Langzaam komt lucht in het systeem. Voor mij figuurlijk, voor het huis letterlijk. Ook verdwijnt, voor de zoveelste en helaas waarschijnlijk niet de laatste keer de bouwstoflaag van keuken- en andere oppervlakten. In feite is het onbegonnen werk. Ik sta te soppen en drie kamers verderop of buiten voor de deur schelt het geluid van de hoekslijper dan wel flex dan wel weet ik hoe je zo'n ding noemt. Stof, stof en nog eens stof. En dat bij prachtig, voorjaarsachtig weer en dus deuren (ramen maar dicht gelaten) die open staan.
Het zij zo. Ik ben bezig en dat telt. Ik ruim. Ik sop. Ik verplaats. Ik denk. En nu drink ik een bier, Belgisch bier. Het jaargetij is nog niet Grolsch-rijp. Straks weer verder. Ruimte! Ruimte creëren. Bewegen. Plaatsen. Simpelweg om te kunnen 'zijn'. De huidige situatie doet me een beetje denken aan mijn jaar op kamers bij een hospita op Kanaleneiland. Bed. Bureau. Was er een kast? Ik zou het niet eens meer weten. Maar fatsoenlijk mijn benen strekken kon alleen op bed.
Als 17-jarige, koud weg bij je ouders, snuffelend aan de wereld, had het vooral iets spannends. Ik zou het momenteel eerder hinderlijk en belemmerd noemen. Dingen moeten hun plek hebben, uit de weg staan, je zo min mogelijk hinderen en absoluut niet belemmeren. Als ik zo om me heen kijk, wordt daar hier anders over gedacht. Zeker wat het leefgedeelte van het huis betreft. De 'ontvangst- cq afscheidkamer' is altijd netjes aan de kant. Daarvoor moet je in de dagelijkse verblijfruimtes met regelmaat horde-lopen. Hier graag anders. Doorwerken ..... dus!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten