Wederom een zonnige dag en wederom voor geen meter vooruit te branden. Waar is de tijd gebleven, dat ik na een paar uur slaap mijn ogen opende en de wereld direct van repliek kon dienen? Zoals ik tegenwoordig bij mijn positieven kom, is het eerder levensgevaarlijk om van mij in het eerste uur enige doelgerichte actie te verlangen.
Eerst moeten de drukke dromen vervagen, volgens de ongewenste gedachten op de achtergrond gehouden of ernaar toe verwezen worden, dan de rust tot in alle uithoeken van mijn lijf en geest laten doordringen om vervolgens de discussie met mezelf aan te gaan over het verlaten van het bed cq het beginnen van de dag. Ja, je zou d'r moe van worden, maar dat ben ik al. Ook dat schiet niet echt op, al gaat het als al het andere in periodes van beter en minder goed.
Wat dan blijft is een algemeen niet-willen. Alles heeft een drempel. Drempels in afwisselende hoogtes, maar drempels en ik moet me er toe zetten om er over heen te stappen of klimmen, al naar gelang het type drempel of meer de erdoor afgeschermde activiteit. Alles kost gesoebat, nooit meer "Ach, dat doe ik wel!", tenzij het in de auto stappen en wegwezen is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten