Moe. Weer overdreven. De blogconcepten wachten maar tot morgen, net als die rit naar Bari. Als het genieten van je nachtrust afgehandeld kan worden met een druk op een toets, lijkt het alsof je 'eeuwig' door kunt gaan. Daar steekt, wat wij de werkelijkheid noemen, echter een stokje voor. Of het werkelijk dè werkelijkheid is, daar valt een hoop over te bakkeleien zoals met het spiegelidee, maar het is in elk geval de onze. Italië, Zweden, Rusland, Zweden, Duitsland en morgen weer Italië. Voor dat laatste stuk is meer nodig dan die aanslag op het toetsenbord, als ik tenminste niet vaker in de berm wil liggen dan op de weg verkeren.
Weet trouwens niet wat vandaag vermoeiender was. Het digitaal scheuren over snelwegen of een levend wezen in de gaten houden, dat pijn lijdt, maar zich niet wil laten helpen. De sukkel is notabene vanavond weer naar buiten gelopen, toen ik het hout voor de kachel naar binnen bracht. Hij wilde, dat was in al z'n gestrompeld wel duidelijk, maar bij de temperaturen van dit weekeinde lijkt het me het slechts denkbare alternatief. Helaas is Bobby niet een hond, die zich ff de goede kant op laat dwingen. Zelfs niet in normale doen, laat staan nu je hem nauwelijks mag aanraken.
Nu mag dat aanraken alweer ietsje meer, maar zicht op de wond of wonden heb ik nog steeds niet gehad. En hij likt niet alleen aan zijn borstkas, wat vrijwel onmogelijk is, maar ook aan de binnenkant van zijn achterpoot. Voor- en achterppoot, dat verklaart z'n moeilijke gang. Ik zou wel eens willen weten wie 'm dat geflikt heeft. Zag vanavond een vreemde hond lopen in het dorp. Mocht die het zijn geweest, wat qua formaat best zou kunnen, dan is ie ongeschonden de dans ontsprongen. Wat ik me weer niet kan voorstellen, na wat ik van Bobby zo in de afgelopen twee jaar heb mogen meemaken. Niet dat hij het opzoekt, maar hij gaat het ook bepaald niet uit de weg. Maar ja, ooit tref je op je meerdere.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten