Een 'goed' boek gaat over een verlangen naar iets, wat je uiteindelijk niet krijgt of niet begrijpt of verliest. Zo bezien hoef ik niet lang over 'mijn thematiek' na te denken. Vrouwen! Ik zou er boeken mee moeten kunnen vullen, meer nog dan een veelvoudige trilogie. Ergens vanaf de vijfde of zesde klas van de lagere school tot aan het huidige duo vrouwen in mijn leven. Eén lange hindernisloop tussen de botsende verlangens naar samenleven en naar vrijheid zeg ongebondenheid, dat maakt het nog een graadje absurder.
Leuk om zo af en toe je gedachten over te laten gaan, als de druk over andere zaken iets geluwd is. Maar een samenhangend geheel is het tot op heden nooit geworden. Zo bewust is dat deel van mijn leven nooit georkestreerd geweest. Het is als de vinger in de vlam van een kaars steken, beseffen, dat die vlam het is, die je vinger brandt, maar het daarom niet nalaten om de vinger weer in de vlam te steken, dit keer wetende, dat je je gaat branden. Een soort ezel-in-het-kwadraat.
We pakken het idee weer netjes in en zetten het terug op de plank. Andere zaken vragen vandaag mijn aandacht. De badkamermeneer moet aangestuurd worden, de aannemer herinnert worden aan de septictank, de keuken opgeruimd, ik kan mijn naam alweer overal in het stof schrijven en mocht ik iets van ruimte willen ipv overal overheen te moet kruipen, dan zou opruimen ook geen kwaad kunnen. Hoelang nog voordat dit soort activiteien het niveau van bezigheidstherapie overstijgen?? Zes weken? Twee mnden?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten