Bobby krabbelt langzaam op. Dat treft redelijk letterlijk toe. Hij eet en drinkt maar het bewegen wordt tot het minimum beperkt. Linker voorpoot en rechter achterpoot. Vervelende combinatie. En dat scheef staande oor ... Als hij liggend, want veel meer doet hij niet, z'n kop optilt om me aan te kijken, is daar weinig over van de indrukwekkendheid, die hij normaal uitstraalt. Ik denk, dat behalve zijn fysiek ook zijn moreel een stevige knauw heeft gekregen. Er loop hier iets rond, dat weet dat hij voor Bobby niet (meer?) aan de kant hoeft. Bobby zal de komende tijd op z'n tellen moeten passen, al heeft hij de laatste jaren geen blijk van dat kunne gegeven. Noch de klap van de aanhanger noch de oorzaak van z'n vorige manke poot heeft z'n gedrag weten te veranderen.
Zien of we vandaag, want zoiets gebeurd natuurlijk altijd in het weekend of op vrijdagavond, iets kunnen regelen van een pijnstiller en tegen ontstekingen. Dat laatste zal wel weer antibioticum worden. Je wordt er als mens al mee dood gegooid (het is vrij verkrijgbaar!), laat staan bij dieren.
Het akkefietje heeft één voordeel opgeleverd. Ik hoef me minder zorgen om de vader-dochter relatie te maken. Bobby loopt nauwelijks rond en komt zo niet in de buurt van Mopke. Zijn ze wel in één ruimte dan kan de strompelende Bobby het alsnog niet laten om z'n dochter een hoop ongewenste aandacht te geven, al zie ik hem er in deze toestand niet opkruipen. Maar je weet nooit. Instinctieve acties zijn een krachtige drijfveer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten