Na nauwelijks acht weken kun je niet echt over een verleden spreken en al helemaal niet, dat het je stalkt, maar zo voelt het wel. Acht weken geleden was de officiële punt achter iets, waar jaren geleden al de deur dicht getrokken was. Zo zien instanties en administraties dat natuurlijk niet.
Zoals het opstarten van de minste activiteit, je -in Frankrijk- veroordeelt tot het aanleveren en afhandelen van een immense berg papieren, mag cq moet je bij het beëindigen nog een keer door een soortgelijke berg heen. Als het aan hunnie ligt. Instanties zijn te stom om na te denken. Soort computers dus. Maar erger, want die laatsten kunnen er niks aan doen, dat ze door de mens gemaakt zijn.
Een brief met "Ik ben verhuisd naar Roemenië èn dus gestopt met mijn activiteiten.", maar dan met meer woorden in een nettere formulering, is dus niet voldoende. Blijkbaar. Dan moet een ambtenaar een hokje zwart maken, dat eigenlijk door mij ingekeurd had moeten worden.
Ik ga straks eens alles op een rijtje leggen. Maar als ze echt gaan mierenneuken, dan wordt leuk. Ik heb er zin in. Wat meestal geen goed teken is voor instanties en aanverwante neuspeuterinstellingen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten