Smakelijk!

 De allerlaatsten van de laatste loodjes ... De Roemeense kippesoep met griesnoedels en prei pruttelt, de Foie gras ligt van de koelkast te bekomen en wacht geduldig op de klassieke confit d'onions, de witlofbegeleiding voor de St. Jacques's is klaar, de ragout van het hert wacht poppelend op de sauté van cantharellen, de reebout wordt kantje en moet nog een paar uur, de broccoli is pureeklaar, kaas wordt iets van marsepeinijs met rozemarijn en geitenkaas, dan komen de toetjes van de traiteur, sorry ik bedoel natuurlijk Chocolatier en ook de bonbons heb ik afgekocht. Volgend jaar beter.

 Een Pouilly Fumé, Saint Véran, Pinot Gris, Gevrey Chambertin 2002, Pauillac 1997, Sauternes 2e Grand Cru 2008, Amangnac uit 1967 en natuurlijk tot slot de Champagne, een millésime van Drappier uit 2004 verzorgen de ondersteuning van het doorspoelen van de gangen en de laatste restjes van dit jaar. Klinkt natuurlijk vele malen oneerbiediger dan bedoeld, maar ik heb nu geen zin in folderteksten.

 De kaarsen zijn aangestoken. De tafel ontbeert nog het gedek, maar dan kan het feest der zinnen beginnen aan de afsluiting van dit in het geheel bepaald niet beroerde jaar. Het enige, en niet bepaald kleine smetje op dit jaar is de niet-gerealiseerde verkoop. Maar zoals er vandaag een morgen is, is er morgen weer een nieuw jaar en een echt nieuwjaar ook nog!

Onzin

 Hoe hard de simpele medeling van het ongeluk d'r gisteren ook ff inhakte, zo mateloos kan ik me ergeren aan een kop in de Volkskrant van vandaag: "Manager: Familie Schumacher maakt zware tijden door." Is dat nou nieuws? Zo ja, van welk (gebrek aan ) niveau dan?

 Als de familie aan het feesten was geslagen of vandaag weer gezellig off-piste was gaan skiën, dan had het jounaille daar wat mij betreft wel wat woorden aan mogen vuil maken. Maar wat is de zin van het neerpennen van het meest vanzelfsprekende?? Ze hadden ook kunnen schrijven dat mevr. Schumacher vanmorgen haar koffie iets bitterder vond smaken dan anders. Of dat de familie ernstige gezichten toont, of weet ik wat voor banale nonsens, waar je geen gram empathie of een fractie van een hersencel voor nodig hebt, om het zelf te bedenken, mocht je daar al behoefte aan hebben.

 Gelukkig werd de kop even later vervangen door: "Manager: Vrouw en kinderen Schumacher in shock." Nu gaat dat weer in een andere richting fout, maar laat maar zitten. Dat is het algemene verschijnsel van begripserosie.

Lood

 De laatste loodjes. Ook voor het blog. Qua 2013 dan. Verder heb ik nog geen snode plannen. Een waterig zonnetje probeert ons op het verkeerde been te zetten. Ergens in de loop van de dag gaat het zeker weten weer plenzen. Laten we hopen, dat het eerder later dan vroeger is. Kunnen we op de laatste dag van het jaar nog ff de deur uit voor we ons opsluiten in de keuken. Het plan de c(h)ampagne ligt klaar. Als de saaie Franse jaarwisseling is beklonken, zal ik weten, wat er van terecht is gekomen.

 Laten ze in Nederland aub niet zo dom zijn om in hun betuttelzucht de traditie van het vuurwerk compleet te beteugelen. Moet heel Nederland boeten voor een paar lamlullen, die zonodig hun vingers of handen mee de lucht in willen blazen? Laat die lui hun medische kosten zelf afbetalen en maak een extra korting mogelijk voor vuurwerkslachtoffers door eigen schuld, als die denken hun leven in de bijstand te kunnen slijten. En die paar uur lawaai op zo'n heel jaar? Belachelijk om je er druk om te maken. Sterker nog die negativo's zullen het missen! Zeker weten.

Afsluiting

 Is dit het moment ervoor? Een dag te vroeg, dat is zo. Maar morgen zit ik in de aanloop naar het einde van het jaar te tafelen. Uiteindelijk gaat het om het glas champagne rondom de klok van twaalven. Maar hoe was het ook weer? De weg er naar toe is belangrijker, dan het te bereiken doel. Dat is de enige legitimiteit van de aan het glas champagne voorafgaande gangen. Hoeveel dat er gaan worden, is me nu nieteens duidelijk. We zien morgen wel, als we de smaak ergens in de keuken te pakken krijgen.

 Voor de score van het jaar zal het geen verschil maken of ik die 149 euro en centen om weet te vormen tot een riedel culinaire prestaties of niet. Kijkend naar de voorafgaande jaren heb ik de neiging het jaar hoog te waarderen. Met het oog op de mogelijkheden in de jaren, die er aan komen rollen, is het echter stukken slimmer om de boel niet te overtrekken. Hoewel ik niet in God geloof (10) en meesters me nooit hebben weten te overtuigen (9), hou ik het voorlopig op een 8+. Dat bederft het uitzicht op meer niet en zet tegelijkertijd de jaren sinds 2006/7 in een terechte schaduw.

 Dit jaar, en nog laat ook, is de bal eindelijk onophoudelijk gaan rollen. Het hikt, krast en geeft bij tijd en wijle nog steeds een kaugumachtiggevoel qua vooruitgang, maar het stopt niet meer en blijft bewegen. Voorwaarts bewegen vanuit een inherente dynamiek!! De demonen zijn grotendeels terug in hun fles(sen), het geloof in eigen kunnen krabbelt verbaasd op en ergens is dat ooooooooo zo belangrijke perspectief weer mijn leven binnen geslopen. Eindelijk!! Meer kan ik er niet van maken.

Racen

 Zo geniet je van duizelingwekkende snelheden of gewoon van een leuke afdaling en zo lig je in een kunstmatige coma en ben je via een wirwar van draden verbonden met een imposante hoeveelheid schermen. Mijn dagelijkse angst ten voeten uit: Nu leef je tenvolle en na een knip met de vinger -waarschijnlijk niet de jouwe- is alles ineens over, afgelopen, voorbij. De scheidslijn tussen leven en dood is zo dun, daar lijkt een haar een aanlegtouw bij voor een supertanker.

 Die klik! Moeilijk te beschrijven en je moet er vooral niet teveel bij stilstaan. Dat stilstaan bederft je hele bestaan. Ik kan dat alleen maar bevestigen. Maar de momenten zijn er en niemand kan je ervoor waarschuwen.

 Yoland hebben ze nog proberen te reanimeren terwijl het daar allang te laat voor was, maar het hoort bij het protocol, dus ramt men erop los. Bij Schumacher luisterde het vast allemaal nauwer, maar ervaringsdeskundigen geven gereanimeerde mensen een overlevingskans van nauwelijks meer dan nul. Het is meestal (kort) uitstel. Afstel is er enkel in uitzonderlijke gevallen. Hopen dat hij er zo een is en zijn grijze massa niet teveel geleden heeft. Denk niet dat hij enthousiast kan worden van een rolstoel, al heeft het ding vier wielen.

Centen

 Met een nauwelijks halfgevulde, niet overmatige grote boodschappentas door de kassa schuiven en schrikken. Aan de prijzen ben ik inmiddels wel gewend en natuurlijk was het voor oudjaarsavond geen witte kool met aardappelen, hoewel je daar erg leuke dingen mee kunt doen, maar 149,76 euro ... Er blijven momenten als dit, dat ik het gevoel heb ergens een afslag gemist te hebben.

 Had ik hier een dikke tien jaar geleden 150 gulden voor neer moeten tellen, had ik de cassière gevraagd of ze niet ergens een fout had gemaakt. Nu nauwelijks 12 jaar verder is dat 2,217 en nog wat keren meer voor eenzelfde weinig bijzondere massa. Weinig bijzonder in omvang en behalve de sint Jacobs schelpen ook weinig bijzonder qua inhoud. Voor wie die euro het precies goedkoper gemaakt heeft, daar heb ik zo mijn verdacht, maar de consument valt daar geheel buiten.

 Espresso 3,20, biertje (25 cl) 4,50, stomme spijkerbroek 135, 00, 'wegwerp'- cd's 7 euro ... nog altijd bijna de nieuw prijs in guldens voor een elpee. Wat ooit gulden was, is allang meer dan een euro geworden behalve, ja behalve bij onroerendgoed. Daar heeft men ineens een hele andere rekenmethode en slaat men druk aan het delen ipv vermenigvuldigen. Niet alleen de mens is raar ook de maatschappij kent er wat van.

Voortsnotteren

 De nachtelijke hitte-aanvallen overleeft. Een hoop van de bacillen gelukkig niet. Het hoofd voelt voorzichtig beter aan, maar de neus zou ik graag nog ff uitbesteden. Verder voelt mijn lijf in rug- en buikregio aan alsof ik gisteren ongegeneerd tekeer gegaan ben in een fitnesscenter. Nooit geweten dat je de spieren kunt trainen met hoesten en niezen. Bovendien had ik me nog niet zo lang geleden voorgenomen, me verder niet meer aan deze flauwekul te bezondigen. En wie gaat zich daar weer niks van aantrekken? Precies, mijn lijf. Je ziet, ook van jezelf moet je het niet hebben.

 Vandaag kalmpjes aan doen wat gedaan moet worden, voordat de tank in het rood raakt. Gelukkig geen overspannen plannen, behalve het wachten dan. Maar wat kun je daar aan doen? Dus in de benen en me met de tweede réveillon en de afwas bezig houden. Denk dat dat net gaat lukken.

Culischappen

 Morgen weer inslaan. Laat ik het deze keer afhangen van de ruimte in mijn koelkasten. Die dingen ogen nog aardig vol, zo niet overvol. Soep staat klaar. De foie gras is er nog niet van gekomen, dus die mag nog. De oesters komen me de neus uit, maar daarvoor mag St. jacques in de plaats. Opnieuw opzoek naar tongfilet. De reebout ligt te marineren. Kaas is er in overvloed. Ijs mag nog een smaakje bij. Champagne ligt nog een goede fles. Wat mist zijn de bonbons en koekjes! Hoe wil je anders op de 31ste middernacht ronden?

 Eerlijk gezegd moet ik er nu niet aan denken om met eten bezig te zijn. Morgen hoop ik beter, dat wil zeggen verlangender qua eten in elkaar te zitten. Moet kunnen. Er staat verder niks bijzonders op het programma. Gewoon een dag, zoals een dag moet zijn: Wakker worden, opstaan, koffie drinken, (krant lezen), (schrijven), boodschappen doen, (kroeg in), keuken aan de kant werken en aan de slag gaan. Glaasje erbij. Muziek op de achtergrond en heerlijk hakkend en smakkend freewheelen.

Ontkoppelen

 Als het hoofd ff gescheiden zou kunnen worden van de rest, dan zou het misschien best nog een aangename middag kunnen worden. Subtiel dan wel te verstaan. Terug plaatsbaar zonder nadelige gevolgen. Gewoon ff aan de kant leggen, desnoods in de watten en dan een tijdelijke vervanging voor de met het afkoppelen verloren gegane functies als kijken, ruiken, proeven.  Botweg zonder kop de middag induiken, klinkt me een beetje te kippig. Ik wil wel wat meer kunnen doen, dan rondjes rennen tot mijn tank leeg is.

 Best belangrijk, zo'n hoofd. Maar soortgelijks denk ik ook, als voor mijn gevoel de rug toe is aan een paar nieuwe onderdelen of de benenwagen voor geen meter meer vooruit te branden is. Het moeten werken naar wens èn op de gewenste momenten. Eigenlijk heeft een lijf geen leven of maximaal het bestaan van een slaaf. Zou ik mijn eigen lijf zijn, zou ik er bij tijd en wijle geheel de brui aan geven. Zo van ... Bekijk het ff! Doeeiii. Wil je uit bed, verdomd het lijf op te staan. Heb je trek in iets pappillenprikkelends gooit de afdeling spijsvertering de boel op slot. Grijp je naar een leuk boek, geniet het gezichtsvermogen een korte vakantie.

 Het klinkt me raar bekend in de oren, maar zo werkt dat dus niet, als het zo zou werken. Ik ga mijn lijf tegemoet treden. Een goeie bak soep, misschien nog een krant maar dan mag het zooitje weer plat. Voorlopig is het toch (af)wachten geblazen en dat kan uitstekend onder een paar goeie dekbedden met kruik en dampende borrel.

Wachten

 Wachten. Wat heb ik toch een hekel aan wachten, als ik niks meer weten te verzinnen om me bezig te houden tot het moment van een afspraak. Denk nou, dat ik rustig 45 minuten langer in bed had kunnen blijven liggen, maar uiteindelijk werkt het zo niet. Ben je later, ben je gewoon sneller. Ja, zelfs op een dag als vandaag met mijn constitutie van een natte dweil.

 Wachten is een raar fenomeen. Je veroorzaakt het meestal zelf en als je al weet, waarop je wacht, dan werkt dat soms verlossend en soms ook weer niet, bijv. het vertrek op reis. Nooit die koffers eerder klaar hebben dan strikt noodzakelijk. Indien de planning in deze fout loopt, krijgt het wachten iets ondragelijks en is meestal zinloos bovendien. Dus dan vertrek je gewoon.

 Nu wacht ik ergens op wat enerzijds duidelijk is, de komst van mensen, en anderzijds in wijde zakken hangt, de positieve of negatieve keuze mbt de aankoop. Een keuze die de lui, als ze slim zijn, niet vandaag hier ter plekke nemen. Je wacht in dit geval dus niet zozeer op de bezoekers, maar meer op het resultaat van het bezoek, waar in alle redelijkheid geen zinnig woord over te zeggen valt. Je wacht dus op het wachten dat nog komen gaat.

Waas

 Het is geen verkoudheid, het is geen griep. Te heftig voor het een, te slap voor het ander. Hoe dan ook, op het tandvlees beginnen is niet het beste uitgangspunt voor een spetterende dag. Zien hoelang we de schone schijn weten op te houden en sociaalvaardig het gesnotter weten weg te wuiven. Iets zegt me, dat de dag in een siësta ten onder zal gaan. Het geeft me net genoeg tijd om de kwaliteiten van deze plek boven het achterstallige onderhoud uit te tillen. De laatste kans op verkoop dit jaar. Ik had het nog niet opgeschreven of de mail rolde binnen ...

 Eigenlijk omgekeerd, maar in de andere volgorde oogt het mooier en over een paar jaar ben je allang vergeten dat het feitelijk andersom zat. Zo maak je de sappige verhalen, zo pimp je de vervulling van je wensen achteraf op tot het gewenst plaatje. Ach ja, op de een of andere manier gun ik het deze lui wel, maar natuurlijk niet ten kostte van alles en ze hebben vast ook zo hun eigen wensen. Misschien maar goed dat de wereld vandaag niet tot me door wil dringen. Het zal de vreugde over een goede afloop niet geheel weten te onderdrukken, maar daarvoor de zoveelste teleurstelling netjes weten te dempen. Allez: duimen, kaarsjes, schietgebedjes, complete aflaten, riskante beloftes en al dat wat me nu niet te binnen wil schieten.

Kou

 De leertjes van mijn neus zijn versleten. Het water loopt er zo uit als het er niet al met kracht uitgeblazen wordt. De naam 'Snot' verdient het vocht niet meer. Jee, waarschijnlijk is het morgen alweer voorbij, maar vandaag haal ik de waarde van een cent niet. Gestopt met oudpapier opruimen. Het bonkende hoofd stoorde teveel. Tijd voor Belgisch bier en een Sloveense borrel. Mocht dat paardemiddel niet werken, dat gaat het plat met hete citroen, honing en een tweede borrel.

 Nu komt zoiets volgens mij nooit uit, maar een slechtere timing dan dit moment is nauwelijks denkbaar. Ipv beetje bij beetje meer smaak aan de dag te krijgen en alsnog het opruimen bij de hoorns te vatten, zakt de boel erger ineen dan een natte dweil waardig. Zou prettig zijn als ik morgen behalve presentabeler ook de wereld wat alerter toegemoet zou treden. Voorlopig hoeft ik niet naar enthousiasme te zoeken. Ook niet in de verste uithoeken van mijn kleine teen/tenen. En daar kan ik morgen toch echt een paar kilo goed van gebruiken.

Grijs

 Zaterdag, waterdag. Wat een butweer. Waar is de winter gebleven met de koude, droge en zonnige dagen. Ik was zo lekker buiten bezig en heb weinig zin om het enthousiasme naar binnen toe te buigen. Ja, ok, de afwas, soit. Maar de alweer stevig aankoekende papiermassa opruimen? De was opvouwen? Eindelijk de dingen een wat meer acceptabele en definitievere plek geven? Definitiever? Laat me niet lachen zo vroeg in de ochtend. Daar zit mijn keel noch mijn verder danig verstopte hoofd niet om te springen. Tijdens een van de vele zoektochten door de supermarkten in de laatste week niet alleen de boodschappen maar ook enige vervelende bacillen gevonden. Ze stonden niet op mijn lijstje en ik mag hopen dat ik er niet voor heb betaald. De beestjes hebben zich de tijd gelaten, maar nu spettert het snot in de rondte. Zo zie ie je maar weer, dat op gratis geen zegen rust.

 Ik ga een compromis met mezelf sluiten. Volgens mij is het doorbladeren, en waar het interessant genoeg is, lezen van oude kranten een mooie en momenteel acceptabele vorm van opruimen. Het zou zomaar een extra zitgelegenheid kunnen opleveren. Al kun je daar met slechts één paar billen weinig extra's meedoen, behalve dan oude kranten neerleggen in afwachting van hun leesbeurt. Allez!, aber dann auf Deutsch!

Grappig

 Bezig met mijn espresso-machine-tic schiet ineens een beeld uit het verre verleden door mijn hoofd. Ooit ergens in de tijd dat zakgeld en extra inspanningen in het weekend en vakanties voor het eerst begonnen op te hopen tot bedragen, die dromen konden waarmaken, ben ik tegen een 3-in-1 muziekinstallatie aangelopen, die mijn aandacht wist te vangen op een manier, die kopen ogenschijnlijk onvermijdelijk maakte. En dat met mijn anderhalve elpee en geen enkel cassettebandje ...

 Dat het ding uiteindelijk gekocht is, mag niet verbazen. De combinatie heeft in het ouderlijk huis op de kamer gestaan, die ik deelde met mijn broer. In de hoek achter de deur, waar voor mij een bureau was gemaakt met daarboven een boekenrek met verstelbare (!) planken. Ik word echt oud ...

 Na het ronden van de middelbare school werd het apparaat meegenomen naar Utrecht. Ergens in de tocht van hospita naar studentenflat, van reguliere flat naar het huis aan de Oude Gracht, is het ene na het andere element ter ziele gegaan en vervangen door losse onderdelen. De boxen heb ik uiteindelijk op een enthousiaste muziekmiddag in Frankrijk opgeblazen. Ga ik ook zolang genieten van mijn koffieding?

Sterren

 Wazig zicht en een wattig hoofd ..... alsof ik 48 uur aan één stuk disco in en bar uit ben gegaan. Good old times! Toen was zo'n gevoel als vandaag verklaarbaar. Nu ben ik -volgens mij- alles bij elkaar niet eens in de buurt van twee flessen wijn in twaalf uur gekomen. Watje!! Lijkt wel als bij autorijden, als je het geld hebt voor fatsoenlijke drank in elke gewenste hoeveelheid, gooi je na een verwaarloosbare hoeveelheid glazen al de handdoek in de ring. Opa in een Porsche. Ik denk, dat het tijd wordt om een Harley te kopen.

 Nou we het toch over kopen hebben ... Dacht ik tot voor kort, dat een ijsmachine mijn laatste wens qua keukenluxe zou zijn, heb ik al weer een nieuwe verleiding gevonden, voordat ik de ijsmachine goed en wel de mijne mocht noemen.

 Ooit leek me zo'n in het front van een inbouwkeuken verwerkte espressomachine het summum qua koffie zetten. Geen geklungel met water meer, dacht ik. Maar ik dacht mooi verkeerd. En de liefde bekoelde snel. Als je dan toch het water handmatig moet bijvullen, bestaan er zat andere alternatieven en naar een van die mogelijkheden heb ik in Toulouse staan kijken. Wat daar aan machines stond was meer dan indrukwekkend. Meer Maybach dan Bentley, soort van Porsche als je tot voor kort alleen Mobylette heb gereden. Alleen al mooi om naar te kijken en het kon nog goeie koffie zetten ook. Helaas hadden ze het topmodel niet op de demonstratietafel staan. Maar het internet sprak boekdelen. Een rib uit mijn lijf (weer eentje!!), maar goedkoper dan een ouwelullen motor en stukken minder gevaarlijk. Ik geloof, ik ben verliefd.

Kliekjes

 Voor twaalven in bed en na negenen voor het eerst wakker. Hoeveel eeuwen geleden is dat de laatste keer voorgekomen? Zat er iets speciaals in de gerechten? Waarschijnlijk zat het vnl in de flessen en dan mn in de mix ervan. Maar je hoort me niet klagen! Het jaar strooit zo op het end met cadeautjes alsof het vanalles goed te maken heeft. De AEX, aaneengesloten nachten, nu die koper nog ff. Het kan nog. Op z'n Duits in de laatste minuten, want jaren doen niet aan blessuretijd. Een verlaat kerstwondertje? Waarom niet? Waarom zou het wel in films gebeuren en niet in werkelijkheid? Laat de mens hopen, dat is zo ongeveer het enige wat ie echt goed kan.

 Ondertussen dan de afwas weg werken en een dagje culinair uitpuffen. Zien of de wereld buiten mijn terrein nog bestaat en dan.... Dan zie ik het wel. Geen behoefte aan vooruitlopend denkwerk vandaag. Laat de momenten maar tot mij komen en ik zal de gewenste eruit pikken. Gelijk overvallen me zwelgende visioenen met overdadige buffetten, champagne fonteinen, buikdansende maagden, harp pingelende bolle engeltjes en rondhuppelende tamme beren. Ik pik een geconfijte vrucht van de langs zwevende schaal en hou mijn glas onder de fontein ...... O ja, afwas.

Happen_2

  De cantharellen voor de soep zijn fijn gehakt, de oesters hoeven vandaag alleen maar opengerukt te worden, het voorgerecht ligt in onderdelen klaar, het hoofdgerecht pruttelt, de kaas is naar keuze en de voor het ijs bedoelde massa staat af te koelen. Geen bonbons vandaag. Een mooie witte, een gewaardeerde rosé en een karaktervolle rooie staan de gerechten bij. En natuurlijk geen begin zonder bubbels.

 Aanbakken kan niks meer, dus het enige, waar het mis op kan gaan, is de kunst van het tafelen, de conversatie, de persoonlijke verschillen. Ik geef geen van alle enige kans van slagen. We gooien er weer een gezellige avond tegenaan.

 De afsluiting van kerst 2013 en direct een zwiepert naar volgende week. Nieuwe recepten, andere ideeën, dan wel bonbons, nog meer ijs, meer champagne, dagenlange voorbereiding van het vuurwerk aan tafel ipv in de donkere nacht. De dertien wordt waardig de deur uitgeschoven en de veertien verlangend omarmd. Het is weleens anders geweest .....

Sneltraag

 Ga ik voor mijn gevoel trager dan een slak door het leven en ben ik zeker weten vele malen langzamer in het afhandelen van wat moet gebeuren, dan dat jaren geleden het geval was, heb ik de afgelopen dagen mijn tijd toch voornamelijk doorgebracht met wachten. Wachten op een ander. Wachten voordat je je op het ontbijt kunt storten. Wachten voordat je van de tafel kunt opstaan. Wachten voordat je eindelijk de deur uit kunt gaan. Wachten voordat duidelijk is wat die dag staat te gebeuren. Wachten als gedubt wordt tussen al die dingen, die uiteindelijk meestal niet gekocht worden. Wachten bij de keuzebepaling voor de lunchgerechten. Wachten tot de lunch verwerkt en het toilet bezocht is. Wachten op het zoveelste keuze-probleempje in de zoveelste winkel. Wachten op het antwoord op een vraag, die waarschijnlijk alweer vergeten is. Wachten tot de garderobe voor de zoveelste maal is gewisseld. Wachten op het bijwerken van de lippen. Wachten, wachten, wachten ......

 Of het nou aan het vrouw-zijn ligt, aan de wereld buiten mij of toevallig aan de mensen die ik dan ken? Ik zou het niet weten. Typisch is toch wel dat, gewend aan een bestaan in je eentje, een ander een overduidelijk vertragend effect heeft op het doen en laten, hoe traag dat laatste voor je gevoel ook al gaat.

Tussengang

 Weer aan de afwas, weer kaas maar andere, weer oesters maar anders, weer ijs maar nu met room en d'r voor en d'r na andere dingen als soep, vlees, bonbons en borrels.

 Die stomme Fransen zijn alweer aan het werk. Die doen niet aan een extra dagje uitbuiken en bijvullen. Voordeel is, dat ik suiker kan inslaan. Zo'n klein subtiliteitje dat ik bij de inkopen over het hoofd heb gezien. Iets wat ik nauwelijks in huis heb, maar ijs in ongekende hoeveelheden vereist. Het zal naar verloop van tijd wel wat minder worden, maar voorlopig volg ik trouw de recepten en daar gaat op een liter ijs meer dan mijn keukenrato voor een jaar aan suiker in.

Happen

 Keuken opgeruimd, afwas gedaan, ijsmachine geïnstalleerd en de verzameling recepten op de keukentafel gelegd. Het feest in de keuken kan beginnen. De grote pan op het vuur gezet voor het levend koken van de kreeft. Frankrijk kent er twee, homard en langouste. In Nederland gooien ze dat op één hoop: kreeft. Het was dus een homard en geen langouste, al maakt dat voor het werk en het eindresultaat volgens mij weinig uit en voor het koken al helemaal niets. Kreeft, dus.

 Ondertussen een amuse met gerookte zalm, crème fraîche, maanzaad, spinazie en zalmeieren in elkaar geflanst. Een hoop werk voor zo'n éénhapje gerechtje. Vervolgens de oesters opengebroken. Het zeewater apart in een bakje en het levende snot in een ander bakje met daarin al fijn gehakte sjalotten. Water opgekookt met agar-agar, granaatappelpitten er in en ook het sap. Opkoken, afkoelen, de in de sjalotten gerold oesters terugleggen in de diepe schelp, schep vloeistof er overheen en het geheel laten opstijven in de koelkast.

 Volgende gerecht is voor morgen. Een deel van het hert in olie en rode wijn marineren met peper en laurierbladeren. Alles niet te zuinig. Ook de gember er maar al in plakjes bij gedaan voor een beter effect. Morgen verder. Nu de kreeft in de pan en ondertussen de aardbeien schoonmaken, suiker opkoken, een schep pimet d'espelette erin, het geheel met de aardbeien door de blender en hoppa in de nieuwe machine. Nooit geweten dat een ijsmachine een borrel benodigt om te functioneren, maar soit, ieder en alles zo zijn of haar eigenheden.

 Kreeft gekookt en van het pantser ontdaan blijft, wat over is, net voldoende om een holle kies te vullen. Zwarte rijst gekookt, sauce van sjalotten en witte wijn ingekookt, aangelengd met zoute boter. Als laatste voorbereiding de kaas uit de koelkast gelegd en de flessen opengetrokken. Smakelijk eten.

-Wordt vervolgd-

Hollen

 De swing uit bed verdiende geen schoonheidprijs voor de snelheid, daarvoor was het de hele verdere dag strak doorwerken om kerstavond tenminste zonder wroeging op mijn reet te kunnen zitten. De honden moesten opgehaald, alle boodschappen moesten nog gedaan en ergens tussendoor moest ik mijn deel van het hert nog ophalen en dat deels weer verder verdelen.

 Het ophalen van de honden en hert was redelijk snel geregeld. Bij de boodschappen daarentegen leek het een beetje alsof ik terechtgekomen was in een meute, die de laatste kans had gekregen de voorraadskasten te vullen voor de rest van hun leven. Mens, mens, meestal mijd ik die laatste dag(en) of loop relaxt door de massa opzoek naar enkele aparte zaken. Nu moest alles nog en bijna laat je je dan meeslapen door de idioterie van de anderen. Prompt waren natuurlijk de nodige zaken van mijn, in allerijl samengestelde lijst niet (meer) verkrijgbaar. Gelukkig ben ik nergens zo flexibel als bij het koken. Had al alternatieven bij de hand en schakelde waarnodig door naar improvisatie.

 Stomgenoeg bleek bij het zoeken naar de laatste ingrediënten, dat de Grandes Surfaces vele malen drukker en daardoor slechter gevuld waren dan de meer lokale superkruideniers. Volgende week aan denken als we alles nog eens dik overdoen.

Afhaken

 Genoeg geweest voor vandaag. Wie of wat ik het in de schoenen kan schuiven, is me na al het geanalyseer en het voortslepende inzicht nog steeds niet duidelijk. Wat wel duidelijk is .... vannacht is feest. De fysieke tekenen spreken boekdelen. Het mes steek op de oude vertrouwde plek dwars door me heen, mijn registratie mist momenten en de gedachten banen paden in de verkeerde gangen.

 Positief gezien, en mij wordt steeds weer verklaard dat die instelling erg belangrijk is, kan ik dus concluderen, dat de ellende mij niet meer overvalt, maar deze netjes aanklopt. Ik ben toch zo blij daarover. Misschien is het daardoor allemaal net ietsje minder frustrerend. Wie zal het zeggen. Vergelijken in deze is per definitie vertekenen.

 Het zou me wat waard zijn, als ik het 'feest' zou kunnen afblazen ipv pogen het in acceptabele banen te leiden. Het gejojo tussen waan en werkelijkheid, de gedachtenovermacht en een lijf, dat zijn oren naar de verkeerde meesters laat hangen. Killing .... en toch ook weer niet.

Km-vreten

 Toulouse passé. Paris, here I come. Soort van stokje verwisselen bij de estafette. Een pauze-momentje ietje verder van de snelweg dan bij de keuze voor een wegrestaurant het geval zou zijn geweest. Bij Limoges weer op de baan en dan niet na 35 minuten maar na 3 uur extra. Met nog 5 à 6 uur voor de boeg. Het is zo'n moment waarop "Beam me up, Scotty." wel erg aantrekkelijk wordt.

 Zondag, dat wel, maar ook vakantiereisdag. Franse familieverplaatsingen, wintersportbewegingen. Het begon best relaxt, ging ergens kort na Limoges over in werken en vanaf een file bij het ronden van Parijs was het verworden tot ploegen. Maar ook ploegend kan het einddoel worden bereikt en dat werd het dus ook.

 Morgenochtend weer retour maar nu eerst achteroverleunen in wat Ibis als luxe de hemel in weet te prijzen. Voor dat ene nachtje is het best te pruimen. De kamers hebben in hun eentonigheid en modulaire opbouw wel wat weg van de verblijfsruimtes op Scotty's Enterprise. De magnetron-gedomineerde keuken laat ik ook deze avond aan me voorbijgaan. Ik loop als in een routine naar de overkant, waar ze de Italiaanse keuken best aardig beheersen, maar een hoop bederven door de Franse jaagdheid in de bediening.

Gaten

 Een prachtige dag. Een prachtige stad. Een prachtige tijd van het jaar. Massa's prachtige winkels en ook nog een paar min of meer concrete wensen, die je bij het struinen door al de verleidingen enig houvast weten te bieden.

 Veel te vroeg in de benen. Dat was me al eens eerder opgevallen hier ter plekke. Voor elf uur verdwalen weinig mensen richting het centrum. Tijd genoeg dus voor een ontbijt buiten de hotelpoorten. Ff niet het zoveelste ontbijtbuffet maar vooral een goede kop koffie, een echte croissant van een bakker (kun je daar nog op vertrouwen??), verse Jus, perfect stokboord en fatsoenlijk beleg zonder overbodige groentenfranjes. Daarna kon de tocht beginnen.

 De Flamenco-winkel was met onbestemd nieuw adres vertrokken, de bio-winkels wisten qua kleding niet te verleiden en de kerstmarkt had last van een hoop déja-vù's. Inmiddels begonnen wel de straten lekker te vullen. Ineens was het vervangen van mijn jas het hete hangijzer geworden en werd winkelrek na winkelrek doorzocht. Helaas was het winterseizoen winkeltechnisch al voorbij. De ene keer dat er iets mogelijk acceptabels op een haakje hing, was de gewenste maat niet meer voorradig. Nou, dan niet.

 Hop, richting de keukenapparatuur. Een uurtje staan kwijlen voor de koffiemachines van het merk Jura maar na een jaar vertraging met een ijsmachine onder de arm de winkel uit gelopen. Nou ja, het was meer slepen in beide armen en gelukkig liggen de rue Lorraine-d'Alsace en het Capitole niet zover uit elkaar.

 Die avond het weekend in een biologische restaurant afgesloten. Je moet tenslotte voor nieuwe indrukken openstaan. Niet dan? Iedere vergelijking met de avond ervoor liep bijvoorbaat mank, maar zowel de inrichting, de service en zelfs de verzorging van het eten had in de verste verte niks met grijze wollen sokken te maken.

Sterren

 Wat een onbeschrijfelijk geluk was het vanavond. Tegen achten de deur uitgegaan en 15 minuten later netjes ter plekke geweest, ware het niet, dat de oriëntatie zoek raakte in de digitale weergave van de werkelijkheid. Maar het heeft de pret niet weten te drukken. Het is nu ruim na eenen en eigenlijk had ik best wel een beetje schommelend terug willen zwalken naar het hotel, maar ook netjes recht alhoewel niet nuchter, doet dat verder geen afbreuk aan de avond.

 De entrée in het restaurant ... Een villa met de tafels verspreid over de diverse kamers op de begane grond en eerste verdieping. Een warme ontvangst zonder, dat ze je ook maar kennen, of joviaal in de fout schieten. De rust om plaats te nemen en de verdere entourage op je in te laten werken, was niks waar je om moest vragen. Bloemen, licht, stoelen alles was zorgvuldig uitgekozen en op elkaar afgestemd ..... en die zorgvuldige afstemming keerde de verdere rest van de avond terug in de gerechten, die we geserveerd kregen.

 Zeeëgels, kikkerbillen, iets met vis, st. Jacques, lam, kaas overgeslagen, twee desserts met resp. fruit en chocolat. Alles rijkelijk opgepept met truffels muv de nagerechten. Klinkt oneerbiedig, is niet zo bedoeld. Het paste, vulde aan en functioneerde bovendien als een smaakdraad door het menu Degustation heen. Heel saai en verstandig met de koffie niet aan de digèstives begonnen. Incl. de champagne bij binnenkomst was de score al 7 verschillende wijnen. Hier worden de sterren van de hemel gekookt zonder overbodig theater maar wel met sier. Dat deed deugd. Hij heeft de zijnen verdiend.

Olie

 Als de dagen de komende maanden zo gesmeerd verlopen als gisteren, dan haal ik die zeven jaar nog in voor de zomer. Met een haast akelige efficiëntie bijna 100% effectief geweest. Daar ben ik de laatste paar jaar nooit in de buurt geweest, niet eens van durven dromen. Het zou verspilde energie zijn geweest zelfs voor de nachtelijke uren.

 Weer zo'n oude, vertrouwde kwaliteit die nieuwsgierig om het hoekje kijkt en zijn diensten aanbiedt. De wetenschap dat het (weer) kan, is voorlopig voldoende. Bij behoefte zal ik het gebruik ervan niet nalaten. Zoals nu, vanochtend bijvoorbeeld. Leuk als ik de kwaliteit nog ff van stal kan halen en de score van gisteren dunnetjes zou kunnen overdoen. Daarna is het dagenlang rust. Voor je het weet, is dat ook weer wennen. Hoewel .... goed weer, terrassen, winkels, restaurants, muziek, kranten, gezelschap. Genoeg afleiding om mijn zinnen een verzetje te gunnen.

Feestdagen

 Voorlopig de laatste 'gewone' dag. Nog snel als een kleine wervelwind door het huis om de resterende kreukels glad te strijken en ik kan aan de eindejaars-racerij beginnen. Toulouse, Parijs en verdere, nog niet vastgepinde mogelijkheden, maar dit jaar geen Biarritz. Biarritz is zóóóóó 2012, dat schuiven we onderaan op de wachtlijst van wat nog te wensen is.

 Vrouwen fêteren! Heerlijk. Eén van de weinige sociaal getint zaken waar ik goed in ben .... mocht ik d'r de behoefte toe voelen. Maar goed, zo is het altijd met alles geweest: "Als meneer wil, kan ie het best ...." Ben in mijn enthousiasme wel iets te lichtzinnig met de planning om gesprongen, dus na vandaag ben ik nog niet helemaal klaar met gladstrijken. Zoals wat je vergeet, je van je schoenen slijt, zo hebben de komende dagen de autobanden meer dan gemiddeld te lijden. En voor mij zou een chauffeur niet verkeerd zijn geweest. Maar dat komt nog. Dat is zo ongeveer het laatste rare idee, dat ik in mijn leven nog niet gerealiseerd heb.

Scherven

 BAmmmm! Weer een bal naar de klote. Zit niet mee met de kerstballen dit jaar. Ligt het aan het jaartal? Ff doordroppen en die andere kleur komt er vanzelf volgende jaar. Tenminste als ze dan nog ergens kerstballen in een redelijke sortering verkopen en niet alleen van die China-pakketten met smakeloze kitsch. Ik bedoel, die hele ballentoestand is natuurlijk zo kitsch als maar wat, maar kitsch en kitsch is toch appels met peren vergelijken. En ik heb het natuurlijk niet over kitsch-met-smaak. Dat zou zoiets zijn als een Mcdonalds met een Michelin-ster. Nee, kitsch naar mijn smaak is voldoende. Blauw of paars. Ik twijfel. Gelukkig heb ik nog ff.

Acceptatie

 Historische moment! Maak maar vast een plekje vrij in de annalen, het is er dan toch van gekomen. Ik ga de oude kanalen niet afsluiten, maar bezem de laatste restjes verwachting wel de deur uit. Ik zal het zelf moeten dien. Ik leg me erbij neer. Hoort! Hoort! Met meer dan gepaste tegenzin, maar wat kun je anders dan het onvermijdelijke accepteren?

 Direct de koe bij de hoorns gevat en een notaris uitgekozen om de voorbereidingen door te praten. Een dame, no-nonsens. Het kan. Als bonus een extra contact toegeschoven gekregen van een makelaar, die zou doen waar de mijnen niet toe in staat zijn. Opkomen voor de potentie van de plek ipv blijven hangen in het klantengezeur over wat achterstellig onderhoud links en rechts. We zien wel. Hoe het ook zij. Wat mijn makelaars in de afgelopen drie jaar niet gelukt is, ga ik voor de zomer realiseren. En sneller mag ook.

 Ietsje eerder was misschien slimmer geweest, maar wat niet is, is niet. En als je alles in het vooruit weet, kun je -zoals bekend- met een dubbeltje de wereld rond, al bestaat het muntje niet meer.

Gehaktdag

 Het houdt nog steeds niet over. Kan me qua tekstproduktie echter wel een dipje veroorloven, dacht ik zo. Voor de rest geldt dat wat minder. En natuurlijk kan het altijd meer, maar meneer is bezig en houdt zich dus aan zijn afspraken. Waarom dan zeuren?

 Tja, behalve dat zeuren, zeiken en mopperen de smeerolie van het bestaan is, moeten we ook bij de les blijven en niet gezapig wegzakken of in tevredenheid achteroverleunen. Beetje kietelen, beetje irriteren kan geen kwaad zolang het uit de buurt van klagen blijft. En dat doet het volgens mij. Dus vandaag verder met waar we gisteren al mee bezig waren, en de dag ervoor idem, en ook vorige week en nog langer geleden ook.

 Ter voorkoming van verveling gooien we nog wat extra draadjes uit en proberen met alles een beetje de draak te steken, al weet niet iedereen dat te waarderen. Tussen potentiële kopers zitten toch altijd weer van die types, die denken, dat hun interesse hen rechten oplevert. Het aan hen is om te kikken en aan mij om à la minute in de houding te springen en alle laden der dienstbaarheid op te trekken. 'Tuurlijk, vragen staat vrij maar dat geldt ook voor het antwoorden. Een feit dat vraagstellers bijna standaard uit het oog verliezen. Ik doe daarbij zelfs moeite om me aan het niveau aan te passen. Hoe dommer de vraag, hoe dommer het antwoord ...

Suikerpot

 De woorden stokken. Da's een tijd geleden. Uitgeluld? Zo'n vaart zal het wel niet lopen, hoewel ik van enige uitdagende input niet vies zou zijn. Moet ik me bijvoorbeeld bezighouden met de bijstand in Nederland? Heeft weer iemand, notabene het Nibud glashard uitgerekend, dat de bijstand een heuse vetpot is. Het is natuurlijk lullig, dat je je beste jaren aan jezelf moet besteden ipv aan een baas verspillen, maar daar staat dan toch wel een rijkelijke financiële pleister tegenover. Zelfs voor de verwende Nederlandse kaders. Dat heel Oost-Europa dat ook wel zou willen, kun je ze niet kwalijk nemen.

 Misschien een idee om dat soort zaken gelijk te trekken in Europa en daarbij bijvoorbeeld Hongarije als gidsland te nemen. Ik zal de Nederlandse watjes geen Bulgaars voorzieningenniveau aandoen. Man, man, man. Wat een geweeklaag zal er straks weer losbarsten uit de steunhoek en dat herinner ik me al vanaf het moment, dat ik met geld en geldverdienen te maken heb. Zolang iemand in de bijstand zelfs nog voor een ondersteuning van zijn golfabonnement in aanmerking kan komen, snap ik niet dat de rest van Nederland zo stom blijft om iets van 40 uur per week meer te investeren in het krijgen van minder.

Weldaad

 Dobberen in warme ezelinnenmelk is zo gek nog niet. Cleopatra had dat goed bekeken. Weet alleen niet of zij ook al die drijvende rozenblaadjes in haar bad had, maar dat hoort er wel bij. Net zoals de schaarste gekleed dames, die de opstijgende dampen een beetje gelijkelijk over de gehele ruimte van de badkamer verdelen met hun uit pauwenveren samengestelde waaiers. Het knapperende houtvuur op gepaste afstand van het bad, zal het probleem niet zijn geweest. Maar of ze ook die kakelverse Japanse tonijnhapjes heeft gehad, waag ik te betwijfelen. De champagne zal Ceasar wel uit Frankrijk meegesleept hebben, want die komt tenslotte niet uit dat ene, kleine, niet bezette stukje ergens in Bretagne of Normandië. Geloof me, het maakt je geest vrij en de porieën open. Ik kan het iedereen aanraden. Het kost wat voorbereiding, maar dan heb je ook echt iets bijzonders.

Richtingloos

 Ga ik nog iets doen met de rest van vandaag? Lekgeprikt (bloed), leeggezogen (belasting), een hoofd dat een jaar of twee als moker gebruikt lijkt (gebrek aan 'bloedverdunning'?), smerig van kruin tot in de sokken (bosmaaien), voeten in Antartica (avond) en net de aardappels geschild voor de zuurkool (trek?). Lang leve het leven. Fijn dat het toch steeds weer een feest is.

 Misschien weet een douche weer wat leven in de brouwerij te pompen. Het wijntje lukte dat in elk geval niet en de muziek gaat ook meer langs me heen, dan ik het hoor. De tol voor het bezig zijn?? Vooralsnog betaal ik het met gepaste tegenzin. Hoewel ik met het wisselgeld niet zoveel kan.

 Misschien kan ik beter even mijn kop houden of tenminste de vingers van de toetsen halen. Straks, morgen of in het slechtse geval iets later ziet de wereld weer anders uit. Bij een weg met gaten kun je eindeloos lullen over de gaten, maar het ook hebben over het al dan niet prachtige asfalt ertussen.

Stand

 Alle externe toestanden op een stokje gejaagd, was het best een acceptabele dag. Een hoop gedaan en nog veel meer niet onder handen genomen, maar dat stoort niet. Een stroomversnelling op z'n tijd is aardig, maar een beetje peddelen, terwijl het water om je heen kabbelt, doet misschien niet de adrenaline-zucht maar wel het gemoed goed.

 Aan het eind van de middag 'de peddel binnen boord getrokken' en me door de stroom laten meevoeren. Had me een hoop irritatie veroorzakende anticipatie (Is dat een woord?) kunnen besparen, letterlijk aan de waterkant kunnen liggen en met de karpers kunnen toasten op het gezapige winterzeizoen. Die rust gehad hebben, zou mooi zijn geweest. Was niet zo, maar gaat vast komen.

 Gaan deze week maar eens een beetje gokken. Proberen een wissel te trekken op wat er toch een keertje van moet komen. Binnen & buiten, meer uren, meerdere zaken parallel. Ik wil de draad buiten niet verliezen maar wil de tent binnen voor de feestdagen ook een beetje toonbaar krijgen. Niet dat de feestdagen daar koud of warm van worden, maar ik wel. Dus weer, nog graag minstens een week volhouden.

Zwakjes

 Een week weekend. Een hoop veelbelovende intenties, een al wat minder concrete invulling en ronduit shit qua puntjes, die niet bij paaltjes komen. De volgende keer wordt iedereen weer op z'n Nederlands aan duidelijke, binnen aankomst en vertrek geperste afspraken gebonden. Van de biedingen, de bergen vragen, de ruimte om vrij rond te struinen en een paar halfzachte afspraken, is er dit weekend weinig meer terecht gekomen dan een zeurlunch met Engelsen in Perigueux, die nieteens de moeite wilde nemen om de plek te bekijken ... Zo vol van de tegenslagen in hun leven, dat het geen moment in hun hoofden zal zijn opgekomen, dat ik hun fooi zou afwijzen. Ach, ervaringen ..... schrijf ze maar bij op mijn bankrekening. Verder met poetsen. Het reinigt, en niet alleen het huis.

Overdaad

 Doe ik nou een vrouw of een huishoudster? Of allebei? Misschien is dat laatste wel de beste oplossing, hoewel het natuurlijk moeilijk zal zijn om twee volkomen gelijkwaardige individuen te vinden. En bij ongelijkwaardigheid zie ik de bui al hangen. Niks, gezellig afwisselen tussen boenen en babbelen. Dan kun je de beste bedoelingen beter gelijk vergeten, dat wordt managen geblazen. Of erger nog, je krijgt met een overmacht te maken en dan weet ik wel wie d'r lekker zitten te babbelen en wie de lul is bij de afwas en aanverwante bezigheden. Heb ook nooit gesnapt hoe een harem in praktijk zou moeten functioneren zonder haat, nijd en doodslag. Waarbij 49 tegen één me toch een eitje lijkt.

 Nee, doe maar niet. Gewoon verder op de oude voet. We rommelen en rotzooien ons wel door het leven heen. Een vrouw die beter huishoudt dan ik, moet ik trouwens nog tegenkomen, de frequentie ff buiten beschouwing gelaten. Daar is in de afgelopen jaren wel de klad in gekomen. Maar goed, daar heeft ook maar eentje last van en dat ben ...ikzelf. Dat is luxe en luxe permiteer ik me graag, als dat kan, zeker als het geen geld kost. Dat heet win-win.

Wasdag

 Zon op zondag. Dat heb ik deze week verdiend ook. Nou zo'n typische Franse zondagslunch, maar dan graag zonder familie, een goeie verbale(!) sigaar achteraf met een armagnac van voor de IIe WO en ik straal het leven weer tegemoet. Volgens mij gaat het beter met me dan de laatste dagen het geval is geweest. Jammer dat vandaag het huishouden op het programma staat. Als mijn moeder het zou weten, zou ze er nog steeds schande van spreken, ondanks de ontelbare keren, dat ik haar heb proberen uit te leggen dat mijn zondag niet altijd op zondag valt.

 Dus ramen en deuren open en soppen en zuigen maar. Eens zien of de energie verder reikt dan de noodzakelijkheden. Als huisvrouw had je toch een rijk en volkomen van verveling gespeend bestaan in de tijd voordat het witgoed en de emancipatie daar een streep doorheen hebben gehaald. Ramen lappen eens per week, het huis voor èn na het weekend aan de kant, iedere dag tweemaal afwassen, koken, was inweken, wassen en door de wringer halen, was ophangen, strijken, verstellen .... om een paar van de meest terugkerende bezigheden te noemen. Ik denk dan: "Een schone auto zou ook geen luxe zijn." en voel gelijk de boog tegensputteren.

911

 Wat is de eerste associatie?

 Porsche? Dan ben je vast en zeker van het mannelijke geslacht.
 Twin Towers? Dan ben je zeker weten geen Porsche liefhebber ....

Doldraaien

 Aardige cocktail vandaag: weerzin, twijfel en vervelende verplichtingen. Alles extra irriterend overgoten met veel beter dan voorspeld weer. Ik had mijn tijd beter kunnen besteden aan het te lijf gaan van de bramen met de bosmaaier. Voldoening was vele malen groter geweest, dan het urenlange geleuter van vandaag bij de beste wil van de wereld had kunnen geven. Maar soit. Moest ff.

 De kermis krikte de dag op het eind uit de krukken. Ff uit laten waaien, zonder ergens in te stappen. Alleen het zien van wat er draaide en over z'n kop ging, was al bijna ten kostte van mijn lunch gegaan. De rest was minder enerverend en typisch genoeg alles in meervoud aanwezig. Een beetje een armetierige kermis maar vrolijk, kleurrijk èn zo in de middag al met aardig wat volk. Terrasje miste.

Beweging

 Niks nieuws onder de zon, maar het kan me nog steeds verbazen. De heftigheid waarmee de boel op en neer, van links naar rechts, omgekeerd en in alle tussenliggende richtingen schiet in continu wisselende heftigheid en nauwelijks voorspelbare frequentie. En als het hele zooitje eens zou kunnen besluiten om de neus één en dezelfde kant op te steken, zou dat de overzichtelijkheid goed doen. Nu compenseert het een het ander of net niet en soms pakt dat goed uit maar minstens zo vaak verkeerd. Zit je aan de ene kant te sleutelen, loopt de andere kant in het honderd. Denk je oorzakelijkheden gevonden te hebben, dendert d'r prompt iets dwars doorheen. Met verbanden is het al nauwelijks beter. Leg je ergens bij neer, dwingt iets anders je weer in de benen. Gaat het met het een goed, bederft iets anders de feestvreugde. En dan als klap op de vuurpijl kunnen alle indicatoren positief zijn of tenminste die kant op wijzen en blijft het totaalplaatje ergens steken tussen nergens en niks .... Emoties! Wat moet je d'r mee.

Rustgevend

 Het vuur knispert terughoudend op de achtergrond. Het prachtige weer van de afgelopen dagen wordt boven me weggeduwd door een egaal gesloten wolkendek. Het is ff koud en daarna voel je de temperatuur oplopen. Slecht weer opkomst. Geen beste boodschap.

 Geen geplenst nu aub. Voor het eerst sinds weken, maanden, jaren is er weer de rust om van het gedane werk te genieten, dat in vlammen opgaat in een mooi vuurtje. Biertje erbij. Een allesomringende stilte als muziek en honden die het zonder woorden verstaan en aan mijn voeten gaan liggen.

 Waarom kost iedere stap vooruit naar wat geweest is zoveel moeite? Dit is erger dan stadsguerrilla. Niet ieder huis vraag om strijd, de strijd gaat per millimeter en dat op een met groene zeep ingesmeerde helling.... Jaaaaa, dat zou nog iets leuks hebben, maar dat heeft het niet. D'r glijdt hier niks. Het schuurt, happert, blijft steken. En dan zijn er ineens weer van de momenten als vanmiddag .... Het houdt je in beweging, het maakt dat je doorgaat en de boel niet afkapt. En toch .... wie houdt hier wie voor de gek??

Ochtendlijk

 Koffie. "Een bakkie troost om me aan op te trekken." Nee, ik ga het niet erger maken dan het al is. Het zinnetje schoot zomaar door mijn hoofd. Het dagelijkse nieuws wil op dagen als deze relativerend werken en mijn humeur in de vroege ochtend verlichten, maar vandaag is het allemaal saaier dan heel erg saai. Zelf GeenStijl heeft niks onfatsoenlijks in de aanbieding. We zullen het er vandaag mee moeten doen.

 Onder welke steen de motivatie zich verborgen houdt, interesseert me nieteens. Ik doe het wel zonder. Als de motor eenmaal loopt, warmt de boel vanzelf op tot acceptabele soepelheid. Straks straalt de wereld ongetwijfeld nog steeds niet. Maar minder dof is ook een vorm van stralender, zoals staan dat van lopen, liegen dat van eerlijkheid en leven dat van dood is.

 Ahhhhh, daar zijn we weer. Ach man, pleur toch op. Was het vijf minuten zonder mijn irritante metgezel? Mag een wimpeltje aan de dag hangen. En nu aan de slag. De uren voor de lunch tellen namelijk dubbel. Zo was het toch?

(On)geluk

 De hoeveelste vrijdag de 13e is dit van het jaar? De derde? Het begint een beetje te vervelen. Ladders, katten, helmen, spinnen, zout, kruisen ... We laten de flauwekul maar  links liggen vandaag. Koud, droog en zonnig kan het een hoop kanten op. Na een Lazarusrijke nacht, die desondanks de nodig rust heeft gegeven, weer in de beentjes van alledag. Buiten, binnen. Vegen, poetsen. Maaien en zuigen. Bladeren en hondenharen.

 Van harte gaat weer niks. Voor de afwisseling maar eens het gevoel uitschakelen ipv het verstand op nul zetten. Gewoon door, zoals afgesproken met mezelf. Belangrijkere afspraken bestaan niet. Bezig blijven. Iedere dag weer. Een gezonde portie afzien is niet verkeerd! Allemaal blabla en gelul, maar dat is het ook als ik me niet in mijn eigen nekvel pak. Misschien nog wel meer zelfs.

 Het schiet allemaal voor geen meter op en ik word met de dag ongeduldiger. Telkens met een vergrootglas in de raarste krogten van mijn zijn op zoek gaan naar een vagelijk vermoeden van zingeving ter stimulans van het bezig zijn in mijn huidige bestaan, is ronduit strontvervelend. Doen we nog een open deur? Ik ben het zat.

Magertjes

 De hele dag bezig geweest met het doen van dingen, waar weinig verkeerds over valt te bedenken en dan als enige resultaat jezelf afvragen, waarmee je bezig bent. Kan beter, niet? Stukken beter, al zeg ik het zelf. De vraag is alleen "Waar zijn die stukken?"

 Het is het niet en dat hangt alweer wat langer in de lucht dan vandaag. Maar ik ben desondanks bezig en dat is wel ff anders geweest. Vliegen tellen in de winter is een kunst, die niet iedereen is gegeven. Zelfs niet als er vliegen zouden zijn.

 Maar de eerste kerstboom staat. Ja, ik doe er wel twee. Krijg je, als je ballen zat hebt. Moeten ze wel niet zoals vandaag groepsgewijs kapot vallen. Dat is me werkelijk in de afgelopen tig decennia nog nooit overkomen. Heeft waarschijnlijk met het verlangen naar een andere kleur te maken. Onbewuste verlangens zijn tenslotte het moeilijkst te sturen. Ik verheug me al op de kleurrijke dromen van vannacht.

Bomen

 We gaan ons maar eens tegen de Kerst aangooien. Bomen, ballen, slingers en lichtjes. Mens moet iets als ie niet wil zwelgen in zelfzieligheid. Je schiet er tenslotte niks mee op, al heeft alles schijnbaar zo z'n zin en betekenis. Maar waarom veertig dagen in de woestijn op een houtje kauwen, als het ook met een schop onder de kont opgelost kan worden. Tell me!

 Eerst de innerlijke mens verzorgen, dan de kachels roodgloeiend stoken, om vervolgens in ledigheid achterover te leunen. O nee, net iets anders bedacht. De boomversierselen opduikelen en zien dat ik iets gezelligachtigs voor elkaar weet te boksen. Ben het geel en groen eigenlijk wel een beetje zat. Zou rood of blauw willen hebben. Maar ja, als de economie niet gestimuleerd wil worden, moet ze verder ook niet aan mijn kop zeuren. Volgend jaar in de kersttijd naar Nederland, als ze daar tenminste ook niet volledig op standaard prullaria zijn overgestapt.

 There we go. Was er nog ergens een kerst-cdtje?

Wensenpakket

 Geen zin om te doen wat gedaan moet worden, dwalen mijn gedachten af. Wat zou ik nou willen doen, als mij alles vrij zou staan. En waar?

 Zoals altijd begint het vanaf de andere kant. Eerst eens wegstrepen waar ik niet warm van wordt. Niet op een boot rondhangen, hoe luxe, klein, intiem èn met personeel het ding ook verzorgd is. Geen heen en weer gereis over de wereld. Qua seizoen is ook de tuin ff zijn aantrekkingskracht kwijt. Was het hier al warm te stoken geweest, zou ook het boek voor de haard met glaasje erbij het niet zijn.

 Een eindje rijden? Neuh. Inkopen doen? Neuh. Koken? Neuh. Lopen? Mmmja, misschien. Kijken? Al beter. Stad? Nou komen we in de richting. De plek maakt verder niet zoveel uit. De ervaring leert echter, dat dit na enige dagen misschien niet verveelt maar wel een leeg gevoel geeft. Dus wat meer? Schrijven? Mmmeu. Kletsen? Mmmeu. Iets doen, maken, realiseren. Dat is beter, maar wat?

 Ik zou het vooral eens moeten doen. Het is in de afgelopen jaren zo'n verheerlijkt beeld geworden, dat het een terecht vraag is, wat er in werkelijkheid van zou overblijven. Toch geeft ik het een goede kans. Koffie drinken, krantje lezen, in boeken neuzen, onder de mensen zijn, lunchen, door de stad struinen of in de tuin bezig zijn, koken, eten in gezelschap, wat klooien in de digitale wereld en plat zonder de irritatie, dat wat de volgende dag moet al staat te dringen.

Kouder

 Als ik het weerbericht moet geloven heeft het vannacht niet gevroren. Buiten is alles echter net zo wit als de voorbije ochtenden. Je mag hier in de winter altijd een paar graden meer naar beneden tellen dan de instanties melden. Dus iets van -7/-6 in de laatste nachten en -3/-2 vannacht. Vorst dus en dat al ruim een week. Het is dat overdag aardig temperaturen heersen en de zon zijn uiterste best doen, anders zou het stukken minder zijn. Bovendien is het of droog en frisjes of minder koud en nat. En dan weet ik het wel.

 Met de kou heb je dan altijd twee mogelijkheden. Je went eraan of je raakt het beu, wat zo aan het begin van de winter niet raadzaam is. Vrolijk fluitend dus iedere ochtend het meer in duiken en als een ware ijsbreker bij de eerste baan door de 1 à 2 cm dikke ijslaag heen zwemmen. Dan ben je een echte kerel en heb je ballen, al zullen die moeilijk te vinden zijn na een paar baantjes in het ijswater. Ik heb maar besloten tot een onsje minder kerel-zijn. Ik zweet wel wat extra in de zomermaanden en beperkt me nou tot het rondje lopen rondom het bevroren meer.

Slakkengangetje

 Lekker daggie. In eerste instantie mijn bed niet uit te branden, maar eenmaal in de benen een hoop gedaan. Een kilometer of vijf met hout gesleept en daarna begonnen met ruimen. Ruimen buiten is voornamelijk vuurtje stoken en wat je in de weg ligt in rook laten opgaan.

 Na zes uur bezig zijn geweest overviel me een "Is dat alles"- gevoel. Compleet fout, maar het was er. Geen rust, in ieder geval niet de gewenste rust. Waar ooit de rest van het leven als uitloop fungeerde, is nu gisteren eigenlijk al te laat.

 Eerst geen zin om er mee bezig te zijn en nu kan het allemaal niet snel genoeg gaan. Het hart is duidelijk niet bij de zaak betrokken. Niet meer. Het is anders geweest. En toch is het vreemd. Waar eerst een intens gevoel van tevredenheid bezit kon nemen van al mijn registratiemogelijkheden, daar is nu niet meer dan de vraag naar wat verder gedaan moet worden. Eerst niks willen en nu alles af willen hebben in een oogwenk. Menselijk? Misschien, maar wenselijk is anders.

900

 11-12-13, de datum was me niet ontgaan. Maar omdat ik toevallig eens niet wilde trouwen, leek het me verder niet interessant. Mooi buiten het blog gerekend. De schrijverij knalt er zomaar weer een mooi rond getal tegenaan. De volgende twee wordt helemaal kicken met slechts één bericht tussenruimte zal er nauwelijks tijd om te vieren zijn, laat staan om te bekomen.

 Mocht het echter zo van het dakje blijven glijden, als het nou doet, zal op de frequentie van de stukjes ingeleverd worden. Hoe beter het gaat hoe sneller de reflectie wordt vergeten. Dat is de ervaring. Misschien lukt het me, die te logenstraffen. Als twee broertjes in het midden van de negentiende eeuw de hele Parijse scene konden vangen in woorden, moet dat voor mij qua mijn eigen leven geen onmogelijke opgave zijn. Toch?

 Punt is, als ik het goed begrepen heb, dat ik meer moet roddelen, wil ik de aandacht van de meute gevangen houden. Dat vraag om interne discussie. Je moet wel erg in de andere mens geïnteresseerd zijn, om je de heisa van het roddelen op de hals te halen. Al die aandacht voor die ander, is niet aan mij besteed.

Goncourt

 "Es wird geprasst, getafelt, getrunken, erzählend Literatur gemacht, ganze Romane wie nebenbei in die Luft geworfen, von den anderen aufgefangen, weitererzählt, dementiert, kritisiert und gelobt. Vor allem aber wird gelästert, gelästert und gelästert. In schönster, ungebremster Boshaftigkeit. Einfach aus Freude am Gerücht, Freude am Erfundenen, am unbedingt Möglichen: „Schlecht über andere zu reden und besonders über seine Freunde und seine Verwandten ist noch immer die größte Belustigung, die der gesellschaftliche Mensch erfunden hat. Was ist die Gesellschaft? Eine Vereinigung der üblen Nachrede.“

 Im Erzählen geht das leicht. Klar, man ist besonders böse und hinterhältig, wenn man, so unter sich, Sekundenboshaftigkeiten verteilt. Ständig werden Leute für verrückt erklärt, irre, irre, irre. Gemütskrank, hirnkrank, weiches Hirn, Onkel war schon irrsinnig, Schwester auch. Irgendjemand mit Vernunft irgendwo?
 
 Ja, die zwei, die immer dabei sind, die das alles aufschreiben. Die Goncourts waren so etwas wie die Drohnen der Pariser Gesellschaft jener Jahrhunderthälfte. Ihr „Journal“ liest sich, als schwebten sie immer über den Köpfen der Lästerer, der Liebenden, der Prahlhänse und schrieben einfach alles mit. Ihr „Journal“ ist wie das vollendete Skript einer gigantischen amerikanischen Fernsehserie. Eine Serie, die an Komplexität, Vielstimmigkeit, Spannung, Cliffhangern nicht zu überbieten ist und deren Ausstrahlung wohl ein Leben lang dauern würde." (*)

 .... en dat verdeelt over 11 delen, in totaal 7000 pagina's. Smullen. Dat moet die 250 euro dubbel en dwars waard zijn. Hebbe!!

(* Frankfurter Allgemeine, Sonntagszeitung, 08/12/2013, Irre, irre, irre.)

-22

 Misschien toch niet zo'n goed idee? De nukken van een landklimaat. D'r staat een hoop moois tegenover. Korte overgangen tussen winter en zomer en omgekeerd. Het tempo waarin alles groeit en bloeit in het voorjaar is om stil van te worden. Verder minder regen, misschien wel pluspunt nummero 1! En ook erg aardige zomertemperaturen. Helaas kun je niet alles hebben.

 Kwestie van een overzichtelijk, goed geïsoleerd huis en me bekwamen in de kunst van de winterslaap. Altijd al gewild. En wat maakt dan "-weet ik hoeveel uit"? Nou liever geen wereldrecords in deze. Die dikke zestig onder nul in Siberië of de ruim 90 graden onder nul op Antartica mogen aan mij voorbij gaan. Maar als je het weet, stel je je erop in en de veertien dagen minus 17 in winter van 2010-2011 was absoluut geen probleem. Niet voor mij, wel voor de waterleidingen.

Voorschot

 "December (31)" heeft wel iets verwarrends op de tiende. Het versterkt de rare neiging, die deze maand toch al moeilijk te onderdrukken is, namelijk om vooruit maar vooral toch terug te blikken op wat in de afgelopen maanden allemaal wel en niet gebeurd is. Je zou dat net zo goed in juli kunnen doen. Het hoeft tenslotte niet persé met glühwein of warme chocola. Een frisse, droge witte is misschien wel minstens zo inspirerend. En een jaar blijft een jaar, ongeacht waar je de hakken in het zand zet en achterom kijkt.

 Mijn persoonlijk Oud/Nieuw begin november is zonder vuurwerk voorbijgegaan. Dingen normaliseren, dat was al zo (is altijd zo geweest) maar dat geldt zeker voor het afgelopen jaar. Nog meer kringetjes zijn gesloten of beter gesloten dan voordien, zelfs die kringetjes, waarvan het sluiten ik me had willen besparen. Of ik nu werkelijk terug bij "Af" ben, terug bij het enige, echte, concrete en niet te missen "Af" ben aangekomen, weet ik natuurlijk pas straks, volgend jaar of later. Maar als de schijn niet bedriegt, zou het wel eens het geval kunnen zijn.

 Dan hoef er vanaf hier/nu zo ongeveer niks meer hersteld, ingehaald, verwerkt of bijgesteld te worden. Einde van verklaringen, accepteren, begrip en helaas ook een punt achter alle smoezen. Ik zal ze missen.

Grens

 In stilte de 500 gepasseerd. Leek me in januari wel een aardig streven voor dit jaar, maar meer ook niet. Een lat, die je kunt bereiken, heeft geen zin. Daar dus ook niet meer bij stil gestaan tot ik in de zomer een punt achter het Twoggen zette. Toen heb ik wel ff gedacht "Wie weet...."

 En ja, dus! Maar het is inmiddels al een paar weken duidelijk, dat ik de lat zou pakken. En wat moet je er dan mee? Niks, dus dat ding maar verder omhoog geschoven. Theoretisch mogelijk, praktisch onwaarschijnlijk. Daar gaat het om! Nee, die 606 ga ik voor 2014 niet redden. Tenminste ....

Ballen

 Nooit mee bezig geweest sinds ik in het Franse land verwijl. Genoeg kaarsen, een paar dennentakken uit het wild, hulst naar believen, dozen vol met sierspul .... nooit behoefte gehad om in een winkel opzoek te gaan naar kerstversiering. En dat is maar goed ook. Mij staan uit Nederland aparte afdelingen bij in de warenhuizen en de laatste jaren vooral in de tuincentra. Ballen, bomen, kaarsen en kribbes en nog veel meer en zowel in paars, blauw, groen, rood, geel en zilverkleurig. Nou, hier mooi niet.

 En ik hoefde geeneens ballen, die heb ik zat! Waar het schort is de verlichting. Daar waren bij gebrek aan reservelampjes al aardig wat donkere plekken in de boom, maar vorig jaar deed ineens niks het meer en dat is toch weinig feestelijk. Dus vandaag opzoek naar een nieuwe verzameling lampjes.

 Ooit waren het kaarsen, maar dat heb ik nooit zien zitten. Daarna kwamen er allerlei elektrische kaarsimitaties. Daar heb ik er nog een van liggen, maar ook daar word ik niet enthousiast van. Eén lampje kapot  ..... hele verlichting uit. Nee, ooit zo'n slinger gekocht met  minikaarslampjes. Lampje kapot blijft de rest wel licht gegeven. Helaas was daar een paar jaar later geen reservelichtje meer voor te krijgen. Toen begon het aftellen....

 En nu? Allemaal van die slingers met ledknopjes. Ik hou er in de koplampen van auto's al niet van en die flikkeren tenminste niet op 8 verschillende manieren. Gelukkig nog iets ouderwetses kunnen vinden, al druipt het goedkope litersgewijs van de boel af. Dat gaat geen jaren volhouden. Hoop dat ze tegen die tijd acceptabele ledkerstlichtjes weten te maken.

Geniete

 Nora Jones uit de speakers, gerookte makreel met avocado in de wachtrij, knisperend houtvuur, duveltje over de tong .... er zijn slechtere momenten te bedenken ..... en legio betere, maar dat heet leven, volgens mij. Eerste die douche straks om het vuile, natte en koude lijf ruim boven de kamertemperatuur uit te tillen.

 Koken of meer een kwestie van bereiden, krantje uit de immense stapel trekken en werken aan de avond. Na alles wat ik heb weten te reanimeren, is dat de laatste functie die compleet hersteld weigert. Slechts ter nauwer nood tekenen van leven gevend sukkelt het een beetje achter de rest aan. Dat ene mokkende manneke dat wacht op het kleine beetje extra maar nergens op gebaseerde aandacht.

 Niet mee bezig zijn, als met alles de beste oplosing is gebleken. Het gaat daardoor bepaald niet vanzelf. Je werkt je nog het schompes, maar laat het te behalen resultaat een beetje in het midden. De keuzes mogen naar hun believe vallen, dat wel. Raar genoeg werkt dat uitstekend bij het prikken van de gewenste prioriteiten. Maar of  het Universum of mijn reet nou recht heeft op die veren ......

Finish

 Laat de winter maar komen. Humeur, motivatie, weerstand, gezondheid of zoiets banaals als kou, niks zal de mogelijkheid om de kachel op te stoken nog dwars kunnen zitten. Misschien moet ik in maart nog eens in de zaag klimmen, maar voorlopig ligt er meer op formaat gemaakt hout, dan ik normaal in een winter zou verstoken. Wel nog ff naar binnen rijden, dat was ik vandaag na 4,5 km lopen wel zat. Maar morgen is gelukkig weer een dag of anders de dag erop.

 Kortom na een start die die naam nauwelijks mocht dragen, is de dag nog aardig op z'n pootjes terecht gekomen. Zo'n vier à vijf uur per dag drukdoende met wat ik niet zou kiezen, als ik de keuze zou hebben, lijkt me vooralsnog meer dan voldoende. Iedere dag weer wat kan me niet anders dan volgend voorjaar een meer dan 100% betere uitgangspositie bezorgen tov de afgelopen jaren. Zou aangenaam zijn, al is het niet wat ik wil. De plek heeft meer verdiend, is toe aan een stevige dosis enthousiasme. Mij is dat niet meer gegeven.

Vragen

 Tsjonge, jonge. Druk, druk, druk. Vragen, afspraken en biedingen. Mijn makelaars vissen toch in verkeerde wateren, anders kan ik me het interesse niet verklaren. Nog een beetje meer en ik zie me gedwongen om de vraagprijs naar boven bij te stellen.

 Nadeeltje is en blijft toch, dat de mensen altijd alles willen zien. Niet dat ik iets te verbergen of verborgen heb, maar iedere keer weer dat rondje, daar wordt je knap melig van. Het telt niet tot mijn hobbies, was het taakgebied van Yoland, alhoewel die dan vaak net in Nederland verbleef.

 Deze week de boel een beetje aanzien en als dat niks concreets oplevert, alsnog ook de Britse markt op. Mocht dat eenzelfde enthousiasme opleveren als de Nederlandse advertenties, dan wordt het werken in januari ....

 Best jammer trouwens, dat je zo'n plek maar één keer kunt verkoop. Of wacht ... Héé, timesharing ....da's een idee.

(Moe)2

 Alles jojoot. Op, neer of afhankelijk van het gezichtspunt: heen, weer. Beter, slechter. Fitter en moeër. Na een paar dagen met het gevoel "Er weer te zijn." komt er altijd weer, tenminste tot nog toe, het moment waarop 's morgens de wimpers van geen wijken willen weten. Daarvoor is een doorwaakte nacht geeneens voorwaarde. Een glaasje teveel heeft een tijdlang in verdacht gestaan, maar die mogelijkheid is vrijgesproken. Ook fysieke inspanning, hoe voor de hand liggend ook, kan niks in de schoenen worden geschoven. Wintertijd telt niet. Nachtelijke drukte is niet doorslaggevend. Alles tegelijk is me nog nooit gelukt, dus dat hoef niet overwogen te worden. Oorzaak van dit gevolg is mij dan ook geheel vreemd.

 Des te duidelijker is het effect op het begin van de dag. Slakken scheuren me voorbij, pek druppelt sneller dan ik denk, en het opwarmen wat bij een diesel niet meer hoeft, zal bij mij toch minstens met een vlammenwerper moeten. En dan nog maandagochtend ook. Perfect timing in the wrong way.

Voorname

 Dat was me het middagje wel. Mooi gelukt. Buiten aan de slag geweest. Een paar uur tekeer gegaan met de bosmaaier. De bramen waren niet blij en het gras spoog me door het masker in mijn gezicht. Het kostte moeite, maar het deed goed. Zou raar zijn als de bezigheid niet vervuld zou zijn van dubbelheid. Nog ff en ik kan de deuren van de tent weer open gooien .... bij wijze van spreken, dan wel te verstaan.

 Maar soit, geen gezeur vandaag. Bezig zijn was de bedoeling en is gelukt. Morgen weer verder. Stap voor stap. Hout, gras en straks die laatste stap terug ... Dat het er nog allemaal van moest komen. Het zal wel zo zijn redenen hebben. En doe maar niet uitleggen. Ik voel geen behoefte het te begrijpen. Komt niet vaak voor, moet ik bekennen, maar deze keer is het toch wel erg éénduidig.

 Ik ga me hier helemaal niks meer afvragen en of ik dat elders of ergens anders wel nog een keertje ga doen, dat zie ik tegen die tijd wel weer. Niet op oneindig, maar wel voorbij de einder richt ik mijn blik. Gepasseerde stations zijn gepasseerd.

Betoning

 Allemaal vlaggende mensen langs de weg naar huis. Vrouwen gooien zich, vuil als ik ben, om me nek. Moeders van de schonen willen me zoenen. Kinderen bieden bloemen en zelfgemaakte tekeningen aan. De burgervaders van de beide gemeentes bieden een speciaal voor deze gelegenheid ontwikkelde medaille aan met bijpassende sjerp. Er speelt een fanfare, waarvan ik niet wist dat ie bestond. Ik glim van trots, zoen mijn lippen rauw en loop met de armen vol beertjes het plantsoen van mijn huis op, draai me om en zwaait wat onhandig met de ene deels vrij te maken arm.

 Ik plof binnen neer op de bank voor het knetterende houtvuur in de open haard. Champagne wordt binnen gedragen door spaarzaam gekleedde dames. Het is aangenaam warm, misschien zelfs een beetje tè. Het ruikt verlokkelijk naar heerlijke spijzen. Mijn spieren snakken naar zacht masserende handen en aan de wens wordt voldaan, voordat ik 'm tot een eind gedacht heb.

 De bank is heerlijk zacht en groter dan gedacht. Wat me kriebelt, krioelt om me heen. Warme, zachte vormen vol van meeslepend enthousiasme. Morgen weer?

888

 De conceptblogbijdrage over Pino, die al maanden rondslingert, eindelijk eens verwijderen en dan is dit berichtje 333 nadat ik bij 555 ben gestopt met Twoggen. Mooi moment om ermee te kappen ...... voor dit jaar? Wat zeggen de numerologen in deze?

 De cijfers van 888 bij elkaar opgeteld en gedeeld door de som van de cijfers van het lopende jaar geeft tenslotte 4, en dat is toch weer het eindcijfer van het komende jaar. Daarbij is 4 nog deelbaar door 1, 2 en zichzelf en geeft uiteindelijk in alle gevallen 1 als uitkomst en dat staat toch weer voor het begin van een nieuwe reeks .... Je snap, een grote duim brengt je, waar je heen wilt.

Schaduw

 Gisteravond voorzichtig begonnen met bladeren. Ieder jaar weer kies ik een paar specials en hoop er voldoende inspiratie te vinden voor mijn culinaire inspanningen rondom de feestdagen. De afgelopen vijf, zes jaar zijn het steeds dezelfde drie bladen of tenminste die drie en soms een uitstapje in een andere richting. Al aardig met Franse pek besmeurd is de globale samenstelling van de feestmaaltijden vooraf bekend: Foie Gras, Saumon, Huîtres, Crustacés, Poissons, Volailles, Gibier, Fromages, Chocolats en nog wat gepriegel voor tussendoor. Maar ja, dat is maar het skelet, dan kun je nog alle kanten op.

 Waar voorheen bladen als Saveurs of Cuisine et Vins de inspiratie stimuleerde, is het dit jaar echter weer het simpele huisvrouwenblad Cuisine Actuelle, dat de inspiratie kietelt. De andere bladen irriteren ipv inspireren. Al de omringende extra's, de overkill aan smaken per gerecht, de wildgroei aan nikstoevoegende decoraties .... Overdaad schaadt. Dat dubbeltje mag inmiddels weleens vallen. Niks mis met een goede smaakcombinatie, of twee, op een mooi verzorgd bord maar het schiet door en de eetfunctie verdwijnt naar de achtergrond. Nog ff en je gaat naar 12 gangen kijken, betaalt en gaat aansluitend een pizza pakken tegen de trek.

 Eenvoudig, maar goed verzorgd, opgesplitst in een vele kleine stapjes, een goed glas erbij dat niet bij iedere gang gewisseld hoeft te worden, in elkaar overvloeiende ipv contrasterende smaken, etc. Harmonie en geen oorlog op je bord. Zodat je je kunt concentreren op waar het omgaat bij het tafelen: smaak en gezelschap.

Zon(nige)dag

 Wat gaan we doen? Slaan we d'r nog een bak leut in? Direct maar door op z'n Frans? Doen we het sociaal of blijven we in onze cocon zitten? Mijn inmiddels frisse neus zit nog helegaar niet om dit soort 'braincrackers' te springen. We geven ons over in de handen van het universum en zien wel waar we uitkomen. Ligt het tenminste niet aan mij, als d'r weer niks van de dag terecht komt.

 Hò hò hò. Ik hoor protesten. De dag van gisteren gromt ontevreden in mijn herinnering. Is waar ook. Ben gisteren weldegelijk bezig geweest. Behalve dat ik weer de nodige vragen (Je ziet, mooi zonder bijvoegelijke invulling!) mocht ontvangen over de verkoop, heb ik de aangroei gestopt van mijn stapeladministratie. Uitgedund op zinnigheid en ontdaan van enveloppen neemt het zooitje minder dan 10% van de ruimte in beslag dan voor de behandeling. En dan heb ik het nieteens bij gelaten! Opgeruimd zou een eufemisme zijn, maar er is 'fundamentele en structurele vooruitgang' geboekt.

 Vandaag ook nog zoiets. Binnen en/of buiten en we komen morgenochtend met voorverwarmde intenties aan de start. Zal me verder niet over morgen uitlaten, zou zomaar verkeerd kunnen uitpakken. Koffie, allez!

Over

 Je ziet het gebeuren. Je weet direct ... "Dit is verkeerd!". Maar meer dan erbij staan en er naar kijken, zit er in niet. Daar gaat de draad. Bye, bye. Wij gaan terug naar AF, kasseren geen bonus en beginnen overnieuw. CUT!! De brokken van de uiteengespatte motivatie bijeen vegen en hoppa, weer aan de slag met de opstartprocedure. Take 43.571 ..... and go!

 Ja, ja, drama is me best geven. Je moet ervoor open staan, dat is alles. Maar toch een paar kleine wijzigingen in het scenario aangebracht. Geen pakken bij de hand om bij neer te zitten, niks geen gebaal, een aloude christelijke verzuchting: "Het zij zo." en verder naar de volgende ronde vol nieuwe kansen en dito mogelijkheden. Zeuren doen we weer een ander keertje.

 Het weekend gecomprimeerd in de supermarkt genoten. Een hoop 'snoep' en soortgelijks overbodigs maar daarom niet minder aantrekkelijks ingeslagen. Niet om op de wonden te leggen, maar om het erop ontstane eelt te verzachten. Terug thuis de vuren opstoken, glaasje inschenken en aan den slag met de papierzooi ondanks de wederom prachtige dag. Maar ook binnen werkt het prettiger met zon buiten.

Tellen

 Oei, oppassen geblazen. Commerciële belangenverstrengeling op blogniveau. De komende tijd iets meer aandacht voor het weer en de andere futiliteiten van de dag. Geen gemopper over de eindeloze vragerijen van mogelijkerwijs potentiële kopers. Dan zou ik me nog weleens in mijn vingers kunnen snijden, zo ik dat niet nu al gedaan heb. Jammer, want ik voelde al legio stukjes voorwaarts dringen in mijn aandachtsrij.

 Ik kan het blog natuurlijk ook achter een slotje zetten en iedere geïnteresseerde daarmee dwingen zich kenbaar te maken alvorens van mijn prozaïsch snoepgoed te mogen smullen. Zou behalve de vrijheid van mopperen, en wat is er leuker dan een potje mopperen tenslotte (?), ook inzicht geven in mijn trouwe volgers. Iets waar ik nog steeds niet van weet of ik daar nou zo blij mee moet zijn. Zelfs met die paar wiens bestaan me bekend is, komen al vragen naar boven, waarvan het stellen ik uit- en dus afstel. Het hernieuwde Duitse interesse. De zaterdagochtendaandacht nabij het Stichtse. De ontbrekende commentaren uit het Stichtse. De stilte in de polder. Of de stug anonieme volger uit het Amerikaanse, die integenstelling tot de tientallen anderen USA-inlogs wel als lezer(es) actief is.

 Het zal met de aankomende koerswijziging te maken hebben. Het leven begint het bloggen te verdringen. Vooralsnog vertoeft het bestaan nog in de schaduw van het geschrijf, maar alle tekenen wijzen in de richting van een verschuiving, die niet tot accenten beperkt zal blijven.

Flauw

 Bijna in Limoges op een grote weg met twee verkeerslichten achter elkaar. Bij het eerste moet ik stoppen. Naast me stopt een zwarte peugeot formaat 205, maar dan nieuw. Ben de tel een beetje kwijt in de nummers. 208? Licht springt op groen en het karretje schiet weg. Ik denk, "Wacht, zal je hebben!". Trek door in de een tot voorbij het peugeotje, dat al doorgeschakeld heeft en stevig doortrekt. Ik in de twee en hetzelfde liedje. In de drie, inmiddels de zeventig gepasseerd, geeft het karretje op. Volgend verkeerslicht springt van verre al op rood en ik laat het gas los en de auto uitlopen naar het tweede verkeerslicht. Nabij de stopstreep, zie ik ineens blauwe lichtflitsen in mijn linkerooghoek.... Politie incognito. De man gebaart me het raam te openen en laat me weten, dat ik daar net toch niet bepaald vijftig reed.

 Wat kon ik anders dan volmondig beamen? De discussie aangaan over het feit dat dat niet enkel voor mij gold? Dat er wellicht van uitlokking sprake zou kunnen zijn? Leek me weinig slim en verder volstrekt zinloos. Inmiddels was het licht op groen gesprongen en het zwarte ding scheurde er weer vandoor. Rare vijftig hoor, maar heb hem maar gevoeglijk laten gaan.

Ochtend

  Cadeautjes niet nat geworden of weggewaaid? De beste Sint heeft het ook dit jaar niet tot hier gehaald. Daarvoor is me gelukkig een hoop hopeloos woordgeknutsel bespaard gebleven. Ga vandaag wel zelf voor Sint spelen, krijg ik tenminste geen dingen, waarbij ik me wel achter het oor kan krabben, maar er verder niks mee kan.

 Lekker nachie, ondanks het vuile bed. Geen flitsende start vanochtend, daarvoor weinig tot geen tegenzin. Het lichaam sputtert wat tegen, maar voor de afwisseling eens op een gezond manier.  Planning van mij en het weer blijft parallel lopen. Dus vandaag een dagje geen 'moeten'. Natuurlijk is binnen meer dan genoeg te doen, maar mocht daar vandaag niks mee gebeuren, kan ik daar niet om treuren. (Hé, ga weg, Sint!)

 Welke verstedelijkte omgeving ik vandaag met mijn bezoek ga plezieren, weet ik nog niet. Voor het eind van het oprijpad is dat ook niet nodig. Dan is rechts Limoges en laat links de keuze open tussen Brive of Perigueux. Denk zelf dat het Limoges wordt, maar zoals pas nog besproken, is daarmee het tegengestelde niet uitgesloten. Dar, acum în primul rând plimbare cu câinii. Gesnapt?

Geniet!

 Het heeft een Chimay gekost, maar uiteindelijk heeft de dag zijn plekje gevonden. De kachel aangestoken. Internet geopend. Wat etensrestanten op het vuur gezet èn de verwarming in de badkamer in gang gezet.

 Met name aan dat laatste was ik wel toe. Ongeneerd genieten van het warme water op mijn vuile en koude lijf. Waterverspilling en warmtegenot kan tenslotte ook in eigen beheer, daar is geen wellness-excuus voor nodig. Alhoewel de bediening in standje "zelf doen" altijd weer tegenvalt, net als het inolieën, masseren en droogwrijven. De intentie was er echter en waar draait het tenslotte om?? Morgen weer, ik verheug me er nu al op, want dan mèt een schoon bed achteraf. Hhmmmmmmmm.

Scoren

 Een volgende dag die alle verwachtingen ontstijgt. Misschien een ideetje om me ff terug te trekken?? Lijkt me nou het slechts denkbare idee, maar pushen gaan we ook niet. We rekken, strekken, masseren waar nodig en halen voor de rest de gewenste winst binnen zonder de louweren te fêteren. Was eergisteren al een prestatie van formaat, vandaag ben ik daar ondanks het terugschakelen ruimschoots overheen gegaan.

 Zonder aarzelen, de trage start buiten beschouwing gelaten, aan de slag gegaan. De ene m3 hout na de andere in de gewenste lengtes verkort zonder een enkele bemoeizuchtige betutteling van 's lijfs wege. Mezelf daarvoor op een ordinaire maar zeer welkome lunch buiten de deur getrakteerd. Perfecte timing, maar dat is achteraf.

 Terug ter plekke had de zon het opgegeven, was de temperatuur danig gezakt en leek mijn motivatie ff de brui eraan te geven. Daar had ik nou werkelijk geen zin in ...

 Drie uur, 12 kruiwagens, ruim zes kilometer lopen, anderhalve liter water en menig moeilijk onderdrukbare neiging ermee te kappen later, lag het hout binnen, waren de doodsgedachten gepareerd en kon ik opzoek naar iets van tevredenheid over wat ik voor elkaar had gebokst.

 De meest hardnekkige tegenkracht blijf ikzelf en met name dan de associaties, die met alles wat ik doe altijd weer een link naar de dood, doodgaan of dood zijn weten te leggen. Al die meters met de kruiwagen heen of terug waren een dankbaar aangrijpingspunt voor de verkeerde gedachten. Mag de fysieke conditie meer dan redelijk zijn, de geest blijft zand in de machine gooien. De 13e kruiwagen dan ook maar gelaten voor wat ie was. Het was inmiddels aardig donker, maar ook met koplampen op de kar had ik ervan afgezien. Zeker weten.

Dieselen

 Doorgaan, bezig blijven, de draad niet uit de handen laten vallen, de demotivatie geen vat laten krijgen. Dat is voorlopig het eieren eten. Af en toe opschakelen en soms, zoals vandaag terugschakelen maar desondanks doorgaan. Geen smoezen, nada uitvluchten, niks weglopen. Bezig, bezig, bezig blijven al is het slechts met afwas of krant lezen. Geen nieuwe achterstanden laten ontstaan en de oude bergen afgraven.

 De tweede koffie genieten, de kettingzaag in orde maken en zagen maar. Een tank mengsmering legen en de rest van de middag houtrijden en stapelen. Het is prachtig weer. De zon steunt me. Dus wat let ons? Ja, ik weet: onszelf. Maar die krijgen vandaag niet de kans een stok in de wielen te steken.

 Afstand houden en toch de dingen doen, die gedaan moeten worden. Een welhaast onmogelijke tegenstelling maar de enige weg die werkt. Mondjesmaat door de ongewenste hap heen werken. Wie weet gaat het nog eens smaken ook!

Opwarmen

Een dagje fysieke inspanning, die het bewegen van de vingertoppen overstijgt, doet wonderen voor de nachtrust. Opendeur die nauwelijks opener kan, maar desondanks toch ff afwachten of het de komende nacht niet tot een compenserende tegenactie leidt. Plannen om vroeger met de dag te beginnen zijn dus mislukt. "Verslapen" zou ik jaren geleden gezegd hebben. Tegenwoordig heet dat gewoon: "van de verdiende nachtrust genieten".

 Verslapen is trouwens iets, wat ik niet vaak heb gedaan in mijn opleidingsperiode noch in mijn werkend bestaan. Ik zal niet 'nooit' zeggen. Vagelijk hangen wat beelden daaromtrent in mijn hoofd. Echt verslapen heb ik me vreemd genoeg tot tweemaal toe op het moment, dat een bezoek aan de tandarts op het programma stond. De tweede keer moest ik -terecht- gewoon dokken en heb dat nog jaren moeten horen. De beste man mag blij zijn, dat ik die dag mijn nest niet uitgekomen ben. Mijn adem had een hoog verdovingsgehalte en vormde een regelrecht explosiegevaar. Als er ooit momenten zijn geweest, waarop de term bloedvaten een eufemisme was, dan is dat toen wel geweest, zoveel alcohol stampte die ochtenden nog door mijn lijf.

 Van die uitspattingen van toen kan ik nu rustig een week lang dronken worden. Misschien nog wel langer. Alles wordt minder, als je het niet meer oefent .... If you don't use it, you lose it!! Een feit dat de komende jaren ongetwijfeld met enige regelmaat mijn pad zal blijven kruisen, tot er niks meer te 'usen' valt.

Voorbij

 O ja, de dag van vandaag. Geschiedenis, mensen. Weinig interessant. Voorbij. In de knip. Passé. Al dat gekwijl over de geschiedenis is nergens goed voor. Zou de mens al willen leren, dan kies ie daar zelden de geschiedenis voor en als, dan zo strak, dat er in het betreffende tijdsgewricht weer geen jota van klopt. Laat zitten die geschiedenis mensen. Weg ermee!! Morgen is weer een dag en wat die gaat brengen is overmorgen net zo oninteressant als gisteren voor vandaag is.

 Hoe was het ook weer? Resultaten behaalt in het verleden zijn geen garantie voor succes in de toekomst. Hetzelfde geldt voor het vermijden van eens doorstane rampen en rampjes. Het verleden is achteraf en daar lult het heerlijk over. Borreltje erbij. Wat statistieken laten rollen. Een paar vergelijkingen afstoffen en de hele menselijke schaapsmeute trap weer in de lang en breed bekende valkuilen.... Hoe was het ook weer met geschiedenis ....Precies, je leert er niks van. Dubbeltje gevallen?

Feesten

 Een Pommard, en natuurlijk uit 2009 is de enig juiste keuze voor het moment van de dag van vandaag. Klus geklaard. Het volgende record gescoord. De, nee, een gifbeker tot en met de laatste druppel geleegd. Daar mag wel wat tegenover staan, lijkt me zo. Trouwens, bij afwijkende mening, maak ik het wel zelf uit. Heb dat gedaan en dus ... precies, de Pommard, waar we het al over gehad hebben.

 2009. Een hopeloos jaar, maar duidelijk niet voor de Pommard, tenminste niet die, die in mijn glas zit. Puik wijntje. Uitstekende begeleider voor de straks geplande runderstoofschotel, al zijn er natuurlijk ook andere keuzes mogelijk. Niet qua wijn natuurlijk, zeker niet vandaag, maar wel qua gerecht. Wild gevogelte of een mooie karbonade van een echt varken, niet die roze stripfiguurtjes, die per tienduizenden in Europa van stal naar supermarkt worden gejaagd. Mensen hou toch op met die kiloknallers. Zie je eigen leven beperkt tot een jaar of twaalf, individualiteit geëlimineerd en obesitas verheven tot hemels ideaal .... Eet aardappels of zo, als dat alles is wat je wilt. Maar dat terzijde.

 Echt rund, echt varken, echt vlees en echte groente verdient een dijk van een wijn. En dan heb ik het niet eens over de rest van vandaag, die enige extra aandacht ruim verdiend heeft. Ik laat alles samenvloeien vandaag. Jammer, dat ik vooraf aan het maal niet masserend schoon geschrobd kan worden in een daarvoor speciaal ontworpen sauna-, bad- en douchegelegenheid met goed geschoold en nog beter getraind personeel. Het leven blijft behelpen.

Pro contra

 Constateer ik, dat ik eindelijk weer een beetje redelijk slaap, lig ik prompt een nacht wakker. Geef ik de honden in bijzijn van derden een compliment, omdat ze nauwelijks meer weglopen, zijn ze de dag erna pleite. Zie ik meer bergen en beren dan wat anders, verbaas ik mezelf door onverstoorbaar aan de slag te gaan met wat gedaan moet worden. Kan ik hier niet iets mee?

 Een soort van omgekeerde aanpak? Zoiets als met opvoeden van kinderen. Meestal krijg je daar, als ik het goed begrepen heb, het tegenovergestelde resultaat van het gewenste. Of dat hoognodige hotel vinden door vooral niet te zoeken ... Dus goed begrepen en overdacht, moet ik me nu dus concentreren op een bestaan op deze plek voor de rest van mijn leven. Zul je zien dat morgen mijn mailbox uitpuilt van potentiële kopers, de eerste gegadigden vannacht al in de rij gaan liggen, notarissen voorrijden met aanbiedingen onder couvert....

 Hò, hò, hò ... dit gaat de verkeerde kant op, dat snap ik ook nog wel. Tegengesteld wensen, à la, maar dan niet stiekem al het omgekeerde resultaat proberen te cashen. Per saldo wens je dan nog gewoon, wat je wilt en dat geeft dan weer het omgekeerde en in dit geval ongewenste resultaat. Dan heb je daar weer die beren, en moet je killen & villen, voordat je de pels kunt verkopen. Nee, die beer moet z'n vacht aan je offreren, dat is de methode!

Doedag

 We gaan het vandaag compleet, helemaal anders doen. Geen gelul, gewoon aan den slag. Dat lullen doen we dan in de avond of niet. Het zg. achteraf-lullen. Niet mijn hobby, zoals ik bekend veronderstel, maar regels maak je voor de uitzonderingen, de krenten in de grijze drab.

 Het zonnetje is al uit de veren en ik ben gevolgd. Ietsje minder shiny, maar ruim voldoende. Overdrijven is tenslotte ook een vak. Vak = werk en aan werk heb ik het bekende broertje dood. Nu we het toch over mijn broer hebben .... Ach nee, laat ook maar. Het is te koud om was op te hangen en wat is d'r de zin van als het textiel nog vuil is ook?

 Beter vegen, ruimen, maaien, hakken, branden. Kon dat ook maar met de rotte vlekken in je verleden. Zuiverende vlammen, reinigend vuur. Zou verfrissend werken, ik ben er volkomen van overtuigd. Helaas is overdrachtelijk terugkeren op je schreden al nauwelijks mogelijk, laat staan de tijd terugdraaien ..... Heelal krakend en piepend tot stilstand brengen, dan laten krimpen en linksom laten draaien, al die oudjes aan een verjongingskuur onderwerpen en de weerbarstige jeugd via de baarmoeder terug in het niets laten verdwijnen. Als je er zo over nadenkt, wordt het idee met de seconde aantrekkelijker. Maar ja, gaat vast weer niet vanzelf en werken ...... daar heb ik het net al over gehad.

Bravootjes

 Al dat ge-high-five van tegenwoordig slaat vaak nergens op en neemt bij sporten als basketbal, volleybal, etc. soms meer tijd in beslag, dan het spel zelf. Maar nou wilde ik het eens doen, gaat dat een beetje moeilijk in je eentje. Doe dus maar gewoon een oer-hollands schouderklopje. Spendeer een rondje Duvel en zal de buren niet opschrikken met oerspronkelijke vreugdekreten.

 Reden! Niet zo moeilijk. Net drie uur zwaar werk verzet. Niet zo zeer fysiek als wel een frontaal mentale confrontatie met één van die vele breien, waar ik tot op heden met een boog omheen gelopen ben. En, èn, jawel, zeker weten, het geheel gepareerd met een prachtige teckel zonder welke vorm van psychisch of lichamelijk verzet tot gevolg. Bingo, proost, gefeliciteerd! Het kan dus! Van nu af aan geen gelul meer. Oeps. Dat is de andere kant. Daar moet ik nog eens voorzichtig over denken.

Nachtfilms

 Drukke bedoeningen zijn het meestal en diep in details doordringen ga ik niet. Als iets met privacy te maken heeft zijn het wel je dromen. Heb je overdag nog enige controle over je gedachten, in de nacht kiezen ze hun eigen weg. Vaak verklaarbaar, zeker als je de dag en dat waarmee je in je hoofd bezig bent geweest naast de resultaten van de nacht houdt. Dat gaan we dus hier ook niet doen.

 Neemt niet weg, dat er soms van die ogenschijnlijk willekeurige dromen zijn. Prachtige beelden vaak, die volkomen gespeend van enige fantasie toch geen enkel aantoonbare relatie hebben met de werkelijkheid. Zo verblijf ik bij tijd en wijle in een stad. Europese architectuur zoals in Parijs, Barcelona, München, Rome, noem het op. Maar in de tegenwoordige tijd, want neonlichten en andersoortige, schreeuwerige reclames, auto's, tram maar duidelijk gedateerd (lijn 14 Rome?) en een aangename drukte van mensen. Prachtige booggalerijen waar de tram onderdoor rijdt, pleintjes en varianten van voetbalveldformaat (Capitole Toulouse?), boulevards en intieme steegjes, heuvelachtige afwisselingen op korte afstand (Barcelona?), roltrappen, winkelpassages vol met glas-in-lood (Parijs?).... En zo kan ik nog een tijdje doorgaan. Het beeld is zeer gedetailleerd en mocht ik er zelf al in vertoeven, heeft mijn aanwezigheid geen speciale reden.

 Een ander beeld wat me steeds weer weet te frapperen is een eindeloze aaneenschakeling van portretten. Mannen, vrouwen, oud, jong, kinderen, blank, zwart of anders getint, vrolijk, droevig, netjes, smerig .... gewoon alles door elkaar alsof je met een camera op een willekeurig moment, op een willekeurige plaats door een willekeurige mensenmassa loopt en steeds net genoeg tijd neemt voor het maken van een mooi portret. Prachtige platen in zwart-wit. En dat in elkaar overvloeiend met, zeg een seconde of twee tussenruimte. Niets te snel, maar het verveelt ook niet.

 "Hineininterpretieren" kan natuurlijk altijd, maar integenstelling tot het meer gangbare nachtprogramma zeggen deze verbeeldde gedachten mij niet zoveel, behalve dat ze aangenaam zijn om naar te kijken.

Voorts

 Wederom een zonnige dag en wederom voor geen meter vooruit te branden. Waar is de tijd gebleven, dat ik na een paar uur slaap mijn ogen opende en de wereld direct van repliek kon dienen? Zoals ik tegenwoordig bij mijn positieven kom, is het eerder levensgevaarlijk om van mij in het eerste uur enige doelgerichte actie te verlangen.

 Eerst moeten de drukke dromen vervagen, volgens de ongewenste gedachten op de achtergrond gehouden of ernaar toe verwezen worden, dan de rust tot in alle uithoeken van mijn lijf en geest laten doordringen om vervolgens de discussie met mezelf aan te gaan over het verlaten van het bed cq het beginnen van de dag. Ja, je zou d'r moe van worden, maar dat ben ik al. Ook dat schiet niet echt op, al gaat het als al het andere in periodes van beter en minder goed.

 Wat dan blijft is een algemeen niet-willen. Alles heeft een drempel. Drempels in afwisselende hoogtes, maar drempels en ik moet me er toe zetten om er over heen te stappen of klimmen, al naar gelang het type drempel of meer de erdoor afgeschermde activiteit. Alles kost gesoebat, nooit meer "Ach, dat doe ik wel!", tenzij het in de auto stappen en wegwezen is.

Dual

Koud, zon, geen zin. De cocktail voor vandaag. Smaak maken waar ie niet is. Lucht vormgeven en concretiseren. Dippie? Nou, neuh, niet bepaald. Verplaats me; Toulouse, Sibiu, Parijs, Utrecht zelfs Limoges, geef me een paar minuten en het leven ziet totaal anders uit. Duidelijker kan ik het niet maken. Het is een feit. Net als het een feit is, dat ik me maar moeilijk kan neerleggen bij wat ik niet wil. Dubbelfout, heet zoiets. En je maakt er een triple van, als je d'r ook nog eens over gaat zitten zeuren. Doen we dus maar niet. Bovenstaande is niet geschreven.

 Koud, zon, zalige dag. Heerlijk aan de wandel zometeen. Dan na een tweede bak dubbel verkeerd de ramen open gooien en een frisse wind door het huis laten waaien. Afwasje wegwerken, bed verschonen, badkamer een beurt. De slow gestoofde pot van gisteren als lunch en in de middag de keuze uit wandelen, houtzagen of bosmaaien. Een genot om al die energie door het lijf te voelen stromen, al die blijmakende mogelijkheden te zien en niet lastig te worden gevallen door verveling of besluiteloosheid. Echt zo'n dag waarop je blij bent, dat je leeft, de luxe van de omringende vrijheid gretig in je opneemt via al je porieën en je maar één ding wilt .... dat het altijd zo mag blijven.

Reflectie

 Het heeft er alle schijn van, dat de toon is gezet voor deze maand. Wordt een filosofisch maandje. Volgens mij niet de eerste keer, zo aan het eind van het jaar. Maak de borst(en) maar nat. Het Gesint-en-pieter dit jaar overgeslagen. Geen inzichten in rijmvorm, noch steken onder de waterlijn in strakke schema's. Bespaar mijn energie voor het eind van de maand.

 In de afgelopen weken is een onmiskenbare drang ten tonele verschenen om de Kerst en het nahobbelende Oud- en Nieuw in volle kitscherige glorie aan den lijve te her-ondervinden. Lang geleden maar vast niet verleerd. Kerstbomen, ballen, linten, snoep, kribbe, kerstmarkten, kaarsen, lampjes, lichtjes, cadeau's, glühwein, Lebkuchen, schranspartijen, lekkere drankjes, taarten, koekjes en bonbons. Ik ga me helemaal onderdompelen.

  Graag op Kerstavond een halve meter sneeuw. Absoluut niet eerder, want dan weet ik waar de feestdagen verzanden of beter versneeuwen. Namelijk ergens in een nest langs de autosnelweg. Dus graag ff opletten en meewerken. En .... o ja, dat filosofische tintje niet vergeten.

ZzZ

 Ik beken.
 Ik zeur.

 Eindeloos interessant verhalen over zoeken naar iets of iemand is mij niet gegeven. Niet alleen mijn verhalen lopen spaak, het verhalen over mijzelf is geen ander lot beschoren. En toch is het anders.

 Een verhaal kun je stoppen. Pino ben ik niet achterna gegaan. Voor een deel hang ik nog steeds in Umbrië rond of probeer Yoland te begrijpen, zoekende naar zichzelf in Utrecht. Ook het hakken in wildgroeiend struikgewas zou ik morgen kunnen hervatten, zonder dat de gepasseerde tijd invloed heeft op het gebeuren. Ik zou zelfs een alter ego kunnen creëren en dit zoveel mogelijk in de pas met mezelf laten lopen. Maar het moment, dat ik het bestaan van mijnsgelijke in het leven roep, plaats ik de creatie naast de werkelijkheid. Geeft hem meer vrijheid, dan ik ooit zal hebben, maar ontneem hem tegelijkertijd .... Ja wat? Een hoop, maar hoe vat je dat onder één noemer?

 De vloek annex charme van de vergankelijkheid? De waarde van ontbrekende vrijblijvendheid? De kick van onontkoombare keuzes? De uitdaging nooit echt terug te kunnen, altijd verder te moeten in het onbekende??

 Over de afgelopen 7 jaar zou je meerdere boeken kunnen schrijven. Parallel of opeenvolgend à la VanderHeijden in een niet eindigende trilogie, maar of je daarmee in de buurt van de werkelijkheid zou kunnen komen? Misschien. Misschien in de buurt. Of meer 'n buurt! Maar dat wil ik nieteens. Ik wil de boel afsluiten, opruimen, wegzetten. Een streep trekken, de balans opmaken en met het restant aan leven en goed opnieuw beginnen aan wat afgehakt is; een goed leven met een tevreden gevoel. Volgens mij is het tijd voor een borrel!!

Momentum

 Nou, pffffffff, dat lukte net. Mag hopen dat het niet de rest van de maand bijkomen is van deze eerste woordelijke energiestoot. Ff, hele even had ik een gevoel, dat aardig overeenkwam met het geschrevene, maar ook maar heel even. Daarna vervloog het gevoel als een niet-dichtgeknoopte balloon, die je los laat, en maakte zich vrolijk over mijn beteuterde bestaan. Net als voor de betreffende ballon was ook de vlucht van het gevoel slechts van korte duur en mocht ik als laatste lachen, voor ik het dekbed over me heen dichtsloeg.

 We hebben ergere decembers gehad, dat weet ik zeker, dus laat deze maar komen. Ik zal de boel niet uitdagen, maar een ramp kan het nauwelijks worden. Met een beetje weer is er op momenten, die befaamde en verfoeide momenten, vast iets aardigs en misschien zelfs iets leuks van te maken. Genoeg verleidingen te weerstaan en misschien nog meer om aan toe te geven. Struinen door feestelijke overdaad en wie weet in staat die culinair verder te verfraaien. En dan het hele 'moeten' er 'en passent' in verweven. Wie weet ...  En wat is dan beter als start denkbaar dan ..... precies: de afwas!

Klaar!

 Dat was het dan weer!. Hup, november onder het tapijt. Op naar de feestdagen. Laat de cadeau's maar tot me komen. Geen irritante verkleinwoorden dit keer, gewoon vol formaat. Ferrari, koper, nieuw bestaan ... Wenn schon, denn schon. Half is niks, proberen doe je op school en in wijn schenk je geen water. Echt, werkelijk, compleet volledig, intens, alles ... of anders maar niks.

Impressie

 Lache ..... Moest vanavond, rondblikkend door mijn dagelijkse leefomgeving ineens denken wat mensen ervan zouden maken, als ze me hier levenloos hebben aangetroffen. De dood is met regelmaat mijn gedachtenmetgezel, maar meestal toont hij geen gevoel voor humor. En je kunt er een hoop op afdingen, maar het idee, goed doordacht, is best komisch.

 Een keuken met een volgestapeld aanrecht, kruiwagen met hout binnen, gereedschap links en rechts, was in manden en een begin van de papierbende, die op de tafel in de naastgelegen kamer de hoogte van bijna 50 cm bereikt. Een computertafel waar het platte beeldscherm met moeite boven de papierbende uitsteekt. De huiskamer als hondenhok, gang als bergruimte, slaapkamer kaler dan een slaapzak bij het niet aanwezig kampvuur en een badkamer vol kleren. Schoon, vuil, gestapeld of in de wasmand .....

 Niemand, werkelijk niemand zal dit op de juiste wijze weten te duiden. Iedereen zal, belemmert door 'hoe het hoort', de verkeerde conclusies trekken.

 Ik ga me nu niet verontschuldigen. Absoluut niet. Dit is mijn leven op deze plek. Mogelijk gemaakt door wat is gebeurd, aanwezig is en mijns eigen. Volgens mij heb ik al eens laten vallen, dat ik voor mezelf eigenlijk overal schijt aan heb. En dat is dus echt zo. Chaos, rommel, rotzooi, vuil .... bijna alles kan. Bij viezigheid ligt de grens. Dan gaat de bezem door de tent en ben ik er weer voor maanden vanaf.