Doorschuiven

 Na bijna een jaar ter plekke is het misschien niet zo raar om te willen hebben, waar je al bijna drie jaar mee bezig bent. Toch??

 Als ik niet uitkijk, raak ik verstrikt in Mariana's web van wensen, waarmee ze zich haar hele leven heeft voortgedreven zonder daarbij veel aan haarzelf te denken of werkelijk het gewenste weten te realiseren. Ze blijft mbt 13 ook stug praten in termen als "het zal mooi zijn, als het af is". Behalve dat we nu al een aardig end zijn en dat gezien mag worden ook, spreekt uit die wens een soort geduld, dat een mensenleven overstijgt. Zoveel tijd heb ik niet meer en wil ik er ook absoluut niet aan besteden.

 Ik wil eindelijk die plek voelen, die er eigenlijk in Frankrijk had moeten komen en in Utrecht misschien wel al was.

 Het punt is, dat je niet terug kunt in de tijd, steeds verder/door moet of je het wilt of niet. Beslissingen, consequenties, invullen, aanpassen en doorgaan, vooral doorgaan.

 En dan kijk ik naar mijn honden en katten en bewonder de volharding, waarmee ze zich de nieuwe plek en het nieuwe leven eigen hebben gemaakt. Een andere plek, minder ruimte, minder aandacht en toch een genegenheid te berde brengen, die me bijna een gevoel van schaamte bezorgt. Schaamte vanwege mijn continue gemopper.