snel bedenken waar het allemaal aan kan liggen. Internet blijft een ideaal middel op dit soort momenten .... als de stroom niet is uitgevallen of het netwerk het voor gezien houdt.

 Het ding kan vervuild zijn, maar aangezien een van beide regelaars àchter een filter hangt, valt de mogelijkheid in feite af. Van de andere regelaar alsnog het zeefdeel afgeschroef, maar die paar korreltjes die daar in zaten kunnen nauwelijks dat hele ding platgelegd hebben. Beide dingen ontlucht, maar ook dat was niet de oplossing. Geen idee hoe fijngevoelig het inwendige drukregelerende deel is, maar volgens mij is iets vreemds aan de hand. Dus de loodgieter opgetrommeld. Wonder boven wonder lijkt dat te werken. We wachten af

Waterwerk

 Weekend. Gehaald. Zo'n gevoel heb ik. Slaat nergens op, maar dat kun je met gevoelens wel vaker hebben. Twee dagen geen bouwvakkers. 48 uur de tent zonder onderbrekeing voor onszelf. Een beetje water zou daarbij leuk zijn. Leidingwater wel te verstaan, dat door de CV-ketel kan en dan met een aangename temperatuur de vuiligheid van je lijf kan spoelen. Nog ff en ook een kouwe douche wordt een te overwegen mogelijkheid.

 Begin een beetje benieuw te worden naar de oorzaak van de drooglegging in de afgelopen twee dagen. Moet een serieus probleem zijn (geweest), dat het herstel zoveel tijd kost. Het lijkt er meer op, dat ze het hele systeem proberen te vervangen. Een beetje dom om daar op donderdag mee te beginnen. Nu zitten hele volksstammen met handdoek en zeep in de aanslag verwachtingsvol te kijken naar de werkeloze douchekop. Het is tenslotte vrijdag! Wasdag!!

 Ik weet niet of ik morgen weer in de tuin aan de slag ga. Ergens had ik er wel vertrouwen in, dat ik mijn handen kon schoonweken aan het eind van de dag. Mooi niet dus. Mijn handen beginnen een beetje te lijken op de knuisten van een ouderwetse automonteur. Aarde ipv van smeer in de oneffenheden van de huid. Het ruikt anders, verder weinig verschil.

 Mochten we morgen naar Sibiu willen, dan kan de parfum nog eens ingezet worden, waar ie origineel voor ontwikkelt is, nl de lichaamsgeuren camoufleren tussen je halfjaarlijkse badderpartijen. Of maandelijks, of wat dan ook. Ik kan me vagelijk de tobbe in de keuken nog herinneren, terwijl we volgens mij altijd een badkamer hebben gehad. Zal vast met iets praktisch te maken hebben gehad. Nu sta je, als je de westerse mensheid mag geloven, minimaal tweemaal per dag onder de douche en vaker kan ook. Die beker is de zoveelste, die ik aan me voorbij laat gaan. Eenmaal per dag is zat. Liefst 's avonds. Nu dus!!

4

 Aan het vierde perceeltje begonnen. Juni. Bonen moeten nog kunnen en dat ene courgette-zaadje dat wel ontkiemt is ipv de drie anderen, die het groeien voor gezien hebben houden, heeft ook nog plek nodig. En dan zijn we, zoals ieder jaar tot nog toe aan een hoop leuke dingen niet toegekomen. Vorig jaar was qua variatie de top. Nu zit ik weer op de basis en dat zelfs zonder aardappelen. Zat er een beetje in dit jaar, dus maar niet moeilijk over doen. Het is mooi meegenomen, dat ik ondanks het voortschrijdende groeiseizoen en de bezigheden aan de schuur doorga met opschonen van de perceeltjes.

 Heerlijk ook, dat het goede gevoel van bezig zijn soms z'n kop op steekt, als ik in de tuin aan het rommelen ben. Afsluiten van je omgeving is een beetje moeilijk als derden door je tuin heen baggeren, maar het kwam vanochtend aardig in de richting bij het poten van de preiplantjes.

 Het is jammer, dat ik dit, deze plek, de huidige mogelijkheden, etc. niet al een jaar of 40, soit 30 eerder heb gehad. Had ik de boel minder gedreven hoeven aanjagen en er dito meer van kunnen genieten. Het Porsche-verhaal.

Gewenning

 Een nwe route kan natuurlijk nooit kwaad. Notabene een horizontale versie van vele kilometers met de mogelijkheid om de heuvels in te gaan. Alleen maar positief zou je denken ... Maar onderschat de mens niet. Liep ik daar wat te slenteren gisteren, voelde ik me bijna schuldig, dat ik voor de zoveelste keer niet de oude vertrouwde weg naar de westelijke heuveltoppen van het dal had genomen. Alsof je verknocht kunt raken aan het heuvelopwaarts wurgen met haast verplichte douche-beurt bij terugkomst.

 Iets wat er vandaag niet inzat, mocht ik het gewild hebben. Nog steeds geen water. Het gebeurd niet vaak dat de watervoorziening meer dan 24 uur te wensen overlaat. Dat wordt met emmers schouwen vandaag. Biologische ritmes gooi je minder makkelijk overhoop dat de waterleiding. En het is niet alleen Coves. Heel Agnita zit zonder en dan praat je toch over meerdere duizenden inwoners waarvan een behoorlijk deel in flatgebouwen. Komt het platteland met z'n putten toch weer goed weg.

 Wat wordt het vandaag?? Weer oogt uitstekend. Stemming ook niet verkeerd. Het enige wat ik hoef te doen is een afslag nemen en aan de slag gaan. Verder met de tuin? Ga ik binnen iets aanpakken? Kan makkelijk allebei natuurlijk. Kan ik ondertussen bedenken, wat ik met die ondergeschoven pup wil of kan. Van knap neurotisch met een ogenschijnlijke aanleg voor epilepsie is het nu een druk maar minder luidruchtig baasje geworden, dat de hele tijd aandacht wil. Het ding heeft iets Kees-achtigs. Niet mijn type hond en bovendien heb ik ook niet zoveel zin om me weer weken met een gebarricadeerde keuken te moeten behelpen. Als vandaag zijn ingewanden niet meer van slag blijken, moet/kan ie naar buiten, maar dan nog. Van mij mag ie vandaag nog naar iemand anders toe.

Verandering

 Sinds de achterkant openligt vanwege de verbouwing van de schuur al een paar keer die kant opgelopen met de honden. Door de tuin en over een paar velden naar een landweg, die langs een riviertje loopt, en ter hoogte van onze tuin doodloopt cq uit het niets begint. Ik loop dan in feite richting het centrum van het dorp ipv het dorp uit, wat ik dan natuurlijk al ben.

 De weg is enige honderden meters lang en komt via een dubieus bruggetje uit op een andere landweg, die aan de andere kant van het riviertje loopt en in theorie naar Agnita voert. Nog nooit uitgeprobeerd, maar misschien gaat dat er nu wel van komen. De honden kennen het terrein daar beter dan ik, ze zijn er tenslotte al vele malen naar uitgerukt en dat is te merken ook. Zonder aarzeling stuiven ze weg, over het riviertje wat gauw 4 meter lager ligt dan de landweg en dan de heuvels in.

 In de afgelopen dagen steeds iets verder getrokken afhankelijk van de aanwezigheid van mensen en of honden en gisteren eindelijk ook een stuk richting Agnita gegaan, tot ik vanaf die weg recht op onze binnenplaats kon kijken. Van de honden was alleen Flokkie aanwezig. Een tijdje gewacht, maar dat kreeg al snel iets zinloos'. Zag op het moment dat ik terug liep in mijn ooghoek de dames meerdere 100'den meters verderop richting het riviertje lopen. Het zal niet de eerste keer zijn, dat ze die route volgen. Leer mij honden kennen qua trouwheid en platgetreden paden.

Definiëren

 Dip. Geldt dat nog na negenen?

Waterzucht

 Zo op het einde van de (werk)dag zou een beetje water uit de leiding wel fijn zijn. Normaal blijft het beperkt tot wat ventilatievocht maar na een dagje tuin en ook nog aan de slag met de bosmaaier, ben ik toe aan een heuse douche. Lekker warm en zo, geen emmers uit de put.

 (Flashback) Veldwerk Fysische Geografie in de Vogezen. Camping in het te onderzoeken gebied maar wel een erg simpele. Geleid door oudjes, die hun 65+ al lang geleden waren gepasseerd. Qua staan maakte het weinig uit. Dat het weer beroerd was, daar konden zij ook niks aan doen. Aan het sanitair hadden ze wel wat kunnen doen. Nu was het aan mij om eerst enige emmers water te tappen en die in een reservoir te legen. Aan dat reservoir zat een mechanisme met een touwtje. Trok je daar aan kwam water naar beneden. Koud water. Een regendouche avant la lettre. Niet uitnodigend als je al de hele dag in de tent heb gezeten vanwege de regen.

 Nu dus graag die regendouche vanavond maar wel met water op aangename temperatuur. Ik laat me verrassen maar vrees het ergste. Ik zal er niet minder om slapen, moet ik bekennen, maar bed en bad zijn vrijwel onlosmakelijk met elkaar verbonden.