Dag wil niet uit de startblokken komen. Zit ik me zelf dwars of loop ik met mijn ziel onder de arm. Of komt het een dankzij het andere. De hoeveelheid drank van gisteren zal zeker een bijdrage leveren aan het miserabele verloop van deze dag. Mijn hoofd wil absoluut niet. Ik heb het bovendien koud. Ijsvoeten. Kan me niet aanzetten tot iets doen. Wat ik wil doen kan niet door materiaaltekort en dan geen zin hebben om naar Sibiu te rijden en het te halen. Ik zit me dus zeker zelf dwars, maar er is ook een verreikende onbestemdheid in mijn gevoel. Vanmorgen zag ik het als een neiging tot melancholie, maar dat dekt de lading niet. Ik ben mijn hele gerichtheid kwijt, voel me verloren, bijna ontredderd.
En waarom? D'r is geen reden aan te wijzen of te bedenken, die ook maar voor een fractie van deze trieste onbestemdheid verantwoordelijk kan worden gehouden. Het gaat langzaam, maar in alles zit vooruitgang. Ondertussen met de schrik vrijgekomen bij het schoonmaken van de muurtegels in de badkamer. Vervolgens met de vloer begonnen. Het ziet er echt uit. Mooi. Maar het kost me moeite om enig enthousiasme voor het resultaat aan de dag te leggen.
Ik drentel wat op en neer tussen laptop en badkamer, hou het hervullen van de septictank in de gaten, erger me aan de hernieuwd neergedwarrelde rode stoflaag en aan de opstapelende rommel in de keuken. Laat ik me gewoon niet meer met vandaag bezig houden. Morgen zien we verder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten