Weer een middag naar de kloten. Ik kan niet aan die late lunches wennen. Of je zit niet rustig te eten, omdat je nog het een of ander wilt doen òf je komt na het genot van de lunch van tafel en constateert dat weinig of niks is overgeblven van de middag. Nog een uurtje en dan is het tijd voor de honden. Je kunt net je spullen bij elkaar rapen, die je nodig denkt te hebben bij de klus, die je bedacht hebt om te gaan doen. Wat dat betreft, zal het een genot zijn als Mariana een punt achter haar werk zet. Eindelijk een regelmaat waar je iets mee kunt. En dat minimaal zes dagen in de week. Oké, maak er vijf van. Momenteel zijn het er het twee en dat is zo weinig, dat je het weer vergeet en dat schiet dan dus helemaal niet op.
'Tuurlijk ligt het aan mezelf. Ik kan me in het uiterste geval aan elke onmogelijkheid aanpassen. Maar waarom? De ochtend is om wakker te worden, indien er behoefte aan bestaat te bloggen, tegenwoordig ook een ritje te maken, dan is het koken, lunch en vervolgens een nuttig bestede namiddag, die indien lekker bezig de avond in kan lopen, daar tussendoor ergens de honden en dan de welverdiende avond- en nachtrust. Met dien verstande dat de namiddag iets meer omvat dan een uurtje.
Gewoon het Franse ritme. Twaalf uur aan de aperitief, half een aan tafel, half twee koffie en twee uur aan de slag. Op dat terrein was Frankrijk een warm bad .... na een aantal jaar wennen en aanpassen. Niet weer een keer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten