Ga ik voor mijn gevoel trager dan een slak door het leven en ben ik zeker weten vele malen langzamer in het afhandelen van wat moet gebeuren, dan dat jaren geleden het geval was, heb ik de afgelopen dagen mijn tijd toch voornamelijk doorgebracht met wachten. Wachten op een ander. Wachten voordat je je op het ontbijt kunt storten. Wachten voordat je van de tafel kunt opstaan. Wachten voordat je eindelijk de deur uit kunt gaan. Wachten voordat duidelijk is wat die dag staat te gebeuren. Wachten als gedubt wordt tussen al die dingen, die uiteindelijk meestal niet gekocht worden. Wachten bij de keuzebepaling voor de lunchgerechten. Wachten tot de lunch verwerkt en het toilet bezocht is. Wachten op het zoveelste keuze-probleempje in de zoveelste winkel. Wachten op het antwoord op een vraag, die waarschijnlijk alweer vergeten is. Wachten tot de garderobe voor de zoveelste maal is gewisseld. Wachten op het bijwerken van de lippen. Wachten, wachten, wachten ......
Of het nou aan het vrouw-zijn ligt, aan de wereld buiten mij of toevallig aan de mensen die ik dan ken? Ik zou het niet weten. Typisch is toch wel dat, gewend aan een bestaan in je eentje, een ander een overduidelijk vertragend effect heeft op het doen en laten, hoe traag dat laatste voor je gevoel ook al gaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten