Prachtige dag. Heb ik al gezegd, maar soms moet je dingen herhalen. Zoiets simpels als een schijnende zon heeft iets opwekkends en stimulerends. Hup, deur open. Is wel fris, maar geeft niet. Net zo als de winter het prachtige najaar heeft weggedrukt, zo duwt het voorjaar tegen de winter aan. Het is nog te vroeg om zich gewonnen te geven. Ergens in de loop van maart gaat de handdoek in de ring. Maar dagen als deze maken het wachten dragelijk.
Niet dat ik nu zo naar het einde van de winter snak. Ik heb me deze winter weer een keer gerealiseerd, dat ik hou van de afwisseling van de seizoenen. Èchte seizoenen. Niet dat het enige verschil schuilt in meer of minder druilerigheid. Echte kou, echte warmte. Wenn schon, denn schon!!
Waar ik wel naar snak, is goed weer. Seizoenseigen goed weer. En dat heeft toch bijna altijd met zon, absoluut niet met regen en soms met sneeuw te maken. Maar ook met de cyclus van groeien, bloeien, oogsten, afsterven, rust en weer van voren af aan beginnen. Doordat er zoveel mensen zijn, staat de mens verder van de natuur af dan goed is. Of: Doordat de mens steeds verder van de natuur af staat, dan goed is, zijn er zo buitensporig veel mensen. Hoe dan ook, het is fout!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten