Wat maakt dat ETS2 me zo weet te pakken. Boeien kun je het niet noemen. Bij boeien leer, zie, maak je nieuwe dingen mee, die uitdagend, spannend of gewoon leuk of mooi zijn. Dat gold voor ETS2 natuurlijk ook bij de eerste kennismaking, maar na een rondje Europa is dat element niet meer bepalend. Veel meer Europa is er (in het spel) niet. Ik zit tegen de 50% aan van het geprogrammeerde wegennet en is nog wel wat te ontdekken maar ik zal de 100 wel nooit halen, zolang me de lol van links rijden ontgaat. IRL al een keer gedaan tijdens ons verblijf op de Seychellen, maar veel meer dan een ringweg, die nieteens de hele omtrek van het eiland omsluit en dus eigenlijk geen ringweg is, hebben ze daar niet.
De aantrekkingskracht moet ergens anders in zitten. Misschien zit het 'm in de steeds opeenvolgende ritjes, althans de mogelijkheid daartoe. Of (en?) het feit, dat het me met regelmaat nog moeite kost om de ritten foutloos af te ronden. Zoiets en ongetwijfeld nog meer. Het is pakkend, maar toch mist er iets.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten