Na een nacht, waar geen verkeerd woord over valt te noteren, vanochtend wakker geworden met een lijf, alsof ik een pak rammel heb gekregen. En dat na een dag waar de fysieke inspanning nauwelijk verder gekomen is dan het bewegen van mijn vingers op het toetsenbord. Hoe krijg je het voor elkaar. Ik zal de opsomming achterwegen laten maar er doet meer pijn dan dat het er van vrijgewaard is. Nu is 'pijn' een groot woord, maar laten we het voor het gemak zo benoemen.
Het is als met de dansende muizen als de kat van huis is. Stemming onder nul en alle normaal gesproken in de marge sluimerende ongemakken steken hun kop op en maken gebruik van de situatie om me op hun aanwezigheid te attenderen. Alsof ik daar op zit te wachten. Ik gun ze hun 'moment of fame' en begin met vertraging aan de dag. Het wordt buigen of barsten vandaag. Òf we duiken verder naar beneden of weten de duik te stuiten. Morgen weet ik meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten