Wat me in de afgelopen vier (!!) weken is opgevallen en me steeds weer heeft verbaasd, is de doelgerichtheid van een vrijblijvende bezigheid als een spel. Een simulatie met als kern het rijden in een truck opgehangen aan de kapstok van een (beginnende) ondernemer in de transportbranche. Eerst moest het besturen van het voertuig, in mijn geval via het toetsenbord, onder de knie gekregen worden. Vervolgens het rijden en dan mn het nemen van de bochten. Een leeg vaardighedenbord moest gevuld om toegang te krijgen tot alle soorten vrachten over iedere mogelijke afstand. Ondertussen werd je bankrekening gespekt en kon/moest je iets met een eigen truck. Naarmate het geld bleef binnenstromen kon je het aansluitend besteden aan garages, trucks, trailers en personeel.
Vanaf dat moment begon het mechanisme te haperen. De stress van de ritten (= geld verdienen) viel weg, wat het een stuk relaxter maakt, maar ook de zin van het rijden kreeg een knauw. In principe kon ik vanaf dat moment een beetje gaan freewheelen over 's Heerens wegen. Met vier garages stroomde meer geld binnen dan me lief was en toch trok het me niet om zonder opdracht de nog niet bereden wegen te gaan verkennen. Waarom rijden als het enige doel, toch weer een doel(!) is om het percentage van het wegennet, dat je al bereden hebt, te laten toenemen of om alle in het spel aanwezige steden te bezoeken?
Er zou een soort max moeten zijn waarna je opgenomen wordt in een truckershemel en met chauffeur verder over Europa's wegen kunt dwalen, zonder dat je iets zou moeten doen, behalve het ingeven van de route. Dan zijn we terug bij de vroegere nachtprogramm's van de ZDF op tv.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten