Een niet onaardige dag, maar verder vooral een verzameling van niets. Te voorspelbaar, te dichtgetimmerd, te volgzaam. Beetje verstikkend. Zo'n moment waarop het besef, dat je niet meer alleen door het leven tsjokt weer ff wakker geschud wordt.
Is het persoonlijk? Ligt het aan de verschillende achtergrond? Is het een gebrek aan tegenover een overvloed aan ervaring? Is het gewoon het verschil der geslachten? Ik vrees, dat ik de komende jaren gelegenheid genoeg ga krijgen om me over dit vraagstuk te buigen.
Wanneer is het erin geslopen, dat niet alles vanzelfsprekend samen hoeft/moet gebeuren? Na Irene? In de nasleep van de eerste vuile tackle in het relatiespel? Lijkt me redelijk voor de hand liggen. Littekens maken voorzichtig. En wat waren de consequenties bij de eerst volgende 'grote liefde' met ver-reikende consequenties? D'r was meer ruimte en begrip, want we hadden een soort zelfde verleden. Sterker nog, we hielden elkaar naar verloop van tijd een beetje uit elkanders leven, omdat we wel erg anders met mensen omgingen. Waar de een zich stortte op de vrienden van de ander, kreeg de ander het verwijt van afstandelijke onbetrokkenheid. Mag je kiezen wie wie was.
Maar soit. Hoe romantisch ik naar die ene speciale persoon in mijn leven ook kan zijn, het elimineert niet mijn door de jaren heen ontstane behoefte aan tijd en ruimte voor mezelf. Jammer, dat het ook nu weer slag en stoot kost. Gelukkig enkel verbaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten