De dood, ja, we zijn er nog niet van af en zolang het niet gebeurd is, zal het stalken wel voortduren, heeft een stap terug gedaan. Netjes toch? In de plaats van me te pas en te onpas overvallen met het idee, dat ik met mijn laatste paar seconden als volledig functionerend levend wezen bezig ben, duikt ie nou met regelmaat op als vrg "Stel dat ...., etc."
Zo ook gisteren, met een stel dat duidelijk wordt, dat het einde op korte termijn en definitief zal zijn, kan ik daar mee leven (om in de sfeer te blijven)? Eerst was het zoiets als 'accepteren', maar bij een voldongen feit is dat natuurlijk een eufimisme. Zou ik er vrede mee hebben? Ja en nee. Kan nauwelijks anders niet?
De trigger was de melding van de dood van Lagerfeld. Ik dacht, dat die vent al jaren geleden gemummificeerd was en dmv een exoskelet en afstandsbesturing met zijn compleet bedekte lijf, behandschoende handen en van een donkere bril voorziene ogen de wereld voor het lapje hield. Notabene twee jaar jonger dan mijn moeder, die haar aftakeling langzaam aan begint te accepteren.
Het 'Ja' is voor mij persoonlijk. Waar je niks aan kunt doen, moet je nemen, zoals het is. Dat ik weer zover ben, is al een aardige meevaller. Het 'Nee' is voor de nog niet afgemaakte plek en Mariana, die, naar ik meer en meer begrijp, in een diep donker gat zal vallen. Na zo'n veertig jaar verzorgd (èn verwend) te zijn door haar oma en de volgende 20 jaar door de zorg voor haar moeder op de been is gehouden, heeft ze nauwelijks een idee wat leven in haar eentje zou betekenen. Als ik niet kook, eet ze niet. Als er niks te drinken in huis is, drinkt ze niet. En überhaupt, we gaan het zien als ze volgend jaar met pensioen is, waarom zou ze uit bed komen. Dit is enigszins gechargeerd maar op dat terrein is nog het nodige werk te verzetten. Nee dus, 'im großen und ganze', doe nog maar ff uitstellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten