Elders

Morgen de scherpe kantjes er vanaf en verder alsof niks aan de hand is, is geweest of gaat zijn. Ja, ja, zonder jezelf bij tijd en wijle voor de gek te houden lijkt het maar moeilijk vooruit te komen zonder dat iets aan de hand is. Dit is het niet. Dat mag duidelijk zijn.

 Vervelend al die extra rondjes zonder doel of andere gerichtheid. Het zou sneller moeten kunnen. Niet zozeer qua tempo maar qua duidelijkheid van de keuzes en de invulling daarvan. Leuk idee en niet irreëel als het 'wat' en 'hoe' meer in één en als het ff kan je eigen hand zit. Is niet zo. Blijft dus behelpen.

 De volgende keer graag echt op dat onbewoonde eiland met voldoende natuurlijke bronnen om het leven leefbaar te maken. Dan maar geen internet maar een waarachtige regendouche. Geen slowcooker maar aangenaam gepeins bij een knisperend open vuur. Of, als dat er zelfs (nog) niet in zit, rustgevende blikken over de eindeloze uitgestrektheid van het omringende niets.

 Van de krant geen weet en hetzelfde voor wat betreft allerlei getob over het leven. Je eten scoren en mocht dat gelukt zijn en iets van klaar maken tot de mogelijkheden behoren, aansluitend achterover leunen en genieten van het genotene. Back to basics, maar dan echt.

Aanduwen

 De dag had slechter gekund en is nog niet voorbij. Mijn startende plus over de rug van de Franse belastingdienst gehaald. Nu afwachten wat het resultaat is. Het zijn namelijk niet alleen de regels, die tellen maar ook de uitvoeders. En in deze zijstraat was er vorig jaar een nieuwe trut aan de leiding, die de Himalaya qua omvang en hoogte deed verbleken met haar minderwaardigheidscomplex. Vanuit de belastingdienst gezien waarschijnlijk de juiste persoon op de juiste plek. Qua service en samenwerking een volledige miskleun.

 De verwachting is dus niet al te hoog gespannen. Hoewel logisch, correct en bijna sneervrij zal mijn reactie op het betalingsverzoek in eerste instantie met non-argumenten aan de kant geschoven worden. Een vrouw zonder empatische afwijking. Ze zou me eigenlijk sympathiek moeten zijn, maar was dat de keren, dat ik met haar te maken had, absoluut niet.

 De rest van de dag besteedt aan het verzamelen van noodzakelijkheden, zowel voor de maagvulling als het klussen. De supermarkt heb ik nog steeds niet tot in alle hoeken doorgespit. Op zo'n dag als vandaag loop ik dan ongemerkt een hoop tijd te verknoeien met kijken, waar ik nog niet of nauwelijks heb gekeken. Heerlijk! Nu retour en koken.

Pepmiddelen

 Maandag. Dè dag om iets van de week te maken. Er zijn nog steeds of weer slepende zaken te regelen cq af te handelen, rommel is er ook op te ruimen en stof is al mndn een constante factor en dat met mijn al jaren op en neer jojoënd humeur. Hoe graag ik het ook zou willen. Wat deze dag gaat brengen overzie nu bij de koffie absoluut niet.

 Het gaat minnen en plussen worden en de eerst min is net binnen. Vandaag geen activiteit op het badkamervoltooingsvlak. Aan mij dus om een plus neer te zetten ipv door een plus meegesleept te worden. Maar niet gelijk te hoog grijpen. Haalbaarheid is wat telt vandaag en als goeie tweede zou enige stimulerende werking geen kwaad kunnen. Dus is ook resultaat van belang. Desnoods een beetje ouderwets omkopen van mezelf. We gaan zien welke middelen het doel heiligt.

Voltooien

 Laat ik de zondag ook aan zijn lot overlaten en me richten op maandag en verder. Net nog mijn blik over de bijna intakte badkamer laten glijden. Zonder douchedeuren en met enkel koud water kan ik me volgende week ergens douchen. Is het nog niet dus, deze tweede badkamer in mijn leven waar ik inspraak in heb gehad uit de zes, zeven, nee acht, wacht negen, waar ik me regelmatig schoon geschrobt heb.

 In theorie dus zometeen de laatste douchebeurt 200 meter verderop. Nieteens met de kerktijden rekening gehouden, maar het gedraaid naar de pet van het moment. Het gaat er om hangen. Nog één of twee keer en dan kan ik net zo vaak en net zo willekeurig onder de douche stappen dan wel in bad duiken, als me dat lief is.

 Weer een mijlpaal die langer voor mijn neus gehangen heeft, dan het ware genieten benodigt. Het is niet zo, dat hoe langer je wacht, hoe spetterender het moment van realisatie zal zijn. Ergens in die lijn zit een omslag. Een omslag vanwege 'te lang' en dan loop je leeg ipv spanning op te bouwen. Maar goed, voor alles champagne opentrekken devalueert de waarde van het moment ook. Wij zijn er (bijna). Dat telt.

Rade

 Weer gedroomd over het maken van contact met een onderaards volk, bereikbaar via een put. Geen vijandelijkheden, geen verbazing van hun kant, meer het soort ouderlijk overleg, wat je altijd al gehad had willen hebben, maar nooit heb gekregen.

 Het is niet zo moeilijk te duiden, maar wel raar. Of ook weer niet. Alles is zo goed als gerealiseerd, maar mijn draai heb ik daarmee nog niet gevonden. Zelfs de nieuwe invulling is er grotendeels. Wat ontbreekt is de worteling. Het huis is er bijna, het thuis bij lange na nog niet. Iets wat uiteindelijk toch alleen uit mezelf kan komen. Stel ik me zo voor. Veel ervaring heb ik er tenslotte niet mee. Wanneer was dat ene momentje van thuisvoelen qua plek? Ergens 2000/2001 in Frankrijk.

 Verder is het meer een gevoel, dat ik van momenten ken op vakantieplekken als Umbrië, Korcula, Parijs, Toulouse, Rome en een beetje Utrecht. Om de belangrijkste te benoemen. Welke stukjes zijn het op de respectievlijke plekken geweest en zijn die overhevelbaar?? Laat mijn dromen zich daar nuttig maken.

Minnetjes

 Dag wil niet uit de startblokken komen. Zit ik me zelf dwars of loop ik met mijn ziel onder de arm. Of komt het een dankzij het andere. De hoeveelheid drank van gisteren zal zeker een bijdrage leveren aan het miserabele verloop van deze dag. Mijn hoofd wil absoluut niet. Ik heb het bovendien koud. Ijsvoeten. Kan me niet aanzetten tot iets doen. Wat ik wil doen kan niet door materiaaltekort en dan geen zin hebben om naar Sibiu te rijden en het te halen. Ik zit me dus zeker zelf dwars, maar er is ook een verreikende onbestemdheid in mijn gevoel. Vanmorgen zag ik het als een neiging tot melancholie, maar dat dekt de lading niet. Ik ben mijn hele gerichtheid kwijt, voel me verloren, bijna ontredderd.

 En waarom? D'r is geen reden aan te wijzen of te bedenken, die ook maar voor een fractie van deze trieste onbestemdheid verantwoordelijk kan worden gehouden. Het gaat langzaam, maar in alles zit vooruitgang. Ondertussen met de schrik vrijgekomen bij het schoonmaken van de muurtegels in de badkamer. Vervolgens met de vloer begonnen. Het ziet er echt uit. Mooi. Maar het kost me moeite om enig enthousiasme voor het resultaat aan de dag te leggen.

 Ik drentel wat op en neer tussen laptop en badkamer, hou het hervullen van de septictank in de gaten, erger me aan de hernieuwd neergedwarrelde rode stoflaag en aan de opstapelende rommel in de keuken. Laat ik me gewoon niet meer met vandaag bezig houden. Morgen zien we verder.

Déja vu

 Het komt niet vaak voor, maar soms heb je iets aan ervaring en nog somser doe je er concreet iets mee. Borstels, en ontkalker!! Een deel van de badkamertegels, en bij een ander deel van de tegels het gedeeltelijk oppervlakt, is niet glad, maar heeft een reliëf en is daar tussenin opgeruwd. Voor wie ooit tegels heeft gezet en mn voegen heeft gevuld, moet het idee een hartverzaking veroorzaken. Een kleine, maar toch.

  Dat van het reliëf was me al bekend, maar het opgeruwde oppevlak niet. Maar naarmate de 'schoon'gewassen tegels opdroogden, knalden die delen er met hun kleurvervagende witheid of jasmijnheid, want dat is de kleur van het voegenvulsel, keihard uit.

 Dat was gisteravond laat, lang nadat de werklui naar huis waren. Ik zag een bui verschijnen, die ik me van de tegelvloer in de entree-kamer herinner en me mijn nachtrust heeft kost en nog steeds zorgt voor onwillige bekkenspieren. Of langer geleden de tegels in de Utrechtse badkamer, die ik stuk voor stuk meermaals met een verdunde zoutzuuroplossing heb moeten schoonmaken, omdat de werklui het onzin vonden om de vloer direct helemaal van het overschot aan cementvoegsel te ontdoen.

 Gelukkig had ik zoiets van "Dit is deze keer niet mijn zorg!" En nog gelukkiger is het geen cementhoudend voegsel. Desalniettemin werkte vanochtend al het gewrijf niet en heb ik  de heren van kleine stugge borstels, wc-ontkalker en handschoenen voorzien. Begin van de middag was de kleur gelukkig van z'n jasmijnsluier ontdaan.

Luchje

 Er hangt iets melancholieks in mijn lucht.

Leegloop_2

 Moe. Uitgekakt was ik al, maar er is meer. Weer een eindstreep gescoord, of tenminste bijna. Is toch iedere keer weer ff door de knieën met het laten bezinken mee. Done ..... de vloer moet nog en de elementen gemonteerd, maar na meer dan twee jaar heeft iets vorm gekregen, dat in de tussentijd enkel als idee, als wens een bestaan leidde.

 Op wat marginale details na, die je natuurlijk liever anders had gezien, is het grote geheel z'n realisatie nabij. De minpunten eisen hun tol maar worden uiteindelijk overschaduwd door de uitputtende voldoening van de realisatie. De afscheiding van de plee is te hoog, de douche-ruime te laag, etc. De halve meter krimp heeft de badkamer geen goed gedaan. Het zijn de aanpassingen gaande de bouw. Een bouw die inmiddels aan het vierde jaar begint. Of was het pas z'n derde? Te lang in elk geval.

 De septictank is vandaag ook aangepast. Dus als de plee hangt, kan ie dus ook gebruikt worden. Geen tweehonderd meter sprint meer met bijeen geknepen billen. Ik zal het werkelijk geen moment missen. Een ochtendgebed zonder onderbrekingen, een soepel begin van de dag. Nu dat bed nog ...

Leegloop

 De dag is ten einde voordat ie voorbij is. Alsof een kritische limiet de max bepaalt. Passeer ik 'm, gaat de stekker d'ruit. Gedaan. Afgelopen. Soufflé-effect. Zelfs de in hoog tempo op z'n voltooiing af stevenende badkamer heeft in deze niks stimulerends.

Struktuurdwang

 Ordening en chaos gaan moeilijk samen met gemakzucht en het verlangen naar struktuur. Een tegenspraak die in de natuur geworteld is. Chaos is de toestand, die het minst energie cq moeite kost, terwijl alles van molecuul tot wezen opgebouwd is uit nauwluisterende structuren. Gelukkig hoef je daar als eindresultaat weinig mee, maar ergens extrapoleert de inwendige struktuur zich naar het uitwendige gedrag. Zou raar zijn als een dermate gestruktureerd opgebouwd wezen zich prettig zou voelen in een omgeving, waar iedere ordening ontbreekt. Een ingebakken dualiteit kortom.

 Maar word ik nou werkelijk onrustig, omdat de natuur in mij naar orde streeft of omdat mij mijn levenlang verteld is, dat ik moet opruimen ipv rommel maken? Welke afdruk zit er dieper in geramd de biologische of de opvoedkundige cq de interne dan wel de externe programmering? Of komt het probleem doordat ik geen boodschap heb aan iets wat ingebouwd zit dan wel een afkeer opgebouwd heb tegen iets, dat mij uit den treure duidelijk gemaakt is, maar waar de zin me van ontgaat? Vragen, vragen en nog eens vragen.

 Als ik me straks niet meer met de onorde bezig hoeft te houden, omdat het simpelweg schoon en opgeruimd is, ga ik me misschien eens over deze vragen buigen. Nu koffie. Extra koffie en genieten van het drukke werk om me heen. Volgende week kan ik badderen en toiletteren op eigen plee. Hiephoi!!

Afwijking

 Gepoetst! En dat vrijwel de gehele dag. En om nou te zeggen dat het schoon is? Nou, nee. Wat gepoetst is natuurlijk wel, al is het vaak slechts enkel in het moment van poetsen zelf. Laten we het op schoner houden, voor zolang het duurt. De stofwolk uit de badkamer wint geregeld aan dichtheid. Het poetsen is niet meer dan crisesmanagement. Het opruimen is wat aan moet tikken en ook daar zijn vandaag vorderingen gemaakt. Helaas slechts idvv het circus der verplaatsingen, maar lucht in de leefruimtes. En dat telt.

 Kortom met iets wat op voldoening lijkt de avond in. Koken en de rust laten indalen. Of laten we de rust neerdalen? Hoe het ook zij, de rust is welkom, want voor alsnog niet aanwezig. Neem daar ook nauwelijks meer de tijd voor. Geen ademhalingsoefeningen, geen bewust langer of vroeger het bed in om me op mezelf en de ontspanning te concentreren, geen momenten door de dag heen waarop ik me dwing tot innerlijke rust. Accute fase voorbij en je rent met open ogen recht in de armen van oude vertrouwde fouten.

 Als je je werkelijk met dat soort zaken in een soort continuüm wilt bezig houden, moet je haast wel een klooster in duiken. Of op z'n minst in een 'opgemaakt bed' kunnen stappen. Een nieuw leven opstarten doe je niet mediterend. Het laatste zou geen kwaad kunnen om de aanwezige haast te relativeren, maar verder zijn het mijns inziens onverenigbare grootheden. 'Straks weer'. Ik weet het, een foute gedachte, maar het moet maar ff.

Themata

 Een 'goed' boek gaat over een verlangen naar iets, wat je uiteindelijk niet krijgt of niet begrijpt of verliest. Zo bezien hoef ik niet lang over 'mijn thematiek' na te denken. Vrouwen! Ik zou er boeken mee moeten kunnen vullen, meer nog dan een veelvoudige trilogie. Ergens vanaf de vijfde of zesde klas van de lagere school tot aan het huidige duo vrouwen in mijn leven. Eén lange hindernisloop tussen de botsende verlangens naar samenleven en naar vrijheid zeg ongebondenheid, dat maakt het nog een graadje absurder.

 Leuk om zo af en toe je gedachten over te laten gaan, als de druk over andere zaken iets geluwd is. Maar een samenhangend geheel is het tot op heden nooit geworden. Zo bewust is dat deel van mijn leven nooit georkestreerd geweest. Het is als de vinger in de vlam van een kaars steken, beseffen, dat die vlam het is, die je vinger brandt, maar het daarom niet nalaten om de vinger weer in de vlam te steken, dit keer wetende, dat je je gaat branden. Een soort ezel-in-het-kwadraat.

 We pakken het idee weer netjes in en zetten het terug op de plank. Andere zaken vragen vandaag mijn aandacht. De badkamermeneer moet aangestuurd worden, de aannemer herinnert worden aan de septictank, de keuken opgeruimd, ik kan mijn naam alweer overal in het stof schrijven en mocht ik iets van ruimte willen ipv overal overheen te moet kruipen, dan zou opruimen ook geen kwaad kunnen. Hoelang nog voordat dit soort activiteien het niveau van bezigheidstherapie overstijgen?? Zes weken? Twee mnden?

(Be)schrijven

 Wat een geleuter, als je de kern niet helder in een paar woorden weet te schilderen. Als je dat goed aanpakt moet je er een boek mee kunnen vullen. Kies een tijdsgewricht, een setting, een hoofdpersoon, een handvol belangrijke bijrollen, meet ze allen het gewenste karakter aan, laat ze hun gang gaan en zie wat voor resultaat het oplevert. Een nouvelle is te krap bemeten, maar het hoeft ook niet direct een tiendelige trilogie à la van der Heijden te worden.

 Vrees toch dat het omgekeerd zit en dit niet de oplossing gaat geven, maar hooguit het resultaat van de oplosssing zou kunnen zijn. Dergelijke exercities vereisen rust in je hoofd en om je heen. Beide zaken die node gemist worden op het ogenblik. Of 'het' moet je zo hoog zitten, wat je kwijt wilt, dat je in staat bent om je dwars tegen alles in te concentreren. Een eigenschap die ik niet rijk ben. Als ik me al ergens in kan verliezen is het koken of lezen. Beide -en zeker de laatste- activiteiten die al jaren op een laag pitje staan. Rust, rust, rust en nog eens rust op alle denkbare fronten tot op het saaie af en dat graag voordat ik in mijn graf lig, anders heb ik er volgens mij niet zoveel meer aan.

Oneigenheid

 En nu? Niks? Alles? Een beetje? Meer een kwestie van niks van alles. 'Passen op plaatsen' was de activiteit. Nu kun je lullen over bogen, die niet altijd gespannen kunen zijn, en dat soort nonsens, maar dat dekt de lading niet. Behalve dat af en toe 'de deur uit' er gewoon bij hoort (boog ontspannen) is het toch voornamelijk een kwestie van (her-)oriënteren, richting kiezen cq zoeken. Het hele punt waar het maar weer, steeds weer en nog steeds, maar nu niet qua afsluiting maar qua opstarten om draait, is concreet invullen wat vaag in je hoofd zit. En ergens, ik weet (nog) niet precies wat het is en waar het zit, maar als het gaat om het concretiseren van ideeën gaat het goed zolang als het bakstenen betreft. Minder concrete, meer op mijn levensinvulling gerichte zaken van idee in de gewenste vorm gieten of indien nodig persen, is andere koek. Dan komen we terug op het feit, dat op de keeper beschouwt, alles me geen ruk interesseert. Beter geformuleerd: ik de dingen, die voor mij van belang zijn, net zo makkelijk midden in de grootste puinhoop weet te realiseren als in een tot in de perfectie kloppende woonomgeving. Eigenlijk ga ik met dat hele streven om iets "Af" te hebben, dwars tegen mijn eigen, laat ik zeggen, gemakzucht in. Met bakstenen alleen kom ik er dus niet.

 Er is meer. Een 'meer' dat buiten mij ligt en maakt, dat ik het wel wil, maar er ook tegen aan kan hikken. Dat meer heet: De Ander. Mijn leven hangt aan elkaar van het willen plezieren van een ander. Natuurlijk niet willekeurig wie, maar uiteindlijk toch redelijk willekeurig de persoon, waar ik mijn leven mee deel.

 Is voor mij de plek van belang, het skelet voor de strukturering van mijn bestaan, mag de Ander de rest invullen. Voor mij (nu, want het eisenpakket is door de jaren heen wel gegroeid) een deur, die ik achter me kan dicht trekken, een internet aansluiting, een fornuis, douche, bed en een plee. De verdere 'versiering' is niet interessant. Binnen zo'n kader kan ik zonder problemen functioneren. Helaas ontkom je er niet aan om bij alles, wat je eigenlijk niets interesseert, toch de vinger aan de pols te houden. Daar schuift de dubbelheid naar binnen. Zo helemaal niets interesseert het me dus ook weer niet. Zo raak je verstrikt in dingen, die je in feite niet de moeite waard vindt om mee bezig te zijn, zoals bijv. gordijnen, tenzij bepaalde grenzen worden overschreden. Dus ben je, als puntje bij paaltje komt, druk bezig met in banen leiden van dingen om te voorkomen, dat je er iets mee zou moeten doen. Kan het stommer?

Flinters

 Opstarten = 1, Volhouden = 2

 Verder is het vooral slingeren.

 Ik dool.

 Dolen in een mallemolen.

 Bezig geweest met bezig houden.

 Statusquo consolideren. Heeft iets pleonastisch.

 Tegengestelde dubbelheden.

 Achteruit in de vooruit. Hèt kan!

 Het is beweging. Dat telt!

Autostimulans

 Nu het beetje in beweging komt natuurlijk gelijk meer en het liefst alles in één dag willen, wat je weken en misschien wel langer hebt lopen versloffen. In zeven sloten tegelijk en dat minstens 6 keer parallel. Van die momenten waarop je moe wordt van jezelf. De onvermijdelijke noodzaak om terug te schakelen met het gevaar, dat de beweging stil valt. Laveren tussen stil vallen of doodlopen. Maar vooral toch bezig blijven. Zou zonde zijn, als ik over een paar dagen of iets van een week weer mijn kleine teen moet uitwringen in de hoop iets van stimulerend enthousiasme te voorschijn te persen.

 Hup, terug grijpen op oude vertrouwde middelen. Iets doen, iedere dag iets doen, iedere dag bijdragen aan het gewenste eindresultaat. Maakt niet uit wat, maar niet de beweging laten schieten. Opruimen, schoonmaken, verven, klussen, ideeën concreet (!) uitwerken, nog meer opruimen, ordenen, verplaatsen, regelen, etc., enz. Vandaag, morgen, overmorgen, volgende week en langer ook als het nodig is.

 Zin maken. Ja, vies voorstel en stom bovendien als het iets betreft, wat je in feite zelf wilt. Een beetje onder je eigen kont lopen trappen. Kaboutertjes bestaan niet of verdommen het in elk geval om jouw werk te doen. Zie de realiteit onder ogen en bij gebrek aan gezeur en gezever hou je tijd over om leuke dingen te doen met een goed gevoel, want als beloning voor gerealiseerde zaken. Genoeg geëmmerd voor vandaag. Morgen de proef op de som.

Space

 Langzaam komt lucht in het systeem. Voor mij figuurlijk, voor het huis letterlijk. Ook verdwijnt, voor de zoveelste en helaas waarschijnlijk niet de laatste keer de bouwstoflaag van keuken- en andere oppervlakten. In feite is het onbegonnen werk. Ik sta te soppen en drie kamers verderop of buiten voor de deur schelt het geluid van de hoekslijper dan wel flex dan wel weet ik hoe je zo'n ding noemt. Stof, stof en nog eens stof. En dat bij prachtig, voorjaarsachtig weer en dus deuren (ramen maar dicht gelaten) die open staan.

 Het zij zo. Ik ben bezig en dat telt. Ik ruim. Ik sop. Ik verplaats. Ik denk. En nu drink ik een bier, Belgisch bier. Het jaargetij is nog niet Grolsch-rijp. Straks weer verder. Ruimte! Ruimte creëren. Bewegen. Plaatsen. Simpelweg om te kunnen 'zijn'. De huidige situatie doet me een beetje denken aan mijn jaar op kamers bij een hospita op Kanaleneiland. Bed. Bureau. Was er een kast? Ik zou het niet eens meer weten. Maar fatsoenlijk mijn benen strekken kon alleen op bed.

 Als 17-jarige, koud weg bij je ouders, snuffelend aan de wereld, had het vooral iets spannends. Ik zou het momenteel eerder hinderlijk en belemmerd noemen. Dingen moeten hun plek hebben, uit de weg staan, je zo min mogelijk hinderen en absoluut niet belemmeren. Als ik zo om me heen kijk, wordt daar hier anders over gedacht. Zeker wat het leefgedeelte van het huis betreft. De 'ontvangst- cq afscheidkamer' is altijd netjes aan de kant. Daarvoor moet je in de dagelijkse verblijfruimtes met regelmaat horde-lopen. Hier graag anders. Doorwerken ..... dus!

Vooroverleg

 Zien wat we er vandaag van bakken. Gewoon maar beginnen met vragen. Enige neiging tot uitstel stak al direct bij het ontwaken de kop op, maar dat gaan we niet doen. Vervolgens opruimen en schoonmaken, maar dan niet als uitvlucht. En tenslotte doen wat gedaan moet worden in/aan huis: klussen. Zou moeten kunnen vandaag. In feite weinig bijzonders. Hoeft behalve het eerste ook niet allemaal in één keer. Maar het zou me verbazen als het gaat lukken. Ja, laat ik mezelf eens verbazen. Een schoon en opgeruimd huis is bijna als een schoon bed na een uitgebreide douche. Kost enkel wat meer werk. Met als voordeel dat je je in de bezigheid kunt verliezen en het tijdverbruik naar de achtergrond verdwijnt.

 Ach. Gelul. Het huis is smerig en moet schoongemaakt. Ik wil iets weten en moet achter de info aan. Het huis bouwt zich niet vanzelf af, dus klussen, jochie! Aan de slag! Verdien je tweede koffie

Lostrekken

 Zondag. Afsluiten van de dag. Afsluiten van de week. Afsluiten van meer. Afsluiten van het afsluiten. Afsluiten van al die dingen, die maken, dat ik inmiddels bijna een jaar een leven leid, wat het niet is en het absoluut niet moet worden. En dan heb ik het niet over het wonen op twee plekken, hoe vervelend dat ook is.

 Op een aantal doorslaggevende vlakken zit ik mezelf in de weg, zoals wel vaker, bijna zelfs regel is. Ik wil iets en heb er niet voor over om te doen wat gedaan moet worden, zoek het dan bij voorkeur bij anderen dan wel de omstandigheden of stort me op zaken die weliswaar belangrijk zijn maar weinig fundamenteel. En waar dat niet kan/lukt, stap ik over de rommel heen ipv te realiseren, wat ik heel graag gerealiseerd zou willen zien.

 Het is hier kortom een onbeschrijfelijke èn vooral onnodige klerezooi, die door een samenloop van omstandigheden tot stand is gekomen èn er ook door in stand wordt gehouden en ik pik dat. Momenten als deze, dat dit weer ff tot me doordringt worden steeds zeldenzamer. Gewenning, foute gewenning slaat toe. Laat ik het voor het moment vasthouden. Minimaal tot morgen. Hoe goed ik in afsluiten ben, zo slecht ben ik in opstarten. Echt opstarten. Afgerond èn ingericht opnieuw beginnen. Ergens in die opstart haakt mijn interesse af, ben ik te vroeg tevreden of vertrouw erg makkelijk op morgen. Morgen, dus, maar dan echt!

Trio

 Het derde dode paard in een jaar tijd, waar ik weet van heb. En ze doen het wat netter, of proberen het in elk geval, dan botweg aan een ketting achter de tractor, maar ook deze gaat ergens voor hondenvoer gedumpt worden. De botten van de eerste, begin zomer 2015 zie ik nog steeds liggen. Iets wat me zegt, dat dit nou ook weer niet zo vaak gebeurd, want dan zou ik meer botten links en rechts moeten zien liggen. Zou beter zijn als dit op een geregelde wijze afgehandeld zou worden. De vraag is of men er voor wil betalen. Daar was zelfs een van mijn huurders in Frankrijk regelmatig te beroerd voor.

 Zegt ook wat over de verzorging van de paarden, denk ik. Volgens mij is het weer een jong paard, net als de vorige. Nu heb ik weinig verstand van paarden, dus weet niet of de jonkies meer risico's lopen. Ik weet echter vrijwel zeker, dat de mensen hier, als iets misgaat, het geld voor een dierenarts er niet voor over hebben. En dan moet je trekken aan een dood paard. Het spreekwoord had niet treffender gekozen kunnen zijn.

Geboend

 De ring glimt weer. Dat kan ik van mezelf niet zeggen. Ik ben niet 'hoogglans' afgewerkt, meer mat en het oppervlak vertoont meer en meer structuur. Maar ik ben wel schoon! Heerlijk is dat toch een beetje badderen onder de douche. Insoppen en afspoelen. Niet dat er veel verandert. Het voelt echter wel aangenaam aan. Waaraan zou dat liggen? Het verwijderen van vet en vuil? De afwisseling van warm en koud? Het droogwrijven met de handdoek? Of is het puur psychisch? Ik gok op 2 en 3. De eerste en de laatste klnken me niet overtuigend in de oren. Water alleen is het ook niet, want een duik in zee of zwembad geeft niet hetzelfde effect.

 Maar schoon dus en eigenlijk zou ik dat vanavond wel weer willen en dan met een schoon lijf in een schoon, ruim bed. Helaas. Eerst het bad begin maart en aan het eind van de maand het bed, maar dan hebben we ook werkelijk bijna alles gehad wat voor mij onder het hoofdje 'levensnoodzakelijk dan wel vanzelfsprekend' valt. Dan is het in- en uitlopen van vreemden nog steeds niet gedaan, maar kan dat beperkt worden tot delen waarvoor niet door het hele huis gelopen hoeft te worden. Privacy, ik merk steeds vaker, dat het meer betekent dan ongestoord op de plee zitten.

Wekelijks

 Zondag. Douche-dag. Twee weken is het inmiddels geleden, dank de waterpompproblemen afgelopen zondag. Nauwelijks voorstelbaar, niet? Ach, je gaat er niet dood aan en bovendien het is winter. Niet bepaald het zweetseizoen. En de waterpomp is nog steeds niet gerepareerd. Het benodigd een regelmatige tik tegen de starter, blijkbaar zit d'r zoiets op, en de pomp doet het weer. Gelukkig moet dat geklop zo vaak gebeuren, dat er toch gekozen is, om alsnog iemand langs te laten komen om het onderdeel te vervangen. 'Behelpen' is een schone kunst, maar je kunt het ook overdrijven.

 Mariana gaat dus straks naast de pomp zitten en geeft -indien nodig- zo vaak een klopje op de starter, tot ik mijn vuile lijf schoongeboend heb. Tijd voor die eigen douche, maar dat was het al. Hopelijk komt er deze week niet weer iets tussen qua tegelplakkerij en vinden we ook een goede oplossing voor de afwerking van de uitstekende hoeken. Hoevaak moet ik me nog aan kerkse tijden aanpassen? Eenmaal? Tweemaal? Vol verwachting klopt mij hart ...

Ontnuchteren

 ..... van het ene vliegtuig naar het andere en bij iedere wisseling meer problemen, meer drukte meer haast .... Het type droom verbaast me niks. Slaat echter nergens op. Net als het hele opgejaagde gevoel, die onrust van de afgelopen dagen nergens voor nodig was. Eerst de zaken op een rijtje krijgen, weer informatie opvragen maar het nu ook van de ene instantie naar de andere spelen. En dan het zooitje in perspectief plaatsen.

 Wat ik in Frankrijk miste heb ik nu wel: beide kanten van het verhaal. Mocht dan het onvoorstelbare werkelijk waar zijn, heb ik normaal gesproken altijd nog iets van 5-7 jaar om links en rechts tegen heiligenhuisjes te trappen in de hoop, dat dit enig soelaas biedt. Natuurlijk, in theorie kan het morgen spelen, maar dat heeft het de afgelopen 15 jaar niet gedaan, dus waarom nu wel?

 Het mag dan het soort mededeling zijn, waar je niet op zit te wachten en als het waar is, is het tè gek voor woorden, maar een beetje meer vertrouwen in mezelf en de omstandigheden zou op z'n plek zijn. Laat ik bijvoorbeeld eerst maar eens zien, dat ik er over 7 jaar nog steeds ben. Hoe was het ook weer? Wie dan leeft, die dan zorgt.

Aanzwengelen

 Kreun, steun, pfffff. De dag wil niet. Of ik. Of beide. Maakt voor de draai niet zo heel veel uit. Die is in elk geval nog niet gevonden. Ik zoek verder. Iets simpels, waar ik me een beetje in kan verliezen en tot een goed eind kan worden gebracht. Het proberen te repareren van de flex was het niet. Was eerder frustrerend. Wel de oorzaak vinden, maar direct weten, dat de kans klein is, dat die aan/uit knop te vervangen zal zijn. Precies wat ik nu niet kan gebruiken. Jammer.

 Iets anders dus. Iets met beweging. Opruimen en schoonmaken dan maar?. De kou kruipt langzaam in mijn lijf. Dat kan ik nu niet gebruiken. D'r waren tijden dan liet ik nu de boel de boel, stapte in de auto en reed 'ins Blaue hinein'. Waarom nu niet?

 Ja, waarom? Ik ben niet op het idee gekomen en nu ik me de mogelijkheid bedenk, spreekt ie me nauwelijks aan. Werkt blijkbaar anders hier. Toch is het gegarandeerd een kwestie van 'uitzitten' waar ik nu mee bezig ben en dat kan op talloze manieren en ook rijdend. Die draai komt wel. In de tussentijd is het enkel een kwestie van bezig blijven, me bezig houden. Ik ga een stuk lopen. Da's een aardige, denk ik.

Tornado

 Ff de ongewenste beslommeringen van mijn schouders schuiven. Het is een prachtige dag. Fris maar zonnig. De voorjaarsneigingen zijn uit de lucht. De elektrische kacheltjes weer aangezet. De keuken is een puinhoop. Het werk aan de badkamer ligt alweer stil sinds donderdag. Ik moet me iets bedenken, waarmee ik mezelf tot meer weet te verleiden dan van een afstand hoofdschuddend toekijken. Het is lang geleden maar het drijfzandgevoel steekt aarzelend z'n kop op.

 Relativeren en alles weer in de juiste verhoudingen gerukt krijgen. Plooien gladstrijken. Scherpe kantjes wegwerken. Schuren, schaven, slijten. Tijd. Tijdverspilling. Afleiding. Omdenken. Doen ipv denken. Het is een zooitje in mijn vooronder. Daarmee vergeleken is de keuken een toonbeeld van orde en netheid.

 Dit is erger dan de herhaling van zetten in het huishouden. Vermoeiender dan een marathontraining. Zinlozer dan water naar de zee dragen. Het is weer tussen de scherven zitten, als je net de vorige puinhoop hebt opgeruimd. Dit is een rechtse vol op je bakkes, als je enthousiast de ring in stapt voor de volgende ronde. Uitgeteld. Ik ben er nog niet. Dat is duidelijk. Eerst uitrazen anders is redelijkheid ver te zoeken.

Heroriënteren

 Een roltrap oplopen die naar beneden gaat. Daar heeft mijn bezig-zijn momenteel het meeste weg van. Wil je boven komen, kun je je geen rustpauze permitteren. Toch ga ik maar ff zitten en dan zien we later wel weer. De meest directe weg is niet altijd het slimste alternatief. Eerst maar eens simpelweg weg de informatie op een rijtje zetten. Terug naar de uitgangspunten en de consequenties, waarvan je wist, dat ze er zouden kunnen zijn.

 Stel dat, waar ik nu tegenaan lijkt te lopen, werkelijk waar is en mij dat éénduidig was verteld ipv de nietszeggende antwoorden, die me nu bij navraag voor mijn vertrek in Frankrijk ten deel vielen. Was ik dan niet vertrokken? Had ik me in dat geval laten veroordelen tot een verplicht verblijf in Frankrijk? Nou, ik dacht het niet.

 Ingeschreven blijven in Frankrijk maar leven in Roemenië is misschien in theorie een mogelijkheid maar feitelijk onpraktisch. Je bent in Europa nog steeds geen Europees staatsburger ongeacht, waar je verblijft, maar ingezetene van het land, waar je meer dan x-dagen per jaar verblijft. X=180? Ingezetene met alle consequenties vandien. Nu zijn de plichten me wel duidelijk, maar ogenschijnlijk vallen de rechten een beetje tegen. Maar ergens moet daar iets geregeld zijn of worden. Ik ben benieuwd, wat dat gaat opleveren de komende weken. Volgende week beginnen met een rondje op deuren kloppen.

Ontketenen

 Tijd dat er weer momenten komen, die het verschil maken op een spetterende dan wel magistrale en als het ff kan magische wijze. Niet dit negatieve nurkse geneuzel van dip down, stapje op, neer weer en vervolgens op ... naar de volgende dip bij gebrek aan beter. De jeu (of is het jus?) ontbreekt.

Drukte

 Tijd om te herschikken. Kaarten schudden, maar ook aan slippen trekken. Geen rust dus voorlopig en rust is waar ik naar verlang. Instanties zijn de nagels aan je doodskist.

Uitgekakt

 Ff gehad. Daar doe je het allemaal voor. Dumpen die zooi. Billen branden en blaren zitten is oké, als ik het ben, die het doet. Mij ontgaat de noodzaak om op blaren te gaan zitten, die veroorzaakt zijn door het billenbranden van anderen. Mij is ook voorlopig nog absoluut niet duidelijk, hoe in deze alles in elkaar zit en of het zit op de manier zoals het zou 'moeten'. Wie wat bepaalt, waar ik mijn rechten verhaal en meer van dat leuks. Mag hopen, dat ik hier niet een staaltje Europees vermalen tussen wal en scheep onderga.

 Maar dat alles ff in het midden gelaten, was ik net lekker bezig om de allerlaatste loodjes van de bühne te vegen en knal ik nu weer, echt WEER, want niet de eerste keer, tegen onverwachte en onvermoede obstakels aan. Waar ik tegenop loop is inconsequent, ik heb er nooit om gevraagd, maar ik mag het nu wel oplossen. Laat ik het voorlopig op 'verhelderen' houden. 'Oplossen', is, vrees ik, teveel gevraagd.

 Ik ben benieuwd wat het uiteindelijk gaat opleveren. Voor het moment slaat het echter voornamelijk alles dood, waar ik me net toe had kunnen aanzetten. Ik moet oppassen, dat ik me nu niet door de omstandigheden weer alles uit handen laat slaan, waar ik met veel moeite grip op heb weten te krijgen. Vermoeiend en meer nog ontmoedigend.

Pluspunten

 Zo'n (ogenschijnlijk) feit uit het voorafgaande stukje veegt ff andere resultaten naar de marge. Zonde. Een hoop gedaan vandaag en wat nog belangrijker is, met prettige nieuwe contacten. Altijd weer een verademing als mensen enthousiast zijn over hun eigen bedrijf zonder dood te lopen in stomme verkooppraatjes. Je weet het natuurlijk nooit 100% zeker, maar naar mijn idee gaan die glazen deuren in bad- en slaapkamer geen probleem worden. Nog ff onderling bakkeleien over de vormgeving en dan de opdracht de deur uit doen. Zomaar in iets meer dan een uur voor elkaar. Dat is voor Roemeense begrippen bijna met de snelheid van het licht.

 Verder vandaag gezocht naar een hoop zaken en niet alles kunnen vinden. Zoeken kost helaas tijd. Tussendoor de lunch genoten in de troosteloze ruimte van een groot hotel. Het ene Atrium is het andere niet. Het eten was niet slecht maar verre van bijzonder. Die plek kan van de lijst, waar ie vandaag per toeval op terecht kwam. Na nog wat inkopen voor de innerlijke mens Sibiu voor gezien gehouden. Terug naar honden, katten en een bijna leefbaar huis.

Hartzaken

 Yep. Weer gelukt. Ik heb er weer een te pakken, waar je niet vrolijk van wordt. Hoe krijg ik het voor elkaar? Notabene aardig wat rondgevraagd, maar helaas niet tot de bodem gegaan. Stom, stom, stom. Maar nog stommer, dat het dus nodig blijkt te zijn. Of het doorvragen 'tot aan het gaatje' zoveel verschil had gemaakt, zal de komende tijd duidelijk moeten worden.

 Toen het idee van een vertrek uit Frankrijk vorm begon te krijgen, eerst theoretisch en vervolgens concreet, was duidelijk, dat mijn hart een punt van aandacht was. Wat in Frankrijk automatisch 100% door de Staat werd gedragen, zou elders nog weleens wat extra centen kunnen kosten. Overal waar ik dat poneerde, werd het weggewuifd, t/m mijn cardioloog. Ik zou gewoon van de ene zorg naar de andere overgaan.

 Nu is de ene zorg de andere niet en enige extra bijdrage had ik ingecalculeerd. Zo werkt het dus niet. Nieuwe verzekering is geen punt, maar oude problemen zijn voor eigen rekening .... Dat ik mijn pillen moet betalen en zo af en toe een bezoekje aan een cardioloog op mijn rekening blijft. Ach, soit! Maar, dat ik iets moet gaan betalen, waar ik nooit om gevraagd heb, maar wel iedere vijf á zeven jaar vervangen moet worden á het bedrag van een aardige middenklasser, is different koek. Het kan aan mij en mijn situatie liggen, maar volgens mij klopt daar ergens iets niet. Dat betekent, dat je na een grotere ingreep met dito nazorg voor de rest van je leven veroordeeld bent tot het land cq stelsel, waarin die ingreep plaats heeft gehad. Misschien niet stug maar wel stom.

Aftikken

 Nu begint het er weer een beetje op te lijken. Mijn corvee gedaan. Incl. een knieval voor de Rsi. Die hebben letterlijk op hun website staan, dat ze geen boodschap hebben aan afmeldingen. Daar is een andere instantie voor verantwoordelijk. En zonder bericht van die instantie, doen zij niets, helemaal niets anders dan standaard ieder kwartaal de papieren opsturen, die ingevuld moeten worden en bij vertraging 50 euro boete kosten. Voor dit soort brutale ambtelijke arrogantie moet je bijna weer respect hebben. Ergens hebben die lui het idee, dat het gepeupel vernederd wil worden en zij de geroepenen zijn om die edele taak ten uitvoer te brengen.

 Zien hoeveel resultaat dit afronden gaat scoren. Je gaat natuurlijk altijd uit van 100% maar de praktijk is in de regel weerbarstiger dan je eigen voldoening. Maar dat deel is niet meer voor vandaag. En ook niet voor morgen. Morgen is glas aan de beurt. De badkamer vordert gestaag en we moeten iets met de gewenste glasdeuren. Meneer de toekomstige pater zou wel graag aan het einde van de rit de douche willen uitproberen. Qua functie dan.

 Of dat gaat lukken, waag ik te betwijfelen, maar we gaan het zien. Soms gaan dingen onverwachts snel. Het kleine tegenwicht tegen alles wat iedere keer weer weken en soms ook maanden kost voordat het tot leveren komt of tot afwerken .... breek me de bek niet open!

Dwarsligger

 Heb je gisteren moeten constateren, dat het tegen je bedoeling in niet gelukt is, af te handelen wat je al mnden voor je uitschuift, blijkt vandaag precies dat deel niet te werken, waarmee je aan de slag zou willen, moeten, kunnen ... De e-mail. Het zal een techisch probleempje bij mijn serverhost zijn, maar toch. Typisch, dat het net nu moet gebeuren. Kan ik weer niks, terwijl ik wel wil en dat dan ook beter maar direct kan benutten. Mooi niet, dus.

 Dan krijg ik toch wel weer het idee, dat iets of iemand met meer mogelijkheden dan ik, d'r lol in schept om mij bij tijd en wijle dwars te zitten. Het gebeurt naar mijn smaak een beetje te vaak op kritische momenten, als ik me eindelijk door mezelf heen heb geworsteld en dankbaar van die prestatie gebruik wil maken. Boem!! Stok tussen mijn spaken. Stekker d'ruit. Email plat. Niet opladende mini. Accu leeg. Noem maar op. Het euvel kent vele verschijningsvormen.

 Goed. Er is nog wel een paar uur voorbereidend werk te doen en dan proberen we het opnieuw. En nu meer koffie.

Teleurstelling

 Zelden gehad, dat een dag zo weinig van het gewenste wist op te leveren als vandaag. Niet eens uit onwil. Zal niet betekenen, dat je je beter niks kunt voornemen, maar zo'n enthousiast begin als vandaag zegt dus ook weinig. Gelukkig hebben we morgen nog. Weer. Een. Keer. Maar dit keer zonder opzet, niet ingegeven door mijn haast Zuid-Europese mentaliteit, morgen is altijd beter dan vandaag, daar waar het papierwerk betreft.

Opgang

 Ik heb het hier al vaker geschreven, maar het is echt zo; Het zien licht worden heeft iets, iets prettigs. Vooral als het vrijwillig èn niet elke dag gebeurt. En dan beter met een kop koffie in je knuisten dan een glas wijn of sterkers. Al dacht ik daar jaren geleden anders over.

 Ondertussen het weerbericht gecheckt en het ziet er naar uit dat het de hele week voorjaar blijft. Temperaturen van 16/17º C. Toch 40º graden meer dan een paar weken geleden. Klinkt voor mijn gevoel naar verbranden, oververhitting en soortgelijks. Is het niet natuurlijk, maar een marge van 60 á 70º tussen midwinter en hoogzomer is indrukwekkend.

 Tuinwerktemperaturen, maar niet voor vandaag. Geen uitvluchten of ander wegpiswerk. Er moeten dingen gedaan worden, die allang gebeurd hadden kunnen zijn en die IK loop te versloffen en niemand anders. Maar digitaal toeren op de elektronische snelweg is met de buitendeur open bijna hetzelfde als werken in de tuin. Vandaag uitkijken naar tuinbonen en uien.

 Ja, het is waar, dus. Gisteren is de balans de goede kant op (door)geslagen. Zou nou toch zo leuk en praktisch zijn, als hiervoor iets aan te wijzen was, dat aantoonbaar het verschil maakt tussen hangen blijven in het niks en overgaan tot activiteit. Helaas geen begeleidende verklaring.

Matineus

 Half zes. Op. Eens iets anders dan wakker liggen wachten op het ochtendlicht. Het is stil op straat, als ik van huis verwissel. Je hoort de nog opgesloten hanen gedempt kraaien. Een auto passeert me op hoge snelheid. Vast te laat voor het werk.

 Het is fris maar verre van koud. Gisteren was het warm. Had zo een dag in Apil kunnen zijn. Met zo'n begin van vandaag zou het zo een zelfde soort dag kunnen worden. Deuren en ramen open. Je zou bijna neigen naar een voorjaarsschoonmaak. Gelukkig maar een neiging.

 Ik heb zin in een actieve dag en liefst een met een hoop gewenste resultaten. Zou de droom, waarin de mensheid gedwongen werd kinderen te maken, daar iets mee uit te staan hebben? Een baby staat in een droom meestal voor een nieuw begin. Maar nu moest dat nieuwe begin, en dat notabene gedwongen, eerst nog op de rails gezet worden. Moet ik nieuwe dingen? Ik moet meer afronden dan opstarten.

 Het hoeft natuurlijk niet persé op mij te slaan. Het zou een algemenere tendens kunnen zijn. Wat het niet eenvoudiger te verklaren maakt. Bovendien hou ik me niet bijster veel bezig met het wel en wee van de rest van de wereld zolang als het mijn wereldje onverstoord laat.

Meebuigen

 Ondanks of net dankzij alles vandaag ook nog de tijd en inspiratie gevonden om achter het fornuis te kruipen en iets aangenaams voor het avondmaal bij elkaar te koken. Kijk, dat zijn de dingen, die misschien niet de burger, maar wel mij moed geven.

 Een zeer smakelijke groentensoep, al zeg ik het zelf, en een probeersel met gevulde paprika. Dat laatste de volgende keer onder de grill cq in de oven ipv in de pan. Langzaam komt de smaak van het koken terug. Het zijn deze kleine momenten van iets extra's proberen die tellen. Op de automatische piloot kan ik tot aan het einde der tijden koken, zonder dat ook maar iemand op het idee zou komen om te klagen. Niemand behalve ik dan.

 Laat ik het hier bij laten voor vandaag. Morgen achter passende hoekprofielen voor de badkamer aan en dan iets met de loodzware laatste administratie-loodjes. Moet toch echt of is althans stukken slimmer om dat gewoon te doen ipv te laten. Doen, dus!!

Doorstarten

 Een dag, waarin de balans weer een neiging naar de goede kant vertoont. Waarom is (natuurlijk) niet helder. Problemen met de waterleiding, een vloer die morgen opengebroken moet worden, anderhalf uur wachten op een afspraak, problemen met tegels en afwerkprofielen ... het zijn meestal niet de aanleidingen om enthousiast en vrolijk draden op te pakken en verder te gaan. Toch was dat vandaag het geval.

 Het werk van de badkamerpriester doet goed. Dat nu weer iets mis is met het werk gedaan door de aannemer, bevestigt toch dat de beste man er niet altijd met de noodzakelijke zorgvuldigheid tegen aangaat. Mag je dan wel lullen over je werknemers, maar als je je zo graag voorstaat op de rol van werkverschaffer cq baas, dan moet je ook op de juiste manier leiding geven en dat betekent ook controle van het eindresultaat. En precies daar is het, waar nu de zoveelste steek blijkt gevallen. Goed dat de installatie van de badkamer in één hand ligt. Ik zag gelukkig de bui tussen electricien, loodgieter en tegelzetter al hangen.

 En dan door de aannemer in eerste instantie naar een ander proberen te wijzen ... Zó slap. En ik had 'm nog zo (goed twee jaar geleden) gevraagd: "Geen verbindingen onder het beton, toch?" Nee, natuurlijk niet, maar nu heeft hij het wel over een lekkende afsluiting in een rechte hoek ... Slik. Hakken, breken en beter afwerken ...... Net zoals de septic tank, de raampjes in de keuken, de plaatsing van de stopcontacten, etc. Geen halszaken, maar erg irritante missers op detailsniveau. Die man kan meters (laten) maken, maar mist het oog, nee het gevoel voor de afwerking.

Vingerwijzing?

 ..... opzoek naar een dokter in mijn oude middelbare school. Een houten, gelijkvloers noodgebouw. Lopend en deels soort van bobsleeënd door klaslokalen trekkend, waar les wordt gegeven. Klaslokalen met steeds jongere leerlingen. Uiteindelijk ga ik ergens naar buiten. Het gebouw heeft ineens étages en ik ga er buitenlangs omhoog. Boven aangekomen ontstaat iets van paniek in het gebouw. De oud-scheikunde leraar komt een foto van me maken en tatoeërt iets op mijn linker schouder. Men is bang, dat ik naar beneden wil springen. Meer en meer mensen verschijnen op het dak. Men wil mij naar beneden begeleiden. Iets wat me mateloos irriteert. Ik wil niet springen en lopen kan ik best zelf. Maar het gesprek loop verder uit de hand naarmate het vordert. Uiteindelijk verschijnen in oranje pakken gestoken mensen, die me in een dwangbuis naar beneden zullen gaan brengen .... voor mijn eigen bestwil ...

 .... vliegles. We moeten een voor een, aan een touw verbonden een helling af lopen en dan opstijgen en verder de thermiek volgen ... Mij lukt dat niet. Blijkt dat ik een klein motortje had moeten gebruiken. Een ander gaat zo de lucht in en kan ternauwernood weer teruggehaald worden. Nu is het weer de beurt aan mij ...

 Toen werd ik wakker. Half acht. Opgejaagd. Adem van slag. En het gevoel alsof ik tijdens een operatie uit de narcose bijkom. Compleet verkrampt, gedesoriënteerd en moe. Moe, moe en nog eens moe. Goeiemorgen!

Hergebruik

 Beginnen in Schaesberg en 'eindigen' in de buurt van Schässburg .... klinkt bijna naar een pas op de plaats ipv een dikke 3000 km rondtrekken door Europa.

 Van die kleine gedachten, die weer voorbij komen, als ik mijn aantekeningen uit de wolk laat neerdalen. Belangrijker zijn de tendenzen, die uit eerdere notities kunnen opdoemen, zoals de hoop dat na de verkoop ineens alles anders zou zijn, het leven vrijer en soepeler zou verlopen. Dat je zoiets bedacht krijgt na 8 jaar geforceerde stilstand, kan ik wel begrijpen, maar het slaat natuurlijk nergens op. Maar misschien is het wel een verklaring voor de huidige onvrede.

 Met de verkoop zijn mogelijkheden gecreëerd door het wegvallen van belemmeringen. Meer niet. Dat betekent niet, dat je leven ineens anders verloopt. Gelukkig niet. Daar moet je wel iets voor doen. Misschien is het het beste te vergelijken met jarenlang sparen voor een grote aankoop en op het moment suprême het zonde vinden om het bijeen gespaarde bedrag aan te breken. Toch is dat de enige manier om te krijgen wat je hebben wilt .... dus of het bezit van mogelijkheden of het bezit sec. Kies.

Lullen

 Mjin kop zou ik d'r af moeten kunnen schroeven. Voor de rest gaat het best aardig. Morgen verder met de badkamer. Een prettig idee. Enige externe stimulans kan ik wel gebruiken. De zin om aan mijn eigen leef- en woonplek te werken, is weer aardig weggezakt in de afgelopen paar weken. Voor je het weet, neem ik alle liggen gebleven klussen en klusjes voor lief en stap ik de komende jaren over onuitgepakte verhuisdozen, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Niet echt mijn streven.

 Maar morgen, dus. Voor vandaag is het genoeg geweest. Niet dat ik veel concreets gedaan heb. Helemaal niks zelfs. Gewandeld, geschreven en mezelf in de weg gezeten. Een dag, die met een gerust hart uit mijn verleden weggelaten kan worden. Geen woorden aan vuil maken, zou ik zeggen. Maar wat doe ik? Precies. Niets zo inconsequent als een vrouw .... en de uitzondering die regels bevestigt

Zoekplaatje

 Er is iets, wat het niet is. Maar wat? Ik draai ergens omheen. Begin te beseffen, dat ik ergens omheen draai, maar weet niet, waar omheen dat zou moeten zijn. Er is een neiging om te pushen. Maar waar tegen? Blinde muur? Glaswand? Is het het gewicht van de laatste loodjes van de laatste loodjes? De neiging om op te geven cq de boel de boel te laten? Er valt iets tegen. Maar wat en waarom?

 Gewoon ff een wat zwartere kijk op de zaken? Zou kunnen met zo'n kop van de afgelopen dagen en ook vandaag. Maar dan nog moet er een kern van waarheid zijn. Welke? Dingen duren te lang. Dat is een feit. En ongetwijfeld weegt het wachten zwaarder, omdat ik al jaren wacht op de realisatie van een gewenste toekomst, maar die paar mnden meer op het totaal kan het niet zijn. Wat dan wel?

 Is er de vrees, dat iets tegen gaat vallen? Wat kan er nou tegenvallen, als je zo bovenop de realisatie van het gewenste zit? De tijd? Ok, maar die hebben we net gehad. Het resultaat? Zou het? Het simpele feit dat een soort van einde in zicht is? Meer iets voor over een jaar of twee.

 Waar moet ik het zoeken? Er is iets, dat maakt, dat het totaal voor mij niet één geheel is. Ik heb het gevoel, dat ik nog steeds moet kiezen, waar ik heen wil, terwijl er toch éénduidige keuzes zijn gemaakt. Wil ik al anders, voordat ik ben, waar ik zijn wilde? Zou knap stom zijn.

Afknijpen

 Balletjes. Ik ben niet de enige, die die dingen opgooit. De politiek kan er ook wat van. Het is het middel om de mensen, in dit geval meestal ook slachtoffers, voor te bereiden op wat vroeg of laat komen gaat. Altijd onder valse voorwendels zowel qua redenen als resultaten. Nu dan voor de zoveelste keer een voorzetje over het afschaffen van cash geld. Onzalig idee en iets wat ik niet zo 1, 2, 3 zie gebeuren (toerisme, landen waar bankrekeningen niet algemeen zijn, ruilsystemen, lokale valuta, etc.), maar het verlangen ernaar is hardnekkig. Het zou de tweede grote knieval ten favure van de banken zijn na het verplichte bankrekeningnummer voor het overmaken van het loon. Is alweer iets van 40 jaar geleden, maar ik heb het nog net meegemaakt en er was toen werkelijk niks tegen te doen. Maar mooi op vrijdagmiddag geen geld, maar pas op maandag. Ongehoord. Ik voel nu nog een neiging tot koken, als ik er bij stilsta.

 De dagen zonder contant geld in mijn zak zijn, zeg sinds mijn 17e, te tellen op de vingers van één hand. Maar ik heb me hier al een keer verwonderd over het veranderde betalingsgedrag in een kroeg als De Zaak in Utrecht. Eén enkele consumptie wordt gewoon digitaal afgerekend. Iets dat met het aankomende mobiel betalen alleen 'erger' zal worden. En natuurlijk zijn er een hoop zogenaamd positieve argumenten aan te dragen en dan heb ik het niet over de onzin van het uitbannen van terrorisme. Dat argument is te belachelijk om serieus te nemen. Het aantal negatieve argumenten weegt wat mij betreft echter vele malen zwaarder en mn de mogelijkheid tot complete controle. De mogelijkheid, want het zal eerst ontkend worden, misschien zelfs in principe onmogelijk gemaakt door een wettelijk kader, maar de onderliggende structuur is aanwezig en zal meer en meer ook gebruikt worden. Hetzelfde als al die verzekeringen, dat niet al die databases waarin gegevens werden opgeslagen gekoppeld zouden gaan worden. Hoelang is dat geleden, dat zoethoudertje???

 En dan kun je wel goud gaan kopen of het geld naar buiten de EU overhevelen of weet ik wat er te verzinnen valt. De controle wordt er niet veel minder om. Zolang je in de Eu zit komt vroeg of laat je geld terug in het systeem en inmiddels is al ruimschoots bewezen, dat 'verdachte' transacties in de gaten worden gehouden. En nu weet de overheid misschien niet elke kop koffie te duiden, maar weten wel hoevaak, waar en wanneer je je cashvoorraad aanvult met pinnen.

 De overheid zou eens moeten beginnen met het goede voorbeeld geven en niet meer besteden dan binnenkomt. Nationaal, maar zeker ook Brussel. Misschien tijd dat de overheid daar op gecontroleerd wordt door zijn onderdanen. Snappen die misschien ook eindelijk, dat ze beter zelf voor zaken kunnen zorg dragen, dan iedere keer weer bij de overheid aan kloppen. En als men het zelf niet kan, dat ook niet van een overheid verwachten tenzij een extra belasting, het zoveelste overheidsorgaan, gegevensverzameling en -opslag en last but not least controlemechanisme nummero zoveel voor lief wordt genomen. Maar ja, een kudde die nadenkt, is waarschijnlijk teveel gevraagd.

Droogte

 Oeps, een onwillige pomp. Vervelend dat die dingen dat niet ff netjes een paar dagen van te voren aankondigen. Vanmorgen nog actief, nu zo dood als een pier. Notabene op zaterdagavond. Relevante winkels sluiten hier op zaterdag rond de klok van tweeën. Bovendien, moet je eerst het probleem vinden en dat te verhelpen zijn.

 Kunnen dan wel drie paar vrouwenogen in mijn richtig kijken, maar ik kan niks veranderen aan de winkelsluiting, heb weinig verstand van cq ervaring met waterpompen en geen zin om met mijn weinig optimale kop op zaterdagavond te gaan zitten sleutelen. Het duurt dan een hele tijd, voordat externe hulp ingeschakeld wordt. Tenminste geprobeerd. Dat doe je pas als de eigen mogelijkheden gegarandeerd dubbel-zeker uitgeput zijn. Meer dan een afspraak voor maandag heeft dat trouwens niet opgeleverd.

 Geen afwassen, moeilijk koken, geen douche morgen en op de pot in de tuin. Het kan natuurlijk allemaal best op de ouderwetse manier, zoals trouwens nog een (groot?) deel van het dorp ook vandaag leeft. Water halen bij de (gemeenschappelijke) put en opwarmen op het vuur. Heerlijk dit leven op het platteland

Leegloop

 Ijskoude voeten, een verstopte kop, nog geen 15:00 en dat op zaterdagmiddag. Geen bed om in te kruipen. Geen douche om onder te gaan staan. Geen bar om aan te hangen. Geen mensen om tegen aan te lullen. Dat is het niet. Dat is het werkelijk niet. Zo'n verkeerd moment, dat tussen de bedrijven door weet te glippen.

 Het moment is niks bijzonders. Het steekt bij tijd en wijle overal zijn kop. Wat wringt, is het gebrek aan mogelijkheden om de stituatie te pareren en een haperende creativiteit om er desondanks iets van te maken. Dubbel fout dus.

 Fantaseren over speciale baden, warme sauna's en knedende handen is aardig, maar levert weinig op. Ik kan beter ff de dorpstraat op en af lopen en bij terugkomst met warme voeten een punt draaien aan de bezigheden van vandaag. Tankje is leeg. Tijd om te parkeren.

3000

  Onwerkelijk en toch werkelijkheid. Een mens kan aantoonbaar een hoop verhaaltjes bij elkaar lullen. Op deze manier gaan we de 10.000 ook halen. Alhoewel. Dat zou, het laatste jaar geëxtrapoleerd, nog goed zes jaar in beslag nemen. Eigenlijk, maar 6 jaar. Dan zou de 10.000ste kunnen samenvallen met mijn eerste AOW.... Of behoor ik ook tot de meute, voor wie ze de ouwe dag hebben ingekrompen? Ik zou het niet weten. Nooit mee bezig geweest en dat ga ik nu ook niet doen.

 Laat ik eerst zien, dat ik überhaupt zover kom èn, belangrijker, de boel hier gerealiseerd krijg op de gewenste wijze. Vreemd genoeg schiet de blik vooruit me niet in het verkeerde keelgat. Zou mooi zijn als die reflex definitief aan kracht heeft verloren. Per saldo verandert het niks, maar het scheelt een hoop onnodige inwendige drukte.

 Zes jaar aan dit blog doorschrijven impliceert ook zes jaar geen grootste veranderingen. Zes jaar schaven, schuren, afronden, bijwerken en meer soortgelijks. Het idee laat mijn enthousiasme nou niet direct oplaaien. Laat ik niet op de komende jaren vooruitlopen. Lijkt me een goed idee.

Spul

 Het kost moeite, maar ik ben bezig. Het is als je grens verleggen bij een conditietraining. Alles in je lichaam verzet zich er tegen. Het is je wil, je letterlijke wilskracht waar je het mee moet doen. Stofgezogen. De afwas gedaan. Nu komt het moeilijkere deel: opruimen. Een hoop dingen hebben een plekje toegewezen gekregen, al zal het vaak van tijdelijke aard zijn. Maar er trekt nog steeds een circus aan spullen door huis en mn dan keuken, die die eigen plek nog ontberen. En er komen iedere keer nieuwe dingen bij, niet in de laatste plaats omdat Mariana maar moeilijk afstand kan doen van ooit gekregen of gekochte zaken èn haar kamer de laatste is die vorm zal gaan krijgen.

 Ik denk, dat alle muren in het huis behangen moet zijn met boekenplanken, voordat er iets van ruimte ontstaat voor dingen, die er niet nu al zijn. Voorbeeldje: serviesgoed. Ik heb mijn sets uitgedund tot één. Simpel, goedkoop (Xenos) en omvangrijk in aantal en soorten. De rest is weggegeven. Inmiddels hebben we er eenje (voor 12p) cadeau gekregen op de bruiloft. Met goede bedoelingen maar ronduit lelijk. Verder heeft Mariana nog 3 of 4 meer of minder complete sets èn zou ze heel graag iets moois, nieuws wilen kopen voor 10-12 personen. Iets waar ik me best in kan vinden. Je gaat ook niet opnieuw samenwonen en neemt je oude bed mee. Maar dan moet het grootste deel van de rest wieberen. Daarnaast hebben 'we' meerdere koffie- dan wel theeseviezen en allerlei los spul. Alleen dat zou al de gehele 6-deurs en 4-planks keukenkast in de eet-/entreekamer kunnen vullen. Met bestek(ken) hetzelfde liedje en dan nog alle die decoratieve dingetjes, die Mariana stuk voor stuk aan het hart gaan, als je ze wilt dumpen. Sisyphus had het maar makkelijk.

Afwerken

 Hoelang duurt het nog, voordat ik, mocht ik het willen, een deur achter me kan dichttrekken en de wereld de wereld laten?? Het geduld houdt stand in golven. Een hele week bezig zijn met afrondingszaken en moeten constanteren, dat weinig concreets valt te stellen over een einddatum, maakt ongeduldig.

 Goed, de aanstaande priester begint maandag met tegelen, de aannemer is vast weer vergeten dat hij beloofd heeft de septictank aan te passen, parket voor in de slaapkamer is besteld voor half maart, bed voor erna, klerenkaskeuze komt maandag, dan ook hopelijk de concretisering van de laatste loodjes in de keuken, de twee dagen voor de offerte voor de trap duren inmiddels alweer twee weken, CV kan door nu we beloten hebben de koperen buizen te spuiten, de eettafel is op de rails gezet, kozijnen en deuren worden in de twee helft van mei afgewerkt als de tafel wordt geleverd, de stenen voor de vloer van de voorraadkelder moeten gepolijst worden om te zien of dat idee werkt, is de badkamer getegeld kunnen de glazen deuren opgemeten worden, etc, etc.

 Eerst de plee, dan het slapen en tenslotte bad en douche. Civilsatie maakt het niet eenvoudiger. Jammer, dat je het niet met een casco afkunt, want dat stond er in een mum van tijd. Nou ja, mum, in anderhalf jaar. Inrichting en afwerking gaat daar overheen.

Slijmerig

 Een dag goed bezig en dan haalt een verkoudheid je onderuit. Het soort dat je aan voelt komen rollen. Je niest je uit het niets de longen uit het lijf en kunt na een paar uur tegenwicht weinig anders, dan je gesloopt gewonnen geven. Hup het bed in, slapen en de volgende dag weer het mannetje.

 Dat is de mogelijkheid, die mij het liefst is. Maar het kan ook anders. Zoals gisteravond. Heerlijk plat. Genies gekalmeerd. Maar de toestand wordt er niet beter op. Integendeel. Het voelt aan alsof het hoofd wordt opgepompt. De druk in de holtes neemt voelbaar toe en 'zingt' rond. Kaakholtes, neusholtes, voorhoofdholtes en wat er nog meer aan loze ruimte in het gezicht zit, laat zich afwisselend voelen. Een vervelende kermis.

 Pas ver na twaalven kort in slaap gevallen en voor de eerste haan wakker. En helaas, niks geen mannetje vandaag. Ik bekijk de wereld enigszins lodderig vanonder een snotopeenhoping vandaan. Een dag vrijwillig op de beroerde bedbank wil ik mijn rug niet aandoen, dus we snotteren en schuiven ons door de dag heen. Voorjaar, schiet 's op.

Parade

 Zo'n avond in bed, waarin bijna vergeten losse eindjes door mijn hoofd schieten. Ik zou de foon moeten pakken en het noteren. Heb daar echter geen zin in. Ik staar naar waar het plafond zou moeten zijn, heb me al eens fitter gevoeld en wil vooral slapen. Verkeerde insteek. 'Willen' werkt niet in dit geval. Beter is het om de omstandigheden te faciliteren, die het slapen mogelijk maken.

 Ontspannen, dus, ipv met losse eindjes bezig zijn. Maar volgens mij zijn die losse eindjes net een gevolg van de ontspanning. Het is geen kwestie van opgejaagd beseffen, wat nog moet of wat ik ben vergeten. Nee, het is de lopende band uit 'Een van de acht', die aan mijn geestesoog voorbij sukkelt. De driehoekige schuurvoet voor mijn Festo schuurmachine, de Zweedse kruidenbitter, de speciale spijsoliën, de kelderdeur, de aanpak van de tuin, rekken voor in de kelder, eventuele vloerverwarming in de rustieke kamer op begane grond, repareren van de fietsenbanden, etc, etc.

 Ik kan mijn gedachten best een andere kant opsturen, maar zo gauw mijn sturing verslapt, verschijnt de lopend band weer in beeld: verven Cv-leidingen, omwisselen van de kleine raampjes in de keuken, (laten) corrigeren van de septic tank, tekeningen voor de aanpassing an de schuren, boekenrek in keuken en werkkamer, Cd-rek. Eigenlijk is het bijna hetzelfde als schapen tellen, maar ook dat is niet altijd even slaapverwekkend als gewenst.

Nieuw(s)

 Heerlijk krant gelezen. Kan dat? Ja, dat kan een waar genot zijn. Het kan in afzondering, maar liever midden in de drukte van een openbare gelegenheid en dan liefst op een mooie dag aan een groot plein vol terrassen waarlangs een onafgebroken stroom mensen voorbij trekt. Consumptie onontbeerlijk.

 Onderwerpen in de krant gaan natuurlijk nog steeds over de vluchtelingen en mn dan hun onaangepaste houding in het uitgaansleven. Na Keulen durft men in Duitsland iets meer hardop te zeggen. Natuurlijk zijn het de raddraaiers, die het voor de anderen verpesten, maar helaas zijn het geen enkelingen. Een gegeven, dat maar moeilijk bij de betrokken instanties wil doordringen. Ook wil maar niet doordringen, dat deze mensen niet blij zijn met wat ze kunnen krijgen, maar botweg eisen stellen. Eisen, waar men dan ook nog aan probeert te voldoen... Laat iedereen gewaarschuwd zijn, als ik op bezoek kom, wil ik champagne, Russische Kaviaar, wilde zalm, verse kreeft en alles klaargemaakt door een driesterren kok. Mij minder aandoen, is mij beledigen.

 Gelukkig gaat niet alles over misplaatst gedrag van zogenaamde vluchtelingen, maar gaat het ook over voedsel, voedig, koken, leven en ditmaal over zwarte gaten. De miniscule trilling, die de wereld deze week op z'n kop zette. Het bewijs van Einstein's relativiteitsthorie. Dat die man, dat ten tijde van de Ie WO heeft kunnen bedenken en het nu bewezen word, ontstijgt mijn begripsvermogen. Het artikel probeerde in dat kader duidelijk te maken wat gebeurd, als je als astronaut in zo'n zwart gat duikt. Je hebt ze blijkbaar stilstaand en ronddraaiend. Op afstanden, die ik de mens voorlopig niet zie afleggen, ook niet onbemand, met gewichten van duizenden tot miljoenen zon-equivalenten en dan mbt iets, waar je vooral nooit in terecht moet komen, want wat in elk geval zeker is: Je komt er nooit meer uit.

 Het was nog aardig te volgen ook. Ik raad niemand het tripje aan. Maar dat doe ik al niet bij zoiets 'simpels' als een enkeltje Mars. Het was jammer, dat de sessie, gelukkig pas tegen het eind, verstoord werd. Het is sommige mensen moeilijk duidelijk te maken, dat er dingen zijn, die niet samen gaan met samenzijn. Krantlezen is er zo een, net als schrijven.

Eindeloos

 Na een productieve week, waarin bijna alles is gedaan wat aan het begin op de lijst stond, is de lijst niet korter maar langer geworden. Het lijkt wel op een Russische pop. Als je het een wegstreept, verschijnt gelijk iets anders, vaak zelfs in meervoud. Er zijn nog een paar dingen die echt moeten, een veelvoud van wat ik/we nog zouden willen en wat allemal nog zou kunnen, wil ik nieteens weten. Een gebed zonder einde. Een zichzelf vermeerderend mechanisme.

 Kan iets als een huis ooit werkelijk 'Af' zijn. Is het een desillusie te beseffen, dat die kans erg klein is? Hangt natuurlijk af van wat je je in deze had bedacht.

 Utrecht en Frankrijk waren van begin af aan projecten, waarvan de kans klein was, dat wij ze ooit compleet zouden afronden. Op de rails zetten en doorgeven, meer niet. Dat dat in Frankrijk niet gelukt is, mag ons persoonlijk aangerekend worden. Frankrijk was ons 'Peter point of return', ondanks alle ingebouwde zekerheden en zorgvuldige opstart. Maar soit. Hier heb ik echter van begin af aan de intentie iets compleet af te ronden. En in feite valt dat vies tegen. De tijd, het geld, de omstandigheden en vooral de energie, die het kost om achter alles en iedereen aan te moeten rennen om te krijgen, wat je hebben wilt, binnen een redelijke termijn. We beginnen straks aan het derde jaar en ik vrees, dat het daar niet bij blijft.

Wijzer?

  Van die dingen, die door de jaren heen veranderen, zonder dat je het proces beseft. Ineens is daar dan een resultaat, waarvan je je afvraagt hoelang dat er al ligt. Wanneer is het bijvoorbeeld begonnen, dat de toestand in de wereld me in feite koud laat? Niet dat ik nu zo'n wereldverbeterende neigingen heb gehad in mijn leven. Ik ben nooit op barricades geklommen en als ik me goed herinner ben ik welgeteld 1x met een demonstratie meegelopen, toen heel Nederland dat deed ivm kruisraketten. Als je ooit de zinloosheid van een massa, leuzen scanderende mensen aan den lijve wilt ondervinden, raad ik iedereen de deelname aan zo'n massale tocht aan.

 Toch was er ooit meer betrokkenheid, meer behoefte om mijn mening te poneren, d'r zelfs heftige discussies niet voor uit de weggaan, die dan met regelmaat het ochtendgloren haalden. Kwaad maken kan ik me alleen nog als het mijn persoon raakt en dan niet zozeer vanwege belemmerende effecten, maar mn als het zaken zijn die te onzinig zijn voor woorden laat staan daden.

 De neiging om de wereld te willen veranderen of minstens te beinvloeden heeft plaats gemaakt voor het hoofdschuddend bekijken ervan vanaf de zijlijn. Als ik bijv. zie hoeveel rommel en mn plastic hier overal rondslingert, plompverloren overal en nergens wordt weggegooid, heb ik tegenwoordig eerder de neiging om een zak te pakken en de rommel op te ruimen dan mensen te overtuigen geen rommel te maken. Geen zin meer in energieverspilling?

Bloederig

 Was het nou voor de tweede keer of was dit voor het eerst sinds mijn verhuizing? Roemenië is het land van varkensvlees en kip. Niet zolang geleden slachtte iedereen eens in het jaar een varken van 100-120 kg. Nu gebeurt het nog steeds, maar minder. Men raakt door de supermarkten meer en meer geïnfecteerd met de kiloknallermentaliteit. Behalve de belachelijk lage prijzen, koop je ook gewoon wat je hebben wilt, hebt er geen werk aan en hoeft niets met die delen, waar je niet om zit te springen. Gaat 'en passent' voorbij aan de kwaliteit, maar wat dat betreft is de gemiddelde consument hier niks anders dan elders. En kippen heeft iedereen wel. Maar daar gaat het ff niet om.

 Met al dat varkens- en kippenvlees zou je denken, de mens wil iets anders als ie buiten de deur eet. Maar nee, dus. Wat de boer niet kent, vreet ie niet. Bovendien is het aanbod van andere mogelijkheden zeer beperkt. Een stukje (diepvries) zalm of hele forel, soms eend, nog somser wild en ook zo zelden is vita, of te wel rundvlees te krijgen. En als, want geprobeerd heb ik het al vaker, weten ze het goed te verpesten bij de bereiding. Een Franse kok zou het z'n hond nog niet serveren.

 Maar niet vandaag. Heerlijk stuk haas en uiterst goed, saignant klaargemaakt. Oké, het is niet het lekkerste stuk van het rund, maar de vampier in mij leunde achteraf tevreden achterover.

Roestvorming

 Na nauwelijks acht weken kun je niet echt over een verleden spreken en al helemaal niet, dat het je stalkt, maar zo voelt het wel. Acht weken geleden was de officiële punt achter iets, waar jaren geleden al de deur dicht getrokken was. Zo zien instanties en administraties dat natuurlijk niet.

 Zoals het opstarten van de minste activiteit, je -in Frankrijk- veroordeelt tot het aanleveren en afhandelen van een immense berg papieren, mag cq moet je bij het beëindigen nog een keer door een soortgelijke berg heen. Als het aan hunnie ligt. Instanties zijn te stom om na te denken. Soort computers dus. Maar erger, want die laatsten kunnen er niks aan doen, dat ze door de mens gemaakt zijn.

 Een brief met "Ik ben verhuisd naar Roemenië èn dus gestopt met mijn activiteiten.", maar dan met meer woorden in een nettere formulering, is dus niet voldoende. Blijkbaar. Dan moet een ambtenaar een hokje zwart maken, dat eigenlijk door mij ingekeurd had moeten worden.

 Ik ga straks eens alles op een rijtje leggen. Maar als ze echt gaan mierenneuken, dan wordt leuk. Ik heb er zin in. Wat meestal geen goed teken is voor instanties en aanverwante neuspeuterinstellingen.

Zombies

 Geesten uit het verleden. Belastingen in mijn brievenbus en de notaris in mijn email. Instanties. Erger dan pitbulls. Van het weekend .... als ik niks beters te doen heb.

 Da's bijna en sollicitatie naar een zetel in de tweede kamer. Natuurlijk heb ik altijd wat beters te doen dan de zeikinstanties op hun nadruppelende wenken te bedienen. Maar iets zegt me, dat ik beter ff diep kan ademhalen en de boel (opnieuw) afronden. De Rsi .... ik wist het.

 Het is een beetje selffulfilling prophecy, geef ik toe. Maar, niet meer dan een klein beetje. Ze weten wat ze weten moeten, maar het is niet op de juiste wijze dwz via het papier met het correct Cerfa-nummer aangeleverd. Dat klopt. Ga ik niet doen ook. Genoeg gezeik met die lui gehad. Dat zal ik ze op uiterste beleefde wijze laten weten. Net zolang tot het doordringt, dat ze het er mee moeten doen. Ben benieuwd met wat voor soort onmogelijke kronkels ze ondertussen nog komen aankakken.

Opladen

 Links en rechts balletjes opgegooid. Ik ben daar best goed in, al zeg ik het zelf. Doe het nooit voor de lol, maar voel me achteraf ook weer niet verplicht tot afname van het voorgestelde. Als je dan merkt hoe makkelijk mensen in je verhaal meegaan, snap je ook waarom zoiets als bedrog nog steeds bestaat. Ik ben net niet gehaaid genoeg, en zou dat ook niet willen zijn, om bewust onwaarheden aan elkaar te rijgen en de leverende partij lang genoeg aan het lijntje te houden, zodat je met de noorderzon kunt vertrekken.

 Het spel levert me informatie op, vaak zelfs de gewenste informatie en maakt het mogelijk om gedegen te onderhandelen. Persé goedkoop of meer voor hetzelfde geld zijn niet de doorslaggevende criteria. Interesse, service, toegankelijkheid, zelfde golflengte en wat nog minder grijpbare zaken zijn minstens zo belangrijk. Weet je natuurlijk nooit 100% zeker, want het spelletje is geen éénrichting verkeer.

 Maar soit, er is weer wat lol en energie. De mens moet wat, voordat hij de volgende enveloppe van de belastingdienst openscheurt. De Fransen zijn van de pot gerukt. Maar dat is voor in het weekeinde. Voor vandaag is het genoeg geweest. Glaasje vullen en zien wat op tafel wordt gezet. Ik heb vrij vandaag.

Score

 Weer wat hindernissen geslecht en niet voor de eerste keer moet ik constateren, dat dit soort behaalde resultaten niet stimuleren tot meer. In tegendeel. Het zuigt je leeg. Ik heb het gehad en zou zo de rest van de middag uit mijn handen kunnen laten glippen. Is niet de bedoeling, dus ik moet tegenwicht bieden. Iets bedenken, waar ik mijn aandacht op kan richten, wat wel een stimulerende werking zou kunnen hebben. Weten doe je het natuurlijk altijd pas achteraf.

 Een beetje schoffelen zou kunnen, maar daar is het het seizoen niet voor. Wandelen doe ik straks. Schoonmaken heeft in deze geen functie. Een glaasje extra is altijd aantrekkelijk, maar heeft slechts een zeer kort durend stimulerend effect. In bed kom ik vanavond vanzelf wel, daar hoef ik niks in te stimuleren.

 Het leven zou een stuk vanzelfsprekender verlopen, als het schakelen wat soepeler zou gaan. Een discrepantie waar ik het mee zal moeten doen. Ik zie me dat niet meer veranderen. Sterker nog, daar heb ik helegaar geen zin in. Niet zeuren dus en de middag uit laten klinken. Doe wat of doe niks. Gedaan is, wat gedaan moest worden. Morgen gaan we verder.

Ontleden

 Tijd voor een beetje de-stressen, denk ik. Het lijkt erop, dat een nooit benoemde overgevoeligheid onverwachts bloot komt te liggen. Wat is dat, weer die drukte om wat misschien wel of misschien ook niet komen gaat? Afkeer van onzekerheid? Hekel aan onduidelijkheid? Zal vast meespelen, maar deze jongens dekken de lading niet. Het is meer een kwestie van ergens tegenop zien. Iets willen maar geen greep hebben op de richting van de consequenties. Je vastleggen en geen (voldoende) garanties krijgen op de delen waar jezelf niet of nauwelijks invloed kunt uitoefenen. Naar Amerika willen maar ook in Canada kunnen belanden, bij wat meer pech in Brazilië of als het helemaal fout gaat niet verder komen dan België. Zoiets. De regie uit handen geven en je afhankelijk maken van derden en/of omstandigheden.

 Laat ik nou de aflopen jaren hard gewerkt hebben aan het minimaliseren van die kant in mijn leven. Niet zo verwonderlijk dus, dat ik me niet blindelings terug manoeuvreer in een soort constructie, waar ik me net met veel geduld en moeite uit heb weten te wurmen. Maar toch... Het is anderzijds ook de wens de zaken geregeld te hebben. Lekker dubbel, is altijd 'handig'. Dus: Wat dan? Alternatieven? Ideeën? Wensen?

 Dergelijke overwegingen vergen tijd en vereisen rust. Dat terwijl ik me voor de zoveelste keer gehaast en opgejaagd voel. Toch afwassen dus?

Sokkerig

 Geen verkeerde dag en toch, met al de verhalen uit de buitenwereld en het ophopen van wat moet gebeuren in de binnenwereld, voelt het meer gedesoriënteerd aan dan vooruitgekomen. Je probeert iets af te maken en je bestaan te consolideren en ziet, dat er aan alle kanten aan de poten onder je constructie wordt gezaagd. Het huis neemt niemand ons af. De tuin voorkomt, dat we verhongeren. Maar dat is niet het plaatje, waar ik de afgelopen jaren hard voor heb gestreden met mezelf en de Europese economische omstandigheden. Veren laten is iets wat kan, zolang je die dingen hebt. Als ik straks als kale kip eindig, is het van weinig steun, dat ik niet de enige zal zijn.

 Waarom zo negatief? Slechte ervaringen uit het verleden, zijn geen garantie voor herhaling in de toekomst. Maar toch. Ik heb al eens een hoop zien verdampen, vanwege geblokkeerde rekeningen op het verkeerde moment. Zoiets wil je een tweede keer voorkomen, als het ff kan. Maar hoe? Kun je er goed op slapen? Ik waag dat te betwijfelen. Bovendien een leven zonder bankrekening ... Het zal vast kunnen, maar wil je dat? Die instellingen hebben een plek veroverd, waar nauwelijks omheen te komen is.

 En dan mag de inflatie minimaal zijn, stilstand is achteruitgang. Dus wat is wijsheid. Een onderwerp, dat blijkbaar al wat langer broeit in mijn krochten en in eenen de aandacht opeist. Er is meer te hakken dan inrichtingsknopen.

Jagen

 Nog een dag leveranciers lastig vallen en enigszins verwaterde contacten aanhalen met het oog op afronden cq afwerken van wat ooit begonnen is. Het draait om een nieuw te maken tafel, een klere(n)kast, de afwerking van de keuken en de afwerking van de ramen, luiken en deuren binnen en buiten. Zien wat van de lijst over is aan het eind van de dag. Hoe het ook zij, morgen is rust. Niet nog een dag rondrennen dwars door gewaardeerde ritmes heen. Het bezig zijn met afspraken, leverdata's, regels, voorschriften, instanties, etc. geeft onwillekeurig iets gedrevens en gehaasts. Voor je het weet, krijg je de zenuwen. En dat lijkt me ongewenst, want onnodig. De laatste loodjes in de richting van de nieuwe leefplek geven al voldoende onrust vanwege mijn groeiend ongeduld.

 Morgen weer aandacht voor het normale bestaan. Voor lopen, koffie, lezen, schrijven, schoonmaken en koken. Het skelet staat inmiddels. Het er aan overgeven laat nog te wensen over. Snel knaagt er iets van een schuldgevoel. Er liggen zat klussen te wachten en ook de tuin rukt op qua gewenste aandacht. Dingen die ik maar moeilijk secundair kan laten zijn. Net als alles altijd en overal waarschijnlijk gewoon een kwestie van volhouden. Daar ben ik best goed in. Gaat dus lukken.

Knoop

 Keuzes, keuzes en keuzes. Je ontkomt er niet aan. Helaas leveren ze niet altijd precies dat op, wat het hadden moeten zijn. En dan spelen ineens heel ander zaken mee, dan de orgineel onderscheidende criteria. Dingen als: Verder zoeken? Ja/nee? Hoe belangrijk is wat? Hoeveel speelruimte zit er in de planning? En ook zoiets als: "Heb ik de energie (ervoor over) om de minder perfecte of ontbrekende details alsnog voor elkaar te krijgen?

 Het ging om centimeters, niet standaardmaten met bijkomende consequenties en vooral het idee, dat je direct moet improviseren, terwijl je een aardig klap geld op tafel legt voor iets nieuws. Anderzijds niet zoveel zin om weer geen beslissing te nemen en het voor de zoveelste keer te overdenken. Van dat overdenken, komt ten eerste nooit wat terecht en ten tweede is het heel simpel: dit of opzoek naar iets anders. Meer valt er niet van te maken.

 Het was snel duidelijk, dat dit het soort luxe-probleem is, waar blijkbaar alleen ik last van heb. Na nog een beetje tegensputteren, en op een rijtje zetten wat de ongewenste consequenties zullen en zouden kunnen zijn, maar gehakt en het bed besteld.

Voorzien

 Maandag. Nieuwe week. Nieuwe mogelijkheden. Zien dat we er voor de afwisseling weer een keertje een produktieve week van weten te maken. Een lange wensenlijst te gaan, die kan voorkomen, dat de komende weken ongewenste vertragingen ontstaan vanwege het wachten op noodzakelijkheden. En dan kan ik me alleen bij mijn eigen oren pakken. Dat zou stom zijn.

Monopoly

 Wat moet je nou met al het gedoe over en rondom de euro? Hoe verhoudt de officiële (Europese) presentatie zich tot de veelheid aan andere meningen uit de nationale wandelgangen en diepere krochten? Je kunt voor- of tegenstander zijn, dat snap ik. Dingen hebben voor- en nadelen, dat snap ik ook. Als je ergens voor kiest, moet je ook bereid zijn om de bijbehorende consequenties te accepteren, ook als die niet altijd leuk zijn.....

 Nu komen we op glad ijs. Wie heeft waarvoor werkelijk gekozen? En in hoeverre is iets een consequentie, die je meer of minder helaas moet slikken of gewoon iets, wat niet in de deal inbegrepen zat en dwingt tot heroverweging?

 Politiek bedrijven is weinig meer dan luchtfietserij. Zou niet zo hoeven zijn, maar is het wel geworden. Het hele Europa-verhaal heeft deze aberratie enkel uitvergroot naar meta-niveau. Met mijn moeder aan het roer was de schuldenberg nooit zo opgelopen. Sterker nog, nooit ontstaan. Nuchter rekenwerk is iets, dat in politieke kringen enkel geassocieerd wordt met ongewenste beperkingen.

 Maar hoe zit dat nu met al die geruchten, die waarschijnlijk, uit politieke termen vertaald, zeker weten geen geruchten zullen zijn, dat links en rechts en mn in het zuiden van Europa begonnen is met een monetaire eigengereidheid, die enkel het failliet van het totaal kan inleiden?? Worden hier gefundeerde klokkenluiders tot roependen in de woestijn gedegradeerd, omdat het de politieke elite niet in hun waanbeeld past?? Of is het werkelijk alleen die bittere pil, die ff geslikt moet worden, om vervolgens tegen beter weten in met een wonderbaarlijke verbetering van de alom heersende malaise te worden geconfronteerd?? Ik heb zo mijn twijfels. Wat moet resp. kan of wil ik daarmee??

Kerkelijk

 Toch nog ff over de betekenis van de kerk voor mij persoonlijk. Kerken is voor mij het laatste jaar synoniem geworden met douchen. De zondagse kerkdienst van 9 tot na twaalven maakt het mij mogelijk om ongestoord en zonder toepassing van zacht drang of harde afspraken een douchebeurt te genieten zonder ongewenst publiek. Wel ff de keukendeur op de knip om ongenode dorpelingen de toegang tot mijn gebadder te ontnemen.

 Nog een week of vier en dan zou het douchen in eigen huis mogelijk moeten zijn. Dan ontbreken weliswaar de afsluitende deuren van douchehok en badkamer nog, maar zou water, warm water op gewenste wijze van links, rechts en boven tegen me aan kunnen spuiten dan wel langs me af stromen. Tot die tijd in elk geval geen orthodox gedoe. Tenminste, zo'n aanstaande priester, die de tegels zet en legt, is wel onorthodox. Is uiteindelijk ook een versie van het orthodoxe.

Zonnig

Prachtige dag. Heb ik al gezegd, maar soms moet je dingen herhalen. Zoiets simpels als een schijnende zon heeft iets opwekkends en stimulerends. Hup, deur open. Is wel fris, maar geeft niet. Net zo als de winter het prachtige najaar heeft weggedrukt, zo duwt het voorjaar tegen de winter aan. Het is nog te vroeg om zich gewonnen te geven. Ergens in de loop van maart gaat de handdoek in de ring. Maar dagen als deze maken het wachten dragelijk.

 Niet dat ik nu zo naar het einde van de winter snak. Ik heb me deze winter weer een keer gerealiseerd, dat ik hou van de afwisseling van de seizoenen. Èchte seizoenen. Niet dat het enige verschil schuilt in meer of minder druilerigheid. Echte kou, echte warmte. Wenn schon, denn schon!!

 Waar ik wel naar snak, is goed weer. Seizoenseigen goed weer. En dat heeft toch bijna altijd met zon, absoluut niet met regen en soms met sneeuw te maken. Maar ook met de cyclus van groeien, bloeien, oogsten, afsterven, rust en weer van voren af aan beginnen. Doordat er zoveel mensen zijn, staat de mens verder van de natuur af dan goed is. Of: Doordat de mens steeds verder van de natuur af staat, dan goed is, zijn er zo buitensporig veel mensen. Hoe dan ook, het is fout!

Zitplaats

 Prachtige dag, Strak blauw. Heerlijk gelopen. Temperatuur -4/-5. Dat heet nu frisjes ipv koud. Koud is -20 en verder in die richting van de nul verwijderd. Zondag. Ik zou in de kerk moeten zitten. Letterlijk 'zitten'. Ik heb sinds een week een eigen stoel. De gemeenschap heeft de stoel voor de 'Franse meneeer' goed gekeurd. Hij zal niet vaak door mij worden benut, maar mocht ik me de uitputtingsslag van de orthodox-katholieke kerkdienst willen aandoen, dan kan ik dus zitten en hoef niet te staan, wat voor het overgrote deel van de kerkgangers wel het geval. Orthodox eigenheidje.

 Dit kerkje heeft aardig wat stoelen itt de meeste anderen, waar de stoelen beperkt blijven tot een rij langs de muren. En er zijn meer mensen, die stoelen hebben en maar zelden de kerk binnenstappen. Het is ook een vorm van doneren cq voor anderen betalen. Het zijn vaak relatief kleine kerken, maar in kathedralen is het met het zitten niet beter gesteld. Mensen staan daar binnen èn buiten op de trappen en in het omringende park en volgen de urenlange dienst, of een deel daarvan wat meer normaal is, via de luidsprekers rondom.

 Een stoel dus. Keert de ontgoochelde misdienaar terug in de armen van het geloof?? Nou, nee. Meer een kwestie van sociale cohesie. De samenbindende functie, die de Rooms-katholieke kerk in landen als Nederland uit zijn handen heeft laten glippen, is hier nog volop aanwezig. Het instituut heeft zijn functie hier (nog) niet verloren. Zie ook mijn badkamerinstallateur.

Klitten

 Een niet onaardige dag, maar verder vooral een verzameling van niets. Te voorspelbaar, te dichtgetimmerd, te volgzaam. Beetje verstikkend. Zo'n moment waarop het besef, dat je niet meer alleen door het leven tsjokt weer ff wakker geschud wordt.

 Is het persoonlijk? Ligt het aan de verschillende achtergrond? Is het een gebrek aan tegenover een overvloed aan ervaring? Is het gewoon het verschil der geslachten? Ik vrees, dat ik de komende jaren gelegenheid genoeg ga krijgen om me over dit vraagstuk te buigen.

 Wanneer is het erin geslopen, dat niet alles vanzelfsprekend samen hoeft/moet gebeuren? Na Irene? In de nasleep van de eerste vuile tackle in het relatiespel? Lijkt me redelijk voor de hand liggen. Littekens maken voorzichtig. En wat waren de consequenties bij de eerst volgende 'grote liefde' met ver-reikende consequenties? D'r was meer ruimte en begrip, want we hadden een soort zelfde verleden. Sterker nog, we hielden elkaar naar verloop van tijd een beetje uit elkanders leven, omdat we wel erg anders met mensen omgingen. Waar de een zich stortte op de vrienden van de ander, kreeg de ander het verwijt van afstandelijke onbetrokkenheid. Mag je kiezen wie wie was.

 Maar soit. Hoe romantisch ik naar die ene speciale persoon in mijn leven ook kan zijn, het elimineert niet mijn door de jaren heen ontstane behoefte aan tijd en ruimte voor mezelf. Jammer, dat het ook nu weer slag en stoot kost. Gelukkig enkel verbaal.

Verstandiger??

 Nou zou ik vandaag toch zo graag godsgruwelijk dronken willen worden ... helaas heb ik die onbevangenheid niet meer. Waar is de tijd gebleven, dat je met een goed gevoel de week afsloot, de kroeg in dook en ergens in de volgende ochtend, een hoop drank rijker en dito centen armer uit een obscure gelegenheid naar buiten stapte in de hoop het bed te halen, voordat je in slaap viel??

 Met het stijgen der jaren verstrakken niet alleen de spieren, maar ook de teugels der losbandigheid. Begrijpelijk en verklaarbaar, maar jammer. Soms moeten de remmen niet zozeer los, maar je je vooral niet met die dingen bezig houden. Gaan met die banaan, zelfs als je uiteindelijk in de puree terecht komt.

 Dat is dus waar het mis gaat. Je overziet de dingen zonder ze zo nodig te moeten doen. Ervaring heet dat. Kan zoiets niet gewist worden? Een mooi clean-sweap, low-level format en met dat ouwe lijf in onbekende mogelijkheden duiken... Negentigers zonder voorbehoud op de discovloer. Lol!! En meer dan dat. Een verademing, als de bekkenbreuken even buiten beschouwing worden gelaten. Ach ......

Semi-actueel

 De (zondags)krant gelezen binnen een week na ontvangst. Hoelang is dat geleden? Twee jaar? Vijf? Langer? Benieuwd of het hier gaat lukken om geen stapel ongelezen kranten voor elkaar te krijgen. Schrijven kan nu 'thuis' en om de lol van een koffie-in-de-kroeg niet verloren te laten gaan, kan die plek het lezen van de krant toebedeeld krijgen. Het voordeel van 'onbekend' zijn: Je in alle rust èn vooral ongestoord in journalistieke pennevruchten kunnen verdiepen. Tenminste in die delen, die me aanspreken en dat hangt van zoiets als het weer af cq is tamelijk onvoorspelbaar.

 Het onderwerp of de hoek waaronder het benaderd wordt moet nieuw en liefst ook 'pakkend' ogen. Niet de vluchtelinencrises dus. Die komt me inmiddels de neus uit. Ik heb daar een beetje mijn  positie in bepaald en bekijk verder vanaf de zijlijn hoe het samenraapsel van politieke kneuzen op nationaal dan wel Europees niveau er weinig van weet te bakken. Niet dat ik het wel weet qua oplossing, maar ik heb ook niet geroepen dat het moet kunnen. Ook geen sport dus, geen vakantie, geen 'Wonen' en natuurlijk niet de Duitse politieke beslommeringen. Over blijft economie, geld, ..., wetenschap en zoiets moeilijk grijpbaars als "Feuilleton". Genoeg leesvoer voor 2 à 3 ochtenden per week. Goed idee. Goed gevoel. Doen!

Vederlicht

 Een tweede (!) ochtendkoffie op mijn eigen plek. Het zijn kleine dingen, maar oooo zo belangrijke kleintjes. Laat ze alle tot me komen .... Het wordt stap voor stapje normaler, 'saaier' en heerlijker. Zo meteen er lekker ff tussenuit, dan zien of reguliere betalingen ook per internet kunnen, vervolgens de keuken weer kookbaar maken en tenslotte komen we misschien zelfs toe aan het administratieve staartje, dat dankzij de update-toestanden naar de zijlijn is geschoven. Maar eerlijk gezegd lijkt me dat laatste een beetje veel van het goede. Maar wie weet.

 Er is weer een belemmering van me af geworpen. Het leven veert op. Ik ga me even niet bezig houden met mogelijk toekomstige beenblokken, neklasten of valkuilen. Ik ga van de dag genieten en de rest zie ik dan vanzelf. Dat dat mogelijk is, is al een onbeschrijfelijk genot.

Stapje

 Heerlijk zo'n ochtendsessie achter de Pc zonder daarvoor eerst 200 m door de kou te moeten gaan of 7 km te rijden. Weer iets van vooruitgang maar nog steeds geen autonomie. Wat ontbreekt is 'bed en bad'.  Over een week gaat de aanstaande priester verder met de badkamer. Ik schat in, dat het nog iets van twee weken werk is, voordat de tegels op vloer en muren zitten en alles hangt en staat waar het hoort en functioneert naar wens. Twee weken voor de aannemer om de septictank te corrigeren. Hopelijk geen vorstaanval in die tijd.

 Dan is het begin maart en zou de parketboer aan de slag moeten kunnen in de slaapkamer. Mocht de aannemer in dezelfde periode tijd vinden om het voorraad- en washok af te ronden, kan ook de laatste kamer vrijgemaakt worden en van parket worden voorzien op hetzelfde moment als de slaapkamer. Nog genoeg te doen en nog zat zaken, die voor verdere vertraging zouden kunnen zorgen. Maar we komen dichterbij, al zou een slak zich schamen voor het tempo.

Gedegen

 Zeven dagen werk, een uurtje wachten in de winkel en ik kan ergens de komende dagen afscheid nemen van weer een Frans restant, het mobiele telefoonnmmer. Bye, bye 0689etc en welkom 0787etc. Een onwaarschijnlijke papierrompslomp kostte het. Ik heb meer dan een uur staan drentelen romdom zo'n soort terrastafel, waar je aan kunt staan in het kader van de plaatsbesparing. Iets wat in de balzaal van dit filiaal van RomTelecom niet de reden voor paatsing kan zijn geweest.

 Eerst een hoop gezoek en getel om tot het goedkoopste alternatief te komen, zonder dat ik daar nou speciaal om had gevraagd. Maar dat zie je wel vaker, dat er automatisch vanuit gegaan wordt, dat je opzoek bent naar de goedkoopste mogelijkheid. Aansluitend ongevraagd een gratis telefoon erbij en de contracten invullen, twee, want aan dual-sim doen ze hier niet en mijn tablet wil ook wat, via een wirwar van schermen. Met een print waren we er nog niet. Eerst weer, de zoveelste uitleg, handtekeningen en alles bijeen pakken, plakken en nieten. Eindelik naar buiten. Nu zien wanneer ik de sims ga verwisselen en wat ik met die telefoon moet.

Trio

 Officieël inwoner van Roemenië. Geen staatsburger. Ik ben ook nooit Fransman geworden. Ik mag dan niet zoveel met het leven in Nederland hebben, maar dat is geen reden voor mij om van nationaliteit te veranderen. Dat veronderstelt een bewuste keuze tegen het Nederlanderschap en voor een andere nationaliteit. Ik zou werkelijk niet weten, waarop ik dat zou moeten baseren. Zo'n hekel heb ik nou ook weer niet aan Willempie.

 Maar, dat viel me wel een beetje tegen, enkel een papiertje. A5. Met officiële 'look' maar geen simpel en uiterst praktisch geplastificeerde identiteitskaart. En slechts voor 5 jaar. Dat was in Frankrijk anders. Mooi geplastificeerd en direct voor 10 jaar.

 Waar ik in Frankrijk geen moment bij stilgestaan heb en nu direct als eerste door mijn hoofd schoot, was de gedachte: "Ga ik 2021 halen?". Kortom, krijg ik ooit die praktische, geplastificeerde versie in handen? Een snelle, inmiddels typerende gedachtenflits die verder de middag niet belast heeft.

Herkansing

 Precies een week later kan ik vandaag zien dat mijn telefoon werkelijk omgezet wordt van Frankrijk (+33) naar Roemenië (+40). Sibiu-dagje, dus. Mijn Roemeense ID ligt bovendien al een week op me te wachten en het een en ander aan boodschappen, die niet hier of in Agnita te krijgen zijn, kan ook geen kwaad. En dan straks eindelijk weer wat tijd voor mezelf en de 'gewone dingen des levens'. Ik verheug me al op het einde van de middag.

Done it!

 Na zeven dagen alsnog bijna in de kleine uurtjes terecht gekomen. Maar de queeste is tot een eind gekomen, een goed eind. Na al mijn gemopper, moet ik bekennen, dat de laatste uren, de uren waarin de iPhone een upgrade kreeg, vervolgens werd teruggezet naar de fabrieksinstellingen (= simlock vrij maken) en tenslotte hersteld werd in de (bijna) oude staat ahv een reserve-kopie, danig indrukwekkend was. Afgezien van de typische behandeling door Apple van wat wel in de reserve-kopie zit en wat niet en dus via synchroniseren bijgehouden moet worden, dwongen de zorgvuldigheid en de omvang van de operatie respect af. Ik ga me niet bezig houden met de aloude strijd tussen Apple en Microsoft, zoiets als Beatles of Rollin'Stones, maar hier kan de oude firma van Billy zich qua oerwoud aan foutmeldingen en bijbehorende warboel aan oplossingen bij het updaten, een puntje aan zuigen.

 De weg is nu dus vrij voor de simcard van een andere netwerkaanbieder. En dat alles via mijn spiksplinternieuwe internetverbinding in eigen huis. Globaal 75x sneller dan op de inwoonplek en die was ongeveer 4x sneller dan in Frankrijk. Zien hoelang het duurt voor we dat allemaal, maar weer erg langzaam vinden gaan. Het kan de mens nooit snel genoeg gaan, behalve dan het ouder worden, als je de helft gehad hebt. Zou het in de genen zitten??

Souplesse

 Wat hier prettig genoeg ontbreekt, is (o.a.) de overdaad aan paranoïde regeltjes rondom sociaal wenselijk gedrag en de Huxleyiaanse druk qua gezondheidswaan. Een borrel mag, vet hoort erbij, niet werken kan, etc

 Ik heb de vinger nog niet op de juiste plek, maar de richting is duidelijk.

Stoven

 Terug'gevlogen'. Bedacht me, dat ik een pan op het vuur heb staan. Weliswaar op de elektrische versie maar dan niet op de allerkleinste stand. Alle gerelativeer heeft geen zin. De realisatie heeft de rust verstoord en alleen checken of niks verkeerd is gegaan, kan de rust herstellen.

 Op de terugweg weer als taxi gefungeerd. Ditmaal voor de buurvrouw. Bij bekende gezichten neem ikzelf bij tijd en wijle het initiatief om te stoppen, daarnaast word ik ook door mij vreemden aangesproken, die weten, dat ik uit Coveș kom, en graag mee terug zouden willen. Op de heenweg zou ik voor iedere voetganger kunnen stoppen, die in de richting van Agnita loopt. Die persoon gaat of naar het stadje (7 km) of naar de grote weg voor de bus naar Sibiu, toch ook een wandeling van goed 3 km.

Maar goed. Niks aan het handje. Vuur lager gezet. Naar 24 gelopen en gezien dat de Pc z' n updates weer heeft verzameld en het downloaden kon worden opgestart. Dik 60 bestanden te gaan. Halfuurtje. Daarna het installeren. Dan het configureren. En als dat allemaal goed gaat, kan iTunes opnieuw geïnstalleerd worden en de iPhone gedesimlockeerd worden ..... daar is het een week geleden allemaal om begonnen. Een fluitje van een cent. In theorie.

Opvullen

 Ondertussen vergeet ik een beetje, dat er ook zoiets als een normaal leven zijn gang verder gaat tussen de digitale bedrijven door. Twee dagen gekookt. Afgewassen. De zelfgemaakte wijn overgeheveld in hanteerbare flessen. Me geërgerd aan het ouwe mens. En genoten van het zachte weer. Ik kan met de tuin beginnen. Het is het moment om tuinbonen te zaaien. Een bonensoort, die ik hier nog nergens te koop heb gezien. Eén van die rare kleine verschillen, die er genoeg zijn maar slechts opvallen als je er vol tegenop loopt.

 Een ander verschilletje is bijv. het vrijwel ontbreken van rundvlees. Je ziet het niet bij de slager, nauwelijks in de supermarkt en ook op menukaarten is het slechts mondjesmaat aanwezig. En als je het in een restaurant bestelt, wordt je lang niet altijd gevraagd, hoe je het hebben wilt. Het vervolgens doorbakken geserveerd krijgen is geen uitzondering.

Mariana zal het bijv. ook niet snel kiezen. De smaak staat haar niet aan. Een opmerking, die je als Nederlander eerder bij varkensvlees verwacht. Qua schapenvlees zijn we het dan wel weer eens, dat heeft een te sterke smaak en daar moet je van houden cq staat ons niet aan.

Ruimen

 De zevende dag (!!) en nog niet waar ik wezen wil. Maar onderweg. Vannacht, kort na twaalven blijven hangen op het installeren van update 145 van de 209, maar ondanks dat vanochtend het geïnstalleerde deel zonder fouten kunnen configureren. Als de sodemieter een herstelpunt aangemaakt en het ding weer laten zoeken naar de ontbrekende 65 updates.

 Toch ronduit knullig, dat eerst alles wordt overgepompt en als er iets misgaat, het hele spul opnieuw opgehaald moet worden ipv de harde schijf gehaald. Maar laat ik met het eerste resultaat tevreden zijn en hopen, dat de resterende bestanden geen andere problemen gaan opleveren, dan het weet ik hoevaak opstarten van de procedure.

 Ondertussen is nummer 13 een eigen Wifi rijk geworden, is er een vaste telefoonlijn en is alles op een nette en coöperatieve manier aangelegd. Dwz dwars door de muur ipv gaten boren in raamkozijnen. Daarmee is de aanwezigheid in de kroeg geen verplichting meer maar een keuzemogelijkheid. Ik zal er nog regelmatig zitten, maar dat ik nu 's morgens op ouderwetse wijze bij mijn eerste koffie het wereldnieuws kan bekijken en mogelijke gedachtenspinsels direct het net op kan pompen geeft een gevoel van bevrijding. Weer een dwarsligger minder.

Rimpels

 De blogger app werkt niet. Het programmaatje doet wel wat het pretendeert, maar niet op een wijze, die de laptop-versie van Blogger vervangt. Statistieken zijn niet zichtbaar. Labels niet te kiezen. Stukken niet te dateren. En iedere koppeling naar het blog wordt als een pageview in de statistieken verrekent, terwijl nergens de eigen pageviews uitgesloten kunnen worden. Irritant, vooral omdat Blogger via het internet nog steeds niet wenst te werken op de mini en ik nergens op het internet vergelijkbare problemen tegenkom. Iets is veranderd, maar wat?

 Dus werken aan een andere manier van werken. En misschien wel een volledige verandering van de blog-omgeving. Niet de eerste keer, dat die neiging opduikt. Bovendien niet direct uitvoerbaar. Het blog valt nou niet direct onder mijn huidige prioriteiten. Zelfs qua digitale deel van mijn leven zijn er belangrijkere zaken en dan heb ik het niet over de update-ellende, die me al een week bezig houdt. D'r hangt bijv. een nieuwe website in de lucht. Maar eerst mijn werkplek en dan verder zien.

Voorlopig zien of het buiten de deur werkt via Evernote en thuis op de laptop omzetten naar Blogger. Wat dan mist is de mogelijkheid om direct het resultaat te controleren. Een niet te onderschatten stimulans bij het schrijven. Maar hoe was het ook weer? Een mens went aan alles en dat soms makkelijker dan goed is.

Doorschuiven

 Na bijna een jaar ter plekke is het misschien niet zo raar om te willen hebben, waar je al bijna drie jaar mee bezig bent. Toch??

 Als ik niet uitkijk, raak ik verstrikt in Mariana's web van wensen, waarmee ze zich haar hele leven heeft voortgedreven zonder daarbij veel aan haarzelf te denken of werkelijk het gewenste weten te realiseren. Ze blijft mbt 13 ook stug praten in termen als "het zal mooi zijn, als het af is". Behalve dat we nu al een aardig end zijn en dat gezien mag worden ook, spreekt uit die wens een soort geduld, dat een mensenleven overstijgt. Zoveel tijd heb ik niet meer en wil ik er ook absoluut niet aan besteden.

 Ik wil eindelijk die plek voelen, die er eigenlijk in Frankrijk had moeten komen en in Utrecht misschien wel al was.

 Het punt is, dat je niet terug kunt in de tijd, steeds verder/door moet of je het wilt of niet. Beslissingen, consequenties, invullen, aanpassen en doorgaan, vooral doorgaan.

 En dan kijk ik naar mijn honden en katten en bewonder de volharding, waarmee ze zich de nieuwe plek en het nieuwe leven eigen hebben gemaakt. Een andere plek, minder ruimte, minder aandacht en toch een genegenheid te berde brengen, die me bijna een gevoel van schaamte bezorgt. Schaamte vanwege mijn continue gemopper.