En nu? Niks? Alles? Een beetje? Meer een kwestie van niks van alles. 'Passen op plaatsen' was de activiteit. Nu kun je lullen over bogen, die niet altijd gespannen kunen zijn, en dat soort nonsens, maar dat dekt de lading niet. Behalve dat af en toe 'de deur uit' er gewoon bij hoort (boog ontspannen) is het toch voornamelijk een kwestie van (her-)oriënteren, richting kiezen cq zoeken. Het hele punt waar het maar weer, steeds weer en nog steeds, maar nu niet qua afsluiting maar qua opstarten om draait, is concreet invullen wat vaag in je hoofd zit. En ergens, ik weet (nog) niet precies wat het is en waar het zit, maar als het gaat om het concretiseren van ideeën gaat het goed zolang als het bakstenen betreft. Minder concrete, meer op mijn levensinvulling gerichte zaken van idee in de gewenste vorm gieten of indien nodig persen, is andere koek. Dan komen we terug op het feit, dat op de keeper beschouwt, alles me geen ruk interesseert. Beter geformuleerd: ik de dingen, die voor mij van belang zijn, net zo makkelijk midden in de grootste puinhoop weet te realiseren als in een tot in de perfectie kloppende woonomgeving. Eigenlijk ga ik met dat hele streven om iets "Af" te hebben, dwars tegen mijn eigen, laat ik zeggen, gemakzucht in. Met bakstenen alleen kom ik er dus niet.
Er is meer. Een 'meer' dat buiten mij ligt en maakt, dat ik het wel wil, maar er ook tegen aan kan hikken. Dat meer heet: De Ander. Mijn leven hangt aan elkaar van het willen plezieren van een ander. Natuurlijk niet willekeurig wie, maar uiteindlijk toch redelijk willekeurig de persoon, waar ik mijn leven mee deel.
Is voor mij de plek van belang, het skelet voor de strukturering van mijn bestaan, mag de Ander de rest invullen. Voor mij (nu, want het eisenpakket is door de jaren heen wel gegroeid) een deur, die ik achter me kan dicht trekken, een internet aansluiting, een fornuis, douche, bed en een plee. De verdere 'versiering' is niet interessant. Binnen zo'n kader kan ik zonder problemen functioneren. Helaas ontkom je er niet aan om bij alles, wat je eigenlijk niets interesseert, toch de vinger aan de pols te houden. Daar schuift de dubbelheid naar binnen. Zo helemaal niets interesseert het me dus ook weer niet. Zo raak je verstrikt in dingen, die je in feite niet de moeite waard vindt om mee bezig te zijn, zoals bijv. gordijnen, tenzij bepaalde grenzen worden overschreden. Dus ben je, als puntje bij paaltje komt, druk bezig met in banen leiden van dingen om te voorkomen, dat je er iets mee zou moeten doen. Kan het stommer?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten