Vanavond zat Mariana voor de ik-weet-niet-hoeveelste-keer het fotoboek te bekijken, wat we van onze bruiloft hebben gemaakt. Datzelfde doet ze met de foto's van de Seychelles en Maldives die op de mini staan en in mindere mate met de albums van Rome en Korcula. En daar houdt het niet op. Jurken, jassen, hoeden, schoenen, parfums en sieraden zijn en blijven gekoppeld aan de plek, waar ze gekocht zijn. In 24, waar nog steeds het meeste van Mariana's spullen staat, wat hopelijk deze zomer eindelijk gaat veranderen, is bijna een museum van souviniers, aandenkens mn aan de keren dat ze in Nederland was, maar niet alleen.
Mariana's leven is een kwestie van verzamelen en herbeleven van herinneringen. Het verklaart voor een deel haar onvermogen om dingen weg te doen, ook als het zoals bij kleding allang niet meer past. Daar krijgen we nog het nodige mee te stellen, maar dat is een ander verhaal. Hoe werkt dat bij mij? Ik heb gaande mijn leven een hoop verzameld (en vroeg of laat weer weggedaan) maar daar horen herinneringen zeker niet bij. En al helemaal geen souveniers in de breedste betekenis van het woord.
Heb ik (nog) iets dat ooit ergens is gekocht en me herinnert aan die plek. Ik zal de komende tijd eens goed nadenken, maar ik denk, dat ik het antwoord wel weet. Ik heb dingen waar ik aangehecht ben. Bijv. mijn Sigg pannen, inmiddels bijna 40 jaar oud, maar je ziet het ze niet aan. Of de keukenmessen. Ook al zo'n decennia lang bezit. Maar dat is toch meer praktisch en functioneel. Boeken herinneren niet aan bepaalde tijden, Cd's idem, hooguit de muziek die erop staat en ongetwijfeld origineel ooit op vinyl is verschenen. Nee, ik denk niet, dat ik zo aan herinneringen hecht en al helemaal niet aan voorwerpen die me herinneren aan mijn herinneringen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten