Een siësta naar de onmetelijke diepten van dromeland. Ooooooo, wat moet ik van ver terugkomen. Het getruck vergt meer van mijn systeem, dan het de laatste jaren gewend is geweest. Uren turen. Korte nachten. Ik doe het mezelf aan, dus weinig of niks te klagen. Het heeft ook zeker zijn goede kanten. Meer activiteit, meer bezigheid, minder verslofte uren, al valt over dat laatste te discussiëren.
Maat houden en opbouwen voor het gemak ff overgeslagen. Nachten overslaan in de wilde perioden van een vervlogen betere tijden hield ook op bij twee, heel soms drie waarna ik gauw 24 uur van de wereld was. Maar ik sla nou niks over. Ik morrel wat aan de marges. Andere grootheden. Intensititeit die nauwelijks naam mag hebben. En toch wacht daar dat manneke met die hamer.
Ik zou zo weer plart kunnen. Duidelijk grenzen overschreden. Gekrompen grenzen. Limieten die hun noemenswaardigheid zijn verloren. Zo'n gevoel van tegen de wind in te pissen, maar het waait niet. Nu eerst de honden, dan fatsoenlijk in Kopenhagen aankomen en die wereld ff verlaten. Gelukkig wachten ze daar probleemloos op mijn herverschijnen. Dat werkt met die andere wereld minder vlekkeloos.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten