Toppie

 Een perfecte score voor deze mnd. 31x4 = 124 bijdrages. Kan dat soort strevens maar moeilijk laten. Wordt deze mnd nog beloond ook. Een 'All time high' voor de pageviews. Weet het exacte getal natuurlijk pas na twaalven, maar de teller staat nu al in de plus: 2347. Laatste piek was mei jl met 2214. Ruim de helft dank Italiaanse bemoeienis. Wat natuurlijk een beetje veel verwonderlijk blijft, maar ik ben er vrijwel niet meer mee bezig. Zal vast nog wel eens een oprisping aan gewijd worden, maar dat is dan voor dan.

 Stemming is opgekrikt. Hopelijk ver genoeg om de nacht door te komen. Zin in een potje in de keuken bezig zijn. Dat scheelt. Niet die slok op een borrel, alhoewel ik vandaag wel de wodka-voorrraad heb aangevuld. Kan Elenora weer dansend en zingend huiswaarts keren, als ze hier de ins en outs van Coves met Mariana heeft door genomen. Met anderhalve tand ben je wel bijna gedwongen om vloeibare versnaperingen tot je te nemen. Bij velen hier een kip-en-ei vraag, denk ik.

 Morgen dus weer, maar anders dan gisteren. Morgen is een dag met veel kanten en mogelijkheden.

 Update: eindstand - 2355

Draai

 Kom op. Juli uit, augustus op de drempel. Geen moment voor sikkeneurig gedoe. Dag redelijk bijgetrokken. Boodschappen doen is bijna zoiets als afwassen. Het verzet de zinnen en ik heb er geen hekel aan. Integendeel. Beetje geld uitgeven. Lekkere dingen inslaan, zelfs als het dagelijkse noodzakelijkheden zijn. Het geeft vrijwel à la minuut een goed en in dit geval dus een beter gevoel. Ik hoef het niet gelijk in mijn mik te stoppen, de aanschaf ervan is voldoende. Betekent morgen een aantal ongeplande keukenactiviteiten, maar dat zijn van de ongeplande activiteiten zo ongever de minst vervelende. Een mooie tijdsbesteding voor wat mogelijkerwijs de voorlaatste regendag gaat worden voor de komende twee weken. Steek er mijn handen niet voor in het vuur. Het is weer en het blijft weer.

 Morgen sambal maken en taarten bakken. Tussendoor de wasmachine door laten denderen. Vandaag al begonnen, of was het gisteren? Ja, gisteren en vandaag verder gegaan en morgen in de herhaling. Ik ben op dat terrein mooi bij en probeer dat zo te houden. Had morgen eigenlijk willen opruimen, dus aan die ongeplande extra's zit wel een luchtje. Maar wie weet hoe het een je tot het ander brengt.

Ontgroening

 Voor het eerst Mopke mee op de hondenronde. Heerlijk om te zien, dat enthousiasme. Het heeft weinig verrassends meer, heb het de afgelopen twee jaar met grote regelmaat mogen aanschouwen, maar het blijft leuk. Dat slungelige lijf op die in verhouding te lange poten. Het harder willen rennen dan de beheersing van de jonge ledematen toestaat, onderuit gaan, over de kop gaan, etc. Dapper de route meegelopen. Een verkorte versie wegens wateroverlast maar voor de kleine een aardige tippel.

 Aan mij om zijn, sorry, haar gehoorzaamheid op peil te houden. Geen tweede Prada, liever iets à la Rosa en beter mag ook.

 Net haast overborrelend van voldoening over het gemak waarmee de groep, voor het eerste sinds de verdwijning van Flokkie weer bestaand uit zes honden, in mijn buurt blijft, gebeurd iets, waardoor de hele meute muv het kleintje heuvelop verdwijnt. Heb nog ff staan wachten, maar dat voelde snel erg Jan-lullerig aan. Met zes de deur uit, met twee terug. Weg pedagogisch effect. Dat moet anders.

Ojeeee

 Weg, weg, weg. Weg met alles. Weg van alles. Het is weer zover. Teveel en maar één ding willen: weg! Wegkruipen. Weglopen. Niet goed. Er zijn betere starts van de dag denkbaar, zelfs mogelijk.

 Had ik het aan kunnen zien komen? Was dat de hang naar drank gisteravond? Het mezelf onmogelijk maken? Nu kan ik wel bedenken, dat ik de wodka flesgewijze achterover wil kiepen, maar a. zat er niet meer dan een restant in de fles en b. wordt het me bij het idee al niet goed. De intentie was er en die had bellen moeten laten rinkelen. Schijnbaar tenminste.

 Hoe dan ook, het is oppassen geblazen anders gaat het goed mis. Dingen moeten anders. Niet dat geleefd worden, dat te weinig eigens. Het gebrek aan grip. Weer ff teveel. Teveel moeten, teveel wat wacht. Soort van kont tegen de krib, hakken in het zand. Deels eigen schuld, deels omstandigheden. Zolang het me apart bespringt, is het te hanteren. Samen wordt het kiele-kiele.

 Eerst maar eens uitwaaien en dan zien hoe we het herschikken. Ws zijn een paar kleine verschuivingen al voldoende om een algeheel instorten van mijn wereld te voorkomen. Dat instorten blijft tenslotte al jaren tot onderdelen beperkt, dus waarom nou ineens dat grote geheel?? De ochtend en dan nog in bed is niet het goeie moment om de reikwijdte van dit soort intern gerommel te bepalen. Kom op, die kop in de wind.

Teveel!

 Het plenst alweer meer dan een uur.  Het verbaasd nog steeds, maar daar is het ook mee gezegd. Als een mug. Je hoort haar (meestal) zoemen, slaat eens een slag in de lucht en besteedt er verder zo min mogelijk aandacht aan. Ontkennen is onmogelijk. Ontwijken lukt soms.

 Het dak vordert. De tuin verzuipt. Het gras is onzomers groen. Ik heb er spijt van geen rijst aangeplant te hebben. Het zicht op al het hout, dat steeds weer in de regen, ligt doet bijna pijn. Oud hout. Nieuw hout. Bouwhout. Brandhout. Stookhout. Hout houdt niet van regen. Zeker niet als het op elkaar gestapeld in het gras ligt.

 Had ik een dergelijk beroerde zomer kunnen voorzien? 'Tuurlijk niet. Toch wringt het. Waar ze ontstaan is net zo onvoorspelbaar als het weer, maar dat hier problemen van komen staat als een paal boven het ruimschoots neerplenzende water. Op steeds meer plekken kun je bootje varen. Beken zijn rivieren geworden. Rivieren zijn veranderd in kolkende watermassa's, die vooralsnog binnen de betonnen dijkwanden blijven. Een overblijfsel uit de tijd, dat hier alles een keer echt onder water heeft gestaan. Wat nou ook het geval zou zijn, waren die dijk- cq damwanden er niet geweest. En de buffermeren, etc. Zo geheel onbekend met nattigheid zijn ze dus niet. Het uitzonderlijke van nu is de lange duur

Verstijving?

 Op een dag ga je zitten, als je je broek uittrekt. Begin van het einde?

Afstrepen

 Eerste klus voor deze week geklaard. Streep erdoor en zowaar iets van een pauze voor ik met de honden opstap moet. Of ga, zo ontzettend 'moeten' is dat lopen met de honden niet. Voor vanavond staat nog een leuk klusje in de wachtrij. Administratie. Overbodiger kun je het haast niet krijgen. Opgedrongen ellende om overzicht te houden op wat je allemaal zo vanzelfsprekend vindt, maar het niet is. Gas, water, licht en telefoon. Het zou van mij automatisch mogen. Daar dacht ik jaren geleden anders over, maar aangezien niemand langs komt en ik dus zelf de betalingstermijn(en) in de gaten moet houden, werkt dat in de hier heersende chaos niet. Het zou al beter werken, als ze een beetje bij elkaar in de buurt op de mat zouden vallen.

 Op geduld kun je de instanties niet betrappen en dat is eigenlijk maar goed ook. Ik zal er niet door in de problemen komen, maar wat ik zo om me heen hoor, wordt er vaak en veel op de pof geleefd. Nu zou ik me als instantie niet zo druk maken, als de afgelopen tig betalingen netjes binnen de gestelde termijn zijn gedaan èn steeds volledig zijn vereffend. Ongeacht of het een mens is die de controle uitvoert of een programma. Ach, het zij zo. Instanties en ik zullen nooit maatjes worden. Desondanks is het zo'n standaard-ergernis, dat ik 'm zou missen, denk ik, als ie weg zou vallen.

Bergbeleving

 Niet juichend mijn bed uitgesprongen. D'r zit nog steeds iets van een domper op het bestaan. Kauwgumachtige toestanden in denken en doen. Opeengepropte tijd. Ingedikt. Verstijfd. Bij het oplopen van de heuvel had ik het gevoel, dat ik het net een uur tevoren gedaan had en het niet een dag geleden was, dat ik die route naar boven geglibberd ben. Het kostte ff om daar de dag weer tussen te krijgen.

 Omringd door tamelijk dichte mist had ik d'r zo een warrig verhaal bij kunnen verzinnen. Me nu beperkt tot het beluisteren van de extreme stilte. Weinig te zien, niks te horen. Honden verdwenen. Alleen. Een mooi moment voor een openbaring. Is er niet van gekomen. De sirene van een ambulance doorsneed de stilte. De honden kwamen van twee kanten aangerend. Actie. De dag wil aandacht.

Verschil

 Van tempo is vandaag niks meer gekomen. Aangename middag gehad afgezien van een half uur schuilen vanwege de inmiddels haast traditionele namiddagse plensbui. Niet alleen het tempo hapert. D'r is meer uit z'n normale doen. In de loop van de avond is de stemming bij de pakken neer gaan zitten. Mij ontgaat de reden, maar het feit is niet te missen. Zo'n gevoel dat 'iets' op het punt staat om mis te gaan, de verkeerde kant te kiezen. Niet iets lulligs aan de zijlijn van het bestaan. Nee, we doen in deze in grootse gevoelens. Meer 'alles' dan 'iets'. Het leven, bijvoorbeeld.

 Was de verlate siësta niet zo'n goed idee? Loop ik iets doorslaggevends te vergeten? Staat iets beer- en/of bergigs op de rol? Alsof een knop is omgedraaid. Of die aub zo vriendelijk wil zijn en door- dan wel terugdraaien. Doodgaan kan altijd, maar vandaag niet meer kans dan gisteren en ook de tekenen voor morgen wijzen niet op een verandering van de kansen. D'r moet een hoop gebeuren de komende week, maar daar zit weinig of niets tussen dat bijvoorbaat een schaduw over mijn bestaan zou kunnen werpen. Het meeste is een kwestie van bestellen en betalen. Piece of cake. De regen dan? Na ruim twee mndn? Zou wel een erg slome reactie zijn.

 Gewoon weer uit het niets, als donderslag bij heldere hemel maar dan geslopen en ongemerkt toegeslagen. Laat ik de nacht straks een kans gunnen om de scherpste kantjes er van af te halen in droomwerelden of gewoon met rust. Maandag is niet de dag om met dergelijke bagage te vertrekken.

Afkerig

 De traagste zondagmorgen ooit sinds mijn verblijf in Roemenië. Bijna negen uur voordat ik mijn bed uit kwam en in minder dan een kwartier lag ik er weer in. Regen, regen en nog eens regen, En niet bepaald zuinigjes. Wat een gezeik. Zelfs Prada en de honden die de nacht buiten maar op het bordes hadden doorgebracht zagen de verplaatsing naar de tuinkamer pas na indringend aandringen zitten. Er werden snel een paar blazen geledigd en toen hop naar binnen. Zwaar verlate voedertijd.

 Zelf niet meer geslapen maar met koffie liggend het gekletter van de regen op het dak aangehoord. Het weerbericht stemt niet vrolijk. Voorlopig gaat het zo door. Ik kan die regen al binnen vijf minuten zat zijn en 2,5 mnd van die overvloedige neerslag brengt daar niks van berusting in. Het was dat de honden gevoerd moesten worden (een zelfopgelegde verplichting) anders had ik me tegen negenen alsnog omgedraaid en geprobeerd om de regen niet te horen.

 Ruim na tienen of eigenlijk bij elven hield de regen het voor gezien en kon ik in de benen met de honden. De looppaden waren beekjes, de vlakke delen zompige vlakten. Natte poten deert de honden niet. Voor de rest is het regelmatig uitschudden. Het hoge gras hangt scheef van het water. Klopt niet helemaal. Weidevegetatie is een betere omschrijving. Gras is daar maar een klein onderdeel van. Worden de honden alsnog gesopt, maar het weerhoudt hun niet van achter elkaar aan jagen wat de plensregen wel doet. Of deed, want het is nu al meer dan een uur(!) droog. Nog ff en ik ga de minuten tellen.

Betutteltop?

 Kreeg bij het lezen van een artikel op Nu.nl de kriebels zoals vroeger bij de vermaningen van mijn ouders à la "Spreken met twee woorden", "Iedereen netjes gedag gaan zeggen", "Zeggen als je gaat slapen.", etc. Artikel? "Zo gedraag je je netjes op WhatsApp."

 Dat levert op- en aanmerkingen op als;

 ''Chatten is geen verplichting, maar het is niet altijd handig om niet of heel laat te reageren. Dat kan afwijzend overkomen op de verstuurder.''

 ''Indien men een bericht opent met de intentie om dit te lezen, dan is het wel zo correct om te reageren, anders moet men het bericht niet openen.''

 ''... Reageer wel altijd binnen 48 uur, zoals het een ongeschreven regel is bij andere correspondentiemiddelen.''

 "Sociale media zijn laagdrempelig, wat niet betekent dat men algemene beleefdheids- en fatsoensnormen achterwege kan laten. Het gaat er uiteindelijk om dat men respectvol en oprecht met elkaar omgaat. Goede omgangsvormen vallen vaak niet op, maar het ontbreken ervan wel.''

 ''Het is onbeleefd om meerdere berichten onder elkaar te verspreiden. Beter is het om één bericht te sturen. Als het een uitgebreid bericht is, kun je dat beter per e-mail versturen en op WhatsApp je e-mail aankondigen.''

 ''Emoji's zijn te speels, niet serieus en kinderlijk. Ze ontkrachten de boodschap.''

 ''Schelden in WhatsApp is net zo onbeleefd en respectloos als mondeling. Het is gemakkelijk en laf om in je eigen, veilige omgeving afschuwelijke woorden naar iemands smartphone te sturen. Let dus op je taalgebruik en denk na voordat je iets verstuurt. Boos? Tel tot tien voordat je het bericht verstuurt.''

 ''Kort en krachtig is prima. Dat is niet altijd kortaf bedoeld. Verplaats je in de lezer en vraag je af of die het ook zo opvat. Zeker in een zakelijke of amoureuze setting.''

 ''Het lijkt de trend om zo kort mogelijk te formuleren, zonder interpunctie en hoofdletters. Bij korte, snelle boodschappen aan goede bekenden is dit geaccepteerd, maar word niet te vluchtig in je taalgebruik. Bij onbekenden is het zeker onbeleefd en niet gepast. Wees je ervan bewust dat niet iedereen dit waardeert en zeker niet in de formele of zakelijke context.''

 ''Erg leuk die gif-afbeeldingen, maar hou het speciaal: dus niet te veel in één bericht, niet te vaak en wees selectief naar wie je zo'n gif stuurt.''

 ''Het is zeker niet beleefd om veel te chatten in een buurtgroep. Gebruik die app voornamelijk voor relevante informatie. Niet iedereen heeft de tijd om alsmaar te reageren en zeker niet als het op tijdverdrijf overgaat.''

 Met als uitsmijter: "Bovenstaand advies is in elk geval uitgebreider dan de regels van WhatsApp zelf. Het bedrijf heeft op het moment alleen algemene voorwaarden, die vooral het privacybeleid van het bedrijf vastleggen. Regels over hoe je je moet gedragen, heeft WhatsApp niet." Lijkt me erg verstandig van WA. Bovenstaand advies zou op mij hetzelfde effect hebben als de vermaningen van mijn ouders. Ik zou er met tegenzin aan voldoen en iedere mogelijkheid benutten om er onderuit te komen.

Chaotisch

 Avond voor de boeg. Nergens speciaal zin. Toe aan een nieuw spel dat je zo heerlijk mee kan sleuren. Nee, geen bubbels schieten meer tegenstanders uitschakelen, raadsels oplossen, hindernissen overwinnen maar dan zonder vingervlugheidsvereisten op het toetsenbord. Ruim die Pc dan eindelijk eens op en richt 'm opnieuw in. Er liggen zat spellen te wachten. Een paar mndn terug naar de Franse omstandigheden van mijn laatste 7 jaar zou niet gek zijn. Niet dat ik die periode nu achteraf wil gaan ophemelen, maar van afleiding had ik in elk geval geen last.

 Als ik zo'n dag als vandaag zie, heb ik een hoop gedaan, maar alles compleet ongepland muv de afwas en het koken enkel omdat iets ineens moest of iemand met een vrg kwam aanzetten. Een haast dagelijks ritueel. Was het niet Mariana, dan wel de werkers of de aannemer, buren niet te vergeten en te pas en te onpas binnen vallende (aangetrouwde) familie. De mijne kan het qua afstand niet en zou het nog niet doen al zouden ze twee huizen verder op wonen.

  En weer! Zit ik net rustig, eindelijk zo'n moccona-moment, de uitnodiging om de kersendrank van Marina's broer te komen proeven. 'Gaan' eigenlijk, want in 24. Wat moet ik daar nou mee. A. geen zin in sterke drank. B. ff genoeg van familie en soortgelijks en C. daar gaat weer een hoop tijd verloren aan iets waar mij het bijzondere of hoe je het ook wilt formuleren van ontgaat. En daarvoor naar 24? Nee, dus. Laat mij maar lekker hier zitten en me afvragen wat ik ga doen. Dat is iets tussen mij en mezelf. Prettig overzichtelijk gezelschap. Begrijpt elkaar woordeloos. Ik duik 'ns lekker in de krant(en).

Doordouwen

 Het krijgt hier iets van een tropische regime. Aardige dagen met steevast een soppig eind. Net weer een paar onweersbuien voor de kiezen gehad. Verstandigerwijze de hondenronde tussentijds afgebroken en vóór het echte plenswerk weer onder dak. We hebben werkelijk de natste zomer sinds ergens in de jaren tachtig, als ik de aannemer goed heb begrepen, gekozen om de schuur aan te pakken. Als het dak eindelijk dicht is, gaat er een hoop knarsen en kraken.  Een proces dat wel een jaar of drie kan gaan duren. Het bouwhout is zelden droog te noemen, maar volgens mij stroomt er nu water uit, als je het doorzaagt, net als bij berkenhout, als je zo'n boom velt.

 Augustus zag een paar dagen geleden beter uit. Inmiddels is dat beeld bijgesteld en dendert het weertype rustig over de maandgrens heen. Volgende week het skelet van het dak afmaken (zou dat lukken?) en dan hebben we net een paar droge dagen om het beschot aan te brengen en met folie af te dekken. Klinkt bijna als een race tegen de klok en dat is het in feite ook. Daarna bouwvak en dan proberen de boel aan te laten zetten voor een eindsprint. Tweede helft van september wil ik mijn handen vrij en een binnenplaats hebben die de honden geen enkel mogelijkheid biedt om uit te breken. Kunnen we eindelijk ff weg. Droom of werkelijkheid?

Gewoontjes

 Zo af en toe zoek ik weleens op het internet naar blogs à la het mijne. Geen influencers, geen betweters, geen thematutten, geen kook-kopieerblogs, geen tuinweetjes, gewoon wat gekeutel over iemands leven. Gevonden heb ik het tot op heden niet. Wel over 'leven met reuma', 'leven na mijn scheiding', 'leven met een trauma', 'positief leven', etc. Vaak met een laatste bijdrage een kleine eeuw geleden of een aantal berichten, waar je aan twee handen ruim voldoende hebt, om ze te tellen.

 Niet dat ik nu zo bijzonder ben. Daar geloof ik niks van. Zo'n blog is een zeer diverse toestand en niet makkelijk onder een zoekhoedje van Google te vangen. Dat is bijv. bij sex, koken of tuinieren een stuk makkelijker. Een ladingdekkende titel veronderstelt in feite een thema. Het thema is leven. Da's niet zo moeilijk. Maar hoe vang je dat in/met een zoekalgoritme?

 Wat is leven? Biologisch-sociaal-maatschappelijk-psychisch-emotiomenteel-actief etc. Hoe veeg je dat met een paar éénduidige begrippen op een hoop? Ik heb niet zo direct een antwoord. En het vangen van de inhoud in een overzichtelijk aantal kernwoorden is één. Belangrijker is, dat die begrippen vervolgens met regelmaat in de geplaatste stukjes voorkomen, anders is er geen verband en geen actualiteit. Ja, het borrelt weer en laat het deze keer voor de afwisseling eens doorzetten. Ik zou er niet vies van zijn.

Oppotten

 Familietrekje? Hoe die lui dat in de eerste twee bouwjaren hebben gedaan mag Joost weten. Sinds vorig jaar is er een voor de werkers toegankelijk toilet en het eerste wat aannemer en zoon doen bij aankomst in de ochtend is het toilet opzoeken. Eerst zoonlief en vervolgens, als hij hier is, de aannemer zelf. Moet prettig poepen zijn op die pot. Zou dat zelf iets anders regelen, denk ik, weet ik wel zeker.

 Waar die zoon leeft en in welke omstandigheden, weet ik niet. De aannemer leeft in een flat mèt badkamer, dus het kan niet zijn, dat hij tot hier wacht om zich een gang in de tuin te besparen. Hoewel, 's winters is het wat minder, maar nu, op zo'n oude doos met prachtig zicht op de groene heuvels rondom Agnita, is er niks mis mee. Ja, de reuk maar daar wen je snel aan.

Ruimtelijk

 D'r was iets met de maan, maar geen maan gezien toen ik buiten was gisteravond. Ook niet rood of anderszins anders. Volgens mij moet ie er wel geweest zijn. Eergisteren pront en vol aan het hemelgewelf en nu ineens foetsch. Zo snel wisselen die op- en ondergangstijden niet. Maar niet verkeerd. De straatlantaarns hadden ook uit gemogen mn die pal voor onze tent. Had de blik in de ruimte meer diepte gegeven. Zo'n kijkje in de melkweg als in Frankrijk op een helder nacht mogelijk was, zit er hier niet in, dan moet ik een stevige wandeling richting Apos maken en ergens onderweg in het gras gaan liggen ipv op de bestrating van de binnenplaats.

 Het verandert weinig aan de filosofische diepgang van de passerende gedachten. Het is puur voor het oog. Mn als met een beetje fantasie de spiraal van de melkweg zichtbaar is. Wat volgens mij niet kan, omdat we daar zelf onderdeel van uit maken. Maar met een beetje moeite kun je het je zo verbeelden. Dan nog een klein stapje verder en je zit in een ruimteschip en raast met lichtsnelheid dwars door diezelfde melkweg heen. Volgens mij moet zo'n Enterprise-achtig trip erg eentonig zijn. Niks, zwart met meer of minder grote planeten.

 Hoelang hebben die verkenners er over gedaan om ons zonnestelsel te verlaten? Oeps. Hier verschilt men van mening. Volgens de ene theorie heeft Voyager 1 ons zonnestelsel in 2012 verlaten en volgens andere knappe koppen gaat dat pas ergens rond 2025 gebeuren.  Hoe het ook zij in 1977 gelanceerd dus al dik 40 jaar onderweg met een km over 60.000 per uur en over 40.000 jaar aankomst bij de dichtsbij zijnde ster. Dan is er allang geen contact meer met dat ding en kunnen de bewoners, mochten ze bestaan en vergelijkbaar met de mens zijn, hun antwoord op onze goudplakette op hun edelmetaal kerven en retour sturen. Dus over iets van 80.000 jaar weten we meer. Zet maar vast in je agenda!.

Bijprikken

 Aan het ongelukje van vanmiddag kan de aannemer natuurlijk niks doen. Maar hij snapte wel, dat zo doorgaan niet gaat werken. Ook het aanpakken van klussen, die zonder problemen parallel aan de constructie van het dak kunnen lopen, kon op z'n begrip rekenen. Nu afwachten wat al dat inzicht concreet gaat opleveren. Dat ze morgen ook werken en misschien wel met een tweede ploeg is leuk maar zet niet de gewenste hoeveelheid zoden aan de dijk.

 Als hier alles door het inmiddels ook nog gemankeerde trio gedaan moet worden, dwz het een na het ander en niets tegelijkertijd, dan zijn we in november nog steeds bezig. Alleen het idee al vliegt me naar mijn strot. De meest ervaren kracht mag zich tegen het dak aan blijven bemoeien. Een rechterhand zonder bijna afgezaagde vingerkootjes lijkt me wel handig, wel graag van hetzelfde kaliber qua meedenken en aanpakken. De rest (vloeren, muren, bestrating) kan zonder problemen door anderen worden gedaan, dat zit de dakwerkers niet in de weg.

 Vanavond zelf weer een tijd bezig geweest met zooi opruimen. Snap niet dat de mensen dat niet zelf doen. Werken in zo'n rommel kan ik me maar moeilijk voorstellen. Nou ja, werken....

Opleveren

 Eindelijk een eerste aanzet naar wat het dak op de schuur moet gaan worden. Dat heeft ruim twee mndn gekost. Tijd, geld, ergernis, zweet, regen en vanmiddag bijna een paar vingerkootjes. Een flex, gelukkig maar een kleintje, zonder veiligheidskap. Zo'n ding zit alleen maar in de weg, toch? En het zal natuurlijk niet alleen een kwestie van die ontbrekende veiligheidsvoorziening zijn geweest. Ff niet opletten, op het randje werken (letterlijk). Misgaan kan het natuurlijk altijd, het hakt er nu enkel iets dieper in.

 Hij een serie hechtingen rijker. Ik een goede werker armer. Daar word ik niet blij van. Van het laatste nog minder dan van het eerste. Het ging al langzaam, te langzaam. Ik zie het tempo alleen maar verder inzakken. In feite staat nu iemand in z'n eentje te werken. Dat kan beter, moet anders.

Construeren

 Na de nachtronde met de honden gisteravond de bouw beklommen. Een vrijwel wolkenloze heldere nacht met volle maan. Indrukwekkend. Niet die maan maar de bouwplaats. Een oud gevoel. Ken dat sinds de OudeGracht. Een intense tevredenheid door midden in een proces te staan. Snuffelend aan de belofte van wat komen gaat, het moet worden. Je staat er letterlijk en figuurlijk midden in. Iets dat straks, als het klaar is, niet meer mogelijk is.

 Zicht van 360º, alleen, het dorp aan mijn voeten en het universum boven mijn hoofd. Klein en groot tegelijk. Het voelde machtig. Wat niet kon voorkomen, dat de vrg door mijn hoofd schoot voor wie ik het allemaal doe. Niet voor de eerste keer. Spreek je zoiets uit, dan is er altijd wel weer zo'n snuggerhans, die met kinderen op de proppen meent te moeten komen. Geen van ons vijven is in het ouderlijk huis blijven wonen. So?

 Deze plek gaat niet alleen mij maar ook mijn kinderen overleven, als ik ze gehad had. Het heeft iets voor de eeuwigheid in menselijke termen gedacht. Toch die neiging om iets neer te zetten cq achter te laten? De heuvels achter het huis lagen er in het licht van de maan mooi bij. Een prachtige schakering van grijstinten. Het gehuil van een wolf ergens in de verte zou hebben gepast. Me uitgestrekt op wat straks de vloer onder het schuurdak zal zijn. Muggen zoemden voorbij. Had zo uren kunnen blijven liggen. Mijmerend over de eindigheid van het oneindige. Glaasje vergeten. Een kampvuur miste. Het was te fris. 3,5 meter boven de grond drong de kou ongehinderd richting mijn botten. Het bed leek me toch een beter idee.

(In)leven

 Het heeft me nooit verkeerd geleken ... dat is onzin. Het lijkt me al tijden niet verkeerd, ook nu weer zo'n moment, waarin iets, wat je als 'behoefte' zou kunnen omschrijven, naar de oppervlakte komt. De wereld zien door de ogen van een fictief figuur. Noem het een literair individu, een proza personage en daarmee paden bewandelen zonder van je stoel af te komen. Nee, ik ben niet lui, wandel graag, maar dit anders. Een leven leiden, dat niet het jouwe is geweest. Die parallelle ervaring die feitelijk onmogelijk is. Hoe zou het gegaan zijn als, indien en dan met welke gevolgen.

 Of ik mis het geduld om er mee bezig te zijn of het inlevingsvermogen om me zo'n heel leven, een hele wereld vanuit een ander gezichtspunt eigen te maken. Onderzoeken is niet mijn sterkste kant, dat is bij mijn studie wel gebleken. Vooral als dat samen gaat met buiten lopen in de regen. Vragen, verwonderen en zoeken daarentegen kunnen op mijn warme aandacht rekenen. Het ontwerp is niet het punt. Dat punt zit 'm in de uitvoering. Wel de inspiratie maar geen behoefte aan transpiratie. Zoiets.

 En dan inmiddels wel zoiets als een 10-delige trilogie het internet op pleuren. Moet dan weer aan Neerlands Drankkop denken. Hoe heet ie ook weer? Van der Heijden. 'A.F.Th' staat er altijd stug voor. Misschien maakt 'm dat voor mij sympathieker. Heb ook iets met mijn voorletters. Maar in z'n werk ben ik vastgelopen. Ik hou van omvangrijk, dikke boeken, maar het is gebleken, dat dat ook een grens kan passeren. Maar hij kan wel, wat mij nog steeds niet gelukt is; een boeklang (en langer) één verhaal vertellen.

 Ga ik het (nog eens) proberen? Vast wel ('als me de tijd is gegeven', vrij naar mijn oma van moeder's kant). Ik kan alleen niet zeggen, dat ik overloop van ideeën. Te druk. Volgens mij, is een saai leven een voorwaarde voor de realisatie van iets literairs. Regelmaat, ritme, herkenbaarheid, herhaling.... en rust natuurlijk. Dat ik al tijden een aantal van die elementen mis, wil niet zeggen, dat een oevre verloren is gegaan, laat ik het bij de mogelijkheid houden.

Ingezakt

 Weer een dag die een druppel op een gloeiende plaat gelijkt. Psssst, weg! Vijf uur. Voorbij.

 ...

 Inmiddels half acht geweest. Nog een ruk, een  zucht en misschien een slok en dan lig ik weer onder de spreekwoordelijke wol. Hoop dat het tandvlees tanden heeft.

Ontwatering

 Leren en afleren. Het geleerde weer afleren. Ik ga nu steeds consequenter met Mopke naar buiten. Ik geef haar 1,5 uur en dan moet ze weer in de poten. Ze gaat inmiddels makkelijker mee, maar de zin van die bezigheid ontgaat haar vooralsnog geheel. Tweemaal uitgelaten, de rest van de tijd over het bouwterrein gestruin en op het moment, dat ik haar naar binnen laat, loopt ze vrijwel direct naar haar plaskrant en laat het water lopen. Mag hopen dat dit niet een permanent manco wordt. Ik voel niks voor mantelen, zeker niet bij een jonge hond.

Desinteresse

 Een onsje ruggegraat meer zou de aannemer niet misstaan. Behalve dat hij nooit rijk zal worden maar zal blijven steken bij het eerlijk verdienen van z'n boterham, laat hij zich meer sturen door zijn werknemers dan omgekeerd. En dat is niet handig. Niet mij vandaag 'dit' zeggen en ik morgen zien dat 'dat' gedaan wordt. Dan moet ik weer in de benen en daar heb ik al een hekel aan, als ik de taal van de werklui (in principe dan) beheers.

 Waarom dat en niet dit? Dan volgt een voorspelbare stortvloed met een hoog lul-gehalte en mag ik weer mijn strepen van stal halen. Maar oké, dat lukt. Vervolgens komt meneer zelf informeren of ik iets van de ruzie tussen zijn werknemers heb meegekregen. Nou nee, dat had ik niet. Niet qua woorden noch qua sfeer of gebaren. Maar ik snap wel waar het om gaat. Dat was de vorige keren weinig anders.

 Het clubje werklui bestaat uit een ervaren kracht, een rechterhand en een hulpje. Dat hulpje is de zoon van de aannemer. Aardige jongen maar niet voor werken in de wieg gelegd. Hij ziet niks als hij er niet op gewezen wordt en doet niks als er niet om gevraagd wordt. Zolang als hij dagen achter de betonmolen staat is niks aan de hand. Het werk nu is echter voornamelijk voor de andere twee. Niet dat er niet genoeg te doen valt. Dingen kunnen opgeruimd, gesorteerd, schoongemaakt èn 'last' en helegaar niet 'least' zou hij interesse kunnen tonen in het werk, dat door de andere twee wordt verricht. Soort van leergierigheid. Nee, dan is het uitknijpen van zijn meeëters een stuk belangrijker. Dat je hem daar op een gegeven moment op wijst, daar kan ik helemaal in mee. Maar dat zou niet overgelaten moeten worden aan een van zijn collega's.

Geblabla

 Langzaam maar zonder tegenzin weer een stuk keuken ontstoft. Weer een hoek die je zo lekker tegemoet glimt of blinkt, weet niet wat beter past. En wat interesseert me dat eigenlijk? Ik vroeg het me af, toen ik alles terug op z'n plek aan het schuiven was. Ik had daar niet echt een antwoord op. Dat het schoon is, bevalt me wel, dat het zogezegd straalt, maakt me geen ruk uit. En dat voor iemand die wel van glimmend rvs houdt en z'n pannen al bijna 40 jaar in nieuwstaat weet te houden, ondanks vrijwel dagelijks gebruik. Ja, mensen, kun je het raarder treffen?

 De muziek miste onmiskenbaar. Het had het geheel wat 'swung' kunnen geven, me enthousiasmeren, ik bedoel, iets van pit kunnen over- of inbrengen. Hoewel, geloof niet dat ik daar om zat te springen. Wel om de muziek, niet om de pit. Waarom zou je je bij schoonmaken uitsloven? Half werk is vast sneller. Kun je anderen dingen doen, zoals je ergeren aan het halfbakken resultaat van het schoonmaken. Daar heb ik nu geen last van. Ik kan me rustig weer een paar mndn in stijgende lijn verbazen over de gestaag aandikkende stoflaag. Het gaat niet meer in het tempo van toen we er net zaten, maar met de kapotgelopen betonvloer in de tuinkamer en de nachtelijke aanwezigheid van de honden aldaar, wervelt nog steeds meer stof op, dan me lief is.

 Morgen is weer een dag. Ondertussen regent het alweer uren. Heeft een van de dames (Rosa?) de muiskabel doorgebeten. Heb ik ergens zin in, maar weet niet wat. Duidelijk tijd om te kappen.

Dwarsbalk

 De balken voor de vloer van de étage liggen er bijna. Nu dat dak nog. Zou eind augustus lukken als moment om de boel af te ronden? Ik had het me wel stiekem bedacht. Zeker met beter weer. Hoorde ik de aannemer net praten over een soort zomersluiting. Ik geloof niet, dat ik daar blij van word. Is het ws eindelijk beter weer, gaan ze vakantie vieren ...

 Me maar even niet mee bezig houden, anders komt de tweede helft van de keuken(kastjes) er niet van. Maar het wringt en dat belooft niet veel goeds. Zien dat we overkoken weten te voorkomen. De stemming van gistermiddag beviel me stukken beter. Misschien weet ik ze terug te vinden. Allez!

Afgelopen

 Marchionne; operatie ... complicatie ... dood. Zo kan het ook. Morgen, overmorgen, volgende week. Snel verder met de keuken. Die is in dat geval tenminste schoon.

Onvolwassen

"Een negentienjarige vrouw uit het Zuid-Hollandse Hellevoetsluis wordt sinds enkele dagen vermist op Cuba." (Nu.nl, 24-07-2018)

 Volgens mij ben je op je negentiende nog geen vrouw maar een meisje. Of het slim is om op die leeftijd alleen naar Cuba te reizen, is niet aan mij om te bepalen. Ik zou het afraden, denk ik. Maar als en dan dagelijks meerdere keren contact hebben met je ouders, dan ben je verre van volwassen en ook in die betekenis, wat mij betreft geen vrouw en nog niet zover om er alleen op uit te trekken. Zul je wel niet mogen zeggen tegenwoordig, maar ik ben Stef Blok niet.

 Mijn ouders en mn mijn moeder zou het wel hebben weten te waarderen, als ze minimaal had geweten, waar ik uithing tijdens mijn vakanties en het liefst met telefoonnummer van hotel of camping. Iedere keer hetzelfde gezeur. Dat 'contact hebben' is tegenwoordig vele malen eenvoudiger, maar toch.  Ik zou me een aparte mobiel (moeten) aanschaffen met een nummer, dat buiten mij niemand zou kennen, om bevrijd te zijn van het idee van controle.

 Bij vakantie hoort onbereikbaarheid. En dan kwam altijd weer dat verhaal van overlijdende familieleden of het verongelukken van mijn persoontje. Het kan ook omgekeerd. Ik ken mensen die iedere jaar een testament opmaken of in elk geval opmaakten voor ze op vakantie gingen. Tegenwoordig gaat het nog vele malen sneller maar ook in de jaren zeventig en tachtig ...... van de vorige eeuw zouden mijn ouders snel genoeg te weten zijn gekomen, als er iets mis was gegaan met mij. En voor een begrafenis zou ik sowieso mijn vakantie niet afbreken. Maar dat heb ik altijd wijselijk voor me gehouden.

Geblog

 Ik lig akelig op schema van een schema dat eigenlijk geen schema is. De 25ste van de mnd en ws rolt vandaag de 100ste blogbijdrage voor dez mnd het internet op. En nu we toch met getallen bezig zijn. Vannacht door de 60.000 pageviews heen gestoten. Dank Italië natuurlijk, dat niet ver meer verwijderd is van de eerste plaats in de allover pageviewslijst van de afgelopen bijna 7 jaar en dat in minder dan een jaar tij..

 *** stroomuitval ***

...d.

 Blogger kan bij een bepaalde toestaanslag of combi van toetsen ongecontroleerd een hele bijdrage, waar je mee bezig bent, compleet verwijderen incl. al opgeslagen conceptvorm, maar gelukkig heeft het ook een redelijk frequente automatische opslag, anders had dit geintje me het bericht gekost. Slechts één alinea lang dus reproduceerbaar, maar toch.

 Me ondertussen bezig gehouden met de bouw en dan het opruimen cq uit de weg leggen van materialen en rommel. Mijn vader zou zich groen en geel hebben geërgerd aan de slordigheid waarmee de werklui hun gereedschap laten rondslingeren en hun werkplek niet schoon houden. Nu kan ik van dat eerste ook wat, alhoewel niet buiten, maar het tweede zit er deels zo ingeramd en heeft voor de rest door de jaren heen zijn nut bewezen. De aannemer zou daar meer oog voor moeten hebben. Het zou het tempo ten goede kunnen komen.

Verdiensten

 Sloom was het en sloom is het. De perfecte stemming om een middag stuk te slaan in een casino. Niet aan de kaart- of roulettetafels maar achter een speelautomaat. Het casino voor de sfeer, de machine voor de afleiding. Toch knap als je dan je energie in het schoonmaken van de keuken weet te steken. En ik moet bekennen, het effect is weinig anders. Het monotone hameren op de Start-knop is niet zoveel anders, dan het dom heen en weer bewegen van de poetsdoek. Je bent in jezelf verzonken, los van je omgeving, gericht op de herhaling van je handelen.

 Het realiseren van een schoon kastdeurtje valt niet echt te vergelijken met een aantrekkelijke score op de speelautomaat. Daar wringt het een beetje. De toetsers en bellen zijn het poetsen vreemd. Maar aangezien je in beide gevallen stug doorgaat, heeft dat ook weer geen doorslaggevend effect. Dat had ik eerder moeten ontdekken, had me wat centen bespaard. Hoewel, dan had ik ze wel ergens anders aan uitgegeven.

 Zo'n middagje is toch gauw goed voor een paar maaltijden buiten de deur in de betere restaurants met bijpassend wijnarrangement. Zo voelt de middag niet aan. Zo was ie ook niet bedoeld. Me verliezen in het bezig zijn, dat was niet verkeerd. Is eigenlijk onbetaalbaar. Het maakt je rijk met (aan?) rust.

Tutmanie

 "Een Nationaal Hitteplan" .... hoelang duurt het nog (maar), voordat er voor iedere dag in het jaar nationale plannen uit de kast worden getrokken? Hoever kan de betutteling nog doorgetrokken worden?

 Het Nationaal Regenplan voor minder dan 20 mm
 Het Nationaal Regenplan voor meer dan 60 mm
 Het Nationaal Regenplan voor 20 tot 60 mm

 Het Nationaal Weekeinde plan, Paasplan. Kerstplan, Pinksterplan, Vakantieplan, Wasdagplan en het National plan voor de planloze dagen.

 Het ontgaat me, dat alles en bijna iedereen die onzin slikt. Zag gelukkig, dat de ouderenbond zich tegen de bejaardenbetutteling van het Hitteplan verzette. Tja, die generatie heeft nog zoiets als gezond verstand, als het niet verkalkt is. Dat ontbreekt blijkbaar bij alles wat jonger is dan een jaar of tachtig. Wat een debielisering van mensen waar anderzijds steeds hogere eisen aan gesteld worden qua opleiding, complexe werksituaties en de jungle van het internet. Verstikkend mechanisme is dat. De neergang van de mensheid zie ik vol vertrouwen tegemoet.

Kauwgom

 Therapeutisch aan de afwas, misschien wordt het wel de hele keuken. Dat laatste zou geen kwaad kunnen, maar therapie moet je vooral niet overdrijven. Het gaat op standje 'Automatisch' en in een aangenaam getemperde snelheid om niet te zeggen sloom. Maar goed, wat maakt het uit. Ik doe iets, Da's tenslotte de bedoeling, niet? Kan me ook gaan lopen ergeren aan mezelf, maar dat levert geen schone keuken op.

 Het is geen regen en geen zon. Katerig zonder hoofdpijn of een bokkende maag. Het is de allesverstikkende alledaagsheid na een euforische periode zonder dat van pieken sprake is geweest. Back to earth zonder die aarde ook maar een moment verlaten te hebben. Kraak-, smaak- & kleurloos net als die langverlangde biefstuk afgelopen zondag.

 Dat wordt een slepende middag. Daar is op zich niks mis mee. Jammergenoeg ontbreekt de Cd-speler in de keuken. Die is in reparatie. Tenminste, dat is de bedoeling. Muziek zou goed doen vanmiddag, maar om daarvoor de echte geluidsinstallatie uit de dozen te halen, dat gaat me te ver. Dat ie daar nog inzit is al erg genoeg. Ja, nog ff zo doorgaan en ik verlang weer mateloos naar HB. 

Levendig?

 De dood is (helaas) nog springlevend. Minder overweldigend, meer vanuit het geniep maar bepaald niet afwezig. Minder paniek, meer iets van 'Jammer dan' en 'Te vroeg'. Dat laatste zal het altijd wel blijven. Afgezet tegen mijn medeklasgenoot op de middelbare school of afgelopen dagen nog iemand hier, die door een wesp naar het eeuwige werd geholpen, valt dat gezien mijn jaarringen wel mee. Anders is het met wat ik me allemaal bedacht had in mijn leven in z'n algemeen en bij de derde doorstart in het bijzonder. Daar is een hoop niet, nog niet van gerealiseerd en natuurlijk de niet-opgeruimde ballast uit het verleden niet te vergeten.

 Misschien koester ik dat ook wel, dat in de steigers staan, want indien 'Af' wat dan? Na het bereiken van de top rest enkel afdalen. Wat zou dat hier betekenen? Een beetje schoffelen in de eindelijk bedwongen tuin? Met boek en versnapering van onder een parasol genieten van het achteruitzicht? Fietsend en wandelend in de directe omgeving, zonder ander doel dan de voortbeweging? Een balletje slaan? Met kapla aan de slag? Europa ontdekken tot in de meest verborgen uithoeken? Foto's digitaliseren en tot boeken verwerken?

 Over boeken maken gesproken .... d'r ligt er al een blogversie mndn te wachten op de laatste stap. Valt dat onder 'ballast' of gewenst freewheelen? Ik word hier zenuwachtig van. Opgejaagd. Het lijkt verdacht veel op wakker worden in de ochtend en bedolven worden onder wat allemaal nog moet en allang gebeurd had kunnen zijn. Maar dan in de versie met 'kunnen' en 'zou het er ooit wel van komen'. Niet het goede uitgangspunt.

Doods

 Triest. Intriest. Het midden van juli nauwelijks voorbij en de tomatenplanten hoef ik dit jaar niet te toppen. Ze kunnen voor het eind van de mnd op het vuur. Op een handvol, mn mini-tomaten na is alles bruin. De bladeren, de steel, de tomaten. Een afdakje volgend jaar. In een jaar als dit vrees ik, dat ook een afdak niet alles had kunnen voorkomen.

 En niet alleen misère bij de tomaten. De rode uien willen niet. De augurkenplanten groeien voor geen meter. De pepers doen het beter dan verwacht. Da's een opsteker. Het was ff zoeken tussen het onkruid, maar dat ziet er niet verkeerd uit. De planten hadden inmiddels twee keer zo hoog kunnen zijn, maar toch.

 En dan die kleddernatte bouwzooi in de tuin. Niet mijn idee van een tuin, maar oké, behalve de regen was het ingecalculeerd. Gewoon ruimen en beginnen met de voorbereidingen voor volgend jaar cq de definitieve tuin.

Verwarrend

 Zing, dans, spring, kruip, rol, ren, lach, badder, plens, kijk achterom en verwonder. Rare dag vandaag. Weer. Ik rijg de rare dagen aan elkaar. Niet alleen het seizoen is van slag.. De wasmachine stampt weer. Ik ben daarmee bij en weet dat al een week(!) zo te houden. De afwas en het koken blijft elkaar dwarszitten. De betalingen ben ik tot op dit moment van schrijven voor de zoveelste keer vergeten. Een uur geleden is een einde gemaakte aan de lokale droogteperiode. Ik denk, dat ik alles uit de tuin ruk en me dit jaar alleen nog bezig hou met onkruid en spitten. Niet dat gepamper van illusies. Ondertussen gaan de bouwvakkers in slaapverwekkend tempo verder. Wel zes balken zijn vandaag op hun plek gelegd. Zes! Het moet haast wel iets prachtigs en speciaals gaan worden, als het met een dergelijke, overdreven zorgvuldigheid in elkaar wordt gedraaid. Het oponthoud door regen valt erbij in het niet. Mij ontgaat het oorzakelijk verband, maar ik ben dan ook slechts de opdrachtgever.

 Gekookt, geluncht, de siësta overgeslagen en weer aan het eind van de middag gekomen, terwijl ik voor mijn gevoel net de ochtend had afgerond. Gelukkig is het pas maandag.

Voorspellen

 De weersvoorspellingen volgend lijkt het erop, dat met de wisseling van juli naar augustus de regen het (ff) voor gezien houdt. Frappante overgang. En hoelang zou het duren, voordat het eerste geklaag in het dorp rondzoemt over de hitte en droogte? Ik schat in, dat dat geen week gaat duren. Mij zul je dan daarentegen niet meer horen. Nog maar 9 dagen weergeleuter dus, mag ik hopen.  m

Naslaap

 Mistige ochtend. Past wel bij mijn begin van deze week. Ook na de hondenronde zou ik me nog niet wakker willen noemen. Lag misschien wel aan het feit, dat ik alleen met Rosa onder weg was. Maar één hond is een compleet andere wereld. Twee is al anders dan vijf maar in niks te vergelijken met eentje in haar uppie. Behalve dat er niet achter elkaar aan gejaagd wordt, is de hele aandacht op mij gericht. Niet verder dan een paar meter vooruit of achter me aan.

 Nu luistert Rosa sowieso stukken gewilliger dan Prada, maar ik ken het fenomeen ook van Sammy en Katrien. Samen moest Sammy altijd voorop en voor de rest uit. Had Katrien weereens geen zin, wat in de latere jaren regelmatig voorkwam, dan sukkelde Sammy een tiental meter achter me aan, was maar met moeite vooruit te branden en door iedere scheet afgeleid.

 Een snelle ronde kortom zonder wachten of noodzaak alert en dus wakker te zijn. Heeft wel wat, maar eigenlijk is het maar niks een zo'n hond. Ik zie ze liever rennen, jagen en spelen en neem de ondeugd met liefde op de koop toe. (Hoor, hoor!). Ondeugd die Prada gisteren een hinkepoot heeft bezorgd. Met haar hoeft ik me dus ff niet bezig te houden. Een reden te meer om even tussen dag en nacht te blijven hangen.

Omkeren

 Spreek een verwachting uit en de omstandigheden keren het om. Pakt ditmaal goed uit. Voor de droge 48 uur hoef niet tot eind van de mnd gewacht te worden, die zijn binnen. Ik zal niet lopen zeuren over die paar druppels gistermiddag, dat mocht werkelijk geen naam hebben. Zou het mogelijk zijn om de omstandigheden tot een complete switch van deze zomer te verleiden? Een poging ... Dit wordt de beroerste zomer in Transilvania sinds de weergegevens worden bijgehouden. .... Nou, kom op dan. Ga dwarsliggen.

Afronden

 De dag zit erop. Nu zou ik me in bad en bed willen kunnen terug trekken en de afhandeling van de praktische zaken aan het eind van de dag uit handen geven. Honden uitlaten en in hun nachtplek zetten, alles nalopen, verrassingen opruimen, zelfs het namijmeren van de dag op de trap naar de voordeur zou ik wel willen uitbesteden.

 Helaas werkt dat niet zo en dat betekent mn nog een uur of twee bezig blijven met anderen dingen dan bedvoorbereidingen. Rosa eerder uitlaten heeft geen zin, dan komt ze alsnog niet droog door de nacht. En dan te bedenken, dat dat hele circus met Mopke weer van voor af aan begint met haar portie aan eigenheden. Prada mist gehoorzaam. Rosa is nog steeds niet echt zindelijk. Wat gaat het manco bij Mopke worden? Wat zou het heerlijk zijn, als het geëmmer met de honden de enige punten van aandacht in mijn leven zouden zijn.

 Nee, ik ga niet weer de hele riedel verzuchten, maar kan bekennen, dat het als vanouds geen meter opschiet.  Dus weer een week er tegen aan gooien en het beste ervan hopen en in me los proberen te maken. Het moet een keer lukken en ws gaat het dan nog redelijk vanzelf ook.

Keurmeester

 Het is de voorspelbare combi buiten de deur eten en boodschappen doen geworden. En (Psssssst!) het regent nog steeds niet, ondanks voorspelling.

 D'r op uit trekken geeft de dag altijd een feestelijk tintje en om dat tintje wat aan te dikken besloten om op een voor ons onbekende plek te gaan eten. De Tripadvisor noemde het een tijdje geleden het beste restaurant van Sibiu. Daar trap ik niet meer in, nadat ik bij het laatste bezoek aan Parijs dank de Tripadvisor tot tweemaal toe in een soort snackbar terecht ben gekomen. Kwaliteit van eten zegt niet alles en prijs-kwaliteit al helemaal niet.

 Maar ik wist, dat het een heus restaurant was en, niet onbelangrijk, ik had zin in rood vlees. Een zeldzaamheid in Roemenië maar in een Steakhouse moet dat lukken. Leek me zo. Je voelt 'm aankomen. Niet? Heerlijk mals, smaakvol, rood en bloederig vlees, rundvlees, vlees waar ik af en toe een moord voor zou kunnen begaan, kreeg ik meer en meer het idee in de laatste mndn.

 Entourage uitstekend, personeel ietwat arrogant maar servicegericht, kwaliteit van eten geen culinaire hoogvliegerij maar vers, goedverzorgd en aantrekkelijk gepresenteerd in porties, waar je ook iets mee kunt als je geen houthakker bent. Wat kan er dan misgegaan zijn, denk je dan, denk ik. Wat ik op mijn bord kreeg (Mariana blieft het niet en had iets anders) was gewoon geen rundvlees. Het was mals, goed gegrild maar kleur- en smaakloos!! Het was kalfsvlees. Jong, nauwelijks doorleeft vlees. Een Steakhouse onwaardig. Heb dat aan de bediening proberen duidelijk te maken, maar dat kwam niet over.

 Het zette een eerdere ervaring in een ander restaurant in een ander daglicht. Toen had ik het idee, dat ik varkensvlees geserveerd kreeg, terwijl ik biefstuk had besteld. Het verschil tussen kalfs- en varkensvlees is qua kleur minimaal en als het varken jong genoeg het loodje heeft gelegd, zit het verschil 'm ook niet in de smaak. Roemenen en rundvlees .... het blijft behelpen.

Grabbelton

 Mijn ochtend zit er bijna op. Inspiratie heeft er weinig zin in. Het kruit is gisteren verschoten. De koffie klotst daarbij net onder neus-niveau. Tijd om me op het zondagse niksen te storten. Geen idee waar ik de dag mee ga vullen en ben ook niet bezig met die vrg. Tuin kan. Afwas, kan. Was kan. Koken kan. Op stap kan. Uit eten kan. Boodschappen kan. Lezen (wat is dat ook weer?) kan. Krant kan. Zelfs klussen zou kunnen. Mogelijkheden te over. De (mid)dag mag kiezen.

Onafhankelijkheid

 Met het tijdelijke prachtige weer zou ik in de tuin bezig moeten zijn ipv op het toetsenbord te roffelen. Maar ja zo werkt dat niet bij mij en heeft het volgens mij nooit gedaan. Ik doe waar mijn hoofd naar staat of zin in heb of gewoon bedacht heb, dat het gedaan moet worden. En de ochtend is voor koffie en internet ongeacht het weer, de politieke toestand in de wereld of het geworstel met mezelf. Als iets zich aan iemand aan zou moeten passen, zou het het weer aan mij moeten zijn. De zon moet er vanaf zeg 14:00 uur zijn tot ondergang. Dan heb ik er iets aan. Maar precies over die periode hebben het weer en ik momenteel een serieus verschil van mening. Eerder is het weer niet van belang, hooguit voor mijn psyche, maar ook dat is maar een bijzaak.

 Het zou een aardig rommeltje worden, als ik mijn doen en laten zou laten afhangen van, nog meer zou laten afhangen van de weersgesteldheid. Ook nu sta ik niet in de tuin of schilder de poort als het regent, maar ga er ook niet à la minute mee aan de slag als de zon door de regenestafette weet heen te breken. Alles op z'n tijd. R&R. Intentioneel dan wel te verstaan, want lukken doet het maar met moeite, ook als ik mijn pet niet naar het weer laat hangen. Het zijn net de ochtenden die mijn bestaan enige vastigheid geven. De rest van de dag blijft 'van de hak op de tak'-werk.

Weertje

 Vierentwintig uur, een volle dag geen hemelwater naar beneden gekomen. De eerste keer in zeker vier weken als het er geen zes zijn. Voor een poging dit record te verbeteren moeten we wachten tot 31 juli en 1 augustus. Nog negen dagen nattigheid te gaan.

Meeëters

 Het zal overal wel gebeuren, maar hier is het me voor het eerst opgevallen en ik blijf het tegenkomen ook al besteed ik er geen speciale aandacht aan. Maakt niet uit of het Sibiu of Agnita is. In de supermarkten lopen mensen rond die verpakkingen openscheuren en (een deel van) de inhoud verorberen. Of in hun zak stoppen. Qua resultaat maakt dat weinig uit.

 Bij de Penny in Agnita is me al meerdere malen opgevallen, dat mensen mn aan de chocola en de chips zitten. Niet in de reguliere vakken, maar in het deel achterin, waar de minder courante zooi ligt cq de eenmalige aanbiedingen of probeersels, etc.  Je let dus op wat je pakt. Geen open verpakkingen. Zo ook vandaag. Van die zwitserse driehoekchocola en dat in de witte versie. Zeker twee repen waren open gebroken. Een greep in de net geopende doos leverde echter een aantal complete repen op.

 Wat schets mijn verbazing, als ik de repen thuis op hun plek wil verstouwen, en zie dat een reep is opengebroken. Moet ik nou aan mezelf gaan twijfelen? Ik had zeker weten complete repen uit die net geopende doos getrokken. Men eet dus niet alleen uit het rek, maar ook uit de winkelwagen van een ander. Ik sleep dat ding nl niet de hele tijd met me mee, af en toe staat het onbeheerd in afwachting van mijn terugkomst. Wat erin zit moet tenslotte nog betaald worden. 'Stelen' is dus feitelijk onmogelijk, maar eten kan dus wel ...

Bellen

 Ha, weer een afleiding gevonden. Iets met bubbels. Zegt dat wat? Heerlijk. Een spelletje van jaren geleden maar dan in een verbeterde versie van/voor Microsoft. Soms weten ze best iets leuks te maken. Iets á la Tetris (of is dat te pré-historisch?) maar dan omgekeerd. Het valt niet naar beneden, jij werkt je omhoog. Jammer van de toeters en bellen, die ze er omheen hebben gebouwd. Zijn niet aan mij besteed, houdt op, irriteert. Wat ik niet van de kern van het spel kan zeggen. Daar past eerder het stempel 'verslavend' op ... als je er gevoelig voor bent.

 Bedoeling is (natuurlijk), dat je je laat verleiden tot aankoop van extra levens op het moment, dat je maar een paar bubbels verwijderd van het eind met lege handen staat. Niet aan mij besteed. Gewoon over doen. Lullig is ook, dat ter stimulans (?) met een spaarpot wordt gewerkt, maar die zit lang en breed vol (erg snel trouwens) en wat ik daarmee kan of moet interesseert me ook geen ene reet.

 Gewoon bubbels laten splashen op de voor het betreffende level bedoelde wijze. Rood, blauw, geel, groen, paars en alle daarbij verzonnen complicatieve vormen. Heerlijke manier om de wereld ff achter je te laten. Hopelijk hebben ze genoeg spellevels, anders heb ik geen uitvlucht meer voor wat ligt te wachten op mijn aandacht en actie.

Sociaal?

 Nog lang niet op de hoogte van alle ins en outs van het dorp, en er ook niet echt in geïnteresseerd, valt zo nu en dan iets op, waarvan je je afvraagt, waarom je het niet eerder hebt opgemerkt. Een paar jaar geleden inmiddels maar deel van mijn Roemeense tijd is het melkverzamelpunt in het dorp gestopt met het accepteren van de melk van de kleine producenten. Dwz de mensen met één koe. Een paar ltr in de ochtend, een paar ltr in de avond. Een tamelijk omslachtige administratie en naar het scheen was de een of de ander niet vies van het aanlengen van zijn of haar melkhoeveelheid voor een paar centen meer.

 Hoe het ook zij. De man voelde zijn dood aankomen en wilde zijn zoon het werk niet aandoen. Sinds zijn overlijden lopen dus diverse mensen, waaronder eerst ook Mariana's moeder en nu Mariana zelf, met melk die ze niet kwijt kunnen aan de fabriek en zoeken naar andere afnemers. Dat resulteert dus in vrouwen, die iedere ochtend met een maatbeker van een ltr, gevuld met melk over straat lopen, of met een 1,5 ltr frisdrankfles gevuld met melk onder de arm, etc. De een haalt het, de ander brengt het of geeft het weg zoals Mariana.

 Daarbij worden vreemde afstanden afgelegd. Ipv uitwisseling tussen buren, zijn het ingewikkelde haal- en brengpatronen, als je het in kaart zou brengen. Melk is melk, zou ik zo zeggen, maar het hangt blijkbaar af van de persoon, waar het vandaan moet komen en niet van de koe. En daar zijn duidelijk voorkeuren in het spel. De melk(ver)banden van Coves.

 Helaas heeft die verse melk al eerder benoemde nadelen en bewerkelijkheden anders zou ik een deel van Mariana's produktie kunnen overnemen. Maar het smaakt niet en is te vet voor het melkgedeelte van de koffiemachine. Soms maak ik griesmeelpudding, maar ook weer niet iedere dag. Kaas zou een alternatief kunnen zijn. Maar dan gaan we weer. Wil ik kaas maken of ga ik kaas maken omdat het zonde is om niks met de melk te doen. Het werkt voor mij steeds weer verkeerd om. Maar dat heeft weer niks met de sociale interactie te maken, die het overschot aan melk in het dorp bloot legt.

Deurvolk

 De duidelijk afbakening van de huizen, eigendommen naar de straat toe heb ik ongetwijfeld al eens benoemd. Ook het feit, dat daar dan weer niemand een boodschap aan schijnt te hebben en iedereen overal gewoon naar binnen stapt. Tenminste, als er geen honden aanslaan op het moment, dat je de poort nadert of aanraakt.

 Nu heeft bijna iedereen viervoeters achter zijn of haar poort zitten, maar overdag weer vaak opgesloten itt 's nachts. Hier loopt momenteel -ivm verbouwing- eigenlijk alleen een teckel vrij rond, maar die maakt genoeg lawaai om de gemiddelde onbekende buiten de poort te houden. Men steekt dan de kop tussen de poortdelen naar binnen en roept 'Hallo' of bij meer bekenden 'Mariana'. Dan moet je dus in de benen en zien wie het is en wat gewenst is. Aandacht (broer, Elenora). Iets praktisch (buren). Oud ijzer, verkoop blik-, rvs- of koperwerk of gewoon de vraag om geld (Zigeuners).

 Dat laatste gebeurt minder vaak dan ik gedacht had. Maar als, dan is het altijd weer frappant om de toonomslag te horen tussen hun 'Goedendag'-wens (stevig, helder) en de riedel (beduidend minder volume en zeurderig) die vervolgens af wordt gestoken in de hoop, dat ik naar mijn beurs grijp. Dat laatste doe ik aan de deur nauwelijks. Dan is het 'Nee en tabee!'

 Ik zou niks tegen helpen hebben, maar heb zelden de indruk, dat het werkelijk nodig is. Het is makkelijk geld verdienen. Een Lei hier, een paar Lei daar en voordat je het weet, heeft zo iemand meer bij elkaar gebedeld dan een werker per dag betaald krijgt. 'Ga werken' is dan ook het verkeerde advies.

Mededeler

 Gisteravond vol verbazing een fenomeen meegemaakt, dat ik wereldwijd naar het museum verbannen dacht. Een vreemd geluid kwam de dorpsstraat afgezakt. Bleek een trommel bespeeld zonder ritmegevoel. Wel bedoeld om de aandacht te trekken, want de speler had wat te melden. Een dorpsomroeper!! Ze bestaan dus nog.

 Kwam op mij een beetje over als het opduiken van een Sauriër. De pré-historie voor mijn deur. Een Jurasic park van de communicatie. Na de beestentrek iedere ochtend en avond weer iets, dat in ere gehouden mag worden. Wel graag duidelijker articuleren, want ik versta dan wel geen Roemeens, maar Mariana kon er ook geen koek van bakken.

Deegwaren

 Pizza bakken ....

 Met grote regelmaat gedaan in Frankrijk, maar nooit het deeg gemaakt. Dat kocht ik, zoals je er alle deegsoorten kant en klaar kunt kopen per portie of al uitgerold, rond of vierkant. Nu hebben we hier twee Franse hypermarché's maar die doen daar in hun aanbod niet aan. De onlangs geïnstalleerde deur in de nieuw 'gerestaureerde' broodoven leek me een uitgelezen moment om het deeg voor een paar pizza's eindelijk eens zelf te kneden.

 Bloem, gist, water, zout, olijfolie .... had ik zo ingeschat. Een beetje suiker voor de gist en mijn inschatting klopte, maar, ik had het kunnen verwachten, de wereld van de pizza zit apart in elkaar. De echte pizza komt uit Napoli, Napels dus en is 'beschermd', zoals onlangs ook met de Choucroute d'Elzas is gebeurd. Buiten Napels mag een pizza dus geen Napolitaanse pizza heten. Je mag 'm wel maken, als je beschikt over een houtoven, recepten kun je moeilijk geheim houden, behalve bij Coca cola dan, maar niet zo noemen.

 En dan heb je nog de variant uit Rome, met de flinterdunne bodem, die mijn voorkeur zou genieten, als ik 'm zou weten te maken. Die Italiaanse recepten beginnen met een hoop water en passen daar de bloem op aan, gebruiken nauwelijks gist en leveren genoeg deeg op voor een pizza of 12. Dat was me teveel en te ingewikkeld voor de eerste keer. Dus het maar bij een soort basis gehouden èn gebruik gemaakt van een deegroller .... een doodzonde in de Napolitaanse pizzakeuken. Maar het resultaat was veel belovend voor de toekomst. De oven mag/moet warmer, meer vuur bevatten, zelfs als ik voor de Romeinse variant ga. Toch maar eens met die 1,7 ltr water beginnen??

Lichtend

 Waar heb ik het aan verdiend? Een onverwachts cadeautje. Na in samenwerking met Sissi de inhoud van een glas rode wijn over het toetsenbord gekieperd te hebben, de schade proberen te beperken. Het ding direct op z'n kop gelegd en de volgende dag van toetsen ontdaan en schoongemaakt. Maar het resultaat was slechts goed voor 90% van het lichtorgel. Dat is alweer iets van 2 mndn geleden.

 Natuurlijk ook op hert internet gezocht naar ervaringen met gesopte toetsenborden van mijn merk. Behalve het algemene schoonmaakverhaal en voorstellen tot ingrepen, die ik mezelf niet toevertrouw, waren er ook een hoop berichten over problemen met de led-verlichting van de toetsen zonder dat daar water, wijn of koffie aan te pas was gekomen. Voor de leek, bij een RGB-toetsenbord is iedere toets voorzien van een ledlichtje en kan oplichten in alle gewenste kleuren, wisselen van kleur indien gewenst, knipperen, etc.

 Die led-verlichting interesseert me in feite geen ene moer. Het ging me om de mechanische kwaliteiten. Een toetsenbord met het gedrag van een typemachine ipv elektronische registratie van het aanraken van de toetsen. Die lichtjes waren extra en het standje 'lichtblauw' was behalve handig in de schermer ook acceptabel voor het oog. Tot de wijn er overheen ging.,,,

 Sindsdien hadden de functietoetsen, de linker ctrl en shift alsmede de rechter alt en windows-knop geen zin meer in licht blauw maar hielden het bij lila en rood. Tot voor een week of twee geleden de functietoetsen met regelmaat maar niet volledig permanent weer lichtblauw bleven. En sinds gisteren geldt dat dus weer voor het heel toetsenbord. Omgekeerde aftakeling?

Leercurve

 Ook uit het derde nest van Lady blijft er een hangen. Het zat er in. Gelukkig komen er geen nieuwe nesten meer. De overleefster is zo ingehond, dat je het haar bijna niet meer aan kunt doen om naar een ander huis te moeten verkassen. Lulkoek natuurlijk. Behalve heerlijk de plek eigen gemaakt, heeft ze ook werk gemaakt van een plekje in mijn hart. Om het eens kantje boord te formuleren. Het is niet de hond, die beslist, maar wel verleidt. En dat is haar gelukt.

 Doorzettertje, daar hou ik van. Bovendien zijn we zo intensief met elkaar bezig geweest, dat ze heel erg gericht is op mij en -voor zo lang het duurt- luistert als de beste. De naam? We noemen haar Mopke.

 Maar Mopke heeft voor het moment één probleem. Lange tijden binnenshuis geweest vanwege de noodzakelijke verzorging, is ze getraind in het doen van haar behoefte, mn het gepies, op een krant. Nu we haar meer buiten houden, wacht ze dus met piesen tot ze naar binnen kan en gaat dan netjes op de krant zitten. Dat is niet helemaal de bedoeling. Maar hoe leer je dat weer af? Dametje heeft een aardige blaascontrole. Zelfs na 2 of 3 uur buiten piest ze pas binnen. Of soms tussen door in de tuinkamer waar ook een krantenhoek is voor de nacht. Op naar het derde opleidingstraject in krap twee jaar.

Passé

 Dat was de dood, de kerk, het herdenken, het eten en het drinken. Nu weer verder met het leven.

Opdiepen

 Nu we toch met herdenken bezig zijn, ook mijn vader ff afstoffen. Vandaag zestien jaar geleden alweer. In de kulverhaaltjes van zijn behandelende specialist getrapt en gedacht 2028 wel te halen of iets in de richting. En zich met dat vooruitzicht medisch laten martelen. Het zou strafbaar moeten zijn.

Nagedachtenis

 Morgen weer herdenken. Zes weken geleden dat een jonge(re) collega van Mariana werd begraven. Het is goed, dit soort momenten. Maar om om half elf morgenochtend weer aan de voorspelbare maaltijd te zitten, is minder.

 Wordt je geleefd? Nee, niet echt. Maar zoals met veel, bijna alles hier, gebeurt het zonder veel planning. In dit geval zijn het gelukkig nog een paar dagen vooraf, dat je een seintje in de vorm van een uitnodiging ontvangt. Met andere zaken, zoals paddenstoelen, komt het dichter in de buurt van een overval. Ineens zit je met tig kilo cantharellen en moet je in de benen om ze te verwerken. Of bouwmaterialen, die de dag voordat ze nodig zijn besteld worden en waar je dan vervolgens (als je geluk hebt 'slechts') een week op moet wachten. En zo is er meer.

 Je gaat niet ergens achteraan, als je het nodig hebt dan wel er zin in hebt. Nee, je grijpt met twee handen aan, wat je kunt krijgen en bedenkt vervolgens pas wat je er mee kunt doen tot het moment, dat je het gaat gebruiken. Een ingesleten mechanisme uit de slechtere, communistische tijden. In zo'n systeem is de dood nauwelijks een verstoring te noemen. Ja, persoonlijk natuurlijk, voor de direct betrokkenen, maar niet als activiteit voor de gemeenschap. Dood betekent condoleren, bij elkaar zitten, praten, drinken, eten, afscheid en herdenken. Daar maak je gewoon tijd voor. Daar denk je niet eens over na. De rest wacht maar.

Vulsel

 Met de nodige concepten in de wachtrij ga ik een punt achter deze dag zetten. Het zijn rare dagen momenteel. Energieke starts maar gaande de dag wordt er steeds weer ergens de stop eruit getrokken en zakte de boel in elkaar. Zonder trouwens qua stemming in verkeerde wateren terecht te komen. Aangename avond. Drankje. Pc. Bad. Bed. Rustige nacht. En vervolgens de hele riedel van voren af aan.

 Ogen open slaan, bed verlaten, met de honden aan de wandel, koffie, werklui, blog, huishoudelijke bezigheden. Tot zover geen vuiltje aan de lucht. De plannen en ideeën van de avond en ochtend wachten op uitvoer. Intentie is niet aan discussie onderhevig.

 Ergens in deze periode gaat een schakelaar om, verdwijnen de plannen en meer ongemerkt naar de achtergrond. De lunch treedt naar voren. De middag schrijdt onverwijld voort. Misschien nog wat praktisch geklungel maar dat hoeft niet. Een vorm van stroomversnelling waarmee de dag (en ik) over alle mooie intenties heen dendert. Het is bij vijven. De honden zijn weer aan de beurt. De avond staat op de drempel, zowaar droog vandaag, en voordat je het in de gaten hebt, is het bij twaalven (bijna). Het is niks, een dag.

Onverzadigbaar?

 Ik bak taarten, ga uit eten/lunchen of vermaak me uren in de keuken, rij in een auto ipv met een paardenkar, zit in een huis dat ook zonder onderhoud zeker 50 jaar meegaat, weck diverse soorten paddenstoelen en ook appelmoes, doe fluitend de afwas, zit wat te klooien met computerspelletjes, zie een schuur (erg) langzaam maar zeker tijdbestendig worden, leef met een onverbiddelijke levensgenietster (gelukkig niet genderneutraal), ben omgeven door een vijftal hardcore fans op vier poten (en nog twee knakworsten) en besteed desondanks mijn tijd aan het worstelen met wat niet is, zoals ik het zou willen hebben. Een perfectionist??

 Ik erger me aan de slakkengang van de bouwvakkers, zou willen dat de keuken zich zelf schoon kon houden, weet inmiddels niet meer wat ik van de Peugeot en dito garage moet denken, mis Flokkie, ben al tijden uitgekeken op de lokale menukaarten, ben de regen zat, zou eindelijk eens alle slepende ballast afgehandeld willen zien, 25 willen zijn met de kennis, kunde en mogelijkheden van dit moment, zou sowieso wel een toverstokje willen hebben of een bilaterale overeenkomst met een kudde kabouters. Waarom dit niet 'ff' afhandelden en ten volle van de andere kant van de medaille genieten? Welke '-ist' past hier het beste bij?

 Tja, en nu die middenweg, dat compromis .... Wat een hekel heb ik toch aan dat woord.

Foutje?

 Het nauwelijks te verwezenlijken streven is om in de titel nooit een woord te gebruiken, dat al een keer aan de beurt is geweest. Ondanks het aantal blogtitels wil dat nog met regelmaat lukken. Soms check ik de mogelijke aanwezigheid via een zoekopdracht binnen Blogger. Wat schetste mijn verbazing toen ik bij het woord 'Wachten' slechts 135 treffers had op de ruim 6000 titels.

 De zoekmachine bekijkt de hele bijdrage en niet alle de kop. Misschien kan dat, maar ik heb dat tot op heden niet ontdekt. Ruim 100x hetzelfde woord in de titel zou wel bar zijn, maar slecht 135 keer ergens in de tekst van al die bijdrages .... Daar geloof ik niks van. Als ik ergens over kan zeuren is het wel over wachten.

 Terugbladerend zou ik pas sinds oktober 2017 het 'wachten' op de een of andere manier benoemd hebben. Dan kun je denken "Wat is er toen veranderd?" maar ook "Wat een nonsens!". Kleine check met het woordje 'als'. Ook daarbij was het in oktober 2017 einde oefening qua voorkomen. Daar klopt dus geen ene moer van.

 Ergerlijk zijn dit soort wijzigingen of fouten. Je bent gebruiker, maar wordt mooi voor de domme gehouden. Vooral geen slapende honden wakker maken. Kun je weer gaan zoeken. Google, fora, etc. Daar was ooit een goede Nederlandse variant, maar die kan ik nergens meer vinden. Dan prijs je je gelukkig, dat je het Engels redelijk meester bent. Een algemeen probleem, een foutje, maar zover ik het begrijp nog geen oplossing. Wel een alternatief. Leuk om te weten, maar zo vaak maak ik van dat zoeken ook weer niet gebruik.

Beperkend

 En daar plenst en dondert het weer.  Had me net bedacht, dat de rek er voor de afwisseling weer een keertje uit was. Hoeft niet gecheckt te worden. Met mijn woord kun en moet je het doen. Het zal dan ook niet verbazen. De nattigheid hangt me einden de keel uit. Wil je iets doen, moet het met slechts geringe overdrijving tussen de buien door. Dwz je begint nat en voor alles goed en wel droog is, moet je weer wijken, als je niet gesopt wilt worden. En zo gaat het minimaal de rest van de mnd door. Soms van die onweersbuien in de namiddag en vroege ochtend, vaker echt regen. Hopelijk kan ik er de komende jaren vanuit een luie stoel in de zon hoofdschuddend op terug zien. De slechte, natte zomer van 2018.

  Niet mijn manier van werken en ik ga me d'r ook niet aan aanpassen.  En de tijd van leven is voor deze ene maal gelukkig te kort om er aan te wennen. De tuin beschouw ik voor dit jaar als verloren. Eens een keertje niet aan mezelf te danken. Laten we de positieve randjes zoeken. De rest gaat op een nog lager pitje dan het dank de bouwactiviteiten al terecht was gekomen. Of ik nou voortmodder, stug doorga of lekker bezig ben zal per saldo weinig uitmaken. Het grote voordeel van de zomermndn, dat je meer (werk)ruimte tot je beschikking hebt en je vrijer kunt bewegen is in dit zeikweer ver te zoeken. En dat is nieteens om me onder het werk uit te lullen.

Wachten

 Wachten op mezelf, wachten op de honden, wachten op beter weer, wachten op de timmerman voor de ramen, wachten op de aannemer ivm de timmerman, wachten op Mariana, weer wachten op de aannemer en dan eindelijk het normale wachten bij het opdienen van het eten.

Struikelen

 Je kunt alles van te voren uitzoeken of je gaat gewoon aan de slag en ziet waar je uitkomt. In dat laatste geval zijn verrassingen niet uitgesloten. Vervelend als je het resultaat van twee jaar geleden ernaast hebt staan en het daarbij dus wel 'goed' is gegaan, dwz het resultaat is, wat je nu niet hebt weten te bereiken. Gelukkig, of net niet natuurlijk, heb ik me daar een paar jaar geleden maar zijdelings tegenaan bemoeid.  Maar ook de 'chef de cuisine' van toen had tijdens het werk geen last van rinkelende alarmbellen.

 Nu hebben we dus een x-aantal potten gevuld met ingemaakte paddestoelen, zowel cantharellen als de gewoon weide-champignon, en daarbij een hoop potruimte verspild door het spul er rauw ipv voorgekookt in te stoppen. Tja, volgend jaar beter. Ik bedoel volgend jaar weer zoals twee jaar geleden.

 Vorig jaar een zelfde akkefietje met de peren. Niet dat die ook zo krompen, die waren na een half uur koken in de pot gewoon nog niet gaar en begonnen na een paar dagen lustig te gisten. Al doende leert men, en dat niet voor de eerste keer.

Oneindigheid

 Opzoek naar mijn zelfdiscipline. Het mantra van 'tenminste iets iedere dag'. Hoe prettig het volledig vrij rondtutten ook mag lijken. Iedere keer als ik er aan toegeef, heeft het slechts één gevolg, nl dat ik me niet op mijn gemak voel. 'Eerst het werk en dan het meisje'. Eerst doen wat gedaan moet worden voordat je je in plezierige zaken onderdompelt. Het zit er diep ingeramd.

 Het lullig is, dat er altijd wel iets is, dat eerst gedaan moet worden. Daarom natuurlijk die zondag .... en dan moest je op familiebezoek. Dat is gelukkig al tijden voorbij. Maar wie zegt, dat ie vrij is om te doen en laten wat ie wil, kletst uit zijn/haar nek. Of je moet net iedere keer zin hebben in wat gedaan moet worden. Een vorm van het Stockholm-syndroom. Het extreem van 'If you can't beat them, join them'. Jezelf wijsmaken, dat je blij en gelukkig bent met het doen wat gedaan moet worden. Masochisme? Of zou het gewoon in het beestje zitten?

 Als straks alles is, wat je het al jaren wenst te zijn, dan begint alles weer van voren af aan met het onderhoud, als je al niet bedenkt, dat het een en anders aan verandering toe is.. Dat is nu al zichtbaar links en rechts.

Onthecht

 Half twaalf en eindelijk aan de koffie. Maf begin van de dag. Om acht uur al met de was bezig en een half uur later met Lady naar de dierenarts om de hechtingen van de castratie te laten verwijderen. Bange dame maar voorbeeldig in gedrag en stukken makkelijker te hanteren, dan ik me ooit had kunnen bedenken.

 Het leek wel een pitstop. Aankomen, voor de deur parkeren, uitstappen, direct aan de beurt, betalen, instappen en hup retour.

Lo(o)s

 Het leven, de tijd glipt weer door mijn handen. Niet dat het me te snel gaat. Het ontbreekt me aan grip. De richting mist. Tijd om het een en ander weer in eigen hand te nemen. Oa het nekvel.

Jaar-tallen

 Tot 2065 of zelfs 2085 gaat het duren aleer de meerderheid van de auto's op de Nederlandse wegen in de categorie autonoom vallen. Een bullshit-verhaal op Nu.nl. Iets met dat mensen geen ervaring hebben met deels autonome auto's en dat leerproces kost tijd, daarom duurt het langer voordat de volledig autonome auto gemeengoed is geworden. Volgens mij iets met appels en peren. Een mens die een auto rijdt en een autonome vierwieler zijn twee verschillende werelden, die moeilijk te combineren zijn. Het is stom om een zelfrijdende auto te laten rijden, zoals een mens dat zou doen. Deels kan dat nu niet anders omdat de hele infrastructuur op het gebruik door mensen is afgestemd.

 Maar dat was niet het eerste wat ik dacht bij het lezen van dit bericht. 'Dat ga ik dus niet meer meemaken', was het eerste wat door me heen schoot. Direct gevolgd door de overpeinzing, dat dit de eerste keer is, dat me dat overkomt. Die stelligheid over het niet meer onder de levenden vertoeven. Als over 2025 of 2035 wordt gesproken of geschreven is er wel iets van 'Wie weet' maar het zou kunnen. Theoretisch kan die 2065 ook nog, al geloof ik niet dat dan nog tot me doordringt wat een autonoom rijdende auto precies betekent en dat men daar al zeker een jaar of 60 mee loopt te klooien om het voor elkaar te krijgen.

 Dan is mijn petekind de vijf-en-zestig gepasseerd. Ik geloof niet, dat ze daar al eens bij stilgestaan heeft en dat is maar goed ook. Tijd genoeg voor, als het zover komt.

Gepeins

 Een ideaal moment om me aan mezelf te ergeren. Schiet ik ook niks mee op, maar doe ik tenminste iets. Maar laat ik me met iets anders bezig houden. Flokkie bijvoorbeeld. Zo af en toe blijft hij in mijn hoofd opduiken. Het feite, dat hij er ineens niet meer was, blijft knagen. En mn het idee, dat een dorpeling daar de hand in zou kunnen hebben gehad. Weten doe ik niks, maar toch.

 Een auto heeft 'm niet verrast, dan hadden we wel iets gehoord of gezien. Hij liep hier al een paar jaar rond, dus de kans dat hij door een stomme zet z'n nek heeft gebroken of in de beek is verdronken, kun je verwaarlozen. Met andere verwondingen was hij gegarandeerd huiswaarts gekeerd. Alle kringetjes, die ik meer of minder bewust in mijn hoofd draai, komen altijd weer uit bij de medemens. Maar gestel, waarom hij dan en niet Bobby of Lady?? Of zelfs Prada of Rosa? Ze lopen genoeg rond op eigen gelegenheid.

 En hoe gaat dat dan? Flokkie was nou niet het type, dat zich liet aanhalen door een vreemde. Integendeel. En iets verkeerds voeren .... Behalve dat dat niet 1, 2, 3 werkt, en hij zeer ws ziek als ie was op huis aan was gekomen, moet je daarna alsnog iets met het beest. Had hij ergens gelegen, geldt hetzelfde verhaal als bij een aanrijding. Hetzelfde geldt voor een matpartij met een stel andere honden. Flokkie zocht het niet op en was het toch gebeurd dan niet onopgemerkt. Ik krijg het niet kloppend.

 Of heeft hij in zo'n korte tijd een betere tehuis gevonden? Beetje ongeloofwaardig. Of heeft een teef hem á la Bobby het hoofd op hol gebracht en is hij met haar mee de wijde wereld in getogen?? Genoeg vragen om een regenachtige zomer mee door te komen.

Keten

 Het belang van ritme en regelmaat. Het is verstoord, voordat je het in de gaten hebt. En dan begint het rapen en plakken weer. Kan ik Telecom aanklagen? Gelukkig zitten we niet in Amerika, hoewel 4,7 miljard voor een of ander lulverhaal over asbest in de talkpoeder, maakt het bijna aanlokkelijk. Ware het niet, dat van het verhaal al weinig klopt, laat staan na een hoger beroep en eventueel verder.

 Laat ik het bij mijn eigen ergernis houden. Eigen, want over mezelf. Die verstoring mag nauwelijks naam hebben. Geen afschuiverij kortom. Telecom is de gemakkelijkst te bijten hond. Ondertussen loopt de aannemer te klooien, een van z'n werkers idem dito, regent het alsnog terwijl de nattigheid niet voorspeld was, etc. Kortom er loopt een hoop meer niet in de gewenste pas. Verloren uren, verloren dagen.

 Zo schiet het niet op en dat heeft zo zijn ongewenste uitwerkingen op mijn humeur, en dat weer op mijn bezigheden, etc.

Slowslow

 Twee jaar na constructie is vandaag de deur van de gereconstrueerde broodoven geplaatste. Het gaat langzaam, erg langzaam, maar nog steeds vooruit. De oude oven van Mariana's moeder's moeder was ingestort. En met de complete afbraak en herbouw van het zomerbouwsel wat hier vrijwel iedereen heeft, zijn we de oven niet vergeten. De toegang een kwart slag gedraaid, zodat ie van buiten af bereikbaar is ipv binnendoor, maar verder authentiek, als ik de maker mag geloven.

 Ik zie me niet zo snel een partij broden en het soort gebak van brooddeeg met  room, kaas, en/of iets anders er overheen, dat hier met de feestdagen nog wordt gemaakt door de oude garde van het dorp. Dat zijn van die partijen, die een normaal mens tegenwoordig niet meer weggestouwd krijgt. Vergelijkbaar met al die conserven, die voor de winter gemaakt worden. Mariana amuseert zich er graag mee. Gegeten wordt het stukken minder. Teveel keus, andere smaak, noem het op.

 Komt ook vast bij kijken, dat ik het ben die vrijwel uitsluitend kookt. Niet omdat ik dat nou persé wil. En ik kook vooral toch vers. Geen diepvries, die dus vol blijft, geen huisgemaakte conserven, etc. Maar ik ben niet het hele verhaal. Mariana's voorkeur om buiten de deur te eten, doet ook zo z'n duit in htet zakje. Verder kun je meer krijgen, dan je kunt bedenken. Dat is anders geweest, zeker hier.

 Maar een pizza zo af en toe, uit een hout gestookte oven, daar is niks mis mee. Ga het vanavond nog proberen. Word mijn eerste pizza, die compleet in eigen beheer tot stand zal komen. In Frankrijk kocht ik het deeg en decoreerde het naar wens, voordat ik het in de (gas)oven schoof. Nu is het huisgemaakt en straks houtovengebakken.

Uitgehongerd

 Goed 48 uur verstoken van het idee verbonden te zijn met de rest van de wereld. Zou het alleen om het neerpennen van de woorden gaan, had ik pen en papier hernieuwd ter hand kunnen nemen. Maar het gemis van de digitale versie gaat dieper. Het is als iets verbieden, waar je normaal gessproken nauwelijks mee bezig bent, het verbod maakt het dan ineens een behoefte, die je anders niet gehad zou hebben.

 Verstoken van de actualiteit, van de cloud gevuld met je spelresultaten, van je digitale aantekeningenboekje, van de vlotte naslag als er een vrg rijst, van je digitale hangplek. Telecom heeft duidelijk geen boodschap aan de gebruikers in het weekeinde. Ze zouden zich moeten schamen.

(H)Erkenning

 Blauwe lucht, beetje teveel wind, terras maar geen passanten, wijntje, honden aan de ketting, schuur in de steigers, tuin weer vrij van zichtbaar water, het uitzicht erg groen, de pomp van het zwembad gaat door met z'n overuren, de kleren van gisteren hangen te drogen en we 'moeten' iets met de lunch. Onmiskenbaar zondagmiddag.

Pool-leed

 Prachtige ochtend wederom. Helaas is het wachten op het noodweer over een paar uur. Dat ik het water van het zwembad niet in het gewenste evenwicht krijgt, moet haast wel aan de permanente verdunning liggen, die er dagelijks in geplenst wordt. Sinds mei al bezig met schoonmaken en zoeken naar het gewenste chemische evenwicht, maar behalve insekten heeft er nog niks in het water gelegen.

Invloedig

 Het kriebelt weereens op het vlak van het blog. Wat kan beter, wat wil ik misschien anders en wat is de huidige stand van zaken. Dat laatste is lachen.

 Je hebt speciale 'Vegan'-blogs. Wat 'vegan' aan een blog kan zijn is me een raadsel. Maar het wordt nog mooier. Behalve blogger kun je tegenwoordig ook 'Influencer' zijn. Hoe zielig wil je het hebben? Ik zit achter mijn schermpje en beïnvloed de wereld. Bedoeld wordt, dat je een meute pubers of besluitenloze vrouwen (sorry, pleonasme) en die tegenwoordige man, die kwetsbaar meent te moeten zijn, omdat vrouwen dat zeggen, zo gek krijgt om de produkten te kopen van de firma's, die jou voor je colportage betalen. 'Influencer', zoiets als interieurverzorgster ipv poetsvrouw. Kwestie van naamgeving en voldoende oenen, die daar in trappen.

Gedoucht

  Ongeveer 18 jaar loop ik inmiddels tweemaal per dag een ronde met honden. Dat zijn dik 13.000 rondjes. In die tijd is het zelden, zeg minder dan de vingers van één hand voorgekomen, dat ik doornat ben geworden. Vanavond was zo'n keer. Dank mijn laarzen waren de sokken nog grotendeels droog, maar de rest had ik net zo goed niet aan kunnen hebben. Ik had de grijze lucht wel gezien en ken de heftigheid waarmee de buien hier neer kunnen komen, maar de snelheid waarmee het boven mij zou hangen onderschat.

 Waren de dames niet achter een stel reeën aan gegaan en had ik niet op hen staan wachten, was het misschien net goed gegaan of alleen pech op de laatste tientallen meters geweest. Nu was ik halverwege toen de eerste druppels vielen en kon ik met een korte sprint net wegduiken onder de bomen voordat het losbarstte. En dat laatste op een manier, dat het bladerdek van die halfhoge bomen de illusie van bescherming maar een minuut of wat wisten vol te houden. Het verschil tussen schuilen en lopen was te klein om te blijven staan. Inmiddels waren ook de honden gearriveerd, die zich dan zo heerlijk droog kunnen schudden. Om jaloers op te worden.

 Gezamelijk door de alsmaar met kracht neerplenzende regen huiswaarts getogen. Met de poort in het zicht hield de regen het (ik zou bijna zeggen natuurlijk) grotendeels voor gezien. Waar de honden zich voor de zoveelste keer uitschudden, heb ik me de natte zooi van het lijf getrokken, me afgedroogd en andere kleren aangetrokken. Hopelijk was het dat weer voor een paar jaar.

Dubbelop

 Nat, nat, nat. Overal waar je heen kijkt staat wel ergens water tot tijdelijke meren aan toe. Hier en daar zijn grote hoeveelheden grond naar beneden gekomen, wegen in moddervlakten veranderd, akkers en weilanden tot sawa's omgevormd. Bewerken van heuvelland blijft handelen met risico's. De enige die de hoeveelheid water weten te waarderen zijn kikkers en muggen. Mn die laatsten zijn er in overdreven aantallen. Sloom, maar irritant

 Het weekeinde is prachtig begonnen maar gaat, als de breichten klopten, niet droog blijven. Waar het de vorige jaren steeds een paar dagen minder was na een paar weken prachtig weer, is het nu omgekeerd. Begin volgende week een paar droge dagen en daarna plenst het weer verder. Vier weken droog weer, zou me wat waard zijn. Dan zou het dak op de verbouwde schuur liggen en de bouwvakkers kunnen wieberen. Raar misschien, maar regen èn bouwvakkers is teveel van het goede.

 Vooral naar de positieve puntjes blijven zoeken, al is het met een vergrootglas. Als het goed is, is deze week de laatste bekisting getimmeerd en na het storten van het beton weer weggehaald. Mocht ik willen, kan ik beginnen met het opruimen, selecteren, verbranden, etc. van de bergen hout, die achter de nwe schuur de tuin blokkeren. Langzaam terrein terug veroveren ....

Schimmelig

 De nattigheid herinnert me inmiddels aan mijn veldwerkperioden op de verkeerde kant van de Vogezen. Het zijn en blijven de natte zomermndn, die ik ooit in mijn leven heb meegemaakt. Vochtige kleren, vochtige boeken, vochtig teken- en schrijfmateriaal. Met afstand het deel van mijn leven, wat ik voor geen goud wens over te doen. Niet in de originele setting tenminste. Zes weken aan het Elzas bier, de Elzas wijnen, munster kaas en choucroute Alsacienne is niet de grootste straf als het niet in een tent in de regen bezig zijn is met iets, dat je niet meer ziet zitten. En als we dan toch aan het veranderen zijn, graag in het departement Elzas en niet dat van het gelijknamige gebergte. Dezelfde berg, andere oriëntatie, ander weer, ander leven. Terras er bij bedenken, digitaal schrijfgerij en je zult me niet horen klagen.

 Eigenlijk zou ik die tijd wel gecompenseerd willen zien. Nooit eerder bedacht. Komt vast door de overzichtelijkheid van wat nog rest. Maar indien dan, wat?? We praten over iets van 18 of 20 weken verdeeld over meerdere zomers. Dat schiet niet bijster op.

 Dan maar de krenten uit de waterig pap oppoetsen. De koud water douche, de bierflessenpiramide van later door Heineken omzeep geholpen lokale biermerken, het heen en weer getuf op de puch en het gevoel alleen op de wereld te zijn op die paar dagen, waarop het mogelijk was om een beetje te genieten van het dwars door alles heen banjeren voor de zg wetenschap. De rest is "Nooit meer slapen" ten voeten uit. Alleen heb ik mijn hersenen weten te houden.

Target?

 Nog 5 bijdrages en in theorie is juli binnen nog voor de helft van de mnd is bereikt. Twee weken reserve opgebouwd. Waar zou dat voor nodig zijn? Daag ik de omstandigheden uit? Laten ze dat vooral niet denken, heb genoeg ander dingen aan mijn hoofd. Maar ruim in marges dus, qua blog. En dat zonder iedere mnd bezig te zijn met het behalen van een gewenste score. Hoe kun je dan van 'binnen zijn' spreken, als er niks behaald hoeft te worden? Wat ooit een streven was, is nu bijna een vanzelfsprekendheid. Gewenning? Je went tenslotte aan alles, niet dan?

Tweekamp

 Zou het aan de datum liggen? Of aan de golfbewegingen? Eens in de zoveel tijd moet de lucht geklaard worden tussen Mariana en mij. Dat die lucht betrokken is, merk je natuurlijk niet, totdat het onweer losbarst. Aanleiding is nooit het meest interessante deel in het geheel. Waar het ook begint het komt altijd op dezelfde punten neer.

 Ha, ha, nee, daar volgt nu geen opsomming van waar de mogelijke frictiepunten uiteindelijk altijd weer toe leiden. Het is een verschil in karakter, denken over het leven en historische achtergrond, misschien zelfs opvoeding, hoewel daar volgens mij het karakter al dwars heeft gelegen.

 Stoom afblazen kan nooit kwaad, maar steeds dezelfde stoom moeten afblazen gaat wel op den duur wel irriteren. Accepteren is iets, wat (natuurlijk) over en weer op problemen stuit. Maar het is ook een mechanisme, dat als het aan de ene kant begint te werken de andere kant al gauw het idee heeft, dat het niet meer hoeft. Dat werkt dus niet. Een ervaring, die ik dank de decennia op mijn kerfstok, meerdere malen heb mogen meemaken.

 Vrouwen, en ik denk, dat ik best enigszins mag generaliseren, tenzij ik zo stom ben geweest om steeds dezelfde types uit te kiezen, hebben in het spel dat aanpassen heet, het inleveren en opeisen, gauw de neiging om achterover te leunen. Tegemoet gekomen worden is zo heerlijk, dat de eigen inbreng haast vanzelfsprekend langzaam verandert in 'misschien ook maar niet doen' of zoiets. Wel de lusten maar niet de lasten. Wie wil dat niet? Het is als met de prijs laten zakken bij de verkoop van een huis, voordat er een bod ligt. Het enige resultaat zal zijn, dat de potentiële koper nog lager met de bieding gaat zitten. Ik gun iedereen z'n genieten, maar ik ben niet de butler, die het mogelijk maakt.

Surfen

Moe, moe, moe en dan slaap ik meer dan een week geleden. Te weinig activiteit? Zoiets, denk ik. Zonder drive blijf je hangen. En dat opgeblazen gevoel? Waar heb ik dat aan te danken? Met al die vermeende verklaringen schiet je uiteindelijk geen ruk op. Het gaat op en het gaat gaat ook weer neer. Alles golft en is eindig. Voor de dalen is dat prettig, voor de toppen is dat k*t.

Mogelijk

 Eerst zie ik dat het de 13e is, vervolgens realiseer ik me dat het vandaag vrijdag is. Vrijdag de 13e. Meestal realiseer ik het me achteraf. Ben er dan ook niet zo mee bezig, maar geheel uit mijn gedachten is ook het niet. Wat kan vandaag meer mis gaan en afgeschoven worden op de ongeluksdatum? Ik zal de omstandigheden niet kietelen. In principe was de voortgang van de Peugeot voor vandaag het enige. Wat dan dus ook mis is gegaan.

 Ik zou met geheel nieuwe dingen moeten beginnen. Daar is een vrijdag natuurlijk de absoluut meest ongeschikt dag voor. Weekeinde voor de deur. Regen in de lucht. Wat gedacht van een warm bad en een fles koude witte wijn? Geen witte wijn, dus iets anders. Voor een paar uur bezig zijn in de keuken is het te laat. Bovendien zit ik voor mijn gevoel al of nog zo vol, dat een paar dagen wortels knabbelen geen kwaad zou kunnen. De afwas?  Zooi zat, maar laat ik daar nou 'ns een keer geen zin in hebben. Dan maar siësta. Da's verleidelijk, want mogelijk. En dan kun je het beter niet doen, anders verlies je dat prettige gevoel van het 'kunnen'.

 Het is een beetje vergelijkbaar met mndnlang sparen, zomervakantiewerk doen, zaterdags aan de slag en eindelijk het bedrag voor de gewenste tape-recorder bij elkaar hebben en je dan afvragen of je het eigenlijk wel zou doen, daar al dat bijeen vergaarde geld aan uitgeven. Zolang dat 'enorme' bedrag op je spaarbankboekje stond lag een wereld aan mogelijkheden voor je open. Een wereld met een 'maar' in vergelijking met  de siësta, de verplichting om te kiezen tussen alternatieven. Geld geef je maar één keer uit, een siësta doe je zo weer, desnoods twee keer.

Mechaniek

 Het wil weer ff niet lukken. Is de aannemer zover om mee te gaan, is de persoon die we wilden spreken niet aanwezig. Natuurlijk merk je dat pas ter plekke, dus weer twee uur door de plee gespoeld en geen stap verder. Wel een blik onder de motorkap gegooid en daar ziet alles normaal uit. Van een auto, die niet meer te repareren valt verwacht je een motorblok dat helemaal uiteen ligt. Hoopgegevend? Volgens mij zegt het vooral, dat ze na een paar eerste ingrepen niet of nauwelijks meer met de wagen bezig zijn geweest en er nu gewoon geen zin meer in hebben. Maandag meer. Nee, zeker, maandag is het geen probleem.

Afsprong

  Een wasdag is ook een dag, zullen we maar zeggen en dacht ik, toen ik de derde machine in beweging zette. Nog twee te gaan. Of dat vandaag nog gaat lukken, betwijfel ik eerlijk gezegd. Maar de ruimte is er op de wasrekken en het aanbod in de wasmand ook. Het kan dus kortom en dat 'kunnen' is misschien wel het belangrijkste gegeven in het leven. Wat èn of je er iets mee doet is dan weer de eigen weg, die je in slaat.

 Filosofisch momentje tussen de vuile onderbroeken, dekbedovertrekken en badhanddoeken. Het moet een genot zijn als straks de machine hier ter plekke aangesloten is en ook de laatste noodzaak om naar 24 te lopen tot het verleden behoort. Ruim twee jaar nadat het voltooien van de badkamer het leven in 13 uit de startblokken liet komen.

 Het wordt tijd voor een eigen website. Masvieux definitief vaarwel zeggen en overstappen naar Coves13 maar dan iets anders geschreven. Een Spaanse website voor een Roemeens adres bewoond (oa) door een Nederlander, die 'net' la douce France vaarwel heeft gezegd. De kringetjes worden kleiner, de actie waarschijnlijker. Dichter bij het vuur en een hitte die dragelijker is dan gedacht.

 Heerlijk al dat gelul om de hete brei heen. Maar laat nou alles eens gewoon zo blijven als het nu is, geen verstoringen, geen ongewenste verrassingen, geen vertragingen, geen weet ik wat en nog meer. Gewoon het nu en het nu is hanteerbaar. Dat verleidt tot voortgang. Laat die er nou eindelijk eens van komen.

Tijden

 Kunnen we deze dag opnieuw beginnen? Wat de Peugeot-dag had moeten worden, ik werd niet voor niks zenuwachtig wakker, is er niet van gekomen. De aannemer schat zichzelf technisch genoeg in om mij de redenen, waarom de garage de wagen heeft afgeschreven, te checken en mij dan uit te leggen. Of natuurlijk tegengas geven. Maar er kwam wat tussen. Zoals gewoonlijk, zou ik willen zeggen.

 Nu maakt vandaag, morgen of volgende week voor de auto geen ruk uit. Voor mijn dagplanning werkt dat anders. Nou een hoop tijd met wachten verloren en uiteindelijk niks opgeschoten. Me ondertussen onledig gehouden met de waterkwaliteit in het zwembad en het bijsturen van de noodzakelijke bestellingen voor de volgende fase; de dakconstructie, vloeren, etc. Hout, dus. Veel hout.

 Eenmaal duidelijk, dat we niet naar Sibiu zouden gaan, me op de het maken van de lunch gestort. Mens moet wat. Vanochtend een aantal parasolzwammen (Macrolepiota procera) geplukt (zeg je dat zo?)  en die ipv het geplande voorgerecht (spaghetti aglio, olio e peperoncino) klaar gemaakt. De rest was minder bijzonder maar zeker smaakvol.

 Een vroege lunch voor de afwisseling. Weet bijna niet meer, wat je met een middag doen kunt. Keert het ooit nog eens terug. Ontbijt cq koffie, lunch en een avondsoepmaaltijd? En dat op vaste en een beetje 'normale'tijden? Normaal in de betekenis, dat je het dagdeel niet standaard loopt te verklooien? Mn wat de lunch betreft.

Aangekomen?

 Wederom gaat een dag in rust ten onder. En ik onderga het genoeglijk.

Wollig

 Hoe een flutverhaal toch kan blijven hangen. Een Zweedse dame rijgt een hoop woorden aaneen in de FAS en nadat je het artikel hebt gelezen, vrg je je af, wat ze nu eigenlijk had willen vertellen. Of beter; wat voegt het artikel toe aan haar intentie? Het ging over opruimen. Opruimen met het oog op je vertrek uit het leven. Je nabestaanden het uitmesten van je leefplek besparen. De Zweedse taal heeft daar een woord voor. Een nobel streven waar je zo een berg vrgtkns bij kunt plaatsen. Maar oké.

 Hoe je dat dan moet doen of wat dat betekent, komt verder in het geheel niet ter sprake. Een of ander lulverhaal over een wok, die ze ooit als hoed heeft gebruikt, een doos met opschrift 'Wegwerpen', die ze vult met al haar persoonlijke herinneringen en na haar dood ws allesbehalve weggeworpen zal worden, en het advies om je ouders af en toe te vragen, wat ze denken te doen met hun zooi.

 Ik denk, dat het goed is om (af en toe) de bezem door je zooi heen te halen, als je daar behoefte toe voelt. zeker als je je einde voelt naderen. Maar dan toch met name dat deel, waarvan je zelf het idee hebt, dat het beter niet kan blijven rondslingeren, als je er zelf niet meer bent. Een papierversnipperaar lijkt me een must. En voor recentere generaties een goede kennis van het definitief verwijderen van digitale bestanden.

 Voor de rest hangt het van zoveel factoren af, dat je daar geen zinnig woord over kunt zeggen of neerschrijven. Misschien was het artikel daarom wel zo nietszeggend.

Onbegrijpelijk

 Meer verdienen. Wie wilt het niet? Zit je in de buurt van het minimum wil je toch die iets grotere flatscreen kunnen kopen. Bij meervoudig modaal wil je bij je jaarlijks bezoekje aan de Maldives ook eens in die echt luxe oorden verblijven. Bij 7 cijfers voor de komma hou ik op met volgen. Daar ontstijgt het mijn inlevingsvermogen. Zelfs, wat zelden het geval is, als ze keihard werken en dan bedoel ik uren maken.

 Maar goed, Ronaldo verkast van Real Madrid naar Juventus. Dat die balletjestrappers überhaupt van die idiote bedragen kunnen verdienen, daar wil ik het nieteens over hebben. Commercie, kapitalisme, vraag-aanbod, uitgeluld. Maar als argument aandragen, dat je meer wil verdienen. Ga je mond spoelen. Met zoutzuur.

 Verdien je 21 miljoen (naar het schijnt), alleen clubgeld geen sponsortoestanden of verkoopsrechten en ga je weg omdat je meer wilt verdienen. Lijkt me een opgave om aan dat geld op jaarbasis tekort te komen. Argument "Anderen grootheden verdienen meer". O! Het was al kinderlijk, maar nu wordt het nog een slaggie erger. Maar oké, Messi verdiend naar het schijnt 40 mln en Neymar krijgt voor zijn aanstellerij 36,8 mln betaald per jaar. Waarom dan tevreden zijn 30 mln?? Ik vat 'm niet.

Invulling

 De wasmachine draait, boodschappen gedaan en de lunch nadert z'n voltooiing. Klinkt banaal maar dit is wel de basis voor meer. Als het al struikelen is met de meest simpele alledaagse zaken, dan komt dat boekenrek er natuurlijk nooit. Buiten schijnt ondertussen een aangenaam zonnetje en de bouwvakkers leggen de laatste hand aan de stenen muren. Het gaat kortom (weer) in de goede richting.

 De middag ligt aan mijn voeten en ik voelde de vrijheid van mogelijkheden ipv de dwang van het moeten. Prettig gevoel. Ik kan, ik mag, maar moet niet. Het is nog steeds geen terras aan de Adria maar het kon vele malen slechter. En dan is er ruimte. Ruimte voor nwe ideeën en veranderingen in/aan bestaande plannen, waar je met al dat verzet tegen het 'moeten' steeds weer niet aan toekomt of er domweg overheen kijkt. Ineens zie je bijv. plek voor de knuffels in de slaapkamer zonder dat er iets is veranderd. Tijd dat die arme beesten eindelijk eens uit de dozen komen.

 Dubbeltjes kunnen rare rondjes draaien, in pseudo-loops terecht komen en je soms het bloed onder de nagels vandaan halen maar vallen uiteindelijk altijd weer op een plek neer. En meestal nog de goede ook, tenminste die, die je, als je had kunnen kiezen, zelf gekozen zou hebben. De beren zitten goed en ik snap niet, waarom ik daar niet eerder op gekomen ben 

Afronding

 Dat was een dag vol slome actie. Een beetje overdreven gezegd de hele dag aan de afwas besteed. Net voor het vallen van de duisternis en na de hopelijk laatste bui voor de komende dagen de tomatenplanten nog ontdaan van dieven en door schimmel aangetaste bladeren. De eerste rode tomaat heeft al een vieze bruine rottingsvlek door de schimmel. Dat zijn niet de goede tekenen. Het mag wel 2 mndn strak blauw, droog en over de dertig worden wil dat straks niet voor het grootste deel van de vruchten gaan gelden.

 Ook de rest van de tuin is huilen. De augurken exploderen bijna door het vele vocht dat ze opnemen. De uien waren eerst blij maar inmiddels rotten de zwakkere broeders weg. De pepers zijn al geen snelle groeiers maar nu schiet het helemaal niet op. Alleen de prei en de selderie schijnen geen last van hun natte voeten te hebben. Er staat gewoon water in de tuin. Mocht ik nog twijfelen over de noodzaak van drainage in enige vorm, dan is die twijfel inmiddels geheel overbodig geworden.

 Voordat de tuin overeenkomt met wat ik in mijn hoofd heb, zijn we een paar jaar verder. Het zal me om te beginnen benieuwen of ik de puinhoop van het verbouwen voor de winter opgeruimd krijg. Het meubilair en het stookhout zal wel lukken maar dan de rest .... al dat hout waar je weinig meer mee kunt dan verfikken. Misschien beter om dat dan maar direct te doen ipv het eerst kort te zagen en op te slaan? Gelukkig hoef ik me daar morgen niet al mee bezig te houden.

Slowwork

 Afgezien van een overwegend blauwe bovenarm valt de schade aan de linker bovenkant gelukkig mee. Ik had me vandaag al met mitella bedacht, maar gelukkig overdrijf ik de verwachtingen meestal. Niks geen uitvluchten dus, dat wordt afwassen vandaag. Een tandje minder freewheelen dan gisteren. Niet dat de rommel me stoort, daar is de zooi niet omvangrijk genoeg voor. Een schoon aanrecht legt net iets meer gewicht in de schaal of is dat onlangs gaan doen, want dat is zeker weten niet altijd zo geweest.

 Zou prettig zijn als een dergelijke tendens zich ook op het administratieve vlak breed zou weten te maken. Daar wil de lijn er maar niet in komen. Ws omdat het spul nog steeds geen duidelijk plek heeft gekregen. Het ligt een beetje verspreid over het actief gebruikte deel van het huis. Dat vertekent het beeld qua noodzakelijkheid van handelen. Pas als zo af en toe alle stapeltjes bijeen gevoegd worden is in te schatten of ik optijd in de benen kan komen of weer te laat ben. Nu ontglipt met regelmaat iets aan mijn aandacht.

 Eind vorig jaar bijv. wat dingen voor me uit geschoven, omdat ik daar iets met mijn paspport mee moest en dat was verlopen. Inmiddels is het alweer een paar mndn geleden dat dat ding vernieuwd is, maar desondanks zijn die liggen gebleven verzoeken niet afgehandeld. Speelt mee dat het zaken zijn, waar mij de zin van ontgaat. Bankzaken. Eerst wordt je verplicht een rekening te hebben en heb je 'm moet je om de haverklap aantonen dat je ben wie je bent en woont waar je woont. Wees gvd blij dat die rotcenten op een rekning van je tent staan geparkeerd en val me verder niet lastig. Zeker nu, nu het allemaal geen ene extra oplevert. Integendeel. Maar ook dat maar eens afhandelen? Ach, waarom niet.