Het dalen is gestopt, maar een paar uur geleden zakte mijn stemming weg als een blok beton in water. Waar ik 'normaal gesproken' voor het blog als laatste strohalm zou kiezen, maakte de mogelijkheid van een keuze tussen een mooie rit naar het zuiden of het staren naar een scherm waar het blog z'n vorm zou moeten krijgen, dat de boel strohalmloos de diepte in dook. Beetje drentelen door het huis bleef over, omdat ook krant en boek me niet wisten over te halen. Te vroeg voor het bed, geen zin in het bad, daar sta je dan. Ff in de keuken, ff aan de eettafel, ff bij de computer, weer in de keuken, toch nog maar een glas wijn en nog een halve ltr water. Doe ik domweg die rit of bewandel ik bewezen paden? Dat laatste dus.
Hoewel de uiteindelijke vormgeving altijd ff afwachten is, zat dit er overduidelijk aan te komen. Wonderlijke wisseling van de wacht. Nu een kwestie van hakken in het zand, gewicht naar achteren en achteroverleunen. Vooral niet mee laten slepen. Geen zin in. Meer dan genoeg gedaan. En alle bla-bla van met de stroom mee gaan en ander geleuter levert het niks meer op dan bij een gezonde dosis verzet. En laat dat laatste mij nou net iets meer liggen of tenminste weer meer liggen. Je moet er wel de energie en het uithoudingsvermogen voor hebben.
We doen morgen die rit wel. Indien nodig zelfs therapeutisch, al zal dat wel niet hoeven. Morgen, alsof (?) ik het zag aankomen, staat een weldadige boodschappendag in Sibiu op het programma. Normaal gesproken zou het voldoende tegenwicht moeten zijn om de voorlopig tot staan gebrachte duikeling definitief de andere kant op te buigen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten