Golf(je)

 Het leven heeft verrassender wijze iets tevredens, iets nonchalants. Een bevrijding van de tobberigheid? Zou het werkelijk?  Als het zo is, trek ik direct een fles champagne open. De weg terug is blijkbaar ondanks alle vooruitgang nog steeds niet gelopen. Het zijn onderling versterkende combi's die het doen. De tuin, het koken. Dit tweetal is voor het moment aan slag. Concrete resultaten na gedane moeite, waarmee je dan weer smakelijk dingen kunt doen in de keuken. Kartrekkers zijn dat. Handelingen die stimuleren tot meer.

 Update (19:51): Je kunt er haast een gegarandeerde gok op loslaten. Al dat juichend positieve gedoe wordt à la minuut afgestraft. Nou ja, binnen een uur dan. Ineens slaat een onbestemdheid toe, die je de doodsstuipen op het lijf jaagt. Van strak blauw naar gitzwart in afwachting van erger. Gelukkig was het van korte duur. Een dip down als een waarschuwing: "Overdrijf nou maar niet, je bent nog lang niet van me af!"

 De hondenronde wist het tij nog niet te keren, de tuin vervolgens wel. De weldaad van onkruid trekken en het los maken van de aarde. Weer vooruit. Ik zal niet weer juichen, maar gelukkig duren dit soort terugslagen geen weken of dagen meer. Die champagne gaat er echt wel van komen.

Bloeiduur

 De 'Magic Blue', die zoals verwacht gewoon wit bleek te zijn, heeft inmiddels zes bloemen geopend en er zijn er nog zeker zes te gaan, verdeeld over twee takken. De paarse orchidee staat nog steeds in volle bloei met z'n elf bloemen. Je moet er ff op wachten, maar dan krijg je een hoop terug. Ken weinig kamerplanten, die zolang in bloei blijven staan. Als ik niet oppas ga ik ze nog waarderen ook.

Onbemind

 De roadtrip through Romania ... Globaal een kwart van het land doorkruist. Het kwart Zuid-West. Deels vlak, deels bergachtig. Portugal in september was gepland als een eerste rondrit met de auto in den vreemde en hoe mij dat zou afgaan. Het is dank het visa-debacle een paar mndn eerder geworden en hoewel in eigen land, mag het gerust als 'in den vreemde' gezien worden. Verder als Deva ben ik in die Westelijke richting nooit geweest.

 Het ontspannene wat ik hier kan hebben als ik naar Sibiu rij, zat er niet in. Het onbekende, niet wetende wat ik tegen ga komen, zorgde bij tijd en wijle voor klamme handjes. Mn de mogelijkheid van architectonische hoogstandjes in de viaduct- en bruggenbouw maken mij niet, nog steeds niet enthousiast. Het is een traumalitteken, heb ik me laten vertellen, wat ws slijt maar nooit geheel zal verdwijnen. Het gebrek aan vertrouwen in het menselijke kunne heeft een onhandige vorm uitgekozen om in te verschijnen.

 Nu was het ook weer niet zo, dat ik iedere dag uitgeput en op van de zenuwen de auto parkeerde voor het uitgekozen hotel. Maar  gedurende de dag kon het aardig wisselen afhankelijk van de omgeving waarin we rondreden. Mogen F1-coureurs veel oefenen in simulators en vervangt dat deels zelfs de trainingsuren op het asfalt, mij levert ETS2 ondanks alle bruggen en viaducten, die ik daarin passeer, steeds makkelijker passeer (nog) niet de gewenste ontspannenheid op achter het stuurwiel als ik de weg niet ken.

 Na Râmnicu Vâlcea, het begin van één van de doorsteken door de Karpaten, was er vrijdagmiddag toch iets van opluchting. Niet de soepelste weg, maar wel bekend vanwege de tripjes naar Boekarest.

Miauwloos

 Een begin van de dag zonder miauwende katten. Een zeldzaamheid. Vreemd ook. Maar ik zal niet direct in de paniekstand schieten. Snoepie ligt ws op zolder te pitten of is de tuin in weten te glippen, kan niet terug en heeft een schaduwplekje opgezocht. En Sissi kan overal zijn. Blijkbaar zijn ze niet hongerig of aandacht behoeftig. Normaal gesproken zullen ze ergens vandaag boven water komen. De honden zouden willen, dat ze zo van de vrijheid konden genieten als de katten doen.

Schikken

 Tijd om met beide voeten terug te stappen in de alledaagse modder. Koffers legen en wegzetten. Zien wat luchtvaartmaatschappij en hotel met de annulering hebben gedaan. De prioriteitenlijst reanimeren. Zwembad en tomatentunnel op een gedeelde eerste plaats, denk ik zo gauw ff. Mariana's vriendin bezoeken. Het nwe katje mee huiswaarts nemen. Navragen hoe het met de aannemer en mn zijn zoon gesteld is. En al die andere kleine maar in aantal grote dingen die bij het invoegen in de normale dagelijkse routines om de hoek komen kijken.

 Een bekend punt om het houvast te verliezen of domweg niet willen terugvinden. na een verblijf in Italiaanse sferen kon dat oplopen tot meerdere mndn, voordat ik het onvermijdelijke onder ogen wilde zien. Zo'n vaart zal het nu niet lopen, maar aan verwachtingen voor de komende week ga ik me niet wagen. Laat maar komen. We zien het wel.

Voldaan

 Het kostte enige inzet en doorzettingsvermogen, maar om elf uur ging mijn licht uit. De euforie van/over de goede thuiskomst is op gepaste wijze rijkelijk gezegend. De waterdiscipline kwam er niet aan te pas. Zelfs voor het ophalen van de beide logés gingen de remmen al bijna geheel los. Ik was het afhalen van de honden in feite vergeten. Het is toch een uurtje rijden en natuurlijk terug ook. Gelukkig drong het op tijd tot me door.

 Beide dames zagen er goed en vrolijk uit. Alleen met het voeren is iets misgegaan. Ik heb het voor zekerheid nogmaals nagerekend, maar die meegeleverde zak had vrijwel leeg moeten zijn en niet nog gevuld voor de helft. Ongewilde slankheidskuur. En dat terwijl Prada overduidelijk veel te veel heeft gehad in de week dat we weg waren. Die heeft ws Bobby's voerbak met regelmaat meegenomen. Zo zijn er nog wat kleine dingen als twee verdwenen voerbakjes. Ws door de oppasser met goede bedoelingen buiten de poort gezet voor de teckels en daar laten staan ... wat je hier beter niet kunt doen. De kans dat iemand passeert, die het ding goed denkt te kunnen gebruiken, is hier groter dan gemiddeld.

 De avond na terugkeer gevuld met koken en tafelen. En dat ongeremd begoten. Verse tuinbonen met room, verse basilicum, parmazaanse kaas en spaghetti. Het is ff wat werk met die bonen, maar het resultaat compenseert dat ruimschoots. Nog iets van 10 van zulke tuinboonmaaltijden te gaan. Nu of later uit de diepvries.

Produktielijn

 Prachtige dag. Heerlijk in de schaduw op mijn gemak de geplukte peulen schoongemaakt en meer dan driekwart van de peulen domweg gedopt. Een week, zeg negen dagen tussen bloem en een peul waarin de erwten al zo groot zijn, dat je ze beter niet meer met de peul er omheen kunt nuttigen. Strak tempo die tuin. Gelukkig is lang niet alles al in het oogst stadium. Maar het hoort erbij. De opbrengst van een beetje moestuin krijg je niet met z'n tweeën op het moment van oogsten weggewerkt. Opslag is onoverkomelijk. Diepvries, wecken, in het zuur, etc.

 Misschien maar gelukkig dat ook de tweede ronde struikbonen en mais het verdomd om op te komen. Lijkt me toch stug als van zes rijen bonen en één rij mais werkelijk elk zaadje in de maag van een muis terecht is gekomen. Ook het insectenmengsel is òf erg eenzijdig samengesteld òf heeft geen kiemkracht meer gehad en laat het perceel verder aan het opkomende onkruid. Tijd om al het oude zaad, en blijkbaar is 2018 als uiterste houdbaarheidsdatum vaak al oud, maar gewoon weg te kieperen?

 De tuin gaat naar zijn hoogtepunt toe. Niet lang meer en successievelijk komt meer grond vrij dan in gebruik wordt genomen. Gevaarlijk moment. Opletten dat ik dan het onderhoud niet laat lopen en volgend jaar weer van voren af aan kan beginnen. Een gewaarschuwd mens telt voor twee, niet dan? Soms geldt dat zelfs voor mij.

Bijbenen

 Kilo's peulen te gaan, de eerste augurken scoren, een begin maken met de tuinbonen en natuurlijk iets van een dak herimproviseren. Zie je maar weer, dat direct goed doen een beter idee is, dan iets in elkaar flansen met het idee het volgend jaar te verbeteren. En voor hetzelfde geld was ook de betere constructie door de wind opgeblazen. Erger is, dat de tunnel geen garantie blijkt te zijn voor het uitblijven van de beruchte rot, meeldauw of ander soortige ongein. Het is minder en de ene soort is zichtbaar gevoeliger dan de andere maar mijn hoop had het anders bedacht. Aantasting verwijderen en spuiten met die blauwe zooi. Hoewel het schijnt dat dat inmiddels verboden is. Wordt een beetje moeilijk dan. Het zou ook een klein wonder zijn geweest, als het in een keer helemaal goed was gegaan.

Terugkomst

 Gisteren begonnen de fantasieën over wat allemaal mis zou kunnen zijn bij aankomst in Coves. Niks gehoord, dus eigenlijk moet alles in orde zijn. En wat kan er nou allemaal misgaan? Nou, een hoop. Maar niet dat wat ik me al bedacht had. Prada was onwennig maar overduidelijk blij. Bobby mn blij. Sissi kwam van de zolder vandaan en Snoepie had blijkbaar kans gezien om de binnenplaats te verlaten en zat miauwend voor de poort naar de tuin en wilde naar binnen. Itt Sissi past hij niet tussen de spijlen van de poort door. Bloemen zagen er op het eerste oog goed verzorgd uit. Misgegaan was het in de tuin. Een noodweer had de tomatentunnel van z'n dak ontdaan. Lullig vanwege de moeite die dat ding al heeft gekost, maar het gooit mijn leven niet overhoop. Werk aan de winkel de komende dagen.

 De eerste étappe van de terugkomst valt niet tegen. Morgenavond de twee andere gezusters. Ben benieuwd, hoe dat op elkaar reageerd als het na een week weer bij elkaar komt. En zondag de heuvel op. Dan zijn 'we' (hopelijk) weer allemaal bij elkaar.

 Dani, onze lokale oppas heeft het weer goed gedaan. Het is een van de weinige, eigenlijk de enige in de tijd dat ik in Roemenië verblijf, die gewoon doet, wat hij belooft. Hij rijdt daar nb 28 km (vv) voor en dat tweemaal per dag.

Waardering

 Craiova of ook weer niet en toch weer wel. Moe van de dag die in een paar uur had gekund Craiova aangedaan, het eerste het beste grote hotel ingegaan, kamer genomen, uitgebreid gedoucht, fles wijn meester gemaakt, uitstekend gegeten met een tweede fles wijn en als een stel blokken in bed geploft. De laatste avond van het St. Petersburg alternatief.

 Als je Roemenië als een klavertje vier ziet met Agnita in het midden hebben we afgelopen week het blaadje linksonder gedaan. Terug vanuit Craiova kent een paar mogelijkheden maar die richting Sibiu is de meest directe. Nog gauw 6 à 7 uur rijden, maar ook nog tijd over om door de stad te lopen. Een stad die wel een voetgangersgedeelte kent, maar daar eigenlijk geen invulling aan weet te geven. Een beetje een R'dam-gevoel. Te weinig ouds. Wel de nodige oude glorie, maar niks van het knusse. Voetgangersboulevards met her en der wat terrassen.

 Nu is 's ochtends rond tienen niet het meest optimale moment om een stad op z'n gezelligheid te testen, maar helemaal ernaast zit ik niet. Denk ik. Weet ik haast zeker.

Mank

 Aan het eind van de middag eindelijk op de plek van de tweede Crama, die we op het oog hadden. Richtingsaanwijzer op de hoofdweg, dat was al een opsteker. Ter plekke was het dan wel weer ff zoeken maar toch. Veel meer 'domein' deze keer. Oprit, muren, poort maar erg afgesloten. Een belletje bracht echter een ontvangst aan het rollen, waar de Crama van de ochtend voor bij ze in de leer zou kunnen.

 Vriendelijke dame. Wijnen netjes op een rij mèt prijzen. De dame had ff niet door, dat we meer dan één fles van een soort wilden en deed de hele vriendelijkheid dus in feite voor 4 flessen wijn .... Toen het om dozen bleek te gaan, werd de glimlach nog breder dan ie al was. Ik kon de auto het omheinde deel oprijden om in te laden. We kregen een korte rondleiding door de kelders als we wilden. Wat we natuurlijk deden. Het enige wat ontbrak was het proeven. Daar waren ze niet anders in dan de kelder van de ochtend.

 Maar qua vriendelijkheid, presentatie, tegemoet komendheid, hulpvaardigheid, etc, etc. staken ze Oprisor tig-voudig in hun zak èn je kon er met bankpas betalen itt de 30 km rijden, die in de ochtend nodig waren om het gewenste cashgeld eerst te pinnen. Om van de onbeschoftheid maar te zwijgen, dat de verkoper in de ochtend gewoon was weggelopen, als wij niet uitdrukkelijk gedag hadden gezegd. Onvoorstelbaar dat zulke mensen een bedrijf moeten/mogen presenteren.

Origineel

 Het 'ware' Roemenië. Je zou het bestaan bijna vergeten met al dat asfalt, waar we de afgelopen dagen overheen zijn gereden. Volgens de kaart had het geen probleem mogen zijn, maar de doorsteek in noordelijke richting van Oprisor naar Corcova bleek in werkelijkheid een soort doolhof van onverharde wegen dank missende bewegwijzering. Het heeft ons uren gekost en uiteindelijk helemaal niks opgeleverd. Ja, één ding. Ik heb voor het eerst in bijna 10 jaar van de mogelijkheid gebruik gemaakt om de auto in een hogere stand te plaatsen ter omzeiling van modder en gaten.

 Prachtige tocht, maar dan graag op een motor en met een stuk gedetailleerdere kaart. En het voelt dan wel als 'in the middle of nowhere' maar dat is het niet. Je rijdt, ik bedoel; hobbelt van dorp naar dorp. Kleine huisjes, grote tuinen. Alles potdicht omheind.

 Toen de gewenste richting eindelijk gevonden was en het begin van de aangegeven 11 km nog beroerder uitzag, dan we al aan beroerds achter de rug hadden, mooi de hoofdweg opgezocht en omgereden.

Ontdekkend

 De Donau is een indrukwekkende rivier. Richting zuiden zijn we er een tijdje langs gereden. Een simpele tweebaans weg maar knap druk. Veel trucks onderweg. Mn Bulgaarse vrachtwagens vanwege een burg over de Donau een eindje verderop. Veel overgangen zijn er niet. Ook in Roemenië zelf is er maar één serieuze passage richting de Zwarte zee. Die laten we voor een andere keer.

 Het idee was om een aantal wijnhuizen te bezoeken. Zg. Crama's. De eerste moest in Oprisor liggen. De kelder waar onze bruiloftswijn vandaan kwam, die we de gasten als dank voor hun aanwezigheid (oa) cadeau hebben gedaan. Je moet ergens beginnen.

 Na de nodige kilometer door mais- en zonnebloemvelden gereden te hebben verschenen wijngaarden op de hellingen. Niet veel later passeerden we iets van een fabriek en reden aansluitend het dorp binnen. Een dorp waarin, zoals op heel wat meer plaatsen, met Europees geld riolering aangelegd wordt. Van de enige verharde weg, die het dorp rijk was, was weinig meer over.

 Dorp heen en terug doorgereden. Geen domein, wijnhuis of enige indicatie in die richting gevonden. Maar ff gevraagd. Ik vreesde het al, maar we moesten dus bij die 'fabriek' zijn. Een kasteel had ik niet verwacht, maar iets wat voor hetzelfde geld een melkfabriek had kunnen zijn, zonder enige naamgeving en, maar daarover later, een presentatie, die eerder geschikt was om klanten af te schrikken dan om ze aan te trekken, is meer dan het andere uiterste.

Gestrand

 Het grensgebied met Servië niet weten te verlaten. In Orsova was de pijp qua autorijden leeg. We kijken nu over een soort inham van de Donau naar Servië aan de overkant. Ziet niet veel anders uit dan de kant waar we zitten. Redelijk steile, beboste heuvels tot in het water met zo hier en daar een dorp of groters. Orsova heeft nooit zijn toeristische kwaliteiten mogen uitbuiten en/of bouwen, omdat de plek vanwege de beperkte brdte van de Donau te populair was bij Roemenen met vluchtneigingen.

 Sinds 1989 hebben ze er niet veel meer van weten te bakken. Een vijftal pensions, een onvindbaar hotel en een hoop hotelwaardige maar verlaten en aan verloedering onderhevige gebouwen. Wel een stuk of twintig aanbieders van Donau-vaarten. Zou niet weten hoe die hun boten moeten vullen. De kleine (max. 14 personen) motor-/ speedboten snap ik nog, vooral als die ook met minder dan het maximum aantal uitvaren. De grote boten lijkt me vooral wishfull thinking.

 De Donau met de grote inham maar ook de directe omgeving hebben meer dan genoeg bezienswaardigs te bieden. Misschien niet direct voor Nederlanders vanwege ontbrekende verbindingen. Maar Boekarest, Belgrado en zelfs Sofia en alles wat daar tussen ligt, kan er probleemloos komen. Nog te ontdekken dus ..... niet verder vertellen.

Roots?

 Voor het vertrek uit Resita eerst opzoek gegaan naar Mariana's stageplek of wat daar nog van terug te vinden zou zijn. Route wist ze nog perfect. Na een paar honderd meter een bord dat verder rijden in principe verbood. Dat maar genegeerd zo oud als dat uitzag. Weer een eind verder doemden oude industriële structuren op en liep de weg dood op een lage schuifbarrière met wachthuisje en portiersgebouw. Een groot deel van het achterliggende dal werd in beslag genomen door het complex. En wordt dat nog steeds, maar gewerkt wordt er overduidelijk al lange tijd niet meer of nauwelijks.

 Mariana het portiersdeel in waar een vrouw van middelbare leeftijd zit. Het in de gaten houden van de toegang lijkt me geen enerverende job meer. Beide vrouwen raakten aan de praat en dat klonk levendig. Ik heb na wat drentelen en kijken mijn camera gepakt. Vrijwel zeker verboden, maar ik zag niet zo gauw iets wat dat idee bevestigde. Bij de tweede foto stoof de vrouw echter uit het portiershok. In alle vriendelijkheid en een beetje lacherig, maar toch. Op de deur van haar hok hing zowaar een bordje waarop het verbod aangegeven werd. Alleen was het verbodsbord inmiddels kanariegeel ipv aandacht-trekkend rood. Maar oké, ik had mijn foto's.

 Jammer dat het niet mogelijk was om het terrein op te lopen. Het moet prachtig zijn, zo'n verlaten en door de tand des tijds aangetast industriëel complex. Hoge hallen. Roestige constructies. Modderige wegen. Moeten prachtige foto's te maken zijn. Ik weet niet wat ze er nog uitspoken, maar het lijkt me stug, dat daar nog militaire geheimen voor de buitenwereld verborgen gehouden moeten worden.

Ongepland

 Morgen verder zuidelijk. Nu komt de grens met Bulgarije onder handbereik, de Donau. Meer landensmaken zitten er deze trip niet meer in. Zelfs de Zwarte Zee, het oorspronkelijke doel is inmiddels twijfelachtig. Ws blijven we rond Craiova hangen. Niet zonder reden. Alleen zijn we daar bij de keuze voor de route niet mee bezig geweest. Craiova is omringd door wijnstreken en domeinen.

 Hoe dat precies werkt in Roemenië is me nog niet geheel duidelijk. Wijnhuizen zijn toonaangevend. Maar die liggen natuurlijk wel in bepaalde streken en alleen de grote jongens kom je overal elders tegen. Qua groot en klein is dat in Frankrijk niet anders. Misschien aardig om uit te vinden of dat hier ook zo werkt, of dat het spel echt alleen door een paar grote spelers bepaald wordt. Onwaarschijnlijk, lijkt me.

Metaalhoudend

 De stad verlaten in de richting van Belgrado. Als je wilt kun je nog een keer ergens komen. Een 20-tal km's voor de grens afgebogen naar het Oosten. Resita, Mariana's start-/stage plek op de arbeidsmarkt na haar opleiding. Drie jaar of zo, bijna 40 jaar geleden. Hoofdactiviteit van de tegen de bergen gelegen plek was het maken van locomotieven, treinwagons en rails. De ijzererst loopbanden zijn nog zichtbar hoog boven het centrum van de stad. Mariana deed iets heel anders, iets met de mechanica van militaire voertuigen.

 Doel: het bezoeken van een vriendin uit die tijd. Iemand die een jaar of vijf geleden een hersenenbloeding heeft gehad en Mariana al net zolang belooft te bezoeken. Niet direct naast de deur, maar nu waren we in de buurt.

 Zit je weer op aandringen van Mariana op een plek, waar je verder niks toevoegd of bij kunt dragen alle tegenargumenten ten spijt. De verhalen over het verleden ken ik inmiddels grotendeels, dus het gesprek volgens is niet het probleem. Ik had mijn tijd beter kunnen besteden en het zou voor Mariana en haar vriendin niks veranderd hebben aan de avond. Het wil maar niet doordringen.

Geconcentreerd

 Ipv boulevards geflankeerd door winkels met duur-ogende étalages of zelfs beveiligers, die als portier fungeren en kleine kronkelige straatjes voor boutiques, allerhande en kunst, is de standaard op winkelgebied hier bijeen geveegd in centra, die ze tegenwoordig liefst City noemen. In het oude stadsdeel zijn zat winkels en winkeltjes maar her en der verspreid zonder enige struktuur in het geheel. Vaak onopvallend, soms onooglijk en Roemanië eigen met regelmaat weggestopt op binnenplaatsen. Het kost volgens mij jaren voor je daar je weg in hebt gevonden.

 De centra maken het vinden een stuk makkelijk al zit er niks bijzonders tussen. Het is de confectie van het winkelgebeuren. Niet groots maar groot, massaal en in die waar wij voor gekozen hebben, omdat de plek te voet bereikbaar was èn blijkbaar de meeste winkels bevat, werd hard gewerkt aan een ruime verdubbeling van de omvang. Van 70.000 naar 180.000 vierkante meter, ongetwijfeld parkeergarages mee gerekend, verdeeld over vier of  vijf niveau.

 Een hypermarché, die zelfs voor Franse begrippen groot was en verder al het denkbare nationale en internationale spul. Kleding, schoenen, juweliers, brillenboeren, sportspullen, prullaria, etc. Een mooie boekhandel mèt muziekhoek was voor mij de enige interessante winkel van de 350 .... Ik heb ze niet nageteld.

Verplaatsing

 Timisoara. Kort ritje over een laagvlakte. Van de grens met Hongarije naar het grensgebied met Servië. Grote stad. De plek waar in december 1989 de revolutie is begonnen, die het tijdperk Ceaucescu afsloot. Iedere wat grotere stad in Roemenie, ook Sibiu heeft een herdenkingsmonument voor de lokaal gevallene. Vaak met een rijtje namen. Hier ook met de leeftijden. De oudste was 42 en de meeste anderen in de twintig. Notabene ook een aantal zonder naam. Naamloos gevallen voor de bevrijding van een communistische dictateur.

 De plek heeft stadse allures. Een kleine maar aantrekkelijke oude kern. Veel terrassen, cafés en restaurants. Veel groen idvv parken en lanen. Zelfs als het flatgebouwwijken betreft. Veel (grote) huizen zijn of worden opgeknapt. Niet onbelangrijk vanwege de manier waarop de buitenkant van de meeste oude gebouwen is afgewerkt, nl met een stuclaag met meer in minder versieringen erin verwerkt. Minder troosteloos dan Arad. Waar de meeste panden waarschuwingsbordjes hadden voor vallende stuc, stuc-ornamenten en/of balkononderdelen.

 Wat mist zijn winkels. Die zijn net als in andere grote steden in Roemenië 'opgeborgen' in grote winkelcentra, niet noodzakelijk compleet buiten de bebouwde kom maar vaak wel. Ook hier zijn er twee. Die staan morgen op het programma.

Mondjesmaat

 Ergens in de avond. Op een van de terrassen aan de Blvd Revolution of zoiets eindelijk iets van vakantiestemming. Een mix van Rome en Praag met een paar Parijse accenten. Flaneren, zitten, kijken, de geur van lindebloesem .....

Omdenken

 Arad. Het is een rondje Roemenië geworden. Rondje tegen de klok in en het is de bedoeling om in Constanta aan de Zwarte zee te eindigen. De intentie van het moment. Zien of het er van komt. Geen Petersburg. Het zij zo. Zien hoelang het duurt, voordat de misgelopen reisbestemming uit het hoofd is. Voor überhaupt de verbijstering plaats maakt voor iets van een vakantiegevoel.

 Rond vijven vertrokken. Bijna 300 km westwaarts gereden. Een difuse stad zoals je er meer hebt in Roemenië. Geen oud stadshart, weinig commercie (over) en wat er van centrum is, wordt doorsneden door hoofdverkeersaders. Niet zo erg als in Boekarest maar zeker het niveau van Cluj.

 Eén van de extra's nu is het vinden van een hotel. Strak richting waar het centrum in theorie zou moeten zijn en het eerste beetje fatsoenlijk ogend hotel aangedaan. Zaterdag. Bruiloftsfeestdag. Gelukkig toch een kamer. Vervolgens opzoek naar het niet aanwezige oude centrum.

Donderslag

 Vastgelopen in de incheckprocedure van Lufthansa, die pas toegankelijk is vanaf 23 uur voor vertrek, voor de vlucht op de vrg of we in het bezit zijn geldige visa. Visa? VISA??? Oooooooooooooo, shit. 'Tuurlijk. Hoe is het mogelijk, dat ik in al die mndn sinds de boeking in februari nooit een moment aan zoiets als een visum heb gedacht? Niet om de verantwoordelijkheid af te schuiven, maar misschien een aardig idee voor Lufthansa om bij de boeking te wijzen op controles, waar je later bij de check-in tegenaan loopt?? Of op de reserveringsbevestiging van het hotel iets over Rusland en inreispapieren?

 Een visum regel je niet met een druk op de knop. Nog ff koortsachtig de geest aan het werk gezet maar de onoverkomelijkheid van de situatie drong in een fractie van een seconde tot me door. Alleen thuis een half uur of langer rondgedrenteld in afwachting van Mariana om definitief knopen door te hakken. 'Natuurlijk' bleef die langer weg dan normaal. Een uur later was de vlucht en hotelboeking geannuleerd. En wat dan?

 In Coves blijven terwijl de koffers gepakt, de honden weggebracht en de verzorger van achterblijvende beestenbende en planten geregeld, was geen alternatief. Boedapest? Zwarte zee? Rondje Roemenië? Wenen?

Echt?

 Stom

 Stommer

 Stomst

 Nog stommer

 Nog stommer dan stomst

 Ff geen woorden voor .... 

 Behalve dat ene dan: Visa!!

Gladjes

 Het pakken van de koffer geklokt: 7 minuten en 49 seconden. Dat geeft weer 50 minuten extra overbodige tijd. Tuin 'klaar'. Ik 'klaar'. Nog een paar administratieve handelingen en dan kan ik me te rusten leggen. Hoi, hoi, hoi.

Wennen

 Hoe zou het met Mopke en Rosa gaan? Draai gevonden? Prada hier duidelijk niet. Hoewel niet altijd blij met haar twee gezusters, is ze ook niet blij nu ze afwezig zijn. Natuurlijk moeilijk te zeggen òf ze het werkelijk 'erg' vindt, maar het is anders dan anders en dat is zeker aan Prada te merken. Dat soort verschillen duiken al op, als ik alleen met haar ga wandelen. Dan is het een andere, rustigere hond. Iets wat trouwens voor alle drie geldt. Bij elkaar zijn ze stukken drukker en sleept de een de anderen mee, als er iets is, waar één van de drie denkt, dat het nodig is, om er drukte over te maken.

 Ik ben benieuwd naar de onderlinge begroeting over een week. En d'r is nog wel meer, waar ik benieuwd naar ben over een week. Het hele kennelverhaal is wat dat betreft 'spannend'. Voor het moment mag al dat naar de kantlijn. De terugvlucht is straks tijd genoeg om me open te stellen voor bedenkbare mitsen en maren.

Countdown

 De minuten en uren tikken weg. De handelingen grijpen naadloos in elkaar. Soms is leven zoiets simpels. Zelfs nog tijd om een ietwat verlate lunch in elkaar te draaien. Negen uur plat vanavond, uurtje voor de koffer, geeft me nog 5 uren waarmee ik iets kan cq die ik door moet komen. Geloof niet dat dat laatste de kans krijgt om een probleem te worden. In de tuin alleen kan ik al meer uren kwijt.

Proloog

 Vanavond nog een klein rondje tuin en dan, mocht de koffer gepakt zijn, ben ik reisklaar. Volgens mij heb ik me zelden zo tegen een tuin aan bemoeit met het oog op een paar dagen vakantie. Hier was de tuin muv het eerste jaar meer een kwestie van 'zien wat lukt en het oplevert'. In Frankrijk zijn we zelden of nooit op vakantie gegaan. En in Utrecht ben ik meer met opstarten op steeds weer een andere plek bezig geweest dan dat de tuin en het werken in de tuin ooit tot bloei is gekomen.

 En dan gaan we net 7 dagen er van tussen. Afgezien van de peulen zal de tuin geen schokkend ander beeld geven, dan dat wat ik morgen in het ochtendgloren achterlaat. Dat was in Utrecht met 6 weken Italië wel anders. Dit jaar is de tuin tot leven gekomen, mag je wel zeggen. Kan nog veel glorierijker, uitgebreider, gevarieerder, etc. Maar wat lul ik, het begin is er.

 Net als de keuken laat ik ook de tuin graag netjes achter. Niet terugkomen en tegen een berg achterstallig rommel cq onkruid aankijken. Dus net ff het ergste grote onkruid uitgetrokken. Al weken van plan, maar de tuin had andere prioriteiten. Ondertussen is het zooitje lekker doorgegroeit en was het deels alweer meer dan een meter hoog. Maar niet tuinbreed. Enkel rondom de tunnel en een paar nog onbewerkte vierkante meters in een van de percelen. Als de groentes zouden groeien als het onkruid, zou de tuin een jungle zijn.

Kennelijk

 De vertrekvoorbereidingen zijn begonnen. Twee gezusters zijn uit logeren. Zien hoe dat uitpakt. De eerste keer hier te lande, andere honden, andere plek. Het blijft een ongewenst kwaad. Was het al in Frankrijk, maar het geeft meer vrijheid. En zelfs toen Sammy en Katrien er met plezier heen gingen en ook weer blij waren, als ik hen kwam ophalen, heb ik er altijd een onprettig gevoel bij gehad en met regelmaat de rampzaligste fantasieën bedacht, tegen de tijd dat ik ze weer ging ophalen.

 Volgend weekeinde weet ik meer. Misschien dat het verblijf buiten de hen bekende plek, met andere mensen en andere honden hen ietwat hanteerbaarder maakt. Hier in het dorp blijft het een afgesloten plek voor de meeste honden en de mensen beginnen vaak al van afstand te schreeuwen en schelden ipv wat vriendelijkheid naar de honden te tonen. En dan verbaasd zijn dat de beesten niet gedwee in een hoekje kruipen. Ach ja. Als honden mensen zouden houden, zouden ze heel wat meer te stellen hebben dan nu in het omgekeerde geval.

 Oké, dat was een. Nu de lijst verder af. Onkruid en tuin spelen nog een prominente rol. Verder hoeft weinig meer dan het vullen van de koffer en vroeg het nest in. Het wordt vertrekken met de komst van het daglicht.

Digital

  Heb je voor meer dan een jaar foto's staan op je SD-kaart in je camera en laat de camera die niet zien. Dan knijp je 'm wel ff. Koelbloedig als ik me kan voordoen, opzoek gegaan naar de kabel, waarmee ik normaal gesproken de kaartinhoud kopieer naar de mini. Die wist ik niet direct te vinden. Werkt niet bepaald stress verminderend. Het ding meer dan twee jaar geleden voor het laatst gebruikt.

 Stap terug. Diep ademhalen. Nadenken. Vaste plekken zijn je houvast, maar dan moet je ze niet vergeten. Oververhitting laten afkoelen en dan blijkt het een fluitje van een cent. Boel aangesloten en gelukkig waren alle plaatjes nog beschikbaar via de mini. Elektronica. Ik word er soms gek van in de auto en daartoe blijft het dus niet beperkt.

 Eigenlijk direct morgen een kopie/backup maken via iTunes, ware het niet, dat Apple dat programma onlangs uiteengetrokken heeft in meerdere losstaande onderdelen. Ik kan me daar iets bij voorstellen, maar dat komt me dus nu ff niet uit. En straks niet één maar minimaal twee programma's, die je iedere keer als je ze weer een keertje wilt gebruiken eerst moet updaten. Apple is daar een ramp in.

 Me ondertussen door de extra's van de nwe camera heengewerkt. Touchscreen met icoontjes waar zelfs mijn vingertjes, die nooit verder belast zijn dan kantoorniveau, te dik voor zijn. En wat een massa mogelijkheden. Prachtig maar verre van praktisch. Gelukkig zit er ook zo'n instelling op, dat het apparaat alles voor je regelt, als je geen buitensporig eisen stelt. Ik denk, dat dit mijn favoriete standje wordt.

Weerslag

 De tuin kon wel wat water gebruiken. De eerste 5 tot 10 centimter tenminste. Maar de hagel had niet gehoeven en ook die stormvlagen hadden achterwege mogen blijven. Straks in ogenschouw nemen hoe de groente deze weersoprisping heeft doorstaan. Vorig jaar of misschien al een jaar langer geleden langs velden gereden waar een noodweer met hagel overheen was getrokken. Er stond vnl mais op de velden zoals hier overal, zeker met die subsidies voor biobrandstof en West-Europese boeren met teveel geld en/of goede contacten.

 Je moest een keer extra kijken om door te hebben wat er vreemd was, maar dan zag je, dat de brede lange bladeren van de maisplanten in feite aan flarden waren gescheurd/geslagen. Waar een maisveld met planten van bijna 2 meter normaal gesproken een gesloten groene wand is, had je nu een raar versnipperde doorkijk.

 Zo'n ravage verwacht ik niet. Dan was ik al naar buiten gerend. Voegt niks toe, maar je wilt het zien om het te geloven. Afgezien van dat kijkje straks geen tuin meer vanavond. Mocht ik nat willen worden, neem ik wel een bad.

Overreden

 Hond onder auto. Het moest natuurlijk een keer gebeuren. Alweer gisteren. Notabene midden in een dorp. Reed geen 30 maar ook geen 70. Spelende jonge honden met van die te korte pootjes. Ze maken voor mijn voorganger rechtsomkeert naar links en stuiven vervolgens alsnog naar de andere, mijn  kant van de weg. De eerste haalt het, de twee komt onder mijn wagen terecht. Een hoop gebonk maar niet het idee, dat ie onder een wiel door is gegaan. Wagen aan de kant gezet en met angst en beven in de achteruitkijkspiegel gekeken. Eerst leek het achterlijf niet te willen maar seconden later liep ie kwispelend rond en weer bijna onder een auto.

 Een stel jonge vrouwen was boos vanalles in mijn richting aan het schreeuwen en gebaren. Als het hun honden waren is het misschien handig ze duidelijk te maken, dat auto's niet om te spelen zijn. De weg überhaupt geen speelterrein is. Zeker in zo'n voormalig dorp van Sachsen waar de huizen een 15-tal meters van de weg af liggen en dat aan beide kanten. Ruimte genoeg om die korte pootjes te strekken.

 Blij dat het er ogenschijnlijk redelijk ongedeerd uitzag en verder gereden. Met 90 à 100 km/u buiten de bebouwde kom zou het er ws anders uit hebben gezien. Goed, hebben we dat ook weer gedaan. Geen behoefte aan herhaling.

Dwarsverbanden

 De tuin! De tuin gaat hier nog eens heersen als een despoot. De eerst twee partijen peulen in de diepvries. Morgen of vanmiddag nog eentje. Volgende week gaan we een berg van die dingen mislopen. Dan zijn het erwten voor we weer kunnen oogsten. Niet echt mijn bedoeling. Het spul had zeker vier weken eerder gezaaid kunnen worden, hadden we nu de bulk gehad. De timing tussen vakantie en tuin gaat tellen. Met de tuinbonen, die al eerder in de grond zaten en nog eerder hadden gekund, gaat het ws net goed.

 Vakantie buiten het seizoen, tuinseizoen plannen is geen doen. Dan moet het in de mndn november-maart. In april zit je in de stress om de tuin weer zaai- en pootklaar te stomen en daarna dendert het door tot in oktober de druiven geperst zijn en de eerste gisting is begonnen.

 Ik zie hele schema's aan mijn geesteroog voorbij trekken met allemaal tijdslijnen. Alsof het hele groeiproces onafhankelijk van het weer zou zijn. Wat niet het geval is. Blijft kortom gokken. Toch denk ik, dat de tweede helft van mei een beetje een dooie periode is en ook eind augustus, hoewel ik dat dit jaar zou moeten checken. Net voor het toeristenseizoen losbarst en op het moment dat de ergste piek voorbij is. Niet verkeerd als dat zo zou werken. Met dien verstande dat Mariana zo verstandig is om voor haar pensioenering te kiezen en niet voor doorwerken, want dan gaat in elk geval die twee helft van mei niet door.

Abnormaliseren

 Weer ff een normale dag en gelijk de laatste voor de komende anderhalve week. Het blog waar het blog hoort en de dag verder ws gevuld met huishouden, koken en natuurlijk iets in de tuin. Nog genoeg onkruid te verwijderen. Gisteravond eindelijk contact met het hotel. Begon bijna te twijfelen. Russen en belazerd worden zit kennelijk dicht bij elkaar in mijn beeldvorming. Verder speelt het weekje weg niet zo. Niks geen spannende voorvreugde. Meer de overtuiging dat het een aangenaam uitje gaat worden. Waar ik dat op baseer, zou ik niet weten. Gewoon ff helemaal wat anders en toch niet zo compleet anders, dat het meer op een dierentuinbezoek lijkt dan op een stedentrip. Het gewende maar dan net iets anders.

 Straks over mijn nwe camera buigen. Eerst natuurlijk opladen. Wat niet tegenwoordig. Je zult zien, dat ik uiteindelijk weinig gebruik ga maken van de extra's. Is bijna altijd met alle elektronica in mijn leven. Aan - Doen - Uit. Is de gemiddelde gebruikssequentie. Betekent, dat ik bij onregelmatig gebruik een afwijkende handeling op moet zoeken in de gebruiksaanwijzing. Wat me teveel werk is. Waardoor ik maar wat aanklooi of het meestlal laat zitten. Wat de handelingen verder beperkt tot de standaarden, etc.

 Maar leuke zo'n nwe gadget èn wat belangrijker is, nu kan ik proberen om de vlek op de binnenkant van de lens bij het andere camera-tje te verwijderen zonder bang te zijn, dat ik op het laatste moment aangewezen ben op mijn telefooon. Eigenlijk was dat de enige concrete drijfveer voor het nwe ding.

Zomers

 Dat was alweer een tijdje geleden maar vandaag enige tijd de wereld vanaf een terras aanschouwt. Toeristen natuurlijk en mensen die met een evenement bezig waren, waar het in Sibiu van stikt in de zomer. Het ene podium is nog niet afgebroken of het volgende wordt alweer opgebouwd.

 Een wat afzijdig gelegen terras. De piata Mica is al meer parkeerplaats dan actiecentrum en daar dan een beetje in een dooie hoek. Maar niks mis met Lili's. Het is de eerste horecagelegenheid, die ik bij een uitbreiding tot meer dan de dubbele omvvang er alleen op vooruit heb zien gaan qua, nou eigenlijk qua alles. Bediening, inrichting, meubilair, kaart, keuken, etc.

 Aansluitend de tijd genomen om door het oude centrum te slenteren, een paar bouwmarkten te bezoeken en een nwe digitale camera aan te schaffen. Nog geen digitale spiegelreflex maar ook niet meer zoiets als de telefoon maar dan zonder belfunctie. Geen zin om de vakantiebestemming alleen door de lens van de camera te beleven. Dat heb ik al gedaan. Dat hoeft niet meer. Maar wel net iets meer speling dan een digitale Kodak-click.

Machtsstrijd?

  Van de frisheid van de ochtend naar het uitgeleefde van de avond. De strijd tussen tuin en blog woedt voort. Vandaag was de slag voor de tuin, maar zoals bekend, zegt dat niet alles. En niet alleen een substantieel deel van de ochtenduren waren voor de tuin. Ook de avond was tot het vallen van de duisternis in handen van de tuin. Ik bedoel omgekeerd, mijn handen in de tuin.

 Wat elders niet wil lukken gaat in de tuin van een leien dakje. Iedere dag iets. Stap voor stap. Etc. Ik incasseer tegenslagen alsof ze op me afketsen. Doe gedane werk indien nodig over, zelfs tot driemaal toe zonder morren. Wat is dat en is dat niet te klonen naar andere bezigheden in mijn bestaan? Ik sta fluitend ruim voor zevenen op om een beetje dom te lopen slepen met watergevulde gieters.

 Nu staat de zin van de bezigheid geheel buiten kijf en dat zal zo z'n duit in het zakje doen, maar toch.

Wisselgeld

 Het hele gedoe zet je weer aan het denken. Het klinkt me iets teveel naar, het gaat eindelijk goed/beter en dan tsjak, afgelopen. Je zou moeten kunnen ruilen. Nee, ik bied me niet aan. Heb wel iemand in de aanbieding. Meer dan één iemand trouwens. Maar laat ik het bij de mislukte Michael Schumacher of van recentere datum Lewis Hamilton houden. Mensen overdrijven graag, maar als men het over wel 200 km/u heeft, dan heeft hij overduidelijk veel te hard gereden, al zal dat zeker geen 200 zijn geweest. Dat zie ik die oude Volvo niet meer doen. Hoeft ook niet. De helft en zelfs minder is op die plek meer dan voldoende.

 Ik heb niks bijzonders meer gehoord en neem aan, dat de chauffeur zwaargewond maar buiten levensgevaar is. Zijn medepassagier is gisteren begraven. Zo ineens niet meer in het leven. Hoewel ik op enige ervaring kan bogen, wil ik me niet vergelijken met haar ouders of broers en/of zussen. Mocht het universum, of weet ik waar ik aan moet kloppen, oren hebben naar een dealtje, ik hou me aanbevolen.

Feitelijkheden

 De een probeert de feiten onder ogen te zien. De ander heeft het over rode bieten eten en vooral ook knoflook. De vriendin en Mariana. Door de taal waren de finesses niet te volgen, maar de grote lijnen waren niet te missen. Mariana en de werkelijkheid accepteren als die niet in haar beeld past, zijn twee onverenigbare werelden. Na de dood van haar moeder heeft het meer dan een jaar geduurd, voordat ze eindelijk ophield met het aandragen van scenario's, waarin haar moeder nog geleefd zou hebben. Tenminste naar Mariana's idee.

 En nog steeds, als het soms ter sprake komt, heeft ze zich er blijkbaar niet bij neergelegd dat iemand die de tachtig is gepasseerd gewoon zonder speciale reden kan overlijden. Dat gaat geen gemakkelijke tijd worden, die nu komen gaat. Eigenlijk zit het bij Ica overal en is ze naar mijn idee uitbehandeld, voordat ze begonnen is.

 Iemand, die nog niet zo lang geleden met trouwplannen kwam aanzetten, om, als haar ruim oudere partner zou komen te overlijden, aanspraak te kunnen maken op de helft van zijn zeer goede pensioen. Als hij tenminste nog 10 jaar na het trouwen zou blijven leven. Iemand, die pas haar gebit heeft laten renoveren, omdat ze daar eindelijk geld voor had. Iemand, die een jaar of wat geleden haar pensioenpot heeft bijbetaald om op haar 62ste voor een volledig pensioen in aanmerking te komen. Iemand van onze leeftijd, die zes jaar geleden nog op haar knieën de was zat te doen in de rivier. Het leven is zelden rechtvaardig, maar had bij haar, wat mij betreft, een uitzondering mogen maken. Het kan nog steeds, maar dan is een wonder nodig.

Scheidslijnen

 Straks op bezoek bij Mariana's vriendin. Zien hoe het is om iemand na een paar weken weer te zien, als zij in de tussentijd haar doodvonnis heeft gekregen. Maar niet teveel bij willen voorstellen. Hoewel realistischer dan Mariana heeft ze, als ik het goed begrepen heb, wel het idee, dat ze dit gaat overleven cq ze is te genezen. Wie ben ik om daar tegen haar vrgtkns bij te zetten? Het zou nog weleens een surrealistische conversatie kunnen worden of anders een hoop tranen.

 Er maar zo 'open' mogelijk in gaan en dan zie ik wel wat het gaat worden. Ontkenning? Acceptatie? Ws iets er tussen in, dat lijkt me het meest menselijke. Ondertussen mezelf een beetje in de gaten houden. Klinkt egoïstisch maar het is niet het moment om me in deze thematiek mee te laten slepen. Wat dat betreft wordt het ook een test van mijn weerstand en relativeringsvermogen.

 Als ik daar aan het eind van de middag wegrij, hoop ik het onderwerp daar te kunnen laten waar het voor het moment (helaas) speelt en niet mee te nemen in mijn dagelijkse beslommeringen. Het geknok om die zaken te scheiden heeft me genoeg tijd van mijn leven gekost.

Anders

 Gisteren de verwachte actieve dag gehad. Pas tegen tienen gestopt en een half uur later op- en/of afgebrand in bed. maar als je me nou vrgt, wat ik heb gedaan, moet ik diep nadenken. Dat blijvende en vooral tastbare resultaat is niet naar wens uit de verf gekomen. Aanmaakhoutjes gehakt en onkruid verwijderd als ik zo ff snel iets moet benoemen. Daar had mijn lat gisteren hogere intenties.

 Maar goed. Gisteren. Waar praat je over. Geschiedenis. Verleden tijd. Voorbij. Passé. Vandaag is wat telt. Weer sociale bezigheden en nog van een speciaal soort. De rest laat ik wijselijk maar in het midden. Dagje pieken, dagje pas op de plaats. Daar komt het voor het ogenblik toch wel op neer.

 Aangenaam zo'n leven zonder grootse gevoelens met pieken en dalen maar ook best een beetje saai. Wat valt er nou te overpeinzen over het plukken van peulen of het ophangen van de was? Zijn er grenzen te overschrijden bij het koken? En is het geen armoe als je 'momenten' beperkt blijven tot het omkiepen van je koffie? Te dromen valt er weinig. Ik heb wat ik wilde. In theorie heb ik de rust gevonden om me aan mogelijke schrijfsels te wijden. In praktijk werkt dat toch weer anders. Voorlopig blijft het, denk ik, bij zwammen en als ik pech heb herinneringen.

Koffie!!

 ....... en daar ging de koffie en niet waar ie bedoeld was. Gvdomme. Een onhandigere plek dan je bureau bestaat hiervoor toch nauwelijks. Dit keer het toetsenbord weten te redden. Het is maar waar je prioriteiten liggen. Een hoop papieren hadden meer pech. Zat gelukkig weinig relevants tussen. Het is jammer voor de Windowshandleiding. Door koffie besmoeldelde boeken zijn afstotend, haast weerzinwekkend. Maar ja, draai het maar eens terug.

Ongericht

  Omschakelen. Bestaat daar een cursus voor? Loop nu al een paar uur een beetje te klooien. Beetje hier. Beetje daar. Beetje nergens. Doe dingen maar verder dan hap/snap komt het niet. Hap/snap is op zich niet verkeerd. D'r zijn een hoop klusjes, die daarmee gedaan zouden zijn, maar dat soort hap/snap is het niet. Het is meer zoekend, proberend. Een beetje duwen en trekken, proeven of het bevalt. Opgeleverd heeft het nog weinig.

 Het beeld van de klusruimte krijgt aarzelend vorm, in de schuur wat van links naar rechts en ander spul van rechts naar links verzet zonder dat dat nou ruimte heeft opgeleverd. Zooi opgeruimd. Dingen gezocht. Mariana bijgestuurd. Niks wat zoden aan de dijk heeft gezet.

 Misschien is het ook wel niet alleen het omschakelen. Het zou best weleens het vakantiegevoel kunnen zijn, dat zich een paar dagen te vroeg breed maakt. Het is dat de koffer nog niet gepakt is en je sowieso niet naar believen op een vliegtuig kunt stappen. Als het van mijn duim afhing, zou het best nog weleens kunnen zijn, dat ik een paar dagen eerder de wijde wereld in zou trekken. Ook hier weer die tweespalt. Òf alles laten staan en vallen en wegzwezen of met het oog op de terugkeer, eerst alles netjes aan de kant werken en dan pas de paden op. Doe maar dat laatste, al is het alleen maar vanwege het gebrek aan flexibiliteit in de luchtvaartsector.

666

 Oei ...

Herstel

 De bulten zijn inmiddels gekrompen tot pukkels. Lijkt nu alsof ik een horde vlooien met stevige trek over me heen heb gehad. Komisch gezicht. Soms zie je op medisch georiënteerd websites van die foto's, waarbij je denkt "Ieeee, giet. Ziet er niet smakelijk uit'. Nou, zo ziet mijn voorkant en linker bovenarm uit als ik mijn T-shirt uittrek. Gelukkig kijk ik niet vaak in de spiegel. En wat belangrijker is, het gejeuk is vrijwel verdwenen. Tenminste als ik er met mijn vingers vanaf blijf.

 Hebben we dat ook weer gehad. Niet meer als een wilde tekeer gaan in dit weer, zelfs als dat best lekker kan aanvoelen. En ach.. Voor hetzelfde geld is het een eenmalige aangelegenheid. Een uitzondering. Niet dat ik de behoefte voel om het nogmaals te bewerkstelligen. Anderszijds voel ik er ook niet voor om nu vermijdend gedrag te vertonen. Kom, de daad bij het woord, opzoek naar een klus.

Leeglopen

 Half elf en de eerste partij kleren hangt te drogen. Dat was minimaal een ltr vocht. Ben heel wat gewend maar T-shirts uitwringen, nadat ik bezig ben geweest, kan ik me niet herinneren. Nu binnenshuis iets bedenken totdat het sloophout in de tuin tenminste voor een deel in de schaduw van de schuur ligt. Het zou me wat waard zijn als ik daar schot in zou krijgen. Ws zijn de kleren dan weer droog ook.

Invullen

 Vroeg uit de veren maar ook weer niet overdreven. Voor zevenen met de honden de heuvel op. Qua temperatuur stukken aangenamer dan 1-1,5 uur later. Het is de intentie er een actieve dag van te maken. Actiever moet ik zeggen, want ik zit al dagen nauwelijks stil. Wil wel weer iets van resultaat zien. Iets tastbaars. Iets definitiefs. Zoiets als de halve tuin ontdaan van sloophout of de schuur meer op orde, waardoor de honden eindelijk hun nwe hok in gebruik kunnen nemen.

 Het zwembad zie ik er deze week niet van komen. Heeft ook weinig zin, als er vervolgens een week niks mee gebeurd. Het water kan opwarmen, dat zou de enige plus zijn. Zien of tijd en zin alsnog op de juiste wijze samenkomen. Het is niet zo, dat ik niks te doen heb, als ik me niet tegen het zwembad aan bemoei. Ik zal niet weer beginnen met opsommen, maar vooralsnog worden de lijstjes eerder langer dan korter.

 Ik zou wel zo'n bezigheid willen, waar je in kunt opgaan en de wereld om je heen vergeten. Ff geen wereld zou niet verkeerd zijn. Niet de reëele maar ook de gedachten ff kunnen laten voor wat ze zijn. Na de drukke dag van gisteren is de nacht me meegevallen. Geen geren, geen drukte, geen dood. Laat ik dat de rest van de dag zo proberen te houden. Kom, een tweede koffie.

Bevatten

 Het ongeluk spookt door mijn hoofd. Die jongen heeft hier jaren gewerkt aan de verbouw van deze plek. Liever lui dan moe maar sociaal gezien niks mis mee. Hem nog een keer met spoed naar de eerste hulp moeten brengen, omdat hij de werkende kettingzaag tegen zijn buik had gekregen. Gelukkig had die buik een hoop overtollig spek.

 Ik zou 'm niet inschatten als het type kamikaze-piloot, die je hier met regelmaat op de weg tegen komt. Nog niet zo lang geleden weer half in de berm tot stilstand gekomen, omdat iemand dacht, dat ie z'n voorganger nog makkelijk voorbij kon, voor ik er aan zou komen. Of al die pseudo-coureurs die bij een bocht naar links de helft van jouw rijbaan in beslag nemen. Nee, eerder een beetje een dommige goedzak.

 Met een beetje pech, hadden we gisteren bij zijn vader gezeten op het moment, dat het ongeluk gebeurde en hij het bericht kreeg .... Kun je achteraf natuurlijk vanalles van maken, maar ik had daar gewoon niet zoveel zin in en wilde de tijd benutten om in de tuin bezig te zijn ipv sociaal. Maar blij toe.

Consequenties

 Net geen achtien ... en dan al een punt gezet krijgen achter je leven. Volgens mij kan die jongen/man het beter ook niet overleven ipv straks uit z'n coma ontwaken. Dat gun je dan weer z'n ouders niet, maar toch. Nog geen jaar 18. Sinds een half jaar of zo z'n rijbewijs. Eénzijdig ongeluk met een elektriciteitpaal die hier om de zoveel meter in elk dorp staat. Vast en zeker niet te langzaam gereden. Notabene in een Volvo. Natuurlijk een wat oudere versie, maar dingen dingen staan toch bekend als stevig en veilig. Natuurlijk alles bij normaal gebruik.

 Hoe komt zo iemand straks terug in de gemeenschap van Agnita en omgeving. Vergeet men zoiets? Slijt de herinnering door de jaren? Het grootste restaurant in het dorp schijnt bijeen verdiend te zijn over de ruggen van jonge meiden, die onder valse voorwendselen oa in Spaanse bordelen aan het werk werden gezet. Een andere tent met giga zwembad is met drugsgeld gefinancieerd. De eigenaar vertoeft nog steeds in een Spaanse cel. Z'n zuster runt de tent. Iedereen weet het, maar men heeft er weinig boodschap aan.

 Mocht de chauffeur het overleven, raad ik 'm aan om de draad van z'n leven elders op te pakken en z'n kop hier niet meer te laten zien. Volgens mij is men niet in alle gevallen zo coulant als met drugs en prostitutie en zeker niet als er geen berg geld tegenover staat, waarmee gestrooid kan worden. Ik heb met de aannemer te doen.

Onherstelbaar

 Verkeersongeluk. Een dode. Bestuurder er slecht aan toe ..... Hoe vaak lees je het. Hoe vaak gaat het langs je heen. Details van de toedracht onbekend maar iedereen is er mee bezig. De lokale tam-tam werkt nog steeds beter dan de moderne media.

 Eénzijdig? Alcohol in het spel? Overstekend wild? Ik ken de route. Een paar heftige afdalingen. Is het daar misgegaan? Hoe leef je verder met de dood van een ander op de bijrijderstoel? Drukt het gewicht geheel op je eigen geweten? Is er iets gebeurd, waar je niets of weinig aan kon doen? Heeft een medeweggebruiker je de ellende in gemanoevreerd?

 Een hoop vragen. Voorlopig weet ik alleen zeker, dat het de zoon van de aannemer betreft en dat het meisje, de jonge vrouw, die bij hem zat in de auto, het ongeluk niet heeft overleefd.  Ik neem aan dat het lopend vuurtje dergelijke feiten niet verzint.

Gretigs

 Het leven krijgt weer volop de ruimte en neemt die ook. Doet deugd. Langzame overheersing van het onbepaalde. 'Alles' lijkt weer te kunnen. Het gaat in achtbaanvaart en met zwieperts, die steeds verder reiken. Gelukkig mn die omhoog. Nu nog 'boven' zien te blijven.

 Goede aanloop naar een weekje weg. Beetje uitlopen, afbouwen, opruimen met het oog op een vlotte herstart na de terugkeer. St. Peterburg. Wat moet ik me er bij voorstellen. Van de meeste plekken waar ik heen ga, ben gegaan, heb/had ik vooraf wel een idee wat me te wachten stond. Nu heb ik dat nauwelijks en ergens bevalt me dat wel. Natuurlijk kan ik een eind weg googlen. Voel geen behoefte daartoe. Wel nog ff hotel en zo checken. Het is zolang geleden gereserveerd, ik vertrouw het niet helemaal, maar dat heeft weinig met de stad zelf te maken.

 Een stad met veel water. Dat is in feite het enige wat me ergens vandaan is bij gebleven. Veel bruggen neem ik dus aan. Volgens mij heette het ooit ook Leningrad. Iets met pracht en praal. Wodka. Russische avantgarde. Het is schrapen, maar er zit meer dan ik dacht. Belangrijkste vanalles is, dat ik er zin in heb. Zin in weg zijn. Zin in het onbekende. Zin in Russische terrassen. Oog-coke.

Groeimogelijkheden

 Peultjes geoogst. Gelukkig waren het er niet al teveel. Het moet het liefst letterkijk behapbaar blijven. Heerlijk. Zou zo weer de tuin in willen. Wel met zo'n verplaatsbare party-overkapping, wijntje erbij en je zou de rest van de dag geen kind aan me hebben. Ook nog een partijtje radijs uitgetrokken. Meer valt er momenteel niet te halen. Voordat je een evenwichtige, van voorjaar tot eind zomer producerende tuin hebt, zijn we wel een paar jaartjes verder.

 En natuurlijk denk ik dan "Mochten die me nog gegeven zijn". Maar dat terzijde. Dat onderwerp mag ff rusten.

 Ruimte voor een dergelijke groeiende voorraadskamer is er. Het is meer een kwestie van tijd, een kas ipv een tunnel èn het opfrissen van achter spinnenwebben verdwenen kennis van wat, wanneer, hoe en met 'wie'. Kleinere hoeveelheden, meerdere bedden, seizoensroulatie, etc. Het is zoiets als met zwemmen. Als je het je eigen gemaakt hebt, verdwijnt het nooit helemaal. Gelukkig hoef ik de kennis niet in luttele secondeen af te stoffen.

H2O

 In mijn leven heel wat gedronken en een substantieel deel daarvan was gewoon water, maar de hoeveelheden van de laatste tijd, water dus, parkeren dat verleden in de schaduw. Is dat nu een kwestie van 'het verstand komt met de jaren' of gewoon domweg oud worden?

Dringen

 Wie had dat ooit kunnen bedenken. De tuin als concurrent voor het blog en dan moet de komkommerperiode nog beginnen. Gisteravond tot bij tienen bezig geweest met beduidend minder irriterende muggen om me heen en ik zou er nu weer in kunnen, eigenlijk moeten zelfs. De peulen zijn aan hun explosie begonnen. Dat wordt iedere twee dagen plukken .... tot ze oren oren uitkomen. De rest mag in de diepvries.

 Gisteren perceeltje 7 in orde gemaakt en direct in z'n geheel in gebruik genomen. Kijk, dat heet nou doortasten. Courgettes gezaaid. Aan de late kant, maar zien of het goed gaat. De laatste tomatenplanten, die niet meer in de tunnel pasten in de grond gezet, een paar pepers, die niet scherp zouden moeten zijn, voor de derde keer bieslook gezaaid, zien of het bij scheepsrecht eindelijk wil lukken en de rest van het perceel bezaaid met een of aander vlindervriendelijk mengsel. Spul is aan de oude kant, maar wie weet wat nog opkomt.

 Behalve de bieslook is er meer wat in meerder pogingen maar niet wil opkomen en aan de houdbaarheid kan het in die gevallen niet liggen. Zo moet ik ook iets met de lage bonen. Twee soorten, vier rijen in totaal en na twee weken geen boon te zien.... Klopt niet. Schreeuw om aandacht? Waarschijnlijker is, dat ik iets verkeerd doe, maar wat zou dat kunnen zijn? Moet ik klassieke muziek spelen in de tuin? De zaden instralen vanuit de kosmos? Het spul eenmaal per dag bemoedigend toespreken? Of gewoon (meer) water geven?

Landleven

 De afgelopen weken heel wat geklaag gehad over het weer. Regen dit. Regen dat. Regen etc. Schijnt eindelijk eens de zon is na 3 dagen het geklaag wederom niet van de lucht. Te warm dit. Te warm dat. Te warm etc. Werkelijk niet één iemand vandaag die het had over lekker weer. Ja, blij dat de regen het ff laat afweten, maar die temperatuur .... dat is niet te doen. Ik kan er wat van, maar dit soort gezeur is niet aan mij besteed. Ik hou me liever een paar uur per dag gedeisd om de brandende zon te ontlopen, dan dat ik gedwongen word werkzaamheden uit te stellen, omdat alles nat, natter en het natst is.

 Als het om werken gaat, zeker buiten, zou het altijd droog voor- of najaarsweer moeten zijn. Maar leven is gelukkig meer dan werken, al geldt dat hier voor een hoop mensen niet. Dat realiseer ik me terdege. Daarbij zij aangetekend, dat er hier de nodige mensen, mn oudjes rondlopen, die eigenlijk niet beter weten dan permanent bezig te zijn. De vrg of het ook (nog) nodig is, speelt niet. Het is simpelweg een automatisme. 'Altijd zo gedaan en dus doe ik het nu ook' is dan het motto. Ingesleten patronen.

 's Morgen koe(ien) en paard klaar maken voor de tocht naar de dorpsweiden. Vervolgens de stallen schoonmaken, kippen voeren en eieren zoeken, varkens idem maar dan zonder eieren. Binnenplaats schoonmaken. Tuin bijhouden. Aan de slag in het veld. Ergens tussendoor moet natuurlijk ook gegeten en dus gekookt worden. Eind van de middag varkens verzorgen. Wachten op koe en paard. Die verzorgen en dan gaat het volgens mij linea recta het bed in.

 Vanochtend heb ik een uurtje gespit. Had langer gewild, maar dat zat er vandaag niet in. Straks weer en dan later op de avond net als gisteren een vuurtje stoken, in de vlammen staren en de avond genieten.

Rillingen

 Koud hebben bij meer dan dertig graden in de schaduw. Een lijf kan rare dingen doen. Neem aan dat het met het bultenlandschaft van doen heeft. Zit nou niet te wachten op een allergische reactie op warmte. Grassen, lelies, bomen, huisdieren, en stof, om de grootste boosdoeners te noemen, is al meer lol dan waar ik ooit om gevraagd heb.

Gedenken

 Jaardienst van een collega van Mariana achter de rug. Het doet deugt om te zien hoeveel mensen de beste, jonge gestorven man nog genoeg herinneren om aan een dergelijke viering deel te nemen. Is natuurlijk deels een kwestie organisatie en optrommelen, maar toch.

 Kerk met nog een stuk of vijf andere gedenkdiensten tesamen. Zijn toch weer 30 broden, 6 kilo rijst, 6 borden, 6 bekers, 6 lepels èn zes flessen witte wijn voor drie priesters. Behalve voor wat betreft de wijn heb ik me al vaker afgevraagd wat ze met de rest doen. Deze keer ook naar het kerkhof voor het inzegenen van het inmiddels afgewerkte graf. Mensen, overlevenden zijn hier echt nog met de dood en de overledenen bezig. Dat doet me iedere keer weer deugd.

 Om elf uur in het restaurant. Een vroege lunch. Niemand schijnt daar een probleem mee te hebben. Ik heb zo goed en zo kwaad als het wilde meegedaan, maar voor eten is dit voor mij een haast onmogelijk vroeg tijdstip. Geanimeerde sfeer met hier en daar een traan.

Bereikt!

 33º C in de schaduw, uit de wind. Eindelijk zomer. Heerlijk! Maar ook het moment, dat je om één uur 's middags niet meer buiten aan de slag gaat met een fysiek inspannende klus. Het hoeft natuurlijk niet, maar in feite is hiermee het siësta-seizoen aangebroken. Lichte lunch, glas koude witte wijn teveel en soezen maar.

Bleekscheet

 Spierwit  met wat vage gelige strepen. Niks Magic Blue, Gewoon onnatuurlijk blauw dus, zoals voorspelbaar was, domweg bijgekleurd. Past ook zo heerlijk bij het figuur wat ze vorig jaar gegeven heeft. Bij die dame is behalve haar overgewicht alles nep. Goed, dat weten we ook weer zeker. De plant heeft er d'r leven aan overgehouden en de paarse collega indirect in feite ook. Heeft die nepkleur toch nog ergens voor gediend.

Confrontatie

 Het gaat niet goed met de vriendin van Mariana. De 'K' zit op meerdere plaatsen. Dan wordt het penibel of eigenlijk gewoon duidelijk: afscheid. Mariana hoopt, dat het niet waar is. De vriendin hoopt, dat ze kan genezen. Theoretisch kan het natuurlijk, maar in zoverre ik de situatie kan inschatten, wordt dat dan de hoofdprijs in de Eurolotterij.

 Ik moet er niet teveel bij stil staan. Kan dat momenteel gewoon niet gebruiken. Zelfs op afstand gehouden hakt het er in. Natuurlijk gun ik Mariana's vriendin en ook Mariana een wonder, een moeilijk te verklaren geneeskundig succes. Maar dat gaat naar mezelf toe met een heel serie slagen om de arm gepaard. Ik ken de verhalen, heb ze inmiddels een paar keer van nabij meegemaakt en natuurlijk zijn er successen, zelfs definitieve, maar het blijven uitzonderingen.

 Het treft me persoonlijk meer, dan je op het eerste gezicht zou denken. Ik had haar vriendin namelijk een rol als rots in de branding toegedicht, mocht mij iets terminaals overkomen. Niet voor mij natuurlijk, maar als steun en toeverlaat voor Mariana. Als ik af en toe weereens stil sta bij de heftigheid, waarmee de dood van haar moeder in haar leven heeft doorgewerkt, hou ik me hart vast, als mij iets dergelijks overkomt. Dan moet ik dus òf heel snel zijn òf iets anders bedenken.

Fake?

 Bij de blauwe orchidee staat de eerste knop op springen. Ik zet in op 'wit'. De knop is zo bleek, daar zit geen kleur in. Krijg ik dan mijn gelijk? Ik denk, dat ik morgen zeker weet of het om onnatuurlijk bijkleuring of om een onnatuurlijk ogende 'echte' kleur ging in het origineel van 10 mndn geleden.

Weerbarstig

 Galbulten jeuken. Jeuken als de neten. Er wordt een aanslag op mijn beheersing gedaan. Ik heb die dingen weleens onder mijn voet gehad. Nou, daar wordt je knap gek van. Wat dat betreft is het nu beter uit te houden, maar zonder moeite gaat het niet. Feest de komende dagen. Maar meestal verdwijnen ze vanzelf en snel. Waarbij 'snel' in de adviezen gespecificeerd wordt als 'binnen 6 weken'. Ach, het is hoe je het bekijkt. Zelfs een slak kun je snelheid toedichten.

Opvang

 Kennelknoop doorgehakt. De tweede plek, die eigenlijk de eerste was, is stukken hondvriendelijker ingericht. Itt tot waar we al zijn geweest, waren er hier ook honden aanwezig, die door mensen ter overnachting voor één of meerdere dagen waren gebracht. Direct maar afspraken gemaakt. Is tenminste een deel van de oppas geregeld. Nu de rest nog. De andere honden, de katten, een beetje de tuin èn niet te vergeten al die potplanten.

 Heb je alles in potten, wens je je een tuin. Heb je een tuin, poot je alles in potten. Of het iets met de vrouwelijke logica te maken heeft, weet ik niet, maar ik kan het niet volgen. Was met Yoland in Frankrijk precies hetzelfde. Kun je planten in de volle grond zetten, zet je ze in een pot en dwing je jezelf tot een strak regime van watergeven. Een zorgdrang van kinderloze vrouwen? Ik doe maar een gooi.

 Mag hopen, dat degene die al vaker de honden van voer heeft voorzien bereid is tot extra werk. Weet niet of dat misschien tegen het heersende wereldbeeld ingaat van de gemiddelde man in deze contreien. Honden uitlaten en planten water geven. Met een beetje goede wil weten we morgen meer en als we pech hebben, moeten we hard in de benen voor wederom een alternatief.

Bultbuik

 Lek geprikt? Amehoela. Dit zijn galbulten of zoiets en niet zo weinig ook. Die zijn de afgelopen jaren wel vaker opgedoken, maar nooit in deze mate. Iets met histamine. Nou, daar lust je als hooikoorstgeval wel droog brood van. Kan me echter niet herinneren iets raars gegeten te hebben of met vreemde stoffen bezig geweest te zijn, maar dat blijkt dus ook niet nodig. Inspanning, oververhitting .... nou, dan weet ik het wel. Gisteren goed mijn best voor gedaan. Je mag ook niks meer tegenwoordig.

Sloom

 Lek geprikt en uitgekakt. Ik denk, ik ga maar wat doen. Mens moet wat. Anderhalf uur vullen en dan weg voor het grootste deel van de dag. Eerst nog maar een koffie.

Keuzes

 'Seks of tomaten?' Rare combi? Misschien. Toch schoot me dat laatst te binnen toen ik weereens een collega van Mariana tegenkwam. Slanke dame, wat hier echt uitzondelijk is boven de 25, ruim over de 50, een doorgerookt stemgeluid, wilde krullenkop van nature maar dat wel geblondeerd, een kop groter dan ik en, hoe zal ik het zeggen, nog aardig knapperig om te zien. Ook erg met zichzelf ingenomen. Ze vrgt me altijd, als ze me ziet, om een man voor haar te vinden. Die heeft ze ooit gehad, want minimaal één dochter en heeft ze, blijkt, ook nu, maar schijnbaar telt die man niet.

 Mariana en ik verschillen in heeeeeeel veel zaken, vaak diametraal tegenovergesteld, maar het kan dus nog erger. Zij in presentatie een aardig met zichzelf ingenomen wereldse 'vamp'. Hij een boerse ritselaar, die het volgens mij wel naar z'n zin heeft in het leven. Leeftijdverschil is moelijk te bepalen. Hij lijkt ws ouder dan hij is en zij doet zich jonger voor dan haar werkelijke leeftijd.

 Hoe komt zoiets bij elkaar ??  En hoe beklijft dat, als zij hem altijd weer neerzet als 'bij gebrek aan beter'? Hij kookt voor haar, houdt naast zijn eigen plek ook haar tuin bij en klust in haar huis. Blijkbaar mist ze iets.

Honger

 Door de muggen de tuin uit gejaagd. Typisch dat ik daar gisteravond geen last van heb gehad. Maar misschien is het ook wat overdreven om tegen negenen nog te gaan spitten, als je al de hele middag hebt lopen slepen met brandhout. Omdat het onkruid al verwijderd is, leek me het omwerken een makkie. En dat klopte. Wat mijn onverwachte gretigheid alleen maar aanwakkerde.

 Wilde ik me iets bewijzen? Was gewoon ouderwets doordieselen. Lekker bezig en niet van ophouden willen weten. De volgende keer dan wel binnenshuis. Doet me aan de nachten denken, dat ik aan de OudeGracht met slopen/verbouwen bezig ben geweest. Moet haast vergelijkbaar zijn met marathon- over ultralopers. Eenmaal in het goede ritme kun je 'eindeloos' doorgaan.

 Jammer dat de komende dagen allerlei verplichtingen buitenshuis te voldoen zijn. Het breekt de swung, die ik te pakken lijkt te hebben. En het weer is ook eindelijk geen spelbreker meer. Een flink deel van het sloophout in de tuin zou uit de weg geruimd kunnen zijn in een à twee dagen. Ik merkte vanmiddag dat het idee stimuleerde om door te gaan. Eindelijk vrij zicht op de helft van de tuin èn 1 en misschien wel twee perceeltjes van makkelijk bewerkbare grond, die na bijna anderhalf jaar vrijkomen. Ja, ik heb iets gretigs en dat wil ik ff zo houden.

Schuiven

 De was hangt, de volgende machine draait. Nu de rest van de middag niet verkloten. Maakt in feite niet uit wat ik doe, als ik maar iets doe wat zoden aan de dijk zet qua opruimen en plek maken. Dat kan in huis. Op de binnenplaats. In de tuin. Overal kortom, zelfs in het gastenhuis. Een soort schuifpuzzel, die bij de juiste verplaatsingen meer vrije ruimte creëert.

 Je zou al die mogelijkheden als een luxe kunnen bezien. Een luxe die meer wordt als de mogelijkheden verminderen. Gelul, maar toch. Het ideaal zou zijn, als het me lukt om deze zomer alles uit de weg te ruimen wat op plekken ligt, staat of hangt waar het niet de bedoeling is dat het ligt, staat of hangt. De klus is het de juiste plek voor het op te ruimen iets te vinden. Het uiteindelijk verplaatsen is slechts de afronding.

Finalement

 Tuin en wasmachine omgekeerd .... wat een ongekende flexibiliteit. En nog een goed gevoel ook, want perceel 7 is schoon. Nu enkel omwerken en egaliseren. Je zou er euforisch van kunnen worden. Vanmiddag de kluslijn oppakken en ik moet diep graven om iets te vinden om over te klagen.

 Het anderhalf uur onkruid losmaken en verwijderen deed goed. Het zweten was bijna ouderwets prettig. Geen gekerm uit de kruinregio. Geen misplaatste gedachten gerelateerd aan de hoge temperatuur. Gewoon lekker klooien in de zon. Voelde me bijna 40 jaar jonger. Qua warmtebeleving wel te verstaan, de rest was gewoon van de tegenwoordige tijd.

 Wat een heerlijk gevoel is het als je stappen de een na de ander in voorwaartse richting gaan. Je de ideeën vorm ziet krijgen. Als energie en moeite 'beloond' worden. Over een jaar of wat hoop ik op dit soort momenten met een koud bier of droge witte wijn onder een parasol in een tuinstoel, zo'n bedachtig geval plaats te nemen en met voldoening over de tuin uit te kijken. Mijn laatste streven wat ik eigenlijk al op mijn vijftiende had. In Dtsld zeggen ze "Was lange währt, wird endlich gut'. Van een wat sneller realisatie was ik niet vies geweest.

Souplesse

 Dit zou zo een lekker daggie kunnen worden, misschien wel een erg lekker daggie. Dit is geen uitdaging aan het adres van het noodlot, dus maar direct afkloppen. Vlot begonnen, prachtige dag en zo om te beginnen de tuin in. Krijg iets van een dorps ritme, maar dan wel met een uur of twee, drie vertraging. Soms zou je de honden moeten kunnen overslaan. Zou inmiddels makkelijk kunnen als de buren nou eindelijk eens de daad bij het woord zouden voegen en de verkoop van het aanpalende perceel zouden concretiseren. Hek er omheen en de honden een oversized uitloopruimte.

 Vooralsnog blijft het bij een hoop woorden, die verzanden in de Roemeense ellende van vererven. Vijf kinderen met aanspraak. Allemaal tachtigers en niet allemaal meer in leven, dus de vermenigvuldiging met een volgende generatie en klaar is de administratieve blubber, waar je in vast loopt. Nog versterkt door belastingen die al decennia niet betaald zijn en de vrg wie daaar voor moet opdraaien. Of niet de vrg eigenlijk, want het (gedeelde) eigendom is in principe duidelijk, meer de onwil om te betalen dus. Eigenlijk heb ik de hoop al opgegeven.

 Maar goed, ik dwaal af. Ik ben veel sterker in afdwalen dan ik altijd gedacht heb. Voor een rechtlijnige geest maak ik een hoop kronkels. Over rechtlijnig gesproken .... niet de was in de machine vergeten. Daar gaat weer een uurtje..... Misschien die tuin vanochtend maar laten zitten?

Actief

 Stoppen met bezig zijn, omdat je niet meer goed ziet wat je doet .... dat zijn de dagen, waar je er meer van zou moeten hebben, als je het wilt. Een beetje op-af vandaag, maar om direct alles perfect te willen, lijkt me je hand overspelen. We zitten al met al weer in het goede spoor. Dat doet deugd. Meer dan zo'n paar woorden weten uit te drukken.

 Natuurlijk wil ik meer en sneller, dat is zoiets als het gegeven, dat het altijd beter kan. Ondanks het feit, dat ik het moet doen met twee handen, lukt het om tevreden te zijn met wat voor elkaar wordt gebokst. De tomatenplanten zien er bijvoorbeeld prachtig uit. Dat compenseert meer dan volledig het gehannes met de tunnel.

 Ik heb er niet eens zo lang tegen aangehikt. Het me vorig jaar bedacht en dit jaar gedaan. Er zijn zaken in mijn leven, die jaloers worden bij het idee. De tuin lijkt de bezigheid te worden, die het stokje van het (ver)bouwen overneemt. Wat ik bedenk, realiseer ik. Het is werken, maar het staat me niet tegen.. Dat werkt anders bij die paar dingen in mijn leven, die heel wat minder werk kosten om te doen, maar die me op de een of andere manier zo tegen staan, dat ze almaar vooral niet gebeuren. Alles bij elkaar een paar weken werk en daar al jaren (niet) mee bezig .... Ach.

Kookklus

 Weinig lekkerder dan een beetje klooien in de keuken met koken. Een Thai Curry voor vanavond. Als ik het van de Roemeense keuken zou moeten hebben, dan zou ik de week nieteens gevuld krijgen qua afwisseling. Kip, varken, polenta, iets kaasachtigs, kool, etc. Een beetje alsof ze in Nederland alleen spruitjes en tuinbonen eten afgewisseld met bloemkool in een melksausje.

 De boerenkeuken is overal een beetje behelpen. Met een Franse slag kom je al een eind verder, zelfs als het voornamelijk tot de presentatie beperkt blijft. Helaas ontbreekt die Franse slag bij de meeste restaurants en voegen ze voor de broodnodige afwisseling een serie Italiaanse toestanden toe op hun kaart. Verder kijken is een zeldzaamheid. De Chinees in het shopping center is bijna een unicum. Op de fastfoodétage van het winkelcentrum zag ik ook nog iets met Dönner, en dan heb je het ook bijna gehad. De Portugees zou ik bijna vergeten, maar dan ben ik echt aan het einde van het culinaire latijn in de omtrek van een km of 75.

 Gelukkig kun je in de supers en de metro aardig over de grens inkopen. En dat geldt mn voor Aziatisch. De rest, Spaans, Noors, etc. is mn een kwestie van kruiding. Het aanbod is allemaal een beetje standaard en bijv. nauwelijks vergelijkbaar met een Toko in Utrecht of Limoges, maar toch. Met wat fantasie en lol in het bezig zijn, is het goed mogelijk om hier een redelijk authentieke rijstafel bij elkaar te koken. Zoveel energie had ik vandaag niet, maar zo'n Curry is een aardig tegenwicht tegen de schnitzel de pui.

Vaartje

 De wereld een beetje op z'n kop. Nu heb ik in feite al tijden geen echt vast blogmoment meer, maar het komt zelden voor, dat ik er 's ochtend niet mee bezig ben. Zo'n zeldzaam moment was het vanochtend, de opmerking over de orchideeën daar gelaten. Dus helemaal klopt het weer niet, maar het gevoel telt. Toch?

 Eén uur 's middags en zonder koffie voor het eerst achter het blog en in feite al bijna meer gedaan dan op menig andere dag incl. een moment van domme onoplettendheid, waar Rosa en Prada dankbaar gebruik van hebben gemaakt en er van tussen zijn gegaan. Mopke heeft de gewoonte van de twee anderen niet, nog niet overgenomen en lag gewoon wat op de binnenplaats te liggen.

 Veel meer ook niet van plan vandaag. Koken met iets meer dan de gemiddelde aandacht van de afgelopen tijd en dan heb ik het wel gezien. Beetje tekenen om de vorm te vinden, die de werkruimte moet krijgen, dat zou nog kunnen. En vanavond misschien iets in de tuin. Niet dat het idee me enthousiasmeert. Wat het toch eigenlijk wel zou moeten doen.

 Het tuinwerk heeft iets vanzelfsprekends gekregen. Het bijzondere is er af. Er valt niks meer 'af' te krijgen. Voor dit jaar is de target binnen en daar zal het zelfs niet bij blijven. Dat geeft dan toch een heel andere manier van benaderen. Natuurlijk is ook de focus van bewerken langzaam naar oogsten aan het verschuiven. Andere koek. De radijsjes komen nog net niet mijn oren uit en de tuinbonen komen er aan. Langzamer dan ik me bedacht had, maar wat een majestueuze planten zijn dat toch. Ook de peulen maken vaart en daar verheug ik me wel op. Peultjes, daar mag je me 's nachts voor wakker maken. De rest is allemaal nog erg pril en petiterig

Lest

 De elfde en laatste bloem aan de eerste orchidee is opengeklapt. En de eerste bloem bloeit nog steeds. Toch knap. Van de tweede, in principe blauw-bloeiende orchidee heeft de eerste knop het begeven, voordat ie open kon gaan. Nu is het wachten wat nummer twee doet. Ziet er veelbelovend uit, maar dat deed nummer een in eerste instantie ook. Ik word op de folter gespannen. Is ie blauw of niet?

= IS

IS, kinderen en de Nederlandse overheid ... het levert rare verhalen op en deze keer is de overheid vooralsnog niet de veroorzaker van die rare verhalen. Vinden de betrokkenen en een paar van de werkelijkheid weggewaaide types natuurlijk wel, maar dan moeten ze eerste maar eens rustig naar de feiten kijken en niet direct de verantwoordelijkheid daar willen leggen, waar die niet hoort.

 Voor IS kies je, of koos in elk geval, al is het maar omdat je er een aardige reis voor moest ondernemen en nog het risico liep teruggestuurd te worden ook. Natuurlijk weet je nooit voor 100% wat je te wachten staat, maar met een redelijk werkend stel hersenen weet je, dat de werkelijk vast minder rooskleurig is dan de verhalen je proberen te doen geloven. Je laat je hoe dan ook een stijder in je maag splitsen, gooi een paar koters de wereld in en dan blijkt de weg naar wereldoverheersing toch iets minder vanzelfsprekend, dan je verteld is.

 Verliezers hebben weinig te kiezen, dus zo ff terug naar waar je vandaan kwam, zit er niet in en dan worden de kinderen als wisselgeld naar voren geschoven. In feite niks meer of minder dan een vorm van een menselijk schild in de hoop, dat je zonder al teveel verliezen je doel(en) weet te bereiken.

 Kinderen zijn de verantwoordelijkheid van de ouders en niet van een overheid. Het is een hard gelag, maar als je IS-kinderen en in hun kielzog moeders, vaders en andere ellende gaat repatriëren fiateer je in feite met terugwerkende kracht de keuze voor een bestaan onder de hoede van het gedachtegoed van IS. Ik snap het niet. Kiezen voor een buitenlands leger betekent automatisch het verlies van het Nederlandse staatsburgerschap. De vrouwen hebben indirect niks anders gedaan dan de mannen die direct de wapens hebben opgenomen: opgaan in een buitenlandse krijgsmacht. Einde oefening, Zoek het zelf maar uit. Stop 'ns met dat voortdurend begrip hebben voor fouten en stomme keuzes, zeker als dat al vele zg tegenstanders het leven heeft gekost.

Drukverhoging

 Wat een aggenebes zooi. Een verhaal van hier naar Tokio en terug maar een plek, die je een zwerfhond nog niet aan zou doen en laat dat nou het merendeel van de honden zijn, dat er verblijft. Iets met contacten met een Duits/Oostenrijkse organisatie, die adoptie voor dit soort honden probeert te regelen. Heeft ook wel weer wat, maar die tent zou met een paar centen, die hij ongetwijfeld moet hebben, stukken aantrekkelijker uit kunnen zien, praktischer zijn in gebruik en prettiger voor de honden. Met goede bedoelingen alleen kom je er niet, blijkt maar weer een keertje.

 Terug naar de andere plek, die er over de muur glurend een stuk aantrekkelijker en professioneler uit zag? Ik geef de nacht de kans om zich er tegen aan te bemoeien. Op de een of andere manier moeten voorbereidingen voor vertrek met regelmaat in gerommel verstrikt raken. Nu sta ik in de aanslag om knopen door te hakken, laten die knopen het afweten.

 Maar ff doorzetten. Het kost kostbare tijd maar dat gaat ook gelden voor een jaardienst dit weekeinde en het terechte verzoek van Mariana's vriendin om haar te bezoeken voor we ons aan de wodka overgeven.

Voorsorteren

  Mooi werkweer. Niet te koud, niet te warm. Niet te nat, niet te droog. Niet te zonnig en niet te grijs. Overal tussenin. Prachtige dag om in de tuin bezig te zijn, maar dat zat en zit er niet in vandaag. Huishouden en weer achter een hondenkennel aan. Ben benieuwd.

 Er staat een warm en zonnig weekeinde voor de deur. Die voorspelling is al dagen stabiel. Heb je mooi de tijd om in het kader van de voorbereiding op tijd om te schakelen. Zorgen voor genoeg ijsblokjes is natuurlijk één van de hoogste prioriteiten. Gisteren droge witte wijn, of wat daar voor door moet gaan, gekocht. Dat is altijd weer ff afwachten. Het zijn zoete kauwen hier. Parasol opzetten is een goede twee en dan zou het zwembad plonsklaar moeten zijn, maar dat is het niet. De soep is nog wintergroen, maar chloor doet wonderen. Mooi werkje voor morgen of overmorgen.

 Kan makkelijk tussen het tekenen en berekenen van de inrichting van de werkruimte door. Dat is, denk ik, toch de beste plek om met het klussen te beginnen. In het kader 'van het een komt het ander' zit ik ws al voor het weekje weg door het hele huis te klooien, maar dat moet dan maar ff. Het lijkt haast onwaarschijnlijk, dat het gereedschap en andere kluszooi een definitieve plek gaat krijgen, aangekomen is, bijna dan.

Culisneer

 Vanmiddag onderweg met Mariana en dus (!) ook wezen lunchen. 'Max' gekozen. Ik ben er ooit enthousiaster over geweest, maar het is nog steeds een plek, waar je goed kunt eten. De ober had vandaag weliswaar zijn dag niet en het begon direct met een haast standaard euvel. De kaart had een nwe presentatievorm gekregen en mn de wijn was fors vernieuwd. Vreemd blijft het dan, dat je keuze niet aanwezig is. Ik blijf het daar moeilijk mee hebben. Waarom maak je een menukaart, als er dingen opstaan, die je niet kunt leveren. Nu was het wijn, maar het gebeurd net zo vaak met gerechten. En dat in z'n algemeenheid, niet speciaal bij dit restaurant.

 Na overleg voor een alternatief gekozen en in een aangename ambience de gerechten afgewacht. Aan de meloen met rauwe ham kun je in dit seizoen weinig verkeerd doen. Het volgende gerecht was spaghetti 'aglio, olio, peperoncino'. Een klassieker waar menig kok het derde ingrediënt niet met de gewenste gulheid aan het gerecht durft toe te voegen. Dat was vandaag wel het geval en dat deed deugd. Minder was het dat de portie bijna gehalveerd was, de spaghetti een paar nummers te dik en wel erg 'al dente' was gekookt.

 Het deed verder geen afbreuk aan de lunch en de vooruitblik naar St. Petersburg. Roebels, corruptie, water, wodka èn de midzomernacht de we net missen.

Vulling

 Verloren uurtjes gebruiken. Ik ben daar erg slecht in. Maar wat zou het prettig zijn, als ik daar een draai in de goede richting aan zou weten te geven. Zoals vanavond bijv. na de hondenronde. Geeneens zo laat. Half zeven of zo. Sta in de tuin en bekijk me de dreigende lucht in vrijwel alle windrichtingen. Nou niet het moment om te denken "Ik pak de spade en ga verder waar ik vanochtend ben opgehouden." Toch deed ik dat en heb die spade ook nog echt ter hand genomen.

 Gisteravond heeft dat dreigen van de lucht meer dan twee uur geduurd, voordat er water uitkwam. Met de bliksem erbij en het feit, dat het al zo goed als donker was, niet het moment om dit soort gedachten te hebben. Maar vanavond dus wel en dus ook aan de slag gegaan. Iets van anderhalf uur, een paar vuile handen en volle emmers later waren toch weer een paar vierkante meters van het onkruid ontdaan.

 Het kost net iets minder werk, dan een klus oppakken en al het benodigde gereedschap bij elkaar zoeken. Was het zoiets geweest, was het er vast niet van gekomen. Het tuinwerk als een soort opvulling, is weer eens een andere kijk op de mogelijkheden.

Kennel(ijk)

 Moet ik de middag verklungeld noemen? Moeilijk te zeggen. Het heeft een afspraak voor morgen opgeleverd en voldoende Grolsch beugels om in alle redelijkheid de zomer door te komen. Geeft het morgen resultaat, dan mag ik blij zijn, zo voelt het. Met de hondenkennel in Frankrijk had ik een lot uit de loterij. Daar was ik me toen al van bewust en dat lijkt extra bevestigd te worden.

 De eerste plek. Het vinden was al een tour op zich. Blijkt het een plek te zijn waar niemand is. De eigenaren komen 's morgens een paar uur langs en 's avonds een paar uur, begrijpen we van het verhaal van de buurman. Dat spreekt me niet echt aan. Nu zitten bij onze afwezigheid de honden hier ook het grootste deel van de dag zonder toezicht, maar dit is voor hen een bekende, vertrouwde plek. Dat is naar mijn idee anders dan op een onbekende plek komen en ook nog aan 'je lot' over gelaten worden. Het zal mijn menselijke projectie wel zijn, maar deze gaat het niet worden, schat ik zo in.

 Nummer twee ook niet thuis. Schiet niet op zo. De kennel is hier onderdeel van een dierenartspraktijk. Geeft direct meer vertrouwen. In Frankrijk was het een fokker van een tweetal hondenrassen. Altijd honden te verzorgen kortom. Dat is op de tweede plek ook niet het geval. Geen blaf gehoord. Na telefonisch overleg, meneer was onderweg voor een ingreep, een afspraak gemaakt voor morgen aan het eind van de middag. Zou me wat waard zijn als de eerste indruk me niet direct tegen staat.

Gewin

 Net negen uur geweest. In feite al te laat, maar zo toch maar ff de tuin in. Het is het moment waarop het nog net kan. Tot bij eleven dan begint de kruin te kermen. Zien of we ook zonder hoogste prioriteit alsnog die laatste paar (extra) perceeltjes eruit weten te persen. Zou te gek zijn. Natuurlijk zeiknat binnen een half uur, maar dat nemen we maar voor lief. Daar hebben we een douche voor.

 D'r was een tijd dat ik al dat gezweet helemaal niet erg vond, zelfs bijna prettig. Nu is het weinig meer dan lastig en vervelend, terwijl er in feite niks veranderd is .... behalve dan dat geklim in jaren.

 Energie lijkt weer terug. Zou tijd worden. Het is vervelend om de hele tijd met jezelf te worstelen, als je ziet wat moet gebeuren en je je er maar met de grootste moeite toe kunt brengen ermee aan de slag te gaan. Het is echter nog stukken vervelender als je aan de slag wilt, maar eenvoudigweg de energie ertoe ontbreekt. Vandaar ook nu ff de tuin in. De wil is er, de energie ook, dus graag geen andere fratsen.

Essentie?

 Heeft het zin om over de zin van het leven na te denken?

 -Wordt vervolgd-

Omslaan?

 Het wordt fout-grijs buiten. De aanpassingen aan de tomatentunnel waren nog niet testrijp ... en het water geven van de zaaibedden had ik me kunnen besparen, denk ik. Grijs-oranje is het en het komt uit ZO. Normaal geen normale richting maar dit jaar schering en inslag. Van mij mag het overtrekken, maar wie vrgt mij iets?

 We stomen op mooie dagen af, als het weerbericht het voor de afwisseling eens goed voorspelt. Wordt inschikken. De regenachtige mnd mei heeft een aanpassing aan de temperaturen van de tijd van het jaar onmogelijk gemaakt. Gisteren en vandaag was het ineens (weer) rond de dertig en dat viel rauw op mijn dak. Misschien wel meer een kwestie van leeftijd dan van weer, maar het is nieuw en viel me op.

 Maar de zomer komt er aan, is tussen de bedrijven door aanwezig. Luiken aan de voorkant moeten dicht, tijdstip van de hondenronde mag vroeger resp. later, fysiek werk is voor na vieren in de middag, ik zie me niet om vier uur 's ochtends uit bed komen voor tuin of ander kluswerk, en dan niet te lang, want de zwoele avonden zijn voorbij voor je het weet

Voorbereiden

 Ff niks. Wat kunnen dagen toch verschillen. Waar is de continuïteit? Nog maar twee weken en dan zitten we ff heel ergens anders. Toen ik de boel boekte, leek het me meer dan voldoende tijd om alles in weldadige rust en ruimschoots van te voren geregeld te hebben. Had ik beter moeten weten? Weet niet, misschien wel. Nu ligt er in elk geval weer meer druk op het geheel dan mij lief is. Het vinden van een hondenpension heeft de hoogste prioriteit. Waar het vrijdag mis ging, morgen een nwe poging ondernemen.

 Dan zijn we er nog niet, maar een heel eind in de goede richting. Behalve dat er nog honden overblijven om te verzorgen en dat iets verder strekt dan voeren, moet ook iets met Mariana's verzameling potplanten en mijn tomaten. Als één persoon wegvalt, heb je ineens een heel vangnet nodig om de boel draaiende te houden. Het is jammer, dat er nog steeds niemand in het dorp bereid is gevonden om zich over plant en dier te ontfermen. Qua honden zijn het allemaal watjes. De rest weet ik niet.

Vervloeien

 Zondag ... wat zal ik erover zeggen? Blij dat ie bijna voorbij is? Niet bepaald. De dag was niet verkeerd èn niet bijzonder. Misschien wel voorspelbaar, maar dat mn achteraf en in feite onbedoeld. Opgestaan omdat dagen nou eenmaal niet vanuit het bed bestierd worden. De honden bovendien te snel af met de start, dat scheelt behoorlijk in de soepelheid van het dagbegin. Over de koffie hoef ik het niet te hebben. Daarna neemt het verloop een haast autonoom loopje met mij en de dag.

 De tomatenplanten wilden water, Mariana buiten de deur lunchen, ik de tomatentunnel verder volmaken, de honden brokken en mijn verzekeringsagent in Frankrijk geld. Je begint na zevenen, eindigd 12 uur later en heb je geen moment afgevraagd of je iets wilde of niet. Gewoon gedaan. Met de stroom mee gegaan.

 Tijd voor een ritje, volgens mij. Kan alles opzoek naar z'n plek en ik de schijn terug, dat ik mijn leven bepaal. Kristiansand, Coves, Boussac-Bourg, St. Petersburg en ergens ook nog iets met Sibiu. Waar is de rust van het platteland?

Zoekplaatje

 Idee werkt. Halfuurtje werk. Hier en daar moet nog wat, maar dit is beter in verhouding tot de bedoeling voor deze zomer, dan wat ik me eerst bedacht had en -terecht- tegen aan hikte. Geduld en een beetje vertrouwen in eigen denkkracht. Ik zou blij en tevreden moeten zijn. Ben ik niet. Het is alsof ik in een zinkput staar, die nodig leeggeschept moet worden. Vreemde dwarsheid. Absoluut niet onbekend, maar ik heb er nog steeds geen verklaring voor.

 Maar oké, dit was weer een aanloopje. Lukt het nu niet, lukt het later een keer. Na de honden nog een andere poging met het tweede klimrek voor de augurken. Dan is de tuin weer een stap verder, weer een keertje 'af' voor dit jaar, maar die lat kan makkelijk nog hoger. Maar dan tussen de bedrijven door. Kan me de komende week oriënteren op geheel andere zaken. De klusruimte blijft het meest voor de hand liggen, al zal dat in eerste instantie meet- en tekenwerk zijn. Zonde om daar mooie dagen aan te verspillen. Dat is meer voor de avond.

 Het werk in de komende weken gaat een mix worden, denk ik. Spullen, die nu niet direct gebruikt of aan gewerkt gaat worden uit de weg ruimen, hout hakken, gastenhuis leegruimen, hondenkennel toegankelijk maken, etc, etc en nog meer etctera's.

Warming-up

 De gewenste beweging wil er nog niet van komen. Ik sprokkel maar weet er geen geheel van te maken. Zoiets als eindeloos inlezen en niet tot een conclusie komen. Is mij ook ooit verweten en toen ik vervolgens concludeerde, dat er niks te concluderen viel, werd me dat weer niet in dank af genomen. Een proces vergt tijd en de juiste omstandigheden. Twee factoren waar je weinig invloed op hebt, tenzij je denkt, dat je de wereld naar je hand kunt zetten. Iets waar wetenschappers een handje aan hebben, omdat het meeste maar net afhangt van de manier, waarop je er naar kijkt. Veel bla-bla en een gelikte presentatie doen de rest.

 Hier huist meer de nuchtere soort. Gewoon te laat mijn nest uit. Al zeiknat teruggekomen van de hondenronde en voordat de koffie achter de kiezen zat, was het bijna middaguur. Bezig zijn op het heetst van de dag is misschien niet slim maar kan. Beginnen op het heetst van de dag is behalve stom ook in meerdere opzichten in feite onmogelijk. Lunch is slimmer, een siësta hoewel niet verkeerd heeft niet mijn voorkeur en de slag komt gewoon wat later.

 Het is mn passen en meten wat moet gebeuren en een middenweg vinden tussen wat het ooit zou moeten zijn en wat nu in de omstandigheden van het moment mogelijk is. Die hele tomatentunnel moet over. Het was van begin af aan duidelijk, dat dit maar een eerste opzet was. Vrg is hoeveel energie ga je in provisorische aanpassingen steken. Schiet me al schrijvend een idee te binnen, waar ik tot op dit moment niet aan gedacht heb. Als dat wat ik nu denk mogelijk is, zou dat een hoop werk besparen. Straks eens zien of het kan.

Feestje?

 Taart! Champagne! 7500 'posts' in 7,5 jaar. Het vuurwerk bewaren we voor de 10K. Net geen 3 berichtjes gemiddeld per dag. Dat relativeert het weer, al had ik aan die drie berichtjes per dag in het begin niet moeten denken.

Aanhaken

 Gaat vandaag lukken wat vorig weekeinde de bedoeling was? Mooi weer. Materiaal is aanwezig. Wat let me? De flow. De vanzelfsprekenheid van de doorgaande beweging. Vorige week zat ik er lekker in, nu is er weer de neiging om 'm aan me voorbij te laten gaan. Weerstand. Omdraaien en weglopen. Waar het erin komen weken, mndn, wat .... jaren kan kosten, is het omgekeerde een fluitje van een cent. Hardnekkige mechanismen. Dwarsliggers laten zich niet zomaar naar de kant schuiven, laat staan definitief uit de weg ruimen. Gelukkig gaat het terugswitchen vlotter. Tenminste in het algemeen want hierbij heb ik er nog niet zoveel ervaring mee. Die flow was een prille hernieuwing van een ervaring, die ik al een kleine eeuwigheid verloren waande. Dat gaf de afgelopen week meer gewicht dan ie anders gehad zou hebben. Ik voelde me gepakt. Na al die moeite gewoon een streep er doorheen. Boven komen na de beklimming van een klif en dan vol in iets verkeerds grijpen ipv houvast vinden ..... bye, bye, zwaai, zwaai.

 Met een beetje goede wil is dit een te dramatische vvoorstelling van zaken. Ik heb niet het idee, dat ik helemaal 'naar beneden' ben gekukeld. Voelt meer aan alsof ik net nog hang en alleen hernieuwd houvast, meer houvast hoef te vinden. Laat ik daar van uitgaan. Scheelt de helft van het werk. Wel nog ff van de hondenronde bijkomen en dan zien hoe ik de draad weer ga oppakken.

Hooien

 Prachtige dag. Dat er meer van deze mogen volgen. Tijd dat het gras gemaaid wordt. Ik kan nauwelijks nog een kant op met de honden en van al dat gestruin door het lange gras wordt alleen mijn allergie vrolijk, niet ik. Jeukende ogen en zo zijn niet prettig, maar de niesaanvallen slopen je. Kan voor mijn gevoel weer naar bed. Trekt wel weer bij, maar van harte gaat het allemaal niet. Dus kom op halve boeren en andere buitenlui. Spring op die tractor, hang de maaier erachter en ga aan de slag of laat het doen. Ik zie het gras op het moment liever in rechthoekige balen dan als vrij waaiende pluimen.

Kluwe

 Zowaar nog bezig geweest vanavond. Geen wereldschokkende activiteiten, maar bezig. Dat is toch niet bepaald de gewoonte. Vroeg me al doende af of we de binnenplaats vrij krijgen gemaakt deze zomer. Er ligt voor twee winters brandhout, dat gehakt moet worden en nog meer zooi, maar het hout neemt de meeste plaats in beslag. Helaas staat sindskort het oude meubilair van Mariana's oma op de plek waar het hout moet komen. Dat moet dus opgeknapt en/of weer verplaatst worden. Voor het opknappen zou het handig zijn als de werkplaats niet alleen op orde is, maar überhaupt gerealiseerd. Eén van de dingen die daarvoor moet gebeuren is de aanleg van electriciteit in de schuur en een verbinding maken met de circuits in het huis. En om de electra door te trekken moet ..... ach, laat ook maar. Alles kan zich overal achter verbergen. Niks staat los van andere zaken. Alles grijpt altijd weer ergens op in. Ergens moet gewoon lucht ontstaan en vanzelf gaat dat natuurlijk niet.

Gelag

 Hoeveel mensen zouden direct de betekenis van de titel weten? Leeftijdgenoten meer dan de jongere generaties? Ja, dat laatste in meervoud. Het is er niet meer maar eentje, die je achter je heb. Had ik het geweten toen ik op de middelbare school zat? Denk het niet. Tijdens mijn studie? Nee, en ja vanaf het moment, dat ik in de horeca terecht ben gekomen. Maar voor we afdwalen; een bieravond vandaag en het gelag heb ik vanmiddag afgerekend aan de kassa van de supermarkt.

 Boodschappen gedaan en dan trakteer ik me al wat langer dan vandaag op een paar Belgische biertjes. Het soort wisselt wat, het aantal idem. Ooit begonnen met Duvel en via Chimay bleu nu bij Westmalle uitgekomen. Niet de tripel maar de dubbel. Ineens bevalt me die (weer).

 Eenmaal per 4 weken ongeveer, al was het nu volgens mij wel sneller. Geen volgestouwde koelkast. Heel bescheiden 2, 3 of in het geval van een potentiële uitspatting wel 4 stuks. In het laatste geval komt die uitspatting er achteraf zelden van en geniet ik twee belgische avonden.

Pensionering

 Mariana is aan haar laatste werkzame weken bezig. Nog iets van twee weken te gaan en dan is niet alleen dit schooljaar over, maar ook haar loopbaan als lerares. Formeel loopt het contract nog door tot 1 september en dan moet ze 1 mnd op een houtje bijten, waarna ieder mnd pensioen, eigenlijk AOW maar dan bedrijfstak- resp. overheidsdienstafhankelijk en in hoogte zeer verschillend ipv loon op de rekening wordt bijgeschreven.

 Ik verbaas me, dat ik daar van haar helemaal niks over hoor. Mij enigszins vreemd, maar ik heb er al een paar keer naar gevraagd. Een duidelijk antwoord heb ik tot op heden niet gekregen. Ik denk, dat dat bij mij toch heel, maar dan ook heel anders zou werken. Iets met plannen maken en zo. Maar niks. Ook niet mbt eventueel doorgaan met het werk. Dat mag naast je pensioen nog 3 jaar en een hoop mensen doen dat, zeker in haar wereldje. Het pensioen is geen vetpot voor de meesten.

 Nee, alles wordt ws zoals met alles gewoontegetrouw volkomen in het midden gelaten tot op het allerlaatste moment. Ik ben benieuwd waar ze haar vrije tijd mee gaat vullen? Doorwerken? Bloemen verzorgen is leuk in voorjaar en zomer, maar wat doe je dan in de winter?? Volgens mij gaat Mariana dan voor de winterslaap. Ik zou haar er toe in staat zien.

Gesmeerd

 Een dag waarop vrijwel alles meezat, zelfs het weer. Daar was wel behoefte aan. De nwe garage voor het noodzakelijke auto-onderhoud ligt niet meer in Sibiu en al helemaal niet tegenover een winkelcentrum. Voor de wachttijd moet ik de volgende keer iets anders bedenken dan niksdoen en ijsberen. Drie uur rondstruinen in hypermarchés, koffie drinken en nog wat andere winkels meepikken is dan toch stukken aangenamer. Daarvoor is bij deze garage het vervangen van de achteruitrijsensor echt alleen maar klik-uit/klik-in en gepiept ipv drie uur zg de achterkant (de)monteren en dat achteraf overduidelijk niet gedaan hebben. En dat zal niet hun enige gesjoemel zijn geweest. Stelletje afzetters.

 Maar zelfs het wachten viel nieteens echt tegen. Lekker zonnetje, het verkeer van en naar Sibiu bekeken, de mensen bezig gezien, me de nieuwbouw bekeken, de orde en netheid bewonderd en dat alles en vast nog meer in repeterende rondjes. Om negen uur aangekomen, bij twaalven klaar. Het is maar een paar kilometer naar Sibiu en dat ter hoogte van Hornbach waar we het grootste deel van onze klus-, dierenvoer- en tuininkopen doen. Natuurlijk moest ik ook daar weer zijn en zoals altijd kon dat niet op een uitputtende manier. De aanschaflijst is tijdelijk gekrompen maar alles behalve leeg.

 Zo ben ik de middag doorgerold van het ene voornemen naar het andere. Zaken waren open. Mensen bereid tot helpen. En wat gezocht werd was aanwezig. Als het altijd zo zou zijn, zou het leven gezegend zijn met een prettig soort saaiheid.

Hersengymnastiek

 Het echte werk gebeurd momenteel onder het schedeldak. Daar wordt heftig gestreden zonder dat ergens iets van overwicht merkbaar is. Geconcentreerd met iets bezig zijn weet de gedachtenwereld soms uit te sluiten, maar nooit voor lang. Hoeft ook niet, zolang als de boel maar niet te zeer overheerst. Een soort van gemotiveerde richtingskeuze zou wel prettig zijn en dat graag zonder dat ik het ben die kruis of munt moet kiezen. Vooralsnog kan ik er geen koek van bakken.

Invoegen

 Het zijn weer de kleine dingen, die je met de haren bij het leven slepen. Rondje Sardinië, hoewel weinig spectaculair en bloem negen open bij de nu al een paar weken bloeiende orchidee. Het zijn de stukjes blauw in een grijsgrauw wolkendek. De belofte van beter, mooier, verandering in de gewenste richting.

 Voor de buitenwereld een normale dag gedraaid. In de ochtend de tijd uit het oog verloren bij het heen en weer pendelen tussen Sardinië en Sicilië. Het gaf de psyche wat rust. Uiteindelijk aan het begin van de avond in de tuin geëindigd. Daar was niet zo heel veel meer gebeurd deze week als ik niet fysiek van slag was geraakt. Het water staat overal waar het maar iets dieper dan de rest is en het zakt niet weg. Het begint op plekken zelfs leven te vertonen. Gelukkig maar groenzooi en hebben kikkers betere alternatieven, die een eind buiten de normale gehoorsafstand liggen. Weet van Frankrijk hoe die beesten je nachtrust omzeep kunnen helpen.

 Het is vergelijkbaar met de lucht van een bakkerij. Als je het af en toe ruikt is het heerlijk. Als je er permanent aan bloot staat is de lol er gauw vanaf. De neus schijnt trouwens permanent aanwezige geuren op een gegeven moment van registratie uit te sluiten. Kan me niet heugen dat de oren tot zo'n trucje in staat bleken. Niet de mijne in elk geval.

 Bezig dus, alleen de lijn in wat 'moet' gebeuren moet ik nog ff zien te vinden. Morgen aanhaken waar ik maandag ben afgehaakt.